Πεζοπορία: Ακόμη ένα ποίημα από το Θεόδωρο Αγγελάκογλου 

Εγκεφαλική αποχή

Ποιότητα μηδενική

Απουσιάζει η ενοχή

Και κάθε ανόητος θεωρεί

Ότι είναι αυτό που εν πνεύματι τού έχει κατατεθεί

Καμία ανθρώπινη (άνω…. παραφθορά) ροή

Στην υποβίβαση υποταγή

Μόνο και μόνο επειδή

Πίστεψε ότι αξία έχει βρει

Και για τους άλλους ίδιο συντελεί

“Γνώθι σε αυτόν” ρωτάει “γιατί”

Κράταν τις υπάρξεις τους και τούς αρκεί

Όπου τυφλώνονται σε ύψος εκατοστού από τη γη

Και λένε ότι είναι ολόκληροι – αρκετοί

Βουλωμένα όλα στην ασφάλεια πολιτική

Είναι με τη φορεσιά οι ποντικοί

Πνεύμα όπως οι ιατροί

Όλοι τους στο ήθος νεκροί

Στη γνώση επικίνδυνοι αγωγοί

Τσιμέντο οι τάφοι και καρποφόρα άνθη ήδη έχουν στολιστεί

Μα ποιος είμαι εγώ για να κρίνω, μόνο αυτός που γνωρίζει,

Ας μην υπάρχουν γνώσεις ώστε να υπενθυμίζει

Δε συγκρίνομαι χρόνια τώρα

Πόσο μάλλον όταν ο καιρός δεν είναι μπόρα

Όταν επιτελεία καταστρέφουν το γένος τους δε θα ξέρουν ότι ούτε τότε θα είναι αργά

Θα πρέπει να έχει διατηρηθεί πνεύμα στα μυαλά .

Φεύγω,

Πάω μια βόλτα στο νεκροταφείο,

Θα μου σερβίρουν καφέ,

Θα ετοιμάσουν φαγητό,

Θα περάσουν λεωφορεία χωρίς στάσεις μέσα στο μποτιλιάρισμα,

Θα καταπιώ μαζί με άλλους οσμές τις πόλης με υλικά,

Θα με γδάρουνε ακούρευτα δέντρα ,

Θα γλιστρήσω σε σπασμένα πεζοδρόμια και δρόμους,

Θα με χτυπήσει το ρεύμα

Και τελικά θα ανατιναχτώ είτε από κάποιον καπνιστή σε ένα βενζιν-αδικο(ύπαρξης),

Είτε μαζί με τα ζόμπι τής πόλης μου στην ανάφλεξη υγραερίου με βοηθούς τις αποθήκες βενζίνης.

Ίσως πιώ καφέ σήμερα στη παραλιακή πλατεία covid.

Θεόδωρος Αγγελάκογλου