Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε

28 Απριλίου 2024

I can’t breathe είναι ίσως η φράση που χαρακτηρίζει καλύτερα αυτή την εποχή. Κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από κλιματική ασφυξία; Από πολεμική ασφυξία; Από κατάθλιψη και ασφυξία της ευαισθησίας;

Από το Κολούμπια στο UCLA, από το Μπέρκλεϊ στο Γέιλ, οι φοιτητές των ηνωμένων πολιτειών βρήκαν το θάρρος να διαμαρτυρηθούν, να σταθούν μαζί, να συζητήσουν την κατάστασή τους.

Πρέπει να μετατρέψουμε τις πόλεις σε τόπους συλλογικής χαράς ενάντια στο ρατσισμό και τη φρίκη του πολέμου, γράφει ο Bifo, είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε να βυθιστούμε στην κατάθλιψη, να την μετατρέψουμε σε λιποταξία.

“I can’t breathe”. Αυτές είναι οι λέξεις που αποικονίζουν καλύτερα την εποχή που ζούμε. oι Έρικ Γκάρνερ, Τζορτζ Φλόιντ, Φρανκ Τάισον-Eric Garner, George Floyd, Frank Tyson είπαν αυτά τα λόγια ενώ ένας αστυνομικός τους έπνιγε. Όλοι όμως μπαίνουμε στον κύκλο της ασφυξίας

I can’t breathe είναι η φράση που ορίζει καλύτερα αυτή την εποχή και τον ορίζοντα μέσα στον οποίο μεγαλώνει η γενιά που αυτοπροσδιορίζεται συνειδητά ως τελευταία.

Η κλιματική κόλαση είναι ασταμάτητη, μη αναστρέψιμη. Από την άλλη, τα χρήματα που χρειάζονταν για την οικολογική μετάβαση, που ήταν ήδη μια φάρσα, διοχετεύτηκαν προς τον πόλεμο.

Πεθαίνουμε λοιπόν από την κλιματική ασφυξία; Θα πεθάνουμε από ασφυξία πολέμου; Το πιο πιθανό είναι να πεθάνουμε από κατάθλιψη, στενοχώρια, και ασφυξία της ευαισθησίας, διότι ο τρόμος πολλαπλασιάζεται κάθε μέρα στο Mediascape [a].

Πνιγόμαστε με αυτή την πανταχού παρούσα ασχήμια. Nα λιποτακτήσουμε σημαίνει πρώτα απ’ όλα δημιουργία χώρων όπου είναι δυνατό να ξεφύγουμε από τη φρίκη. Πού είναι όμως αυτά τα μέρη, αυτοί οι τόποι;

Οι φοιτητές των ηνωμένων πολιτειών βρήκαν το θάρρος να διαμαρτυρηθούν, να καταλάβουν τα πανεπιστήμια, να αντισταθούν στις επιθέσεις της αστυνομίας. Αυτοί στην Ευρώπη φαίνονται παράλυτοι από την κατάθλιψη και το μούδιασμα.

Ωστόσο, η προοπτική του πολέμου είναι τόσο κοντά που καλό θα ήταν να ανησυχούν. Το μέλλον τους πάει κατά διαόλου: ο πόλεμος αφαιρεί τους οικονομικούς πόρους που προορίζονται για την ψεύτικη οικολογική μετάβαση.

Οι ρωσικές και ουκρανικές βόμβες, και οι εκατομμύρια τόνοι ερειπίων και βομβών που καλύπτουν την επικράτεια της Γάζας είναι η ταφόπλακα στις ελπίδες ενός αναπνεύσιμου μέλλοντος. Τι περιμένουν οι ευρωπαίοι φοιτητές για να καταλάβουν τα πανεπιστήμια και τα σχολεία; Τι περιμένουν για να οργανώσουν την λιποταξία στους συλλογικούς χώρους;

Η ανθρωπότητα δεν θα σώζονταν (κανείς δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να σώσει την ανθρωπότητα, το ξέρουμε αυτό). Αλλά θα βιώναμε την επικείμενη κόλαση μαζί, με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη.

Ακόμα και στην κόλαση μπορούμε να νιώσουμε καλά, αν δεν είμαστε τόσο μόνοι, αν δεν μισούμε τον εαυτό μας και τους άλλους, αν δεν πολεμάμε σαν τα σκυλιά. Πώς να ζεις ευτυχισμένος στην κόλαση: αυτό είναι το θέμα μιας ποιητικής που αξίζει, που βρίσκεται στο ύψος της εποχής μας, των καιρών μας.

Από το Columbia στο UCLA, από το Berkeley στο Yale, οι αμερικανοί φοιτητές έχουν καταλάβει ότι η ζωή αυτής της γενιάς έχει καταστραφεί πριν καν αρχίσει, και ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ξεφύγεις από την αργή ασφυξία, την εργασιακή σκλαβιά, την εμπλοκή σε έναν παράφρονα και δολοφονικό πόλεμο: να είναι μαζί, να συζητούν για την κατάστασή τους, να οργανώνουν την αντίσταση, να καταλαμβάνουν τα μέρη κοινωνικότητας.

Να μεταμορφώσουν τις πόλεις σε τόπους συλλογικής χαράς ενάντια στον ρατσισμό και ενάντια στη φρίκη του πολέμου. Είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουν να βυθιστούν στην κατάθλιψη, να την μετατρέψουν σε λιποταξία.

[a] mediascape: 1 οι διάφορες μορφές μέσων μαζικής ενημέρωσης σε μια περιοχή που θεωρείται ως σύνολο, 2 οι διάφορες εικόνες, ήχοι και προγράμματα που παρουσιάζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    Comune–info