Το Κησουλίνι μας κοιμήθηκε βαθιά…

Εμφανίστηκε ουρανοκατέβατη στο κατώφλι μας στις 3 Νοεμβρίου του 2012 και ήταν 1,5 μηνών κι ένα κιλό στο βάρος.

Ο γάτος μας Χρήστος και η σκύλα μας Ρίκα, που προϋπήρχαν, ενοχλήθηκαν. Επί μία εβδομάδα την τρομοκρατούσαν, την κυνηγούσαν και της ασκούσαν βία, θεωρώντας την παρείσακτη. Εκείνη δεν το έβαλε κάτω. Όταν αποφασίσαμε να την κρατήσουμε κι αναζητούσαμε όνομα, ο Πάνος είπε: «Θα την ονομάσουμε Κήση, από το Διεκδί-κηση.

Αποφάσισε ότι θέλει ένα σπίτι, το διεκδίκησε μαχητικά και το απόκτησε». Είχε ανέκαθεν ένστικτο κεραμιδόγατας. Αναρχοαυτόνομη και καυγατζού, έδερνε τα αδέσποτα της γειτονιάς όταν πλησίαζαν στο μέρος της. Άκρως φαγανή θύμιζε πάντοτε ένα τιγρέ γιουβαρλάκι.

Έζησε στην «γκαρσονιέρα» της, στο αποθηκάκι – λεβητοστάσιο της οικοδομής, έχοντας φαί – νερό – κρεβάτι – ζέστη και μαγνητικό πορτάκι για να κυκλοφορεί ελεύθερα. Συγκατοίκησε επί 6ετία παρέα με τον Χρήστο. Όταν εκείνος αποφάσισε ότι ήθελε να ζήσει μαζί μας και να ανέβει στο σπίτι, η Κήση παρέμεινε μόνη στο μέρος της.

Μέχρι τον φετινό Αύγουστο. Ιδιάζουσες συνθήκες επέβαλαν να έρθει κι εκείνη στο σπίτι. Διαδικασία φοβερά δύσκολη αποδείχθηκε η προσαρμογή της ύστερα από τόσα χρόνια. Πλέον η 11χρονη γιαγιά Κήση ήταν φοβερά αδύνατη.

Δυσκολευόταν να φάει κροκέτα λόγω προβλημάτων στην οδοντοστοιχία της. Είχε χάσει την αλτικότητά της κι αναγκαστικά στα ψηλά μέρη την ανεβάζαμε αγκαλιά. Επίσης, απέκτησε πρόβλημα και στο ένα της μάτι, αφού η κόρη του έπαψε να ανοιγοκλείνει. Η γιαγιούλα μας ζούσε στο δωμάτιο του Άγγελου.

Είχε το κρεβάτι της δίπλα στο καλοριφέρ, το φαί, το νερό, την αμμοδόχο της. Κι όταν ο Άγγελος κοιμόταν, εκείνη βολεύονταν ανάμεσα στα πόδια του και ζύμωνε το πάπλωμα με τα πατουσάκια της. Γερνούσε και συρρικνώνονταν, θυμίζοντας περισσότερο την πιτσιρίκα που ήταν όταν ήρθε. Κάτι σαν τον κύκλο της ζωής…

Το ήξερα ότι οι ώρες μου μαζί της κυλούσαν πλέον αντίστροφα… Το κατάλαβα το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας, όταν την πήγαμε στο κτηνιατρείο και η Σοφία άρχισε την απαρίθμηση των προβλημάτων υγείας της.

Το αντιλήφθηκα και το απόγευμα της Τρίτης όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεών της έδειξαν καρκινικά ευρήματα. Η εβδομάδα κύλησε δύσκολα και βασανιστικά για το κοριτσάκι μας. Έτρωγε ελάχιστα και μόνο πατέ, αφού τα μισά της δόντια δεν υπήρχαν, ενώ και τη λιγοστή ποσότητα δυστυχώς την έκανε εμετό.

Έπινε νερό αλλά η αφυδάτωση δεν υποχωρούσε. Το ματάκι της υπολειτουργούσε, αφού κάποιο νευρολογικό αίτιο πίεζε το οπτικό νεύρο. Ο θυροειδής ήταν ο λόγος για την απότομη απώλεια κιλών, σε σημείο που το κορμάκι της ζύγισε μόλις 1.700 γραμμάρια.

Ο αιματοκρίτης της είχε πέσει στο 15, γεγονός που της προκαλούσε αφάνταστη κόπωση και διαρκή λιποθυμικά επεισόδια. Το χειρότερο όλων όμως ήταν πως η μάζα στο έντερο που ψηλάφησε η κτηνίατρος, προφανώς ήταν κακοήθης όγκος.

Το μεσημέρι της Τετάρτης το περάσαμε αγκαλίτσα. Και το βράδυ κοιμηθήκαμε πάλι παρέα, όπως κάναμε τον τελευταίο μήνα. Μόνες μας, στο κρεβάτι του Άγγελου. Εκείνη κουρνιασμένη σαν μπαλίτσα μέσα στο κλουβί μεταφοράς όπου ένιωθε ασφάλεια, υπερβολικά ήσυχη για πρώτη φορά.

