Το ρούχο: Του Τάσου Βιζικίδη

Στην αυριανή συνάντηση δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Πρέπει να είμαι άψογος. Η πρώτη εντύπωση είναι το κλειδί της επιτυχίας. Το φίνο κουστούμι που δοκιμάζω θα βοηθήσει σ΄ αυτό. Ακριβό κασμίρι το ύφασμα, ένα μηνιάτικο κοστίζει, με κάνει όμως άλλον άνθρωπο.

Για το τσεπάκι του σακακιού ποσέτ, προσθέτει… Το κασμιρένιο κουστούμι θέλει και ανάλογο σένιο παπούτσι. Δεν χρειάζεται να ψάξω πολύ, το διπλανό μαγαζί έχει αυτά που χρειάζομαι. Ένα ζευγάρι μαύρα χειροποίητα παπούτσια εφαρμόζουν τέλεια στα πόδια μου…

Η κάρτα μου αδειάζει, όμως αξίζει τον κόπο. Στο δρόμο για το σπίτι συναντώ παλιό συμφοιτητή μου, τον Πάρη. Στο χέρι κι αυτός ένα κουστούμι, κοιταζόμαστε και χαμογελάμε. Τα λέμε αύριο, του λέω με νόημα.

Αύριο θα δοθεί η μάχη των ακριβών κουστουμιών.

Φτάνω στο σπίτι. Προβάρω την αυριανή εμφάνιση. Στήνομαι μπροστά στον καθρέφτη, κοιτάζομαι προφίλ και ανφάς… την έχω στο τσεπάκι την δουλειά. Γεμάτος αυτοπεποίθηση το βγάζω με προσοχή από πάνω μου.

Η τσάκιση ξυράφι, τέλεια… δίνει έξτρα πόντους που δεν θέλω να τους χάσω από απροσεξία. Φοράω τα παπούτσια και κυκλοφορώ μ αυτά στο σπίτι, είναι τριζάτα, πανέμορφα, επιπλέον πόντοι…

Σιδερώνω το μεταξωτό πουκάμισο που είχα αγοράσει σε παρόμοια περίπτωση. Είμαι σίγουρος πως δεν θα ΄χω αντίπαλο αύριο.

Ξυπνάω ευδιάθετος, ένα ντους είναι απαραίτητο, ξυρίζομαι κόντρα. Ρίχνω δυο σταγόνες άρωμα στο γιακά του σακακιού, τόσο όσο, έξτρα πόντοι και από εδώ. Έτοιμος.

Φτάνω στη ώρα μου με τον αέρα του νικητή. Η αίθουσα υποδοχής θυμίζει συνάντηση παλιών συμφοιτητών. Χαιρετιόμαστε τυπικά, είμαστε ήδη στην αρένα, έρχεται η σειρά μου. Ανοίγω την πόρτα του γραφείου, απέναντι μου τα αυριανά αφεντικά.

Προχωράω.

Τα παπούτσια μου δεν τρίζουν πια, ακουμπάω με προσοχή το κουστούμι στην πολυθρόνα, δεν θέλω να χαλάσει η τσάκιση τελευταία στιγμή. Τους ενθουσιάζει είμαι σίγουρος πως δεν έχουν δει καλύτερο.

Περιμένω τηλεφώνημά τους…