Μια δικαστική περιπέτεια με αίσιο τέλος

Κείμενο του Θόδωρου Θεοδωρίδη

Το 1989 μαζί με τον αγαπημένο και πολύτιμο φίλο μου Τάκη Λίγκο, αποφασίσαμε και εκδώσαμε την εβδομαδιαία εφημερίδα “Χρονόμετρο”. Ο Τάκης απέδρασε γρήγορα γιατί σαν πιο έξυπνος από μένα κατάλαβε ότι δεν είχε μέλλον η προσπάθεια.

Εγώ ωστόσο κράτησα την εφημερίδα μόνος μου για τα επόμενα 10 χρόνια μέχρι το 1999 οπότε και την πούλησα. Τότε ήταν η εποχή της κυριαρχίας του Λευτέρη Αθανασιάδη, της παντοδυναμίας του στο δήμο Καβάλας. Είχαμε λοιπόν να περιγράφουμε στην εφημερίδα και να σχολιάζουμε βασικά τα νέα από την δραστηριότητα του Δήμου με επικεφαλής τον Λευτέρη Αθανασιάδη.

Κάποια στιγμή γύρω στα μέσα ή και στα τέλη της δεκαετίας του 90, ο Αθανασιάδης είχε μία μεγάλη κόντρα με τον Κώστα Λιόλιο. Μια κόντρα που κράτησε για πολλά χρόνια και ήταν πολύ έντονη. Κάποια στιγμή ο Λιόλιος έγραψε μία επιστολή που κατηγορούσε τον Αθανασιάδη για κακή διαχείριση του δημοτικού χρήματος. Την επιστολή εκείνη δημοσίευσαν δύο μόνον τοπικές εφημερίδες, η “Πρωινή” και η δικιά μας, το “Χρονόμετρο”. Ο αείμνηστος Αθανασιάδης κινήθηκε άμεσα και μας έκανε μήνυση και τις δύο εφημερίδες και φυσικά και τους εκδότες της.

Έτσι λοιπόν μαζί με τον Μανώλη Γενικοπουλο που ήταν τότε ο διευθυντής και εκδότης της “Πρωινής”, βρεθήκαμε στα δικαστήρια σε μία κοινή δίκη όπου προσπαθήσαμε να απολογηθούμε και τέλος πάντων να βρούμε δικαιολογίες για το τι κάναμε. Φυσικά μαζί μας κατηγορούμενος ήταν και ο ίδιος ο Λιόλιος. Πρώτα εξετάστηκε η υπόθεση για την εφημερίδα “Πρωινή”. Εκεί λοιπόν οι δικαστές ήταν αμείλικτοι και φιλοδώρησαν με ποινή επτά μηνών και τον Κώστα Λιόλιο και τον Μανώλη Γενικόπουλο και την “Πρωινή”. Ακολούθησε η δικιά μου εξέταση από το δικαστήριο.

Ο Αθανασιάδης είχε μαζί του πάρα πολλούς μάρτυρες κατηγορίας. Ήταν κυρίως δημοτικοί του σύμβουλοι, σύμβουλοι δηλαδή από την παράταξη του καθώς επίσης και δύο – τρεις δημοτικοί υπάλληλοι. Πρώτος εξετάστηκε ο ίδιος ο Λευτέρης Αθανασιάδης ο οποίος, δεν ξέρω για ποιους λόγους, επειδή ίσως μου είχε μία συμπάθεια, προσπάθησε να ελαφρύνει τη θέση μου προς το δικαστήριο και είπε χαρακτηριστικά ότι “ο Θεοδωρίδης είναι νέος στη δημοσιογραφία, δεν ξέρει και πολλά πράγματα, είναι άπειρος, νομίζω δεν είχε πρόθεση να με θίξει” και τέλος πάντων προσπάθησε, ας πούμε, να βοηθήσει τους δικαστές να με αθωώσουν. Οι μάρτυρες ως γνωστόν είχαν βγει έξω από την αίθουσα διότι δεν επιτρέπεται την ώρα που καταθέτει ο ένας να είναι οι υπόλοιποι μέσα για να μην ακούν και να μην επηρεαστούν. Έτσι λοιπόν δεν ήξεραν τα ελαφρυντικά που είπε ο Λευτέρης Αθανασιάδης για μένα.

