Επιτέλους ο ουρανός έπεσε επάνω στη γη! Δ’
Την επόμενη μέρα, 8 Μαρτίου, οι φεμινίστριες προσπάθησαν να εισέλθουν μαζικά στo κατεχόμενo κτίριο για να το μετατρέψουν σε κέντρο γυναικών, αλλά δέχθηκαν μια πολύ σκληρή κριτική. τέλος πάντων, το κτίριο έγινε έδρα του φεμινιστικού κινήματος, το ίδιο και ένα άλλο κτίριο από κατεχόμενα που κατέληξε να είναι το κέντρο ακτινοβολίας όλων των δημιουργικών ζυμώσεων της «δεύτερης πόλης».
Με έναν αυξανόμενο ενθουσιασμό, ο κόσμος ετοιμαζόταν μαζικά για την εθνική διαδήλωση στη Ρώμη στις 12 Μαρτίου, όταν κάτι συνέβη ξαφνικά, που έκανε άνω κάτω τη Μπολόνια και αντήχησε άγρια σε όλη την Ιταλία.
Το μπολονιέζικο Κίνημα το οποίο μέχρι τότε προσπαθούσε να αποφύγει την άμεση αντιπαράθεση με το Κράτος, προτιμώντας να εμβαθύνει και να επεκτείνει την αποξένωση, την απελευθέρωση του σώματος, τη συλλογική διάλυση, την μεταμόρφωση των προσωπικών σχέσεων, τις πρακτικές συλλογικής επανοικειοποίησης, της παραμόρφωσης των επικοινωνιακών κωδίκων, σύρθηκε στο πεδίο του πολέμου. Δεν μπορείς να κάνεις πίσω όταν σκοτώνουν ένα σύντροφο μπροστά στα μάτια σου.
Μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, οι συγγραφείς των Zut και A/traverso είχαν συναντηθεί στη Ρώμη για να συζητήσουν τη δημοσίευση ενός νέου κοινού περιοδικού, Η επανάσταση-La revolución, ένα είδος μαοντανταϊστικού δελτίου, του οποίου το πρώτο νούμερο είχε τίτλο Επιτέλους ο ουρανός έπεσε επάνω στη γη-Por fin el cielo cayó sobre la tierra. Η επανάσταση είναι απλώς δίκαιη δυνατή αναγκαία, ενώ το δεύτερο, του Μαρτίου, είχε τίτλο, αναφερόμενο στην εθνική διαδήλωση που ετοιμαζόταν, 12 Μαρτίου, μια καλή μέρα για να ξεκινήσει, που αργότερα θα φαινόταν σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (φάνηκε κάτι παραπάνω στην αστυνομία, αφού έστειλαν εντολές σύλληψης για όλους τους συντάκτες τους οποίους κατηγορούν για συνωμοσία και πως έχουν οργανώσει την εξέγερση της 11/12 Μαρτίου).
Εν τω μεταξύ, το PCI-ΚΚΙ και τα κόμματα της Μπολόνια ζήτησαν από το Κράτος, την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα, να επέμβουν κατά των «βανδάλων», αφού είχε προσπαθήσει κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους να οικοδομήσει ένα κλίμα εκφοβισμού και κυνηγιού μαγισσών για να απομονώσει το «καρκίνωμα» που στα μάτια τους αντιπροσώπευε το Κίνημα. 20 Valerio Monteventi, Ci chiamavano i “soliti autonomi”, en Gli autonomi I, Μας αποκαλούσαν οι «συνήθεις αυτόνομοι», στο Οι Αυτόνομοι Ι, cit.
212 Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Στις 10 το πρωί της 11ης μαρτίου, στην Ανατομική Σχολή, είχαν συγκεντρωθεί αγωνιστές της δεξιάς παραχριστιανικής οργάνωσης Comunione e Liberazione-Κοινωνία και Απελευθέρωση οι οποίοι ήδη στις
προηγούμενες μέρες είχαν υποπέσει σε πολλές προβοκάτσιες. Μια μικρή ομάδα από συντρόφους προσπάθησαν να μπουν στη συνέλευση αλλά τους έδιωξαν και τους πέταξαν στις σκάλες.
Δεκάδες άτομα έφτασαν στη σχολή ξεκινώντας να φωνάζουν συνθήματα, τίποτα παραπάνω. Είναι το πρόσχημα για να διεισδύσουν οι καραμπινιέροι και η αστυνομία στην πανεπιστημιακή πόλη. Μόλις φτάνουν στο σημείο αρχίζουν να επιτίθενται στους φοιτητές χωρίς λόγο και να ρίχνουν δακρυγόνα.
Οι λίγοι σύντροφοι που είναι παρόντες απαντούν όσο καλύτερα μπορούν, ως άμυνα ρίχνεται μια μολότοφ σε ένα τεθωρακισμένο όχημα. Εκείνη την στιγμή φθάνει στο σημείο ένας φοιτητής ιατρικής, ένας πολύ γνωστός αγωνιστής της Lotta Continua, ο Francesco Lorusso, αλλά πρέπει να αποσυρθεί αμέσως γιατί η αστυνομία συνεχίζει να επιτίθεται σκληρά. Εκείνη τη στιγμή ένας στρατιώτης των καραμπινιέρων γονατίζει, στοχεύει και πυροβολεί. ο Φραντσέσκο Λορούσο τραυματίζεται θανάσιμα.
Στις 13:30, το Radio Alice επικοινωνεί την είδηση. Ένα πλήθος ανθρώπων αρχίζει να συρρέει στην περιοχή του πανεπιστημίου: σε κάθε σχολή, σε κάθε πλατεία, σε κάθε στενό, σε κάθε τραπεζαρία, υπάρχει μια συνέλευση. Γύρω από την περιοχή του πανεπιστημίου χτίζονται οδοφράγματα. Ένα τηλεφώνημα στο Radio Alice: «Όλος ο κόσμος στους δρόμους σύντροφοι, αυτό είναι ανταρτοπόλεμος, γαμώ τον Θεό μου!».
