Υπό εκκένωση αλλά πάντα έτοιμοι να παλέψουμε. Μια διήγηση από το Λαϊκό Γυμναστήριο Gogo Rigacci

14/04/2019

Sotto sgombero ma sempre pronti a combattere. Un racconto dalla Palestra Popolare Gogo Rigacci

Φιλία συνέπεια και «λαϊκός αθλητισμός» στα βορειοδυτικά προάστια της Φλωρεντίας. Μια συναρπαστική ιστορία ιδρώτα, πάθους και αγώνα από το Λαϊκό Γυμναστήριο «Gogo» Rigacci, που απειλείται με εκκένωση από τις κοινές πολιτικές των Nardella και Salvini – του Dino Kapetanovic, αθλητή του Gogo Rigacci

BUM, BUM, BUM! «Ποιος είναι; ». «Γυμναστήριο». Ανοίγουν την πόρτα από μέσα. «Αυτή η καταραμένη πόρτα πρέπει να χτυπηθεί για να ακουστεί. Βίαια και επανειλημμένα», αναφωνεί γελώντας ένα κοντό, ξυρισμένο αγόρι με τατουάζ στα χέρια. Πηγαίνουμε πέρα από το διάδρομο, μετά το οδόφραγμα στρίβουμε δεξιά. Και στη συνέχεια κατεβαίνουμε τις σκάλες. «Ανάθεμα! Τα κλειδιά … Αυτά είναι πάντα εκεί, κρυμμένα, έτσι για να λέμε».

CLICK. Το λουκέτο ανοίγει. Τώρα το δωματιάκι είναι προσβάσιμο. Ακόμα γυμνό και κρύο, αλλά αρκετό για να ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες των αθλητών. Εκείνη η προεξοχή μετέτρεψε αυτόματα τον τοίχο σε ένα πάγκο. Και να, εδώ είναι τα αποδυτήρια. Κατεβαίνουμε ένα ακόμα όροφο και φτάνουμε σε αυτό που πρέπει να υπήρξε ένα γκαράζ, με ένα άνοιγμα προς τα έξω, αυστηρά θωρακισμένο από τους καταληψίες. Βλέπετε, αυτούς τους καιρούς δεν παίζουμε με τις αρχές. Ο προθάλαμος είναι γεμάτος ποδήλατα, διαδρόμους, μπάρες, λάστιχα. Σιγά σιγά καθίσταται μια αίθουσα οργάνων. Μόλις περάσουμε την τελευταία γυάλινη πόρτα, φτάνουμε επιτέλους στο γυμναστήριο. Ένα δωμάτιο περίπου 60 τετραγωνικών μέτρων, καλυμμένο από πράσινο λαδί πάτωμα από tatami. Στους τοίχους μια δωδεκάδα καθρέφτες, όλοι διαφορετικοί, τοποθετημένοι λιγάκι πρόχειρα.

Τα φώτα είναι αναμμένα. Οι αθλητές φτάνουν σε ξεχωριστές ομάδες. Σήμερα είναι πέμπτη, το μάθημα είναι στην τεχνική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο καθένας φέρνει μαζί του, εκτός από ένα μπουκάλι νερό, μασέλες και επιδέσμους. Ορισμένοι έχουν τα δικά τους γάντια, ενώ άλλοι χρησιμοποιούν υλικό του γυμναστηρίου.

Είναι εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο που στο κατειλημμένο κτίριο της Via Baracca 2r, στο Novoli – συνοικία των βορειοδυτικών προαστίων της Φλωρεντίας – πραγματοποιούνται οι προπονήσεις πυγμαχίας του Λαϊκού Γυμναστηρίου–Palestra Popolare “Gogo” Rigacci, ή όπως πρόσφατα μετονομάστηκε σε “Rigacci Fighting Team”. Το σχέδιο γεννήθηκε από μια συλλογικότητα νεαρών κοριτσιών και αγοριών, IAM (Μητροπολιτική Ανταγωνιστική Πρωτοβουλία), που θέλησε να δώσει στους κατοίκους της γειτονιάς τη δυνατότητα να συνευρίσκονται μέσω του αθλητισμού.

