Η νέα σχολική χρονιά: Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου

Είμαι τυχερός γιατί μένω κοντά σε ένα Δημοτικό Σχολείο και το ζώ σε όλες τις λειτουργικές του φάσεις.

Οι συνειρμοί με την δική μου παρόμοιας περιόδου δεν βρίσκουν κάτι κοινό με το τότε παρά μόνο τις ίδιες ψυχούλες τις αγνές και τις άδολες με τις λευκές σελίδες που περιμένουν να τις γεμίσουν με γνώσεις, εμπειρίες και βιώματα.

Άνοιξαν τα Σχολεία και ξεκίνησε και η δική μου ζωή να αποκτά χρώμα και ήχο που έχασα τους μήνες του καλοκαιριού. Σύγκριση όπως προ είπα με την δική μου αντίστοιχη περίοδο δεν μπορεί να γίνει γιατί μεταξύ τους δεν υπάρχουν συγκρίσιμα μεγέθη σε κανένα τομέα της ζωής.

Οι εποχές μας απέχουν αστρικές αποστάσεις σε όλες τις εκφάνσεις της τότε ζωής και του τώρα. Ας είναι, εγώ παραμένω στο σήμερα και στον τομέα αυτό το απολαμβάνω. Πρώτα πρώτα μπήκε το κουδούνι στην καθημερινότητά μου.

Αυτό καθορίζει και το δικό μου διάλειμμα για να παρακολουθήσω τους φίλους μου που δρουν εκεί στην αυλή Λίγα είναι τα παιδιά που έρχονται με τα πόδια. Αυτά είναι μαθητές κυρίως των μεγάλων τάξεων και μερικές μητέρες πολύτεκνες με τρία ή τέσσερα παιδιά που τις χαίρομαι και τις θαυμάζω.

Τις θαυμάζω αυτές τις τριαντάρες ΚΥΡΙΕΣ που είχαν την δύναμη, στην εποχή αυτής της οικονομικής δυσπραγίας και τους καιρούς τους χαλεπούς, να αναλάβουν την ευθύνη για την ζωή αυτών των παιδιών. Άλλοι  δεν τολμούν να κάνουν οικογένεια και πώς να τολμήσουν άλλωστε με την εξευτελιστική αμοιβή της εργασίας τους.

Το μεγαλύτερό ποσοστό των παιδιών, το φέρνει στο σχολείο κάποιο όχημα. Με τρομάζουν οι πατεράδες που μεταφέρουν τα παιδία τους με τα δίτροχα. Στην δική μου σκέψη έρχεται η κακιά στιγμή και όλα εκείνα τα εμπόδια που μπορούν να προκαλέσουν το ατύχημα.

Επειδή φαίνεται δεν χρησιμοποίησα τέτοια μέσα τότε που έπρεπε, έχω αυτές τις φοβίες. Έρχονται στο σχολείο τα παιδιά φορτωμένα με ένα σακίδιο ώμου. Το βάρος που πρέπει να έχει το σακίδιο αυτό δεν είναι  μικρό.

Αυτό δείχνει το τράβηγμά προς τα πίσω των ώμων και το συχνό διόρθωμα του σαμαριού για να βρει την σωστή θέση του στην πλάτη. Εμένα μου θυμίζει αυτό το σακίδιο το σαμάρι, ένα βοήθημα που έφεραν οι Στοιβαδόροι στην πλάτη τους στα Καπνομάγαζα για να μεταφέρουν με ευκολία τις τόγκες του καπνού.

Τα σακίδια αυτά των μαθητών των μικρών τάξεων συνήθως τα κουβαλάν οι γονείς μέχρι την πόρτα της αυλής του σχολείου, από εκεί και μέχρι την τάξη αρχίζει το δράμα του μικρού παιδιού. Καμιά φορά μέχρι την τάξη το επωμίζεται το αδέρφι αν υπάρχει.

Αν δεν του προσφέρει βοήθεια κάποιο μεγαλύτερο παιδί, που είναι το σύνηθες, το φέρει το ίδιο το παιδί και τότε βλέπεις ένα σακίδιο να προχωρεί με ασταθές βήμα, ένα κεφαλάκι μόλις να προεξέχει στο επάνω μέρος του και δύο ποδαράκια στο κάτω μέρος να χτυπούν με τις γαμπούλες του την βάση από το σακίδιο.

Υπάρχουν μερικά σακίδια τροχήλατα και αυτά στις περιπτώσεις αυτές είναι σωτήρια. Απορία μου μεγάλη τι να έχει μέσα του αυτός ο σάκος. Το σάντουιτς που ετοίμασαν τα χέρια της μαμάς δεν φαίνεται να έχει  υπερβολικό όγκο για να τον γεμίσει.

Ρώτησα και έμαθα ότι η εντολή του Σχολείου είναι να φέρουν μαζί τους οι μαθητές τα βιβλία της ημέρας και τα τετράδια με τις εργασίες που έγιναν στο σπίτι. Οι αντίστοιχες  πληροφορίες από τους γονείς ήταν ότι εκεί μέσα αναπαύονται τα βιβλία που πήραν στην αρχή της χρονιάς και μερικά από αυτά βλέπουν ήλιο όταν θα βγουν από εκεί για να μπουν τα καινούργια της επόμενης χρονιάς.

Η Διαπίστωση όμως ότι ο σάκος αυτός έγινε πια αξεσουάρ για μικρούς και μεγάλους όλης της κοινωνικής κλιμάκωσης δίχως εξαιρέσεις δεν ήταν δυνατόν να ξεφευγε από τα σχολεία. Οι καλογυαλισμένες δερμάτινες τσάντες του παρελθόντος που περιείχαν την σοφία του φέροντος ή την φανταστική του μεγαλειότητα μας τέλειωσαν.

Τώρα μοντέρνο και σύγχρονο σε κάνει ο ανέμελα κρεμασμένος στον ώμο σάκος. Εμένα το περιεχόμενο εκείνων των σάκων δεν με νοιάζει. Με ενδιαφέρει όμως αυτά που περιέχουν οι σάκοι των μαθητών. Την απορία μου την έλυσαν κάποιοι γονείς μικρών παιδιών που ρώτησα.

Ο σάκος αυτός είναι γεμάτος με βιβλία και τετράδια που περιέχουν τις εργασίες των μαθητών. Η εντολή του σχολείου είναι να έχουν μαζί τους τις εργασίες που έπρεπε να κάνουν στο σπίτι και τα βιβλία της ημέρας.

Στον σάκο όμως έχουν ξεχαστεί όλα τα βιβλία που του δόθηκαν από την αρχή της χρονιάς και μερικά υπάρχει η πιθανότητα να μη βγουν ξανά από εκεί μέχρι το τέλος  του σχολικού έτους. Αυτά συμβαίνουν στην χώρα μας με την παιδεία μας  την εποχή που η τεχνολογία έχει εισβάλλει δυναμικά σε όλους τους κλάδους και τους τομείς της ζωής μας.

Έψαξα στο διαδίκτυό, σ’ αυτόν τον Παγκόσμιο Παντογνώστη, να δω τι συμβαίνει με το θέμα αυτό σε άλλες χώρες τόσο της Ευρώπης όσο και της Αμερικής. Τέτοιο ανούσιο φόρτωμα δεν βρήκα πουθενά. Αντίθετα σε μερικές χώρες  είδα να φορτώνονται οι μαθητές με ουσιώδεις γνώσεις που είναι αποθηκευμένες σε σύγχρονά μέσα με ανεπαίσθητο βάρος.

Συγκεκριμένα στις ΗΠΑ που έχω την δυνατότητα προσωπικής γνώσης, τα παιδιά από την αρχή της σχολικής τους ζωής προμηθεύονται με ένα Tablet ή ένα laptop και ένα πλαστικό κουτάκι 2χ5χ0, 2cm που περιέχει ένα στικάκι 16 GB.

Το στικάκι αυτό περιέχει όλα τα βιβλία που θα χρησιμοποιηθούν την τρέχουσα χρονιά και νομίζω ότι χρησιμοποιείται και τις επόμενες χρονιές γιατί ο αποθηκευτικός του χώρος είναι τεράστιος. Όλες οι Εργασίες  γίνονται ηλεκτρονικά και το e-mail του γονέα είναι στην διάθεση του εκπαιδευτικού για άμεση ενημέρωση και συνεργασία.

Αυτά αλλού, σ’ εμάς οι σάκοι αυτοί περιέχουν βιβλία και σε μερικά από αυτά στην προμετωπίδα τους υπάρχει η παρότρυνση στο μαθητή να αγαπά το δάσος. Του γέμισαν για τον λόγο αυτό τον σάκο του με το δικό τους μίσος για κάθε πράσινο για να έχει και να βολεύεται.

Δεν θα κλείσουμε το κείμενο αυτό με μεμψιμοιρία αλλά με χαρά γιατί σήμερα “πήγαμε” εκδρομή. Τα παιδιά πήγαν εκδρομή και στην γειτονιά είχαμε γιορτή από το πρωί. Οι σάκοι γεμάτοι με τα καλούδια της μαμάς και ξεπρόβαλε από την άκρη το τόπι.

Την μπάλα του ποδοσφαίρου την κρατούσε ο αρχηγός στην μασχάλη. Τα τιτιβίσματα της χαράς και τα τραγούδια σκόρπισαν την ευτυχία παντού. Η επιστροφή δεν είχε την δυναμική της αναχώρησης γιατί την περισσότερη ενέργεια την άφησαν στον τόπο που ξόδεψαν την ημέρα τους .Έφεραν όμως μαζί τους τις καινούργιες φιλίες και σχέσεις που γίνονταν φανερές από τις αγκαλιές των ώμων και τους εγκάρδιους αποχαιρετισμούς.

Παναγιώτης Φώτου