Την εβδομάδα που διανύουμε διεξάγονται οι Πανελλήνιες εξετάσεις. Ένας θεσμός που εισήχθη το 1964, επί κυβέρνησης Γεώργιου Παπανδρέου πραγματικά επαναστατικός για την εποχή του και πρωτοπόρος. Η δε δωρεάν παιδεία άνοιγε τις πόρτες στην μόρφωση στις ομάδες εκείνες της Ελληνικής Κοινωνίας οι οποίες ήταν αποκλεισμένες.
Δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει σήμερα την επαναστατικότητα της μεταβολής εκείνης για την μόρφωση των Ελλήνων αν δεν την έχει ζήσει ή αν δεν την έχει ακούσει από άνθρωπο δικό του χαμηλής οικονομικής βαθμίδας την εποχή εκείνη που την έζησε.
Ένα θα πω μόνο για να γνωρίζει κανείς, για τα πάντα έπρεπε να πληρώνεις για να μάθεις γράμματα, από την παρακολούθηση των μαθημάτων στο Γυμνάσιο, υπήρχε η «Μαθητική Εισφορά», μέχρι και το τελευταίο έτος της πανεπιστημιακής σου εκπαίδευσης.
Αν ένας αγρότης ήθελε να σπουδάσει το παιδί του, όλοι θέλανε αλλά δεν μπορούσαν, θα έπρεπε να πουλήσει το χωράφι του και το ζωντανό του για να τα καταφέρει και στο τέλος θα έμενε και οφειλέτης. Αυτό ήταν το παρελθόν και έφυγε με εκείνη την ρηξικέλευθη ενέργεια του γέρου της δημοκρατίας, που ήταν θαρραλέα και πρωτοφανής για την εποχή της.
Παρακολουθώ τις ομάδες των παιδιών που πηγαίνουν για να διαγωνισθούν για τις πανελλήνιες εξετάσεις και τους χαίρομαι! Χαίρομαι πρώτα την εμφάνισή τους! Όμορφα παιδιά, απελευθερωμένα με κορμοστασιές και παρουσίαση που δείχνουν την υγεία και την χάρη και την σχέση τους με την γυμναστική.
Χαίρομαι ακόμη περισσότερο γιατί τα παιδιά αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τη μαυρίλα που μας παρουσιάζουν τα δελτία των τηλεοράσεων για τη νέα γενιά τους και την παραβατικότητά της. Όχι! Η εικόνα που βλέπω εγώ της λεβέντικής γενιάς που περνάει σήμερα από μπροστά μου είναι άλλη, εντελώς διαφορετική, ελπιδοφόρα για τη φυλή μας, για το έθνος μας.
Μια γενιά ψηλότερη από εμάς στο μπόι τουλάχιστον δέκα εκατοστά, απελευθερωμένη ειλικρινής και γεμάτη ευγένεια. Τους βλέπω και τους χαίρομαι! Θυμάμαι τις παλιότερες γενιές της δικής μου και νεότερες. Ναι, και νεότερες!
Γιατί δε μου φεύγει από την μνήμη μου η εικόνα του μεγάλου μου γιού με τη μελανιά στο μάγουλό του της παλάμης του δασκάλου του, που τον χαστούκισε, επειδή δεν τραγουδούσε ζωηρά ένα εθνικιστικό τραγούδι που τους μάθαινε.
Έτσι εμπέδωναν τότε την έννοια πατρίδα μερικοί δάσκαλοι, αυτή ήταν η εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση, που την είχαν κάνει βίωμά τους δυστυχώς.Ήμασταν τότε η γενιά της σφαλιάρας και του κουρέματος με την ψιλή για να μάθουμε από μικροί να είμαστε πειθαρχικοί στην εξουσία του αφέντη δάσκαλου τότε και του παππά που ήταν δοσμένες από τον Θεό και αργότερα στην εξουσία του χωροφύλακα και του αγροφύλακα που εδράζονταν στον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Αυτά τα παιδιά περνούν από μπροστά μου σήμερα και τα χαίρεται η ψυχή μου. Τα βλέπω να προσπαθούν να πολεμήσουν το άγχος τους με πειράγματα και αστεϊσμούς μεταξύ τους, η αγωνία όμως υπάρχει στο βλέμμα τους και γίνεται φανερή.
