Το Φαρμακείο

Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής

Δε μοιάζει ούτε τριανταεννιάμισι. Κι όμως πέρασαν κιόλας τριανταεννιάμισι χρόνια από τότε που εμφανίστηκε στην Ομονοίας και Δαγκλή γωνία, απέναντι απ’ το ναό του Αγίου Παύλου. Μόλις είχε αποφοιτήσει από τη Φαρμακευτική, μικρή, λεπτή, ψηλή, γλυκιά και όμορφη πάνω απ’ όλα συμπαθητική. Οι πελάτες του νέου φαρμακείου είχαν να λένε. Μα από πού εμφανίστηκε μια τόσο καλή κοπέλα… Δεν είχε κλείσει καν τα εικοσιδύο. Άριστη ως μαθήτρια και ως φοιτήτρια. Δεν είχε χάσει ούτε μέρα απ’ την απόκτηση πτυχίου. Η συνέπεια και η επιστημονική της επάρκεια αδιαμφισβήτητη.

Οι πελάτες λοιπόν άρχισαν να πληθαίνουν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας εμφανίζονταν όχι μόνο για να πάρουν κάποια φάρμακα ή αλοιφές, αλλά για να ζυγιστούν ή να μετρήσουν την πίεσή τους ή έστω για να πουν μια καλημέρα, ν’ ακούσουν τη λεπτή φωνή της ή να δουν ένα ήσυχο, διόλου προσποιητό χαμόγελο. Εξάλλου η νεαρή φαρμακοποιός ήτανε πάνα χαμογελαστή, ευαίσθητη, ευσυγκίνητη, εχέμυθη, κόσμια, ευπρεπής, φιλότιμη, συνεσταλμένη, αξιοπρεπής, χαριτωμένη, ευγενέστατη, με αληθινό ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους και ιδιαίτερα τους ασθενείς, με τους μικρούς μικρή, με τους μεγάλους μεγάλη, γι’ αυτό και σε όλους αγαπητή.

Όλους τους κέρδιζε, γιατί ήταν πάντα χαμηλών τόνων, είχε για τον καθένα μια καλή κουβέντα και ήτανε σωστή επαγγελματίας, άνθρωπος απόλυτης εμπιστοσύνης. Όλοι οι περίοικοι και όλοι γενικά οι πελάτες τη θεωρούσαν και την αποδέχονταν ως φίλη. Για τους πάντες ήταν η αληθινή φίλη Ρούλα, το κοριτσάκι των εικοσιδύο χρόνων που όλοι το σέβονταν, ακόμη και ο Χρόνος. Όσο μεγάλωνε, θαρρείς γινόταν πιο γλυκιά, όλοι την εκτιμούσαν και την αγαπούσαν. Κάποιες μεσόκοπες γυναίκες μάλιστα τη βολιδοσκοπούσαν, εκφράζοντας τη διάθεσή τους να την κάνουν νυφούλα για το γιο τους… Δεν ήξεραν βέβαια ως τότε την ύπαρξη του Γιώργου, που είχε στερήσει την ελευθερία της Ελευθερίας. Αλλά και όταν το έμαθαν, ειλικρινά χάρηκαν που η Ρούλα τους ήταν ευτυχισμένη.

Το Φαρμακείο του Αγίου Παύλου για σαράντα περίπου χρόνια έγινε σημείο αναφοράς. Καλούσες ταξί για Άγιο Παύλο και η τηλεφωνήτρια σε ρωτούσε: «Στο Φαρμακείο;». Τριγύρω υπάρχουν κι άλλα φαρμακεία, όμως αυτό ήταν πάντα το Φαρμακείο, με κεφαλαίο φι. Ίσως κάποιοι να μην είχαν προσέξει καν το επώνυμο της φαρμακοποιού. Εκείνην όμως την ήξεραν. Ακόμη και ο DIRO κάποτε ζωγράφισε τα μάτια της στον τοίχο.

Νυφούλα λοιπόν στην Καβάλα η Ρούλα γέννησε και μεγάλωσε και σπούδασε δυο όμορφα παιδιά, που πρόκοψαν και προοδεύουν στη Θεσσαλονίκη, χωρίς ν’ ακολουθήσουν το επάγγελμα του μπαμπά ή της μαμάς. Είχαν το ελεύθερο από την Ελευθερία, τη μητέρα τους, να επιλέξουν σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια το δρόμο της δικής τους ζωής ελεύθερα κι ανεπηρέαστα.

Πραγματική κυρία η Ελευθερία, ιδανική σύζυγος και μητέρα. Πρόσφερε στα παιδιά της μιαν ανατροφή ανάλογη των δημοκρατικών πεποιθήσεων της οικογένειας, μέσα στην οποία και η ίδια μεγάλωσε. Επίσης, παρά το ότι ήταν και είναι ευρύτατα κοινωνικό άτομο, κρατήθηκε μακριά από όποια κοινωνική προβολή, μακριά και από τις γνωστές κοινωνικοπολιτικές συναθροίσεις και εκδηλώσεις. Ήτανε πάντοτε στο πλευρό του συζύγου της, μα κι όταν έπρεπε, στεκόταν είκοσι βήματα πίσω του, κρίνοντας σωστά το δέον και γνωρίζοντας συνειδητά το αρμόζον. Ίσως γι’ αυτό ποτέ δεν έκανε εχθρούς.

Τον τελευταίο καιρό στο Φαρμακείο υπήρχε μια κινητικότητα. Οι φίλοι, οι πελάτες και οι γείτονες θορυβήθηκαν. Ανησυχούσαν με την υποψία πως μια πολύχρονη επαγγελματική σταδιοδρομία πλησιάζει προς το τέλος της. Στεναχωριούνται που θα χάσουν από τη γειτονιά ένα τέτοιο χαμογελαστό και συμπαθητικό άτομο, που έλεγε την καλημέρα μέσα απ’ την καρδιά του. Εκείνη τους διαβεβαιώνει ότι ο διάδοχός της είναι ένας νέος ευγενικός και άξιος επιστήμονας.

Από την άλλη όμως όλοι χαίρονται που η φίλη τους η Ρούλα απόχτησε δυο όμορφα εγγοννάκια και ήρθε πλέον η ώρα να τα χαρεί. Τριανταεννιάμισι χρόνια έχει κατορθώσει το επάγγελμά της να εμφανίζεται ως ένα πραγματικό λειτούργημα. Αλλά και οι παππούδες και οι γιαγιάδες θεωρούνται και είναι οι «μεγάλες δυνάμεις» που ασκούν ένα επίσης σημαντικό λειτούργημα, το να μεταδίδουν στα νεαρά βλαστάρια αξίες και αρχές που θωρακίζουν και κοσμούν χαρακτήρες δυνατούς και αδαμάντινους.