Πάμε και όπου βγει…: Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου

Τον πόνο της Μάνας δεν τον γιατρεύουν ούτε οι Άγγελοι Της είπαν της Μαρίας της Καρυστινού, ότι η κόρη της έγινε Άγγελος και να μη στεναχωριέται.

Εκείνη όμως δεν την ήθελε Άγγελο. Ήθελε να την χαρεί πρώτα, να είναι δίπλα της. Τα βράδια να της δώσει το τελευταίο φιλί πριν την καληνύχτα. Να ξυπνά τα μεσάνυχτα και να πηγαίνει στο δωμάτιό της πατώντας στα ακροδάχτυλα, μη και ξεσκεπάστηκε.

Να την σκεπάσει. Να ακούσει την αναπνοούλα της, να ρίξει την ματιά της επάνω της γεμάτη θαυμασμό. Να αναρωτηθεί μέσα της πότε μεγάλωσε και εκείνο το τοσοδούλη πραγματάκι έγινε αυτό το όμορφο πλάσμα της.

Να την ακροφιλήσει στο κεφαλάκι της όπως έκανε πάντα και να πάει να ξαπλώσει ευτυχισμένη. Ήθελε να ήταν εκεί όταν θα έπαιρνε το δίπλωμά της. Να χαίρονταν το δωράκι του πρώτου της μισθού. Αυτά ήθελε η Μαρία και της τα στέρησε «Το Πάμε και όπου βγει».

Δυστυχώς δεν θα την δει την κόρη της νυφούλα, δεν θα ακούσει από τα αγέννητα εγγόνια της την λέξη «Γιαγιούλα μου», της την στέρησαν. Δεν ήταν η σειρά της να γίνει άγγελος. Άλλα πράγματα έπρεπε να γίνουν πρώτα που το «Πάμε και όπου βγει» τα έσβησε με μια μονοκονδυλιά.

Η Μαρία Καρυστινού υπόσχεται στην κόρη της: «Θα δικαιωθείς κόρη μου, όλοι σας θα δικαιωθείτε». Το χτεσινό ξεσήκωμα μου δίνει και εμένα την εντύπωση ότι πράγματι θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη όπως πρέπει, όπως είναι ο ρόλος της μέσα στο πολίτευμα.

Οι Πολιτικοί μίλησαν για το θέμα και ο λόγος τους, όπως πάντα κενός και ξύλινος και αδιάφορος. Η εκκλησία εκδήλωσε τον πόνο της και μπράβο της. Πρέπει τώρα να μιλήσει η δικαιοσύνη με λόγο ορθό, ανεπηρέαστο από ιστορίες και δεσμεύσεις για να δικαιωθούν οι 57 ψυχούλες που δεν ήθελαν να γίνουν άγγελοι τώρα που τους έκανε το «ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΌΠΟΥ ΒΓΕΙ».

Παναγιώτης Φώτου