Τα εύχομαι τα παιδιά αυτά καλά αποτελέσματα. Σαν άνθρωπος που του αρέσει η μόρφωση και η παιδεία παρακολουθώ από παλιά και μέχρι σήμερα την ύλη, στην οποία διαγωνίζονται οι νέοι μας. Μπορώ να πω για τον τομέα των θετικών επιστημών που με ενδιαφέρει, ότι σήμερα είναι σε τέτοιο επίπεδο, που δεν έχει καμιά σχέση με το παρελθόν.
Με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι αν όλα αυτά που περιγράφονται στα θέματα του διαγωνισμού έχουν διδαχτεί στα Λύκεια τότε η παιδεία μας στον τομέα που προανέφερα βρίσκεται πολύ ψηλά και εισάγει τους σπουδαστές στον προθάλαμο της επιστήμης που τους ενδιαφέρει με άνεση.
Για κάποιον που παρακολούθησε ανελλιπώς τα μαθήματα αυτά είναι βέβαιο ότι θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην εξέταση και να επιτύχει στον στόχο του. Δυστυχώς όμως τα Λύκεια έχουν υποβαθμιστεί τα μέγιστα και με ευθύνη του κράτους αλλά και των διδασκόντων σ’ αυτά.
Η διδασκαλεία αυτής της ύλης έμεινε στα χέρια των φροντιστηρίων που σκοπό δεν έχουν την εμπέδωση της επιστήμης αλλά το πώς θα περάσει ο σπουδαστής τις εξετάσεις για να προβάλλουν μετά τον αριθμό των επιτυχόντων σπουδαστών τους σαν τρόπαιο της προσπάθειας τους.
Για ένα δάσκαλο όμως που αγάπα την επιστήμη του και το λειτούργημα του, η ύλη αυτή είναι ένα σπουδαίο εργαλείο για να φτάσει κοντά στο τέλειο του σκοπού του. Καλή τους επιτυχία τους εύχομαι αν και την επιτυχία την κέρδισαν με τη συμμετοχή τους.
Μελαγχολώ όμως όταν σκέπτομαι τι θα βρουν να τους περιμένει μετά από πέντε χρόνια, τα παιδιά αυτά, στο τέλος δηλαδή των σπουδών τους, μ’ ένα πτυχίο μιας Σχολής οποιουδήποτε βαθμού απαξιωμένο πληθωριστικά ασφαλώς δεν θα του εξασφαλίσει θέση εργασίας γιατί το κράτος μας δε μερίμνησε γι’ αυτό.
Η υποσχόμενη επαναστατικές μεταβολές νέα τεχνολογία δυστυχώς καταβροχθίζει θέσεις εργασίας και αυτές που γεννά λιγοστές. Το πρώτο σοκ του πτυχιούχου ότι θα γυρίσει στην αρχή στα παλιά στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο περιβάλλον και με εύσχημο τρόπο θα ζητήσει το χαρτζιλίκι από τη μητέρα, τον πατέρα τον ντρέπεται.
Αν οι σπουδές του δεν ήταν επάνω στον τουρισμό το βέβαιο είναι ότι θα πάρει τον δρόμο του εξωτερικού, εκεί θα ψάξει την τύχη του. Για αποκατάσταση και δημιουργία οικογένειας, πώς! Και με τι! Έτσι και αυτό το αφήνει για το αόρατο μέλλον όταν διορθωθούν τα πράγματα!
Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που θα αντιμετωπίσει η νεολαία μας εκείνο το μακρινό 2030 που είναι όμως τόσο κοντά σαν το αύριο! Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να κάνω λάθος να μη επαληθευτούν αυτά. Για να μη συμβεί αυτό όμως πρέπει το κράτος, η κυβέρνηση, όλοι να κάνουν τα πάντα, οι νέοι μας να μείνουν στη χώρα μας.
Αυτό είναι εθνική επιταγή, χανόμαστε! Χρόνο με τον χρόνο οι θάνατοι στον ελληνικό πληθυσμό τρομακτικά περισσότεροι από τις γεννήσεις! Τα διαζύγια ξεπέρασαν το 50% των γάμων που πραγματοποιούνται. Η φυλή μας είναι άρρωστη, δεν αυξάνεται αλλά λιγοστεύει.
Το πρόβλημα για το έθνος μας υπαρκτό ,ζητά άμεσες λύσεις αυτοί που μπορούν να βοηθήσουν να το κάνουν επειγόντως και αυτοί που έχουν την άμεση ευθύνη είναι της κυβέρνησης, οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες του τόπου οι «έχοντες δηλαδή», σ’ αυτών τα χέρια είναι η ευθύνη.
Παναγιώτης Φώτου
