Η επίθεση Τετ της Παλαιστινιακής Αντίστασης

«Είμαι φυλακισμένη από τους εκτός νόμου,

με χειροπέδες από αυτούς που μισούν,

Φιμωμένη από τους άπληστους. Και αν καταλαβαίνω κάτι,

Ξέρω ότι ένας τοίχος δεν είναι παρά ένας τοίχος,

και τίποτα άλλο.

Και μπορεί να γκρεμιστεί’’

Assata Shakur, Διακήρυξη

Το πρωί της 30ης ιανουαρίου 1968, η βιετναμέζικη αντίσταση εξαπέλυσε την επίθεση Tet, που πήρε το όνομά της από το νέο έτος στο σεληνιακό ημερολόγιο του Βιετνάμ.

Η επιχείρηση ήταν μια μεγάλης κλίμακας και σε βάθος επίθεση, η μεγαλύτερη από αυτές που διεξήχθησαν και από τις δύο πλευρές της σύγκρουσης από την έναρξή της, το 1965, και απασχόλησε περίπου 85.000 βορειοβιετναμέζους και Βιετκόνγκ μαχόμενους, γράφει ο  Giacomo Marchetti.

Στη Σαϊγκόν οι μαχόμενοι μπήκαν στο Προεδρικό Μέγαρο και στον περίβολο της πρεσβείας των Ηπα.

Ήταν ένα ποιοτικό άλμα από τον ανταρτοπόλεμο που διεξάγονταν μέχρι εκείνη την στιγμή.

Αν και κατέληξε σε μια τακτική ήττα σε αυστηρά στρατιωτικό επίπεδο, ήταν μια στρατηγική νίκη από πολιτική άποψη, που επιτεύχθηκε με τη θυσία των βιετναμέζων μαχητών – περίπου 30 χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους – και είχε μια αμετάκλητη ψυχολογική επίδραση στον εχθρό και στις επιλογές που από εκείνη τη στιγμή αναγκάστηκε να επιχειρήσει.

Η επίθεση είχε καταστήσει σαφές ότι οι Βιετκόνγκ, ακόμη και μετά από χρόνια εξουθενωτικού πολέμου, ήταν σε θέση όχι μόνο να αντισταθούν αλλά και να περάσουν στην αντεπίθεση, αλλάζοντας την ισορροπία δυνάμεων.

Το ραδιόφωνο του Ανόι είχε δηλώσει ότι στόχος της επίθεσης ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ υπό τον Nguyen Van Thuie, ο οποίος την επομένη της επίθεσης κήρυξε στρατιωτικό νόμο στην επικράτεια που διοικούσε.

Η επιχείρηση δεν οδήγησε στην προσδοκώμενη «εξέγερση», αλλά εκ των πραγμάτων ολοκληρώθηκε λίγο λιγότερο από ένα μήνα μετά τις 25 φεβρουαρίου, με την εκδίωξη της τελευταίας κομμουνιστικής μονάδας από την παλιά αυτοκρατορική ακρόπολη της Hue.

Είχε ισχυρό αντίκτυπο στη διοίκηση του Ford, και συγκλόνισε το βορειοαμερικανικό κοινό που είχε πειστεί (από πολιτικούς ηγέτες και μέσα ενημέρωσης) ότι οι Βιετκόνγκ ήταν στα πρόθυρα της ήττας και ότι η Αντίσταση ήταν ανίκανη να διεξάγει επιχειρήσεις σε τέτοια κλίμακα.

Η συναίνεση στο εσωτερικό στις ΗΠΑ για αυτή τη στρατιωτική περιπέτεια από την Ουάσιγκτον μειώθηκε λόγω των απωλειών (περισσότεροι από χίλιοι νεκροί και 6 χιλιάδες τραυματίες μεταξύ των αμερικανών) και το επακόλουθο αίτημα για αύξηση της στρατολόγησης (υπήρχε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία), ωθώντας τον Τζόνσον να μην υποβάλει ξανά υποψηφιότητα.

Ήταν μια απολύτως απροσδόκητη καμπή στη δυναμική της σύγκρουσης, καθώς και για το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ και σε όλο τον Κόσμο.

Χρειάστηκαν χρόνια για να επιτευχθεί η Συμφωνία του Παρισιού (ιανουάριος 1973) και στη συνέχεια το πραγματικό τέλος του πολέμου, τον απρίλιο του 1975. Αλλά η διαδρομή που χάραξε η επίθεση του Τετ κατέστησε κατανοητό σε όλο τον κόσμο το μήνυμα που ο πρόεδρος Χο Τσι Μιν είχε εξαπολύσει στις 25 δεκεμβρίου 1967: «Είναι σαφές ότι οι Αμερικανοί έχουν χάσει τον πόλεμο».

Στη συνέχεια «απελευθερώθηκε» η Σαϊγκόν και οι εικόνες της απόδρασης του ελικοπτέρου από την οροφή της αμερικανικής πρεσβείας έκαναν τον γύρο του κόσμου.

Mutatis mutandis (κατ’ αναλογία, η Χαμάς σίγουρα δεν συγκρίνεται με το βιετναμέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα), με την παλαιστινιακή επίθεση το Σάββατο 7 οκτωβρίου είναι σαφές ότι το Ισραήλ έχασε τον πόλεμο του και ότι ο περιφερειακός πολιτικός σεισμός θα αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή.

Νικητές θα είναι ο παλαιστινιακός λαός και όλες οι οργανώσεις που απαρτίζουν την Αντίσταση -και οι φίλοι και οι σύμμαχοί τους- που στην επέτειο του πολέμου του Γιομ Κιπούρ του 1973 αποφάσισαν για άλλη μια φορά να σπάσουν τα εμπόδια που έμοιαζαν αδιαπέραστα.

Τότε ήταν η διάβαση της «Γραμμής Bar-Lev» από τα αιγυπτιακά στρατεύματα, που χτίστηκε από το Ισραήλ μετά την κατάκτηση του Σινά το 1967, σήμερα εκείνες οι οχυρωμένες κατασκευές που για χρόνια είχαν κάνει τη Γάζα μια απέραντη υπαίθρια φυλακή και ένα πεδίο βολής για ελεύθερους σκοπευτές και βομβαρδιστικά της Τσαχάλ, κλεισμένης σε ένα μπλόκο που είχε κάνει πως δεν υπάρχει η υποκρισία της δυτικής «διεθνούς κοινότητας».

Το Ισραήλ επλήγη βαθιά από μια επίθεση που είχε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 700 θανάτους, 2.000 τραυματισμούς, τουλάχιστον 100 αιχμαλώτους, την προσωρινή «ανάκτηση» τμημάτων του εδάφους γύρω από τη Γάζα και σημαντικές υλικές ζημιές σε ισραηλινές δομές.

Γεγονός άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Αντίστασης αυτού του λαού.

Αυτό παρήγαγε μια πληγή που θα παραμείνει ανεξίτηλη στο Ισραήλ και την οποία η δίψα της σιωνιστικής ηγεσίας για εκδίκηση -έχει κηρυχτεί κατάσταση πολέμου και προετοιμάζεται επίσης επίθεση στη Γάζα από το έδαφος- δεν θα μπορέσει να επουλώσει, ανεξάρτητα από το πόσο ανελέητη θα είναι η απάντησή της, υποστηριζόμενη από τους δυτικούς συμμάχους της (κυρίως ΗΠΑ, ΕΕ και Ουκρανία).

Στο δίκτυο Al Jazeera του Κατάρ, με τον παρουσιαστή να επαναλαμβάνει ότι έχει κηρυχτεί κατάσταση πολέμου στο Ισραήλ, ένας παλαιστίνιος αναλυτής απάντησε: «Η Παλαιστίνη βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση εδώ και δεκαετίες».

Και από την αντίσταση, με κάθε μέσο, ​​φτάσαμε στον απελευθερωτικό πόλεμο και στη λαϊκή εξέγερση

Το σάββατο ήχησαν οι καμπάνες του θανάτου για την ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών και την ικανότητα αντίδρασης του σιωνιστικού στρατού. Και αυτό ορίζει το τέλος της πολιτικής φόρμουλας που οδήγησε τον Νατανιάου να κυβερνά, σηματοδοτώντας ουσιαστικά το τέλος της καριέρας του όπως ακριβώς φαινόταν να μην τον αγγίζει η εσωτερική αντιπολίτευση.

Η επίθεση έχει «χαλυβδώσει» την Παλαιστινιακή Αντίσταση και στη Δυτική Όχθη και στη διασπορά, πολώνοντας για άλλη μια φορά την κοινή γνώμη στα αραβικά Κράτη. επαναλαμβάνοντας τη θέση αυτής της ηγεσίας που έχει τοποθετηθεί ως νέο «μέτωπο της άρνησης» κατά της ομαλοποίησης με τη σιωνιστική οντότητα: το Ιράν, τη Συρία και την Αλγερία.

Αλλά είμαστε εύλογα βέβαιοι ότι η παλαιστινιακή επίθεση θα βάλει φωτιά σε τουλάχιστον ένα μέρος και του ευρωπαϊκού «κήπου» όσον αφορά εκείνο το τμήμα των υποτελών τάξεων αραβικής καταγωγής ή/και μουσουλμανικής πίστης που βλέπουν σε αυτήν μια ευκαιρία για λύτρωση ενάντια εκείνης της »Δυτικής συλλογικότητας», η οποία υπήρξε ανίκανη να βρει μια πολιτική-διπλωματική λύση στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, συναινώντας και υποστηρίζοντας τις νεοαποικιακές πολιτικές που «νομιμοποίησαν» το ισραηλινό απαρτχάιντ, ακυρώνοντας πλήρως τις Συμφωνίες του Όσλο.

Θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για τους κορυφαίους παράγοντες του «πολυπολικού κόσμου» να ενεργήσουν ως μεσολαβητές και να προωθήσουν μια διπλωματική λύση που να μην είναι η απλή αποκατάσταση του status quo, αλλά να περιλαμβάνει την εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που παραβλέπονται από το Ισραήλ και τη λεγόμενη Διεθνή Κοινότητα-£Comunità Internazionale».

Η παλαιστινιακή επίθεση είναι μια ανάσα φρέσκου αέρα, στην πραγματικότητα, και για την ταξική και διεθνιστική αριστερά, και ένα ανεξίτηλο μάθημα θάρρους.

Το φυσικό και μεταφορικό τείχος γύρω από την Παλαιστίνη έχει γκρεμιστεί.

Πιστεύουμε οριστικά.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος     contropiano.org