Το ανάθημα

Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας

Σαν γοργοφτέρουγο πουλί πέταγε η σκέψη του.
Στα περασμένα, τα παλιά, τα παρελθόντα πήγαινε.
Σε χρόνους και τόπους άλλους, μακρινούς.
Σε μέρη, που στο μυαλό του μέσα είχαν χαράξει χαρές, όμορφες αναμνήσεις, μα και πίκρες…..εταξίδευε.
Κι όλο απορούσε πως ήταν δυνατόν μέσα στον νου του τέτοιες μεγάλες αποστάσεις να χωρούν.
Και πως ο χρόνος μέσα εκεί, μικρός, μεγάλος, κοντινός κι απόμακρος όλα μπροστά του τά’φερνε.
Κόντενε ο χρόνος μέσα εκεί. Ένα φτερούγισμα μονάχα έκανε της σκέψης το παθιάρικο κι ανήσυχο πουλί και άλλαζε ευθύς ο χρόνος.
Πίσω γυρνούσε στη στιγμή.
Κι όλα όπως τότε ίδια ήταν.

Και νάτος!
Κλωστή από το ρούχο του κρεμά και δένει στου πλατάνου το κλαδί.
Ανάθημα στην Αγία και μια ευχή στα χείλη του ανεβαίνει.
Με ήχο δυνατό απ’ της ψυχής τα βάθη της προσευχής τα λόγια βγαίνουν. Ψιθυριστά απ’ τα χείλη ακούγονται μην και τ’ακούσει άλλος.
Εκεί στην άκρη του χωριού σ’ ένα ξωκλήσι είναι ο αγιοπλάτανος, κι ακόμα στέκει εκεί γεμάτος αναθήματα.
Στα νερά οι ρίζες του, τα αγιασμένα. Και τα κλαδιά του, ψηλά, στραμμένα στα ουράνια.
Κι είναι κλωστές – ευχές γεμάτα.
Σκύβει τις νύχτες ο ουρανός και τις ευχές μέσ’ την αγκάλη του τις παίρνει.
Μα αν κι είναι Ουρανός – Θεός, τη δύναμη δεν έχει.
Το βάρος των ευχών δεν το μπορεί.
Δεν τις αντέχει όλες.

Άλλες ευχές, γινήκαν και σκόρπισαν χαρά….
Μα άλλες απόμειναν ευχές και χάθηκαν στου χρόνου τα σοκάκια….
Κι είναι κι αυτές, που με υπομονή κι ελπίδα περιμένουν να γενούν…

Ας ήταν μια ευχή να γίνονταν για όλες τούτες τις ευχές….
*****
Ξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας
Παλαιοχώρι Παγγαίου
Καβάλα, Νοέμβριος 2018