Όταν τελείωσε την κατάθεση του ο Δήμαρχος, βγήκε έξω και μετέφερε αυτό το πνεύμα με το οποίο μίλησε για μένα και στους υπόλοιπους μάρτυρες κατηγορίας, τους δημοτικούς του συμβούλους δηλαδή και τους δημοτικούς υπαλλήλους που ήταν εκεί. Ωστόσο την ώρα που έλεγε αυτά τα πράγματα στους μάρτυρες κατηγορίας ο πρώτος εξ αυτών που ήταν ο συγχωρεμένος ο Σάββας ο Νεστορίδης είχε ήδη μπει στην αίθουσα για να καταθέσει ως πρώτος μετά τον Αθανασιάδη μάρτυρας κατηγορίας εναντίον μου. Φυσικά δεν είχε ακούσει αυτά που κατέθεσε ο Δήμαρχος για μένα αλλά ούτε και τις παραινέσεις προς τους μάρτυρες κατηγορίας να φροντίσουν να πέσω στα μαλακά. Έτσι λοιπόν όταν τον ρώτησε η πρόεδρος τον Σάββα Νεστορίδη για μένα εκείνος είπε “Φυσικά και φταίει ο Θεοδωρίδης κ. πρόεδρε, είχε πρόθεση να θίξει την τιμή και την υπόληψη του Δημάρχου με την δημοσίευση της επιστολής Λιόλιου”.

Η πρόεδρος αιφνιδιάστηκε προς στιγμήν διότι ο βασικός θιγμένος που ήταν ο Αθανασιάδης είχε πει προηγουμένως καλά λόγια για μένα. Οπότε διέκοψε τον μάρτυρα Σάββα Νεστορίδη και του λέει: “Σας ρωτώ κ. μάρτυς διότι ο δήμαρχος προηγουμένως μας είπε ότι ο Θεοδωριδης δεν είχε πρόθεση να τον θίξει. Παραδέχτηκε δηλαδή ότι ήταν άπειρος, δεν ήξερε, και τέλος πάντων δεν έφταιγε για αυτή τη δημοσίευση”. Ο Σάββας Νεστορίδης κοκκίνισε προς στιγμήν, αιφνιδιάστηκε, σταμάτησε και αμέσως μετά άλλαξε την κατάθεση του και είπε: “Ε ναι βέβαια, δεν είχε πρόθεση κυρία πρόεδρε. Φυσικά και δεν είχε πρόθεση. Βεβαίως δεν είχε πρόθεση. Όπως ακριβώς τα λέει ο δήμαρχος”.

Βέβαια το ακροατήριό γέλασε, το ίδιο μάλλον και η έδρα αλλά τελικά όμως αυτό ήταν αρκετό για να με απαλλάξουν και να βγω λευκός ως αθώα περιστερά ξανά στην κοινωνία. Ύστερα από λίγες μέρες, στη διάρκεια μιας συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου και ενώ πια είχε προχωρήσει η ώρα, ο δήμαρχος σηκώθηκε πλησίασε στις δημοσιογραφικές καρέκλες που καθόμασταν όσοι κάναμε το ρεπορτάζ του Δημοτικού Συμβουλίου και με ένα νεύμα του κεφαλιού του μου είπε “σήκω έλα μαζί μου”.

Σηκώθηκα τον ακολούθησα και μαζί κατηφορίσαμε την οδό Εθνάρχου Μακαρίου και μετά την οδό Κασσάνδρου και καταλήξαμε στην ταβέρνα “Μιχαλάκης” όπου με κέρασε ένα πλουσιοπάροχο γεύμα με εκλεκτά κρέατα που έφτιαχνε τότε αυτή η φημισμένη ταβέρνα της Καβάλας που δυστυχώς έκλεισε πριν από αρκετά χρόνια.