Σημεία και τέρατα

Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης

• Αν ο σταθμός μετωπικών διοδίων γίνει τελικά στην παράκαμψη της Καβάλας, έστω και εκατό μέτρα ανατολικότερα από την αρχικά οριοθετημένη θέση του, θα φτάσουμε στο σημείο να παρακαλάμε να κατασκευαστεί και να λειτουργήσει και ο πλευρικός σταθμός διοδίων στον κόμβο του νέου λιμανιού, αφού μόνον έτσι θα αποτραπεί η εκτροπή της κυκλοφορίας μέσα από την πόλη, όσων θέλουν να αποφύγουν τα μετωπικά διόδια. Άλλωστε με την προοπτική ότι κάποτε θα λειτουργήσει το αναλογικό σύστημα χρεώσεως όσων χρησιμοποιούν τους αυτοκινητόδρομους, εκείνοι οι σταθμοί διοδίων που θα είναι απαραίτητοι θα είναι οι πλευρικοί όπου θα χρεώνεται κανείς στο σημείο που θα εισέρχεται στον αυτοκινητόδρομο και θα πληρώνει εκεί που θα τον εγκαταλείπει. Στο μέλλον δηλαδή θα υπάρχουν σε όλες τις εισόδους και εξόδους των αυτοκινητοδρόμων μόνον πλευρικοί σταθμοί διοδίων και η κυκλοφορία θα γίνεται απρόσκοπτη, οικονομικότερη και με ασφάλεια αφού δεν θα χρειάζεται –όπως γίνεται σήμερα- κάθε τριάντα με σαράντα χιλιόμετρα να σταματά κανείς για να πληρώνει σε σταθμούς μετωπικών διοδίων όπου πολλές φορές υπάρχει ουρά αυτοκινήτων και άρα επιπλέον καθυστέρηση.

• Αναφορά στην ίδρυσή του, κάνει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην σελίδα του στο facebook. Γράφει συγκεκριμένα: «Σαν σήμερα στις 13 Ιανουαρίου 1961, με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ιδρύεται το ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ. Όλα ξεκίνησαν όταν τον Νοέμβριο του 1960 σε μια δεξίωση στο σπίτι του Υπουργού Προεδρίας της Κυβέρνησης, Κωνσταντίνου Τσάτσου, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ρώτησε τον Γιώργο Θεοτοκά τι θα μπορούσε να κάνει για την προαγωγή της πνευματικής ζωής του τόπου, η απάντηση ήταν: «Να κάνετε θέατρο στη Θεσσαλονίκη». Λίγες μέρες αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου 1960, η εφημερίδα «Βήμα» αναγγέλλει τα χαρμόσυνα νέα: «Καθ’ α ανεκοινώθη χθές, η Κυβέρνησης απεφάσισε την ίδρυσιν του μονίμου Κρατικού Θεάτρου εις την Θεσσαλονίκην». Το καλοκαίρι του 1961 η ίδρυση του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, είναι γεγονός!»

Καλά όλα αυτά -αν και δεν έγιναν έτσι ακριβώς- αλλά στην ανάρτηση δεν αναφέρονται τα πιο σημαντικά και πιο καθοριστικά γεγονότα που δημιούργησαν την ανάγκη ύπαρξης και λειτουργίας ενός κρατικού θεατρικού οργανισμού και στην Βόρειο Ελλάδα.

Στην Αθήνα υπήρχε το Εθνικό Θέατρο, που είχε ιδρυθεί βέβαια το 1930 αλλά από το 1955, με διευθυντή τον Αιμίλιο Χουρμούζιο καθιερώνονται τα Επιδαύρια όπου ανεβαίνουν παραστάσεις αρχαίου δράματος από το Εθνικό Θέατρο.

Δύο μόλις χρόνια αργότερα, το 1957, εμπνευσμένοι άνθρωποι στην Καβάλα, προχωρούν στην αξιοποίηση του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων, με αντίστοιχες παραστάσεις αρχαίου δράματος κάθε καλοκαίρι. Σε μια από αυτές τις παραστάσεις, σκηνοθέτης ήταν ο Σωκράτης Καραντινός που συζητώντας με τους Δημήτρη Λαζαρίδη και Χαράλαμπο Λαλένη οι οποίοι είχαν στην ουσία «στήσει» τις γιορτές αρχαίου δράματος στους Φιλίππους, οραματίζονται την ίδρυση μιας δεύτερης κρατικής σκηνής -σαν το Εθνικό Θέατρο- και στην βόρεια Ελλάδα. Ο Καραντινός απευθύνεται στον φίλο του Γιώργο Θεοτοκά ο οποίος πείθει τελικά τον Καραμανλή κι έτσι ιδρύεται το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Καραντινό. Η παρθενική του παράσταση μάλιστα δίδεται στους Φιλίππους το καλοκαίρι του 1961, με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του ίδιου του Σωκράτη Καραντινού. Από τη χρονιά εκείνη και μέχρι το 1984, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ήταν ο διοργανωτής του Φεστιβάλ Φιλίππων και η σύνδεσή του με την Καβάλα ήταν άρρηκτη. Χαρακτηριστικά σημειώνουμε ότι όλα τα καλοκαίρια και επί ένα περίπου μήνα, το σύνολο του δυναμικού του θεάτρου μεταφερόταν και εγκαθίστατο στην Καβάλα για την προετοιμασία των παραστάσεων που ανέβαζε και οι οποίες φυσικά έκαναν πρεμιέρα στους Φιλίππους.

Από το 1984 και μετά, σιγά σιγά οι δεσμοί του ΚΘΒΕ με την Καβάλα χαλάρωσαν, μέχρι που τα τελευταία χρόνια έχουν διαρραγεί οριστικά καθώς ο μεγάλος αυτός κρατικός θεατρικός οργανισμός έχει ξεχάσει πως την γέννηση και την άνδρωσή του τις οφείλει στην Καβάλα και αντιμετωπίζει το Φεστιβάλ Φιλίππων, χάριν του οποίου πρωτομπουσούλησε, σαν μια απλή, αδιάφορη στάση, μια πληκτική υποχρέωση στις καλοκαιρινές του περιοδείες.