Όλοι τους είναι πριν απ’ όλα Γερμανοί: Γράφει ο Θωμάς Καρακάσης

Βιάζονται πολύ κάποιοι να πανηγυρίσουν για την απώλεια της εξουσίας από το κόμμα της Μέρκελ, προσδοκώντας, μετά την αποχώρηση της, μια νέα σελίδα στην πολιτική της συγκεκριμένης χώρας.

Η Μέρκελ κατάφερε να κάνει 4 τετραετίες συσσωρεύοντας εκκρεμότητες, ασάφειες και αδιέξοδες πολιτικές σε βάρος της Ευρώπη. Μιας Ευρώπης που είναι σήμερα περισσότερο αμήχανη, αδύναμη και πεδίο ανταγωνισμού ΗΠΑ-ΚΙΝΑΣ,  εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των οικογενειακών οικονομικών γιγάντων της Γερμανίας, σε βάρος αυτών των χωρών της Ευρώπης.

Αυτό λοιπόν το οικονομικό κατεστημένο, το γερμανικό βαθύ σύστημα εξουσίας, κατάλαβε ότι έπειτα από 16 συνεχόμενα χρόνια μονοπωλίου διακυβέρνησης από τους Χριστιανοδημοκράτες, ίσως πρέπει να υπάρξει μία αλλαγή, για εκτόνωση. Στη Γερμανία η πολιτική είναι παρακολούθημα των οικονομικών συμφερόντων.

Αυτά με τις μεγάλες κρυφές και φανερές, χρηματοδοτήσεις προς όλα τα κόμματα, μηδέ Ελληνικών εξαιρουμένων, καταφέρνουν να προωθούν στην εξουσία άχρωμες και χειραγωγίσιμες από αυτά ηγεσίες, μεταξύ αυτών και της Μέρκελ. Η πρακτική αυτή έχει στρατηγικό χαρακτήρα,  είναι διαχρονική και αγκαλιάζει  όλο το πολιτικό φάσμα. Από την Αριστερά μέχρι τους Χριστιανοκοινωνιστές.

Ερχόμενοι στα σημερινά και μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, οι σοσιαλδημοκράτες του SPD, στην οικονομία είναι υπέρ του γνωστού δόγματος της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας ακολουθώντας τα χνάρια του Σόϊμπλε.

Επιπλέον είναι υπέρ της συνέχισης των συζητήσεων ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., κάτι που θέλουνε και οι Πράσινοι, αφού πριν επιστρέψει η δημοκρατία και το κράτος δικαίου στη Τουρκία.Οι σημερινοί Πράσινοι, σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να τους συγχέουμε με τα…Παιδιά των Λουλουδιών και του αντιπολεμικού κινήματος της δεκαετίας του ΄70 που διαδήλωναν κατά της πυρηνικής ενέργειας.

Αποτελούν πλέον αναπόσπαστο τμήμα του συστήματος, συγκυβερνούν σε πολλά κρατίδια, και είναι «ιδεολογικά» προσανατολισμένοι στις business, ειδικά αυτές που έχουν οικολογικό περίβλημα, όπως το μεγάλο κόλπο με τις Α.Π.Ε. που αποτελεί κεντρικό πολιτικό και οικονομικό στόχο της Γερμανίας. Οι Πράσινοι επιπλέον είναι η πιο ρωσοφοβική πολιτική δύναμη στη Γερμανία, και ενθουσιώδεις Αμερικανόφιλοι.

Και για να μην υπάρχουνε αμφιβολίες θυμίζω ότι ένας Πράσινος υπουργός εξωτερικών, ο Γιόσκα Φίσερ, ήταν αυτός που με πρωθυπουργό τον Σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, άνοιξαν τη πόρτα του φρενοκομείου, ξαναφέρανε τη Λουφτβάφε στα Βαλκάνια βομβαρδίζοντας το Βελιγράδι, και δημιούργησαν σωρεία αδύναμων και εκμεταλλεύσιμων πολιτικά κρατιδίων.

Οι Πράσινοι εκτός των άλλων έχουνε ψηλά στο πρόγραμμα τους τα δικαιώματα και τη προστασία των λαθρομεταναστών, οπότε δεν θ’ απαλλαγούμε εύκολα ή άμεσα από αυτούς. Όσον αφορά τις μετέπειτα σχέσεις της Γερμανίας με τη Τουρκία, κάτι που μας αφορά άμεσα, οι ενδείξεις λένε ότι ο Ερντογάν δεν θα έχει με τον καγκελάριο της επόμενης κυβέρνησης, άγνωστο ποιος θα είναι ακόμη αυτός τις ίδιες σχέσεις που είχε με τη Μέρκελ ή τον Τράμπ, γεγονός που θα είναι μεγάλη ευκαιρία για τον Ελληνισμό και την Μεσογειακή μας πολιτική, εάν φυσικά θέλουμε  και μπορέσουμε να το εκμεταλλευθούμε.

Γενικά επειδή κανένας και τίποτε δεν πρόκειται να μας χαρίσει, ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι τώρα που έφυγε η Μέρκελ, θα λυθούνε τα προβλήματα μας. Είναι σαν να πιστεύουμε ότι μόλις φύγει ο Ερντογάν θα γλυτώσουμε από την Τουρκία…

ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