Το πραγματικό στοίχημα στη «μετά Βάγκνερ» εποχή
Η δυτική ευφορία για την αποτυχημένη ανταρσία των μισθοφόρων της Βάγκνερ εξασθενεί, και η εξέγερση αποκαλύπτεται ως μια εσωτερική αναμέτρηση στο ρωσικό στρατιωτικό κατεστημένο που ούτε έχει αποδυναμώσει ούτε ενισχύει τον Πούτιν. Η κατάσταση στο πεδίο της μάχης παρέμεινε επίσης αμετάβλητη. Η Ουκρανία απέτυχε να εκμεταλλευτεί τις επιπτώσεις της ύβρεως του αφεντικού της Wagner και ο στόχος να σπάσει τις ρωσικές άμυνες και να φτάσει στην Αζοφική Θάλασσα από τα νοτιοανατολικά κόβοντας τη χερσαία διαδρομή προς την Κριμαία φαίνεται όλο και πιο μακρινός.
Επομένως, οι βασικοί όροι της σύγκρουσης επιστρέφουν στο επίκεντρο της προσοχής, με ένα ερώτημα να επιβάλλεται στα άλλα. Γιατί η μοίρα αυτής της χώρας και των κατοίκων της είναι το τελευταίο πράγμα που έχει σημασία στον πόλεμο στην Ουκρανία;
Γράφει ο Pino Arlacchi πως η στρατιωτική αντιπαράθεση θα μπορούσε να είχε τελειώσει λίγες εβδομάδες μετά την έναρξή της, επειδή τον περασμένο Μάρτιο ο Πούτιν και ο Ζελένσκι είχαν σχεδόν συμφωνήσει για την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων με αντάλλαγμα τη δέσμευση για μόνιμη ουδετερότητα της Ουκρανίας να συμπεριληφθεί στο σύνταγμά της. Η ειρηνευτική πρόταση – που συντάχθηκε και υπογράφηκε από τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Κιέβου – σκίστηκε από τον Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος έφτασε στην Τουρκία για να ενημερώσει τον Ζελένσκι ότι το ευρωαμερικανικό μπλοκ δεν επιθυμεί ειρήνη και ότι θα συνεχίσει τις εχθροπραξίες κατά της Ρωσίας ακόμη και αν η Ουκρανία υπογράψει τη συμφωνία. Οι απόπειρες διαπραγμάτευσης που ανέλαβαν στη συνέχεια ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπένετ και η τουρκική κυβέρνηση είχαν παρόμοια τύχη.
Γιατί μια τόσο ακραία και κυνική θέση απέναντι στον πληθυσμό μιας χώρας που συνθλίβεται από τη σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων; Γιατί η Δύση κράτησε αυτή τη θέση χωρίς δισταγμό, από το ξέσπασμα του πολέμου μέχρι τώρα, δηλαδή μέχρι τη στιγμή που η διαφορά δυνάμεων υπέρ της Ρωσίας αρχίζει να διαπερνά την ομίχλη της πολεμικής προπαγάνδας; Από τις ουκρανικές επιτυχίες του φθινοπώρου του 2022, ο ρωσικός στρατός έχει γίνει πολύ μεγαλύτερος. Περισσότεροι από 300.000 άνδρες έχουν κινητοποιηθεί και όλοι οι παρατηρητές αναγνωρίζουν ότι οι ρωσικές πολεμικές τακτικές έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Η υπεροχή της Μόσχας στον αέρα και την αεράμυνα είναι συντριπτική και σίγουρα δεν θα είναι μερικές δεκάδες ευρωαμερικανικά F-16 που θα ανατρέψουν το ρεύμα της σύγκρουσης.
Κανείς δεν μιλά πια για νίκη της Ουκρανίας. Οι προσπάθειες του Ζελένσκι να εξαναγκάσει το χέρι των Ηνωμένων Πολιτειών παρασύροντάς τες να στείλουν στρατεύματα στο ουκρανικό έδαφος απορρίπτονται ξεκάθαρα από έναν Μπάιντεν που βρίσκεται ήδη στην προεκλογική εκστρατεία, διατεθειμένος να παγώσει την κατάσταση στην Ουκρανία με όρους, ακριβώς, μιας «παγωμένης σύγκρουσης» τύπου Κορέας. Μια εκεχειρία που αποφεύγει να χάσει το πρόσωπο με μια ειρηνευτική διαπραγμάτευση και κρατά ζωντανή την αντιπαράθεση με τη Ρωσία επ’ αόριστον, μπροστά σε μια διαμελισμένη και κατεστραμμένη Ουκρανία.
Η αδιαφορία για την τύχη της Ουκρανίας προκύπτει από το γεγονός ότι το τελευταίο διακύβευμα εδώ δεν έχει καμία σχέση με μια άτυχη χώρα που έχει καταλήξει σε κρεατομηχανή της μεγάλης ιστορίας. Και δεν έχει να κάνει ούτε με τη Ρωσία. Αυτή εξελέγη διάβολος της εποχής γιατί ενσωματώνει τις απαιτήσεις του Τέλειου Εχθρού. Μια ετερότητα που δοκιμάστηκε από μισό αιώνα Ψυχρού Πολέμου που θα πολεμηθεί ξανά για να καθυστερήσει την παρακμή της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας.
