Οι Μασόνοι της Νέας Υόρκης και εγώ: Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου

Τον Απρίλη του 2010 η τύχη μου με έφερε στην Ν. Υόρκη.

Αφορμή ήταν η πρόσκληση να παραβρεθώ σε ένα κοινωνικό γεγονός συγγενών. Προγραμματισμένος χρόνος παραμονής μου ήταν δέκα μέρες. Ένα απρόσμενο όμως γεγονός παράτεινε την παραμονή μου πάνω από μήνα.

Αιτία της παράτασης, οι εκρήξεις ενός ηφαιστείου στην Ισλανδία. Τα υλικά που εκτοξεύθηκαν από το ηφαίστειο, στάχτες και αέρια δεν επέτρεπαν τις πτήσεις από την Αμερική στην Ευρώπη και αντίστροφα. Η απρόσμενη αυτή παράταση, μου έδωσε την δυνατότητα να συνδεθώ φιλικά με κάποιους ομογενείς που ασχολούνταν με τα κοινά.

Κάθε απόγευμα συναντιόμασταν και κύριο θέμα συζήτησης μας ήταν η αναμενόμενη πτώχευση της Ελλάδας την οποία είχε ανακοίνωσε ο ΓΑΠ τότε από το Καστελόριζο. Με την συγκυρία που κάποιο μέλος της οικογένειας, ενός από τους φίλους, άρχισε να κάνει ακτινοθεραπείες.

Η κουβέντα μας εκείνο το απόγευμα περιστράφικε για τον καρκίνο και τις επιπτώσεις του στην ζωή όχι μόνο του ασθενή αλλά και του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Το έβλεπα μπροστά μου στην ψυχολογία και στον τρόπο που αντιμετώπιζε την κατάσταση ο φίλος.

Τους μίλησα για την σχέση που είχα με τον ΣΕΚΚ και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε τόσο με τις χημειοθεραπείες αλλά και την ταλαιπωρία που υφίστανται οι ασθενείς που χρειάζονται ακτινοθεραπεία. Τους είπα ακόμη για το πόσο θα οξυνθούν τα πράγματα στον τομέα της υγείας με την πτώχευση που ήταν προ των θυρών.

Πρέπει οι περιγραφές μου να ήταν πολύ δραματικές γιατί τους είδα όλους να με κοιτούν με ένα βλέμμα συμπόνοιας και συμπαράστασης. Ο συγγενής μου που η σχέση με τους ανθρώπους εκείνους ήταν πιο οικεία τους μίλησε επιθετικά λέγοντας, —- Βρέ μασόνοι βαυκαλίζεστε ότι είστε οι καλοί Έλληνες στην Ομογένεια.

Κάθε χρόνο σαν βάζουν στην Επιτροπή της Παρέλασης τα Σωματεία επειδή δίνεται πέντε ψευτοδολάρια για να περάσετε στο τέλος της παρέλασης καμαρωτοί και να σας χειροκροτήσουν. Εδώ, σας είπε ο άνθρωπος αυτός τι τραβάνε οι άρρωστοι εκεί κάτω στην Καβάλα, τα αδέλφια μας, που λέτε στους λόγους σας.

Βάλτε το χέρι πιο βαθιά. Βοηθήστε, τα έχετε και τα αυγατίζεται. Κάντε κάτι. Το βράδυ εκείνο διαλύσαμε την συντροφιά μας σε βαρύ κλίμα. Την άλλη ημέρα ήταν Σάββατο και πήγαμε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην 5η Λεωφόρο.

Εκεί θα γίνονταν η τελετή και οι ομιλίες για την Παρέλαση της 25η Μαρτίου. Δύο από τους φίλους μου είπαν να τους ακολουθήσω σε ένα άλλο κτήριο που ήταν παραδίπλα. Παραξενεύτηκα, κοίταξα τον συγγενή μου με απορία και μου έκανε νόημα να πάω. Κάτι πρέπει να ήξερε.

Πήγαμε σε ένα γραφείο που ήταν στον τελευταίο όροφο του κτηρίου και εκεί ήταν άλλοι τρείς. Μου είπαν να επαναλάβω τα σχετικά με τους καρκινοπαθείς στην Καβάλα και τις ταλαιπωρίες τους. Στο τέλος μίλησε και ο ένας από τους φίλους μου.

Αυτός που κάθονταν στο γραφείο και φαίνονταν ο επικεφαλής, μου είπε, —- Το συζητήσαμε το θέμα σας, μας έχει επιβεβαίωση ο κύριος, ο φίλος μου, για την ειλικρίνειά σας και θέλουμε να βοηθήσουμε. Εδώ εκδώσαμε μια επιταγή για την αγορά ενός Ακτινοθεραπευτικού μηχανήματος.

Μού έδωσε μια επιταγή και το ποσό που είδα να αναγράφει με ζάλισε. Είχε μια μονάδα και την ακολουθούσαν έξη μηδενικά. Τρομοκρατήθηκα. Τι να το κάνω αυτό το ποσό και πώς να το διαχειριστώ. Την έδωσα πίσω λέγοντας, — Πως να τα πάρω αυτά τα χρήματα; Αυτή δεν είναι εύκολη δουλεία θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλες ενέργειες πρώτα.

—- Έτσι ακριβώς. Η επιταγή αυτή θα είναι στην διάθεση σας και για ενεργοποιηθεί θα πρέπει να μας δώσετε κάποιες έγκυρες πληροφορίες. Όπως το πλήθος των ασθενών που θα κάνουν χρήση του μηχανήματος πρώτα. Επίσης βασικά στοιχεία είναι η ύπαρξη χώρου για την εγκατάστασή του μηχανήματος και εξειδικευμένο προσωπικό για την λειτουργιά του.

Η επιταγή αυτή θα είναι στην διάθεσή σας τα επόμενα δύο χρόνια. Όταν γύρισα στην Ελλάδα ανακοίνωσα την παραπάνω χορηγία στο τότε Δ.Σ του ΣΕΚΚ και σαν Δ.Σ στους τότε Διοικητές του Νοσοκομείου της Καβάλας. Οι προϋποθέσεις που ζητούσαν οι άνθρωποι δεν υπήρχαν και μετά από δύο χρόνια η επιταγή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων ακυρώθηκε.

Παναγιώτης Φώτου