Ο Παναγιώτης Φώτου γράφει για «ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή…»

Τα χειμερινά απογεύματα μου αρέσει να τα περνώ δίπλα στην θάλασσα, όταν βέβαια το επιτρέπει ο καιρός.

Χειμώνας είναι και τα ηλιόλουστα απογεύματα τα κυνηγώ και όταν μου τύχουν σπάνια τα αφήνω. Έτσι και προχτές. Διάλεξα να φέρω τα βήματα μου στον Λιμενοβραχίονα του ΝΟΚ. Η διαδρομή αυτή μου δίνει την αίσθηση ότι περπατώ επάνω στο κύμα.

Την στιγμή που περιγράφω ο ήλιος είχε βάψει τα βουνά πάνω από τον Άγιο Σίλα πρώτα με το κόκκινο της φωτιάς και μετά με το μενεξελί εκείνο χρώμα της φθοράς και του τέλους. Το απόλαυσα και ετοιμάστηκα για την επιστροφή μου.

Στο μάτι μου έπεσε η σιλουέτα του. Μια εικόνα γνώριμη από τα παλιά που μου θύμιζε αγαπημένο πρόσωπο που η ζωή μας είχε απομακρύνει. Πλησίασα για να βεβαιωθώ, δεν έπεσα έξω. Ήταν στην πίσω πλευρά από το τελευταίο παγκάκι που υπάρχει εκεί και ακουμπούσε στην πλάτη θαυμάζοντας την Δύση του ήλιου, όπως νόμισα.

«Βλέπεις την ομορφιά της φύσης φίλε ; Μια πινελιά του ηλίου και κάνει το θαύμα της!».«Ναι Παναγιώτη, είναι όπως το λες, εγώ σήμερα αποφάσισα να φύγω αλλά αυτές οι εικόνες με κρατούν ακόμη εδώ».

Μου έδειξε με τα χέρια ανοικτά, Δυτικά την ομορφιά της φύσης και από την άλλη μεριά την εικόνα της όμορφης πόλης μας που στολίστηκε και περιμένει να υποδεχθεί τις Γιορτές των Χριστουγέννων.

Δεν κατάλαβα, νόμισα ότι κάποιος λόγος αναγκάζει τον παλιό μου φίλο να ταξιδέψει αυτές τις ημέρες και έχει μελαγχολήσει, του είπα: «Ανάβαλε βρε αδελφέ αυτό το ταξίδι αφού σε στεναχωρεί τόσο πολύ, κάνε το μια άλλη στιγμή».

Σήκωσε το βλέμμα με κοίταξε, εκεί μέσα είδα να καθρεφτίζεται όλη η θλίψη και η απέραντη λύπη του κόσμου. Είπε, δαγκώνοντας μια-μια τις λέξεις του: «Δυστυχώς φίλε το ταξίδι για το οποίο ετοιμάζομαι δεν έχει επιστροφή…».

Ανατρίχιασα με την αποφασιστικότητα του και τρόμαξα με την εικόνα του. Δεν ήξερα τον λόγο αλλά είχε όλα τα στοιχεία εκείνα για να έχει μια καλή και ευτυχισμένη ζωή. Η οικονομική του κατάσταση πάνω του μέσου.

Μια καλή οικογενειακή συγκρότηση με επιστήμονα σύζυγο εργαζόμενη, παιδιά με σπουδές και δραστηριότητες αξιοθαύμαστες. Αυτά του είπα και τόνισα ότι δεν έχει κανέναν λόγο να βάζει στο μυαλό του τέτοιες σκέψεις.

Αυτή είναι η ψεύτικη εικόνα Παναγιώτη, η μαγική που βγαίνει προς τα έξω, η αλήθεια είναι άλλη. Έχει σπάσει πια η κλωστή που τα έδενε, το γυαλί έχει γίνει θρύψαλα δεν τα κολλά τίποτα. Έχω κουραστεί δεν πάει άλλο και άρχισε να με εξιστορεί τα βάσανά του πάνω από μια ώρα.

Προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε όλους μας αλλά τον φίλο μου τον πήραν από κάτω. Του πρότεινα να κάνουμε μια βόλτα στην στολισμένη πόλη, δέχτηκε μετά βίας. Γυρίσαμε παντού κάτω από τα πολύχρωμα φώτα της όμορφα στολισμένης για τις γιορτές πόλη μας.

Ακούσαμε την γιορταστική μουσική που σε βάζει στο κλίμα της αναμονής της γέννησης του καινούργιου. Πείστηκε να επισκεφτεί ειδήμονες για το πρόβλημά του. Κάναμε μαζί τα τηλεφωνήματα των ραντεβού για τις επισκέψεις και έμεινε.

Δεν έφυγε γιατί εδώ είναι το φως, εδώ είναι οι χαρές και οι λύπες με όλα τα προβλήματα τους που όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά έχουν την λύση τους. Αυτή είναι εξάλλου η ζωή. Η φυγή είναι το σκοτάδι, είναι το τίποτε. Είπε να φύγει αλλά νίκησε και έμεινε.

Παναγιώτης Φώτου