Η ελίτ των ΗΠΑ γνωρίζει καλά ότι ο χρόνος της έχει τελειώσει και ότι ο κόσμος είναι πολυπολικός εδώ και πολλά χρόνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν στον πλανήτη από το 1945 ενεργώντας ως μια παγκόσμια κυβέρνηση που πούλησε την υπερβολική ισχύ τους και αυτή των συμμάχων τους ως κοινό αγαθό.
Η ώρα της παρακμής έφτασε, η Ουάσιγκτον προσπαθεί τώρα να καθυστερήσει την τερματική της φάση χρησιμοποιώντας τα μέσα που έχει στη διάθεσή της. Και κάνοντας τους υπηκόους και τους συμμάχους της να πληρώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Ξεκινώντας από τους ευρωπαίους, που σύρθηκαν σε μια αυτοκαταστροφική μάχη κατά της Ρωσίας, η οποία σύντομα θα στραφεί, σύμφωνα με τις προθέσεις της Ουάσιγκτον, ενάντια στο πιο πολυπόθητο τρόπαιο, την Κίνα.
Όμως η λαϊκή Δημοκρατία είναι πλέον μια παγκόσμια δύναμη, η οποία από το 2012 έχει ξεπεράσει το αμερικανικό ΑΕΠ ως προς την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης. Μια ειρηνική δύναμη, που συναλλάσσεται ειρηνικά με την Ευρώπη και διαλέγεται με τον υπόλοιπο κόσμο. Και αντιστρόφως. Η απροθυμία των Ευρωπαίων να παρασυρθούν σε μια οικονομική και πολιτική αντιπαράθεση με το Πεκίνο είναι εμφανής. Επομένως, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα ΝΑΤΟ εναντίον της Κίνας για το ζήτημα της Ταϊβάν.
Επιστρέφοντας στον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι προφανές ότι πηγαίνει πέρα από τις θέσεις του πεδίου μάχης. Αυτό που διακυβεύεται στην Ουκρανία είναι ο χρόνος και οι μέθοδοι εξόδου των Ηνωμένων Πολιτειών από την αίθουσα ελέγχου του πλανήτη.
Λέγαμε ότι η ελίτ των ΗΠΑ γνωρίζει την παρακμή της αυτοκρατορίας της. Όταν ο επικεφαλής της CIA δηλώνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πλέον να ισχυρίζονται ότι βρίσκονται στην κορυφή του κόσμου, σημαίνει ότι υπάρχουν ήδη στρατηγικές αντίθεσης υπό εξέλιξη.
Η πλειοψηφία των αμερικανών πολιτικών αποδέχεται την πραγματικότητα των πραγμάτων και χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Στο πρώτο ανήκουν αυτοί που πιστεύουν ότι μπορούν να εμποδίσουν επ’ αόριστον την πτώση εμπλέκοντας τους ευρωπαίους σε μια διαμάχη με την Κίνα, τη Ρωσία και τον υπόλοιπο κόσμο στη βάση του διαχωρισμού μεταξύ φιλελεύθερων δημοκρατιών και αυτοκρατοριών. Μιλάω για τους λεγόμενους φιλελεύθερους διεθνιστές, παιδιά της μετα-Bretton Woods τάξης – που εκπροσωπούνται καλά από τον Μπάιντεν – έτοιμους να χρησιμοποιήσουν τα καταναγκαστικά εργαλεία της αμερικανικής υπεροχής – το δολάριο, τις κυρώσεις και τις ένοπλες δυνάμεις – σε κάθε μέρος της γης όπου η χρήση τους είναι απαραίτητη.
Έπειτα, υπάρχουν οι νεο-απομονωτιστές α λα Τραμπ που αποδίδουν την παρακμή των ΗΠΑ στον ξένο επεκτατισμό, στους αδυσώπητους πολέμους και στο χρέος που αυτοί δημιούργησαν και το οποίο έχει υπερβεί το διπλάσιο του ΑΕΠ. Αυτοί πιστεύουν ότι η Αμερική πρέπει να φροντίσει τον εαυτό της, να προστατεύσει τα βασικά της συμφέροντα, και να ξαναχτίσει τις υποδομές της και τον εξαθλιωμένο κατασκευαστικό της μηχανισμό, ενώ ταυτόχρονα θα σταματήσει να πληρώνει για την ασφάλεια των συμμάχων που έχουν καταστεί πλουσιότεροι από αυτήν.
Δεν μιλάμε για ειρηνιστές. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κατ’ αρχήν κατά της ένοπλης επέμβασης στο εξωτερικό. Εάν πρόκειται για ένα καλό πραξικόπημα σε βάρος μιας χώρας που κατέχει στρατηγικούς πόρους – όπως η Βενεζουέλα – ή βλάπτει τα συμφέροντα μιας αντίπαλης δύναμης όπως η Κίνα με τη χρήση βίας, γιατί όχι;
Αυτό που έχει σημασία είναι να σταματήσει η σπατάλη χρημάτων σε περιπέτειες δίχως άμεση επιστροφή και να επικεντρωθούμε στις πιο τρομακτικές απειλές. Οι οποίες στα μάτια του Τραμπ και των οπαδών του δεν προέρχονται από τη Ρωσία του Πούτιν, αλλά από μια ανταγωνιστική δύναμη σε πλήρη άνοδο. Εάν αυτή η οπτική καταφέρει να επικρατήσει στις προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους, το κρίσιμο ερώτημα θα είναι αν η τελική παρακμή της αυτοκρατορίας θα μας κοστίσει ή όχι περισσότερες Ουκρανίες.
Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλοςla Bottega del Barbieri