Η βιβλιοθήκη της CL ανοίγεται με χτυπήματα λοστών και πυρπολείται αμέσως. Πραγματοποιείται επίσης μια επίθεση με πυρά σε δύο κοντινά αστυνομικά τμήματα. Στις διάφορες συνελεύσεις οργανώνεται μια πορεία που πρέπει να ξεκινήσει άμεσα.
Μια τεράστια δεξαμενή στην τραπεζαρία χρησιμοποιείται για τη διανομή βενζίνης σε εκατοντάδες μπουκάλια: ο στόχος είναι η επαρχιακή έδρα του κόμματος της DC, που θεωρείται υπεύθυνη για την ανθρωποκτονία. Το απόγευμα, στο Πανεπιστήμιο μια διαδήλωση 10.000 συντρόφων, όλοι μασκαρεμένοι, οπλισμένοι με πέτρες, σίδερα, λοστούς και μολότοφ.
Το PCI καλεί να «υπερασπιστεί» το μνημείο των πεσόντων της αντίστασης. κατά τη διάρκεια της πορείας σπάζονται τα τζάμια όλων των πολυτελών καταστημάτων. κάποια στιγμή μπροστά από τα κεντρικά γραφεία της DC, τους συναντά μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών και καραμπινιέρων, ξεσπούν συγκρούσεις, αλλά η πορεία αντέχει.
Ξεκινά το αντάρτικο στους δρόμο. Ένα μέρος της πορείας κατευθύνεται στο σιδηροδρομικό σταθμό όπου καταλαμβάνονται κάποιες πλατφόρμες και μέσα στον οποίο αρχίζει μια σκληρή μάχη. Άλλο διατρέχει το κέντρο, συγκρούεται με την αστυνομία στην Piazza Maggiore, και στη συνέχεια επιτίθεται σε επιχειρήσεις και τράπεζες. Μολότοφ πετάγονται στο γραφείο της τοπικής εφημερίδας Il Resto del Carlino και στα κεντρικά γραφεία της FIAT. Ένα μέρος της διαδήλωσης φτάνει στον σιδηροδρομικό σταθμό όπου ανοίγεται μια οδός διαφυγής για όσους πολεμούσαν εκεί μέσα.
Pianoforte sobre las barricadas 213
Η αστυνομία πυροβολεί, οι σύντροφοι απαντούν. Τελικά όλοι κατευθύνονται προς την περιοχή του πανεπιστημίου όπου στήνονται μεγάλα οδοφράγματα γύρω από την Piazza Verdi. Ανοίγονται οι αποθήκες του πανεπιστημιακού εστιατορίου αλλά και το αγαπημένο εστιατόριο της κόκκινης αστικής τάξης, το Cantunzein, κι έτσι το φαγητό και το κρασί μοιράζονται σε όλους τους εξεγερμένους παρόντες στο δρόμο (όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων της γειτονιάς, είναι σημαντικό αυτό διότι στη δίκη για την απαλλοτρίωση καταδικάστηκε και μια γυναίκα ηλικιωμένη, συνταξιούχος, 66 ετών).
Βγάζουν ένα πιάνο έξω από κάποιο μπαρ δίπλα στο οδόφραγμα, και ένας νεαρός πιανίστας με πολιομυελίτιδα κάθεται και παίζει Σικάγο των CSN&Y και μετά Σοπέν ανάμεσα στις σφαίρες, τις φλόγες και τα δακρυγόνα: «Μεθυσμένος, σήμερα δεν με νοιάζει τίποτα. Αύριο; αύριο θα έρθουν με τανκς. Θα μας τσακίσουν ξανά. Σήμερα όμως για λίγες ώρες η γη είναι ελεύθερη. Σοπέν. Κρασί. Οργή και ευτυχία».21
Η αστυνομία αποσύρεται μετά από δύο πολύ βίαιες επιθέσεις που στις οποίες δεν μπορεί να ξεπεράσει την αντίσταση, η πόλη απελευθερώνεται για μια σύντομη χούφτα ωρών, μια μεγάλη συνέλευση συνεδριάζει στον κινηματογράφο Odeon.
Το Radio Alice δεν σταματά να εκπέμπει ούτε λεπτό, να κάνει ρεπορτάζ σχετικά με τις κινήσεις των συντρόφων και τις κινήσεις της αστυνομίας. Το βράδυ θα διαβαστεί μια προκλητική ανακοίνωση στην οποία
ολόκληρο το κίνημα ανέλαβε την ευθύνη για τη βία που εκδηλώθηκε εκείνη την ημέρα:
Ήμασταν όλοι μέρος αυτής της γιγαντιαίας ομάδας περιφρούρησης που αποφάσισε να οργανωθεί, συλλογικά, προετοιμάζοντας μολότοφ, από όλους, στο πανεπιστήμιο, σήμερα, στις αρχές του απογεύματος όλοι μαζί καταστρέψαμε το έδαφος του πανεπιστημίου για να έχουμε πέτρες, όλοι μαζί στεκόμασταν με τα εμπρηστικά κοκτέιλ, με τις πέτρες μέσα στις τσέπες, γιατί η σημερινή ήταν μια βίαιη διαδήλωση, χωρίς ομάδα περιφρούρησης, χωρίς μεμονωμένες ομάδες προβοκάτορων, αυτόνομων, που έκαναν δράσεις, γιατί όλοι οι σύντροφοι συμμετείχαν σε όλες τις ενέργειες που έγιναν σήμερα…22
συνεχίζεται
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
