Στο στέκι

Teresa Zoni Zanetti για το χαμόγελο των ματιών σου

[…] Η συζήτηση διαρκούσε για εβδομάδες. Είχε έρθει και ο Κάρλο, όπως το τυρί στα μακαρόνια. «Στο στέκι, Κάρλο, είσαι σίγουρος;» «Στο στέκι, φυσικά. Αν ήθελα να συνεχίσω να κρύβομαι, τότε θα μπορούσα να μείνω και εκεί που ήμουν! Ήσυχα σύντροφοι, το στέκι είναι ανοιχτό για όλους, οπότε μπορεί να έρχεται ο καθένας, όχι; Και δεν χρειάζεται να ζητάτε ντοκουμέντα, σωστά; «Μην ανησυχείτε, δεν ρισκάρετε τίποτα». «Γάμα τα Κάρλο, για σένα το λέμε, όχι για εμάς. Νιώθεις ασφάλεια;». «Θέλω να είμαι ανάμεσα στους συντρόφους, γιατί δεν υπάρχει ασφαλέστερη προστασία από αυτή της αλληλεγγύης, έτσι δεν είναι;»

Ο Κάρλο ήταν γενναίος. Κουβαλούσε τη φήμη του ατρόμητου στα πρωτοσέλιδα, τα ξεθωριασμένα πουλόβερ του και τη συνηθισμένη μοναχικότητα του με μεγάλη ταπεινοφροσύνη. Είχε αφήσει τους ταξιαρχίτες, γιατί πίστευε ότι ο θεμέλιος λίθος της Επανάστασης ήταν το Κίνημα, παρά η λειτουργία των πρωτοποριών. Το να κάνεις μια δράση ήταν πολύ πιο απλό από το να κρατήσεις όρθιο έναν αγώνα. Η οργάνωση ενός κόμματος ήταν πολύ πιο απλή από την οργάνωση ενός στρατού. Το είχε πειραματιστεί στη στράτευση του και τελικά είχε επιλέξει. Γιατί το παιχνίδι ήταν μεγάλο, εκτεταμένο, συνολικό, ολοκληρωτικό και λίγες πρωτοπορίες, όσο ευφυείς, ταλαντούχες και αποφασιστικές κι αν ήταν, θα μπορούσαν να αντέξουν τη μάχη για κάποιο χρονικό διάστημα, ίσως, αλλά όχι να κερδίσουν. Ήταν σαστισμένος με τη μυωπία των πρώην συντρόφων του. Δεν μας είχε ζητήσει τίποτα ως αντάλλαγμα για την εμπειρία του, ο κεραυνός στα μάτια των συντρόφων που για κάποιο λόγο μάθαιναν ποιος είναι ήταν αρκετός για εκείνον, του αρκούσε η στοργή σαν σεισμός που είχε προκαλέσει η επιλογή του, αφήνοντας στην άκρη όλους τους πολιτικούς λόγους. Εμείς καλύτεροι από τους ταξιαρχίτες; Γαμώτο!

Του αρκούσε να είναι εκεί ανάμεσά μας, να μιλά, να κάνει, να παλεύει, σε εκείνο το παράξενο διάφανο κρυφτό μέσα στο κίνημα. Ο Κάρλο είχε φυσικά τη γνώμη του, έλεγε τα δικά του, χαρούμενος σαν το Πάσχα. Για αυτόν η συζήτηση μπορούσε να συνεχίζεται για εβδομάδες, δεν θα κουραζόταν να μας ακούει, να μας νιώθει, συμπεριλαμβανομένων των ανοησιών. Υπήρχε τόσος χρόνος για να καταλάβουμε, να μεγαλώσουμε, να διαλέξουμε. Φυσικά, εάν για να μπορούμε να έχουμε κάποιο όπλο, έπρεπε να μείνουμε εκεί και να συζητούμε δέκα χρόνια, αν ήταν καλύτερα να το κλέψουμε, να το αρπάξουμε ή να το αγοράσουμε, παιδιά, αν είναι να εξοπλίσουμε τις μάζες, τι έπρεπε να περιμένουμε, να αλλάξουν οι καιροί; […]

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    machina deriveapprodi    αέναη κίνηση