Το επίκεντρο

15 Νοεμβρίου 2023

Υπήρξαν σφαγές στο παρελθόν, αλλά καμία από τις αμέτρητες εκρήξεις βίας δεν είχε μεταδοθεί συνεχώς για ένα μήνα ή ποιος ξέρει πόσο ακόμα.

Η άκριτη υπεράσπιση του Ισραήλ είναι πρωτίστως μέρος μιας διαδικασίας αυτοάμυνας του δυτικού πολιτισμού που παρακμάζει. Αυτό είναι το υποκείμενο σενάριο στο οποίο εμφανίζεται αυτή η βία.

Η γενοκτονία στη Γάζα, γράφει ο Franco Berardi Bifo, είναι το επίκεντρο ενός κατακλυσμού που θα διχάσει την ανθρώπινη φυλή: «Ο νότος του κόσμου και τα περίχωρα των δυτικών μητροπόλεων περικυκλώνουν τo λευκό οχυρωμένο χώρο με έναν τοίχο μίσους που θα τροφοδοτήσει την εκδίκηση στους μήνες και τα επόμενα χρόνια.

Αυτό το γεγονός εγκαινιάζει τον αιώνα της αναμέτρησης μεταξύ της αποικιακής φυλής και του αποικισμένου κόσμου…». Σαν Φρανσίσκο. Μία από τις μεγάλες διαμαρτυρίες κατά του Ισραήλ. Φωτογραφία του Chris Carlsson

Η παλαιστινιακή καταστροφή και η ισραηλινή

Ο Moshe Dayan είπε το 1967 ότι το Ισραήλ πρέπει να ενεργεί σαν ένας τρελός σκύλος, έτσι ώστε οι εχθροί του να γνωρίζουν ότι οι εχθρικές τους ενέργειες θα λάβουν μια ανυπολόγιστη απάντηση: μια στρατηγική που διευρύνει ατελείωτα το βιβλικό «οφθαλμό αντί οφθαλμού».

Χτυπήστε σχολεία, νοσοκομεία, σκοτώστε και σκοτώστε. Το καταλαβαίνουμε αυτό, αλλά δεν ξέρω αν οι ηγέτες του Ισραήλ αντιλαμβάνονται το τσουνάμι φρίκης που εξαπολύουν στην παγκόσμια ψυχόσφαιρα.

Ένας μήνας αδιάκοπου τρόμου που πρώτα απ’ όλα έσβησε τη φρίκη της 7ης Οκτωβρίου από τη συλλογική ψυχή, στη συνέχεια δημιούργησε τις συνθήκες για μια τερατώδη μετάλλαξη στην αντίληψη του Ισραήλ από το πλανητικό μυαλό.

Από κλινική άποψη, η συντριπτική πλειονότητα των ισραηλινών σήμερα εμφανίζονται ως ψυχοπαθείς που έχουν χάσει κάθε ηθική αναστολή, και ως εκ τούτου είναι επικίνδυνοι για τους άλλους αλλά και για τους εαυτούς τους, και για όποιον τους εμπιστεύεται, για όποιον τους έχει με κάποιο τρόπο παραδώσει το δικό του πεπρωμένο.

Ολόκληρη η Δύση, για λόγους που δεν έχουν τίποτα το ευγενές (το αίσθημα ενοχής που συνδέεται με το Ολοκαύτωμα που έχει μετατραπεί σε αρνητική ταυτότητα της Ευρώπης), έχει παραδώσει στο Ισραήλ τη μοίρα του. Ο Πρόεδρος Bieden παρέδωσε απερίσκεπτα στο Ισραήλ τη μοίρα του, και βουλιάζει.

Υπήρξαν σφαγές στο παρελθόν – αυτές του Daesh και του Bashir el Assad στη Συρία, αυτές της Φαλούτζα κάτω από τον λευκό φώσφορο των Αμερικανών το 2005, κ.λπ. – αλλά καμία από τις αμέτρητες εκρήξεις βίας δεν μεταδόθηκε συνεχώς για ένα μήνα και ποιος ξέρει πόσο καιρό ακόμα. Κανείς δεν είχε καταλάβει τόσο ολοκληρωτικά την Infosphere-την σφαίρα της πληροφόρησης και κατά συνέπεια την ψυχόσφαιρα ολόκληρου του πλανήτη.

Ποιες συνέπειες περιμένουν οι Ισραηλινοί εκδικητές, από αυτό το τσουνάμι φρίκης, πέρα ​​από τον απίθανο αφανισμό της Χαμάς; Είναι δυνατόν να εμφανιστεί το βασανισμένο σώμα ενός ολόκληρου πληθυσμού σε οθόνες όλου του πλανήτη χωρίς να πληρώσουν το τίμημα;

Κανείς δεν γνωρίζει πώς προορίζεται να εξελιχθεί η πολιτικο-στρατιωτική κατάσταση, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα αραβικά κράτη, πολύ πιο προσεκτικά στο πορτοφόλι των εθνικιστικών ελίτ παρά στην ισλαμική αλληλεγγύη, θα συνεχίσουν τις καταδίκες τους χωρίς να εγκαταλείψουν τις δουλειές και τις συμφωνίες με το Ισραήλ.

Δεν είναι αυτό το τίμημα που θα πληρώσει το Ισραήλ. Το δυτικό κατεστημένο και το αραβικό κατεστημένο δεν θα έρθουν σε ρήξη με τη σιωνιστική οντότητα. Το τίμημα που θα πληρώσει το Ισραήλ είναι η ηθική του αποσύνθεση.

Η άρχουσα τάξη του Ισραήλ είναι βουτηγμένη στον κυνισμό και την αλαζονεία, δεν θα υποχωρήσει μπροστά σε κανένα έγκλημα για να διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά δεν θα μπορέσει να διατηρήσει αυτόν τον έλεγχο για πολύ, διότι το μαρτύριο των Παλαιστινίων είναι την ηθική καταστροφή των ισραηλινών.

Η εβραϊκή μνήμη δεν μπορεί να συνυπάρχει για πολύ με την ευθύνη για μια γενοκτονία. Η αμερικανική εβραϊκή κοινότητα κατέλαβε τις αίθουσες του Καπιτωλίου και το Άγαλμα της Ελευθερίας για να πει: Not in my name, Όχι στο όνομά μου, για να απορρίψει την ταύτιση με τους εξολοθρευτές του Ισραήλ.

Το Ισραήλ δεν είναι πλέον (αν ήταν ποτέ) μια αντιπροσώπευση του εβραϊσμού. είναι η ντροπή του, η αντίστροφη εικόνα του. Αυτό που ο σιωνισμός έχει λανθασμένα και επικίνδυνα προσδιορίσει ως το κράτος των Εβραίων δεν θα μπορέσει να επιβιώσει μέσα στο μίσος που προκαλεί η ισραηλινή γενοκτονία σε πληθυσμούς που έχουν αναμνήσεις από την αποικιακή ταπείνωση.

Και πάνω από όλα, το κράτος του Ισραήλ είναι σήμερα απομονωμένο στις νέες γενιές που ταυτίζονται με τους παλαιστίνιους σε όλο τον κόσμο, όχι τόσο για ιστορικούς και πολιτικούς συλλογισμούς, αλλά για την αντίληψη μιας κοινής, κλειστοφοβικής συνθήκης, της απουσίας μέλλοντος και διεξόδων που καθιστούν τους παλαιστίνιους την πρωτοπορία της τελευταίας παγκόσμιας γενιάς.

Υπάρχει κάτι φρικτό στον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι γυρνούν από την άλλη πλευρά ενώ πραγματοποιείται μια γενοκτονία σε κοντινή απόσταση από αυτούς, όπως έκαναν οι Ευρωπαίοι στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, όταν γινόταν η γενοκτονία στο έδαφός τους, αλλά όχι κάτω από τα επηρεασμένα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας μάτια τους όπως συμβαίνει σήμερα.

Η προδοσία του σύγχρονου εβραϊκού πολιτισμού

Είναι δύσκολο να περιγράψουμε τη μετάλλαξη του Ισραήλ χωρίς να αναφερθούμε στο αρχικό τραύμα, στο Ολοκαύτωμα, στην επιθυμία για εκδίκηση που αναζητά τα θύματά του, και τα χτίζει για δεκαετίες. Όλα αυτά έχουν μικρή σχέση με την πολιτική, πολύ με την ψυχοπαθολογία.

Ο τρελός σκύλος είναι πραγματικά τρελός, πρέπει να τον καταλάβουμε, να κατανοήσουμε τη γένεση της τρέλας του που δεν εκδηλώνεται σήμερα αλλά άρχισε να εκδηλώνεται το 1948. Εδώ αγγίζουμε ένα εξαιρετικά λεπτό και οδυνηρό σημείο, το οποίο αφορά την εξέλιξη του ισραηλινού ασυνείδητου, που αποστασιοποιείται και έρχεται σε αντίθεση με τον εβραϊκό πολιτισμό.

Πριν από το θάνατό του το 1967, ο Isaac Deutscher έγραψε για τον εβραϊσμό που είχε παγιδευτεί στην παγίδα του εθνικού κράτους: «Ο κόσμος ανάγκασε τους Εβραίους να αγκαλιάσουν το έθνος-κράτος και να είναι περήφανοι για αυτό ακριβώς όταν δεν υπάρχει παρά ελάχιστη ελπίδα μέλλοντος σε αυτό.

Δεν μπορούν να κατηγορηθούν οι Εβραίοι γι’ αυτό, ο κόσμος είναι ένοχος για αυτό. Αλλά τουλάχιστον οι Εβραίοι θα έπρεπε να είναι συνειδητοποιημένοι γι’ αυτό το παράδοξο και να κατανοούν ότι ο ενθουσιασμός τους για την εθνική κυριαρχία υστερεί ιστορικά, έρχεται καθυστερημένα. Ελπίζω ότι τελικά οι Εβραίοι θα συνειδητοποιήσουν την ανεπάρκεια του εθνικού κράτους» (The non Jewish Jew, Verso, 2019).

Δεν έγινε έτσι: ευθύς εξ αρχής, η ύπαρξη του Ισραήλ συνέπεσε με την προδοσία του σύγχρονου εβραϊκού πολιτισμού. Από την αρχή, το Ισραήλ ήθελε να είναι ένα έθνος, και για το λόγο αυτό έθεσε σε κίνηση την εκδίωξη, τον διωγμό, τον εγκλεισμό και την υποταγή του πληθυσμού που βρισκόταν σε αυτό το έδαφος.

Τώρα αντιλαμβάνονται όλοι την παγίδα στην οποία έχει εισέλθει το σιωνιστικό κράτος. Το δώρο από τους άγγλους αποικιοκράτες, που υποσχέθηκε ο Balfour το 1917 και παραδόθηκε το 1948, αποκαλύπτεται για εκείνο που ήταν από την αρχή: ένα δηλητηριασμένο δώρο.

Στο αδιέξοδο τούνελ του εθνικού κράτους έχουν μπει και οι παλαιστίνιοι. Η φόρμουλα «δύο λαοί, δύο κράτη» επικύρωνε τον ταυτιστικό και φυλετικό χαρακτήρα του εθνικού κράτους, και αρνούνταν κάθε δυνατότητα ειρηνικής συνύπαρξης δύο κοινοτήτων μέσα στην ίδια πολιτική οντότητα.

Η μια και η άλλη κρατικές οντότητες (η υπάρχουσα του Ισραήλ και η ανύπαρκτη αλλά ανακηρυγμένη της Παλαιστίνης) έχουν καταλήξει να ταυτίζονται με τα πιο ταυτιστικά [ταυτότητας], φονταμενταλιστικά, θρησκευτικά ή ανοιχτά φασιστικά στοιχεία τους.

Η γραμμή σφάλματος, το ρήγμα

Η γενοκτονία της Γάζα είναι το επίκεντρο ενός κατακλυσμού που θα διχάσει το ανθρώπινο είδος: το νότιο ημισφαίριο και οι περιφέρειες των δυτικών μητροπόλεων περικυκλώνουν τη λευκή οχύρωση με ένα τείχος μίσους που θα τροφοδοτήσει εκδίκηση τους επόμενους μήνες και χρόνια.

Αυτό το γεγονός εγκαινιάζει τον αιώνα της αναμέτρησης μεταξύ της αποικιακής φυλής και του αποικισμένου κόσμου. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του αποικιοκρατικού ρατσισμού στον κόσμο.

Το επίκεντρο του σεισμού βρίσκεται στη χώρα των τριών μονοθεϊσμών, αλλά ο σεισμός είναι παντού. Δεν μου φαίνεται ότι δονήσεις ικανές να πυροδοτήσουν παγκόσμιο πόλεμο προέρχονται από αυτό το επίκεντρο, μάλλον ένας χαοτικό πόλεμο που αποτελείται από αμέτρητα θραύσματα βίας.

Ίσως η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή να έχει καταστεί ένας πόλεμος μεταξύ βαρβαροποιημένων φανατικών, αλλά η δύση είναι υπεύθυνη για την εκατόμβη και τις συνέπειές της, και προορίζεται να συρθεί σε αυτή την τρελή έριδα.

Στο όνομα της υπεράσπισης του Ισραήλ, η Ευρώπη διαγράφει το κράτος δικαίου, απαγορεύει τις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης, ποινικοποιεί τα παλαιστινιακά σύμβολα. Οι υποκριτές είναι αγανακτισμένοι με τον αντισημιτισμό που σηκώνει το κεφάλι του, αλλά είναι σαφές ότι ο αντισημιτισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο μίσος που τροφοδοτεί το Ισραήλ, και ότι ο Νετανιάχου οδήγησε εκεί τον λαό του στον πιο τρομακτικό αυτοκτονικό πόλεμο, ίσως ξεχνώντας ότι στον αυτοκτονικό πόλεμο ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι ασυναγώνιστος, ανίκητος.

Για ποιο λόγο η Ευρώπη καθίσταται συνένοχη στη γενοκτονία; Λέγεται δεξιά και αριστερά πως η αίσθηση ενοχής ωθεί τους ευρωπαίους να υπερασπίζονται το Ισραήλ, αλλά νομίζω ότι το θέμα είναι άλλο.

Η άκριτη υπεράσπιση του Ισραήλ είναι μέρος μιας διαδικασίας αυτοάμυνας του παρακμάζοντος δυτικού πολιτισμού. Να πράγματι που η δεξιά κινητοποιείται για να υπερασπιστεί το Ισραήλ με όλες τις σημαίες στον αέρα.

Οι απόγονοι του Pétain, οι συνεργατιστές [των ναζί] αντισημίτες όλων των εποχών, μαζί με τον δηλωμένο ρατσιστή Eric Zemmour παρελαύνουν διεκδικώντας την εκπροσώπηση της λευκής Γαλλίας, ενώ η εβδομήντα δύο ετών αγωνίστρια για τα δικαιώματα των παλαιστινίων γυναικών Mariam Abu Daqqa εκδιώκεται επειδή τόλμησε να πει ότι το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για μια αποικιακή κατοχή, και ενώ γύρω από όλες τις μητροπόλεις οι banlieux, τα προάστια υποχωρούν σε μια δυσοίωνη σιωπή.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος comune.info