«Και όχι του αθλητισμού”  – διαβάζουμε σε μια αφίσα που κρέμεται στον τοίχο – των εφημερίδων και των pay TV, των μανάδων που προσβάλλουν τους αντιπάλους και των πατεράδων που αδειάζουν τις ματαιώσεις τους επάνω στα αποτελέσματα των παιδιών τους. Εδώ μιλάμε για Λαϊκό Αθλητισμό. Εκείνο των μικρών γηπέδων πίσω από το σπίτι, μιλάμε για τις καλύτερες φιλίες και τα γδαρμένα γόνατα. Τον αθλητισμό χωρίς ηττημένους ή νικητές, χωρίς εκφοβισμό, ταπείνωση ή ανταγωνιστικότητα. Εκείνον όπου τα παιδιά διδάσκονται ότι τα κορίτσια μπορούν να αρέσουν το ποδόσφαιρο, και τα αγόρια διδάσκονται τον χορό, εκείνον στον οποίον δεν υπάρχουν λευκοί, μαύροι, κίτρινοι ή καφέ γιατί είμαστε όλοι φίλοι και όλοι μεγαλώνουμε, αναπτυσσόμαστε μαζί». 

Όλοι ενωμένοι, όπως τα τριάντα πέντε παιδιά από την Σομαλία που, πριν από δυόμισι χρόνια πλέον, κατέλαβαν το κτίριο στη Via Baracca, το οποίο ανήκει στην Unipol-Sai, το οποίο είχε προηγουμένως καταληφθεί από το Κίνημα Αγώνα για το Σπίτι και εκκενώθηκε το 2015, για να μείνει στη συνέχεια για ακόμη μια φορά κλειστό και εγκαταλειμμένο. Αυτή τη φορά τους υποστήριξε η κολεκτίβα IAM. Μετά την εκ νέου εκκένωση του κοινωνικού και οικιστικού τους χώρου στη Via Luca Giordano (όπου ζούσαν οι νέοι από την Σομαλία, όλοι αιτούντες άσυλο), αποφάσισαν να πάρουν πίσω τη Via Baracca. Τώρα ο νέος χώρος IAM είναι ένας τόπος συνάντησης-συνεύρεσης, όπου στεγάζονται φοιτητικές συνελεύσεις, συνδικαλιστικό γραφείο των Si Cobas, χώρος για πολιτικές πρωτοβουλίες, παρουσιάσεις βιβλίων, βραδιές αυτοχρηματοδότησης, και λαϊκό γυμναστήριο. Και είναι και πάλι υπό εκκένωση. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να έχει σημασία για τα παιδιά της IAM, δεν φοβούνται, κάνουν την πολιτική πρακτική τρόπο ζωής τους. «Η ιστορία έχει ανάγκη μιας ώθησης», λεν. Facta, non verba – Πράξεις, όχι λόγια είναι το σύνθημα που διαβάζουμε σε μερικά από τα φυλλάδια τους. Μεταξύ των θεωρητικών μοντέλων αναφοράς είναι οι κούρδοι της Rojava (περιοχή της Βόρειας Συρίας), οι λεγόμενοι παρτιζάνοι της νέας χιλιετίας. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Λαϊκό Γυμναστήριο πήρε το όνομά του ακριβώς από τον παρτιζάνο Enrico Rigacci, γνωστό ως «Gogo», που σκοτώθηκε από τους ναζιφασίστες στις 28 Αυγούστου 1944 κατά την απελευθέρωση της Φλωρεντίας, ακριβώς στην περιοχή Novoli.

«Σε αυτή τη γειτονιά, που τόσο σημαντική υπήρξε για την απελευθέρωση της Φλωρεντίας, θέατρο συγκρούσεων, απεργιών και μαχών, σου αφιερώσαμε ένα λαϊκό γυμναστήριο. Ένα γυμναστήριο που γεννιέται μέσα σε ένα κατεχόμενο χώρο, πολυφυλετικό, προσφυγικό σπίτι ανταγωνιστικό πολιτικό κέντρο, ένα γυμναστήριο όπου όλοι μπορούν να προπονηθούν δωρεάν και που αφιερώνει μια πρόταση, δανεισμένη από άλλη επανάσταση, σε εσένα και τους συντρόφους σου. «Κανείς δεν τα παρατάει εδώ, κανείς δεν παραδίδεται.» Επειδή έχουν περάσει 73 χρόνια από εκείνη την 25η απριλίου της αντιφασιστικής νίκης, αλλά δεν έχουμε ακόμη κλείσει τους λογαριασμούς με τους φασίστες και με τα αφεντικά. Υπάρχει ακόμα ανάγκη για απελευθέρωση».

Αυτό γράφουν τα παιδιά του ΙΑΜ, τιμώντας το νεαρό άνδρα που κατέβηκε από τα βουνά για να απελευθερώσει τη Φλωρεντία του. Και ο Giordi είναι παθιασμένος με τα βουνά, να περπατάει με το σκυλί του Nikita και τα παρτιζάνικα μονοπάτια. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι αυτός ο προπονητής του γυμναστηρίου, ποιος ξέρει, ίσως η επιλογή του ονόματος είναι δική του δουλειά. Δύο χρόνια στη Sanda, δύο χρόνια στην ομοσπονδία και τέσσερα χρόνια στο λαϊκό γυμναστήριο San Pietrino, έξι συναντήσεις και ένα σεμινάριο για να γίνει εκπαιδευτής για λειτουργική εκπαίδευση στον αθλητισμό μάχης. Μια ζωή αφιερωμένη στο boxe – και μια μεγάλη επιθυμία να αναπτυχθεί κι άλλο – τον οδήγησαν να επενδύσει χρόνο και ενέργειες στη διδασκαλία της πυγμαχίας. Δωρεάν, ιδρύοντας ένα Λαϊκό Γυμναστήριο. Η συμβολή του υπήρξε ουσιαστική. Τεχνικά σχήματα, ασκήσεις ζευγαριών, circuiti, σπάρινγκ: κάθε προπόνηση σχεδιάζεται στις παραμικρές λεπτομέρειες, και κάθε αθλητής ωθείται, βήμα προς βήμα, να ξεπεράσει τον εαυτό του και τα όριά του.
«Δεν χρειάζεται να φοβάστε αν βρεθείτε με κάποιον απέναντι, στο ρινγκ. Θα είναι εκεί για λίγα λεπτά. Μάλλον, σκεφτείτε τον μαλάκα που βλέπετε στον καθρέφτη. Αυτός είναι ο χειρότερος εχθρός σας, και θα είναι εκεί για μια ζωή».

Ξέρει τι κάνει, ο Giordi, τα λόγια του έχουν αποτέλεσμα.
Σήμερα ξεκινάει με ένα δεκάλεπτο τρέξιμο προθέρμανσης, που διακόπτεται από τις εντολές για να αλλάξουν φορά, squat, κάμψεις, άλματα με τα γόνατα στο στήθος. Και μετά skip πάνω κάτω, τελειώνοντας με ένα λεπτό περπάτημα σε γρήγορο ρυθμό, αναπνέοντας βαθιά. Ενώ οι αθλητές τρέχουν, ο προπονητής ανοίγει το τηλέφωνο και βάζει μπρος τη μουσική. Tauro Boys. Οι καιροί έχουν αλλάξει, δεν ακούν πλέον το σάουντρακ  της ταινίας Rocky Balboa στα γυμναστήρια πυγμαχίας.
Μετά το τρέξιμο περνούν στις διατάσεις, αυστηρά από το κεφάλι στα πόδια. Λαιμός, ώμοι, βραχίονες, καρποί, και πάλι κίνηση της λεκάνης – συνοδευόμενη από τα συνήθη αστεία, πόδια, πλάτη. Όρθιοι και καθιστοί. Σιωπηλά.

Τα τεντώματα γίνονται από την Aida: μικρή και λεπτή, με την πρώτη ