Αναφέρεται και στην Καβάλα στο νέο του βιβλίο ο Μίμης Ανδρουλάκης

Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης

Κατέβηκα χθες για να τελειώσω κάποιες δουλειές στο κέντρο της Αθήνας που ήταν έρημο από κίνηση και αυτοκίνητα, αποκλεισμένο από ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας ενόψει των πρόγραμματισμένων διαδηλώσεων για τα 15 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, όπως γίνεται άλλωστε κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου.

Ανηφορίζοντας λοιπόν την Ακαδημίας κοντοστάθηκα στις βιτρίνες του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Πατάκη και χάζεψα τα βιβλία. Βλέποντας το καινούργιο του Μίμη Ανδρουλάκη θυμήθηκα πως είχα διαβάσει στην εφημερίδα μία κριτική για το συγκεκριμένο βιβλίο και είδα και μία συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος ο συγγραφέας στην τηλεόραση, μου φάνηκε ενδιαφέρον και μπήκα να το πάρω.

Ξεκίνησα το ίδιο βράδυ να το διαβάζω και στις πρώτες ήδη σελίδες ανακάλυψα μία ιδιαίτερη αναφορά του Ανδρουλάκη στην Καβάλα και πιο συγκεκριμένα στον καλό φίλο και παλιό συνάδελφο Θανάση Κοσκινιώτη.

Γράφει συγκεκριμένα:

“… ήμουν ελεύθερος από τις 11 Νοεμβρίου. Κυριακή. Μπορούσα να φύγω από την Ελευθερούπολη αλλά καθυστέρησα να προλάβω ανοιχτά τα μαγαζιά στην Καβάλα ώστε να γνωρίσω το σύντροφο βιβλιοπώλη Θανάση Κοσκινιώτη που νοιάστηκε για μας.

Σκέψου ότι εντελώς συμπτωματικά ο συστρατιώτης μου Χρήστος Λάζος, σε κατάσταση πείνας και εξαθλίωσης, εκτίμησε πως μόνον ένας βιβλιοπώλης θα του πρόσφερε προστασία και χτύπησε την πόρτα του Θανάση στην Καβάλα στις 14 Νοεμβρίου τη μέρα που ξεκινούσε το Πολυτεχνείο.

Ήρθε Πέμπτη βράδυ και εκλέχτηκε και αυτός στη Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης. Αν είχα φύγει από τη Βόρεια Ελλάδα στις 11 Νοεμβρίου θα πεταγόμουν στην Κρήτη να δω τους γονείς μου και τα αδέρφια μου…”

Να αποκρυπτογραφήσουμε λοιπόν τη συγκεκριμένη αναφορά του Μίμη Ανδρουλάκη στην Καβάλα και τον Θανάση Κοσκινιώτη για να καταλάβουμε όλοι μας τι σημαίνουν αυτά που γράφει.
Τον Φεβρουάριο του 1973, μετά την εξέγερση και την κατάληψη της Νομικής από τους φοιτητές, η χούντα αυστηροποίησε το νόμο που ίσχυε για την αναβολή λόγω σπουδών και σε όσους φοιτητές συμμετείχαν στην κατάληψη εκείνη ή είχαν γενικά αντιδικτατορική δράση, διέκοπτε την αναβολή τους και τους έστελνε να υπηρετήσουν την θητεία τους σε μονάδες ανεπιθυμήτων.

Ένας από τους εκατοντάδες εκείνους φοιτητές ήταν και ο Μίμης Ανδρουλάκης του οποίου η αναβολή διεκόπη και εστάλη να υπηρετήσει σε μονάδα της Ελευθερούπολης. Στις αρχές Οκτωβρίου του 1973 ο Παπαδόπουλος προχώρησε σε μία επιχείρηση εκδημοκρατισμού, τάχα,  του καθεστώτος με την πρωθυπουργοποίηση του Μαρκεζίνη.

Τότε λοιπόν εκείνοι οι φοιτητές που επιστρατεύθηκαν βιαίως επανήλθαν με νέο νόμο στις σπουδές τους. Όσοι από αυτούς υπηρετούσαν σε μονάδες της ευρύτερης περιοχής της Καβάλας, απευθύνθηκαν στον Θανάση Κοσκινιώτη, ο οποίος βοήθησε τότε δεκάδες φοιτητές να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Όπως μου είπε ο ίδιος ο Θανάσης Κοσκινιώτης, ο Μίμης Ανδρουλάκης ποτέ δεν ξέχασε τη βοήθεια που πήρε από εκείνον και όταν ερχόταν στην Καβάλα πάντα τον αναζητούσε και τον συναντούσε.

Και επειδή ακριβώς καθυστέρησε μία δυο μέρες για να συναντήσει το Θανάση στην Καβάλα και δεν πήγε στην Κρήτη να δει τους γονείς του ήταν η αιτία που βρέθηκε τελικά στο Πολυτεχνείο, συμμετείχε στην κατάληψη και εκλέχτηκε μάλιστα και στη Συντονιστική Επιτροπή. Όσο για το βιβλίο “Κάτω από τη στάχτες” του Μίμη Ανδρουλάκη, φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και όταν με το καλό το ολοκληρώσω μπορεί να σας γράψω και τις εντυπώσεις μου.