Μια σύγκριση, πολλά συμπεράσματα: Γράφει ο Θωμάς Καρακάσης

Μ’ αφορμή τις εδώ και τρία χρόνια τουλάχιστον διαδοχικές κρίσεις της τουρκικής λίρας, επιδιώκεται από κεντρικά τηλεοπτικά κανάλια να δημιουργηθεί μια εικόνα «καταρρέουσας Τουρκίας».

Προσπαθούνε να μας μεταφέρουνε ότι επειδή το νόμισμα δέχεται πιέσεις  άρα και η οικονομία της έχει προβλήματα. Είναι μία εικόνα εξωπραγματική και πιθανότατα παραπλανητική αν συγκρίνουμε τις δυνατότητες  των οικονομιών Ελλάδας Τουρκίας, και την ευχέρεια επωφελών αποφάσεων και κινήσεων, που αυτές δίνουνε στη Χώρα τους. Βλέπουμε λοιπόν μια Τουρκία, στηριζόμενη στο δικό της νόμισμα και οικονομία, στη δικής της πολεμική και εξαγωγική πλέον βιομηχανία, ν’ απειλεί, να εκβιάζει, τις γειτονικές της χώρες, να μην ταυτίζει τις επιδιώξεις της με αυτές των λεγόμενων δυτικών δυνάμεων, να χρησιμοποιεί πανεύκολα στρατιωτική βία.

Η πρόσφατη κρίση της λίρας μπορεί να πλήττει, λόγω πληθωρισμού,  κοινωνικές ομάδες φιλικές με τον αλαζόνα και  πολυπράγμονα Ερντογάν αλλά καθόλου τη τουρκική οικονομία. Αυτή η τελευταία, με τη βοήθεια της υποτιμημένης λίρας, γνωρίζει μεγάλο ρυθμό ανάπτυξης, με τεράστιες εξαγωγές (+26%), αγροτικών, βιομηχανικών προϊόντων και οπλικών συστημάτων. Το ίδιο και ο τριτογενής τομέας, τουρισμός, υπηρεσίες, κατασκευές, λόγω του ότι γίνανε φθηνότερα για τους αποδέκτες των υπηρεσιών. Έτσι μπορεί το νόμισμα της Τουρκίας να κλυδωνίζεται και οι πολίτες της να υποφέρουνε, αλλά η οικονομία της αναπτύσσεται με ρυθμούς γύρω στο 8% ετήσια, και το συνάλλαγμα εισρέει. Το δε εξωτερικό της χρέος είναι περίπου στο 17% του ΑΕΠ της(χρέος εξωτερικό $120/720 $ΔΙΣ ΑΕΠ ).

Το Ελληνικό εξωτερικό χρέος στο 210+% (χρέος $400/$190 ΔΙΣ ΑΕΠ). Η κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας είναι δύσκολο να γίνει επειδή η κυβέρνηση, όπως και των περισσότερων κυρίαρχων κρατών στο κόσμο,  έχει τον πλήρη έλεγχο και άσκηση της νομισματικής και δημοσιονομικής της πολιτικής. Σε αντίθεση με την Ελλάδα που  από την 1-1-2002 και μετά, από τότε δηλαδή  που χάρις στο ευρώ, δεν ζούμε στη λίθινη εποχή, δεν ζούμε σε σπηλιές χωρίς τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα, κατεβήκαμε από τα δέντρα και δεν κυκλοφορούμε γυμνοί, αλλά “εκπολιτισθήκαμε” με αντάλλαγμα μια περιορισμένη Εθνική κυριαρχία, και εκχωρημένη την εξωτερική, αμυντική, οικονομική και ενεργειακή μας πολιτική στα συμφέροντα άλλων κρατών.

Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να μην ασκούμε πλέον κυρίαρχη νομισματική πολιτική, αλλά μόνο  πολύ περιορισμένη δημοσιονομική, εξαρτώμενη από τη “καλή διάθεση” ΜΗ φιλικών μας χωρών, και να υποχρεωνόμαστε σε δυσαναπλήρωτες Εθνικές παραχωρήσεις, προκειμένου να μας δανείσουνε κάποια ευρώ παραπάνω. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πάντως ότι τελευταία γίνονται κάποιες  σωστές κινήσεις για την ενίσχυση της άμυνας μας, τη δημιουργία συνεργασιών με άλλα κράτη κλπ.. Αυτά όμως για ισχυροποίηση και διεύρυνση απαιτούνε μια ισχυρή και ανεξάρτητη οικονομία. Εδώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτές οι συνεργασίες που οι περισσότερες αφορούνε και αγορά οπλικών συστημάτων από εμάς, τους “πελάτες ”, σαν κεντρικό άξονα έχουνε τον περιορισμό της επιθετικής Τουρκίας, και όχι τη στήριξη της Ελλάδας και Κύπρου.

Έτσι λοιπόν με πρόσχημα μια ενδεχόμενη, αλλά αβέβαιη, αλλαγή κυβέρνησης στη Τουρκία πιθανότατα να επανέλθει η προηγούμενη γεωπολιτική κατάσταση στην Αν. Μεσόγειο, με τις τότε φιλίες και συμμαχίες. Γι’ αυτό λοιπόν η από οπουδήποτε καλλιέργεια ενός κλίματος εφησυχασμού λόγω μιας “καταρρέουσας “Τουρκίας, παράλληλα με ευχολόγια, διαβήματα διαμαρτυρίας, και λοιπές φλυαρίες, είναι πολύ επικίνδυνη αυταπάτη για μας. Αντίθετα επιβάλλεται η συνεχής επαγρύπνηση και η επίδειξη της αποφασιστικότητας μας.

ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