Ξυπνήσαμε στις 3:00 τα ξημερώματα της Πέμπτης. Την τάϊσα το πατέ της. Ήπιε το νεράκι της και μπήκε μέσα στο κλουβάκι. Τα δύο λιποθυμικά επεισόδια διήρκησαν περισσότερο από το συνηθισμένο. Δεν ξαναβγήκε. Μόνο σήκωνε με κόπο το κεφαλάκι της και με παρακολουθούσε να κάνω το πρωινό μου συμμάζεμα.

Στις 7:05 την μετέφερα πάνω στο κρεβάτι του Άγγελου για να την προσέχει ως πρωινός νοσοκόμος, μέχρι τη μεσημβρινή μου επιστροφή. Την κοιτούσα και σκεφτόμουν ότι το κορίτσι μου βασανιζόταν, αλλά εγώ δίσταζα να αποφασίσω εάν θα έπρεπε να δώσω την άδεια για ευθανασία. Ίσως κι εντελώς εγωιστικά να λαχταρούσα λίγες ακόμη ώρες μαζί της. Να την έχω αγκαλιά και να της ψιθυρίζω στο αυτάκι της πόσο όμορφο και γλυκό παιδί είναι.

Όταν το λεωφορείο περνούσε μέσα από το Παληό ο Άγγελος μου τηλεφώνησε και μου είπε πως το κοριτσάκι μου είχε σπασμούς. Κι όταν το λεωφορείο έμπαινε στην Καβάλα ξανατηλεφώνησε, για να μου πει ότι είχε μείνει ακίνητη, με τις κόρες των ματιών της εντελώς διεσταλμένες.

Πανέξυπνο και πονηρούτσικο, όπως ήταν πάντα, το Κησουλίνι μου περίμενε πρώτα να αναχωρήσω για τη δουλειά και μετά να φύγει. Για να μην τη δω, για να μην πονέσω ακόμη περισσότερο. Ως σοφή γιαγιά 11,5 χρονών με απάλλαξε ακόμη κι από το ηθικό μου δίλημμα. Κοιμήθηκε μόνη της βαθιά.

Η Κήση μου, η αναρχοαυτόνομη κεραμιδόγατά μου, η τσαμπουκαλού, η λάτρης της ελευθερίας, η βασίλισσα του οικοδομικού μας τετραγώνου δε θα ξανακοιμηθεί μαζί μου. Δε θα ξανατρέξει χαρούμενη στο στενάκι για να υποδεχθεί το αμάξι μας, κουτρουβαλώντας σαν το γιουβαρλάκι.

Δε θα ξαναχωθεί μέσα μόλις βρει ανοιχτή την πόρτα, ζητώντας από τον μπαμπούλη να την πάει αμαξάδα. Δε θα ξανακυλιστεί στο γρασίδι της κι ούτε θα ξανανέβει βιαστική μαζί μου τα σκαλοπάτια για να μπει στην οικοδομή και να κρυφοκοιτάξει από την εξώπορτα τους άλλους τετράποδους ένοικους.

Δε θα ξαναξαπλώσει στο περβάζι της τα καλοκαιριάτικα βραδάκια. Δε θα με ξανακολουθήσει στην πόρτα της Θεοδοσίας, για να μου κάνει τσαλίμια όση ώρα θα τα λέω με τη γειτόνισσα. Δε θα ξανατρέξει τα σκοτεινά χειμωνιάτικα πρωινά για να φάει το κονσερβάκι της….

Το κοριτσάκι μου ήταν μαχήτρια από τη μέρα που γεννήθηκε κι έτσι έμεινε μέχρι το τέλος. Έκανε ό,τι γούσταρε και κυρίως το έκανε με τον τρόπο της… Γι’ αυτό και η γλυκιά μου (Διεκδί-) Κηση θα παραμείνει το ξεχωριστό γατούδι στην καρδιά μου…

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΜΟΥ (My Way – Frank Sinatra)

Τώρα πια, το τέλος είναι κοντά

κι έτσι βλέπω την αυλαία να πέφτει

Φίλoι μου, θα το πω ξεκάθαρα

θα εκθέσω τα επιχειρήματά μου, για τα οποία είμαι σίγουρη

Έζησα μια ζωή γεμάτη,

ταξίδεψα κάθε μία λεωφόρο

κι ακόμα, πολύ περισσότερο απ’ αυτό

το ‘κανα με τον τρόπο μου

Μετανιώνω, για λίγα

Αλλά και πάλι, είναι πολύ λίγα για να τ’ αναφέρω

Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω

και τα ‘βγαλα πέρα χωρίς περικοπές

Σχεδίασα κάθε χαρτογραφημένη διαδρομή

κάθε προσεκτικό βήμα στους παράδρομους

Κι ακόμα, πολύ περισσότερο απ’ αυτό

το ‘κανα με τον τρόπο μου

Ναι υπήρχαν στιγμές, είμαι σίγουρη πως τις ξέρετε,

που “κατάπινα” περισσότερα απ’ όσα μπορούσα ν’ αντέξω

Mα κάθε φορά, όποτε υπήρχε αμφιβολία

το κατάπινα και το ‘φτυνα

T’ αντιμετώπισα όλα, και στάθηκα στο ύψος μου

και το ‘κανα με τον τρόπο μου

Αγάπησα, γέλασα και έκλαψα

Συμπληρώθηκα και ένιωσα την απώλεια

Και τώρα καθώς τα δάκρυα υποχωρούν

Θεωρώ πως είναι όλα τόσο διασκεδαστικά….

ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