Το γαλάζιο της ψυχής μας …

Μέσα απ’ τα μάτια της πετροχώρας αστράφτει το γαλάζιο του αιγαίου διότι αμμουδιά δεν είναι μοναχά μπιτς μπάρια και ξαπλώστρες…κάθε άλλο! δεν είναι οχλαγωγία και δεν είναι επίσης μια ενιαία συμπεριφορά…

Αλλάζει τις καμπύλες της η άμμος και σε προτρέπει να δημιουργήσεις, με ότι βρεις εκεί τριγύρω. Το κύμα σκάει στην ακτή και το τραγούδι του σε θέλγει, λάμπει ο ήλιος στην αγκαλιά του, κρώζει ο γλάρος την ώρα που ένα μυρμήγκι είναι έτοιμο να πεταχτεί από τον ίσκιο της καστρόπορτας.

Είναι νωρίς και ο κούκος έχει πολλά να πει ακόμη, τρυπωμένος στα φυλλώματα των δέντρων που μας σκιάζουν, μια μακριά σειρά από ακακίες και στο βάθος μια τεράστια μουριά, μάλλον εκεί έχει αράξει, λέω, καλή δροσιά, ίσως να γεύτηκε και τους καρπούς της.

Πλάκωσε η ζέστη σαν υγρό πάπλωμα, θερμάνθηκε και η θάλασσα, λένε πως γι’ αυτό δεν μεγαλώσανε τα μύδια φέτος, προχθές το κύμα ξέβρασε σωρό από γόνο στην ακτή. Μαυρίζει η καψερή συχνά, θολώνει και φωνάζει: τι μου κάνετε βρε αχαϊρευτοι! μα ποιος ν’ ακούσει!

Επιτέλους, δρόσισε λιγάκι

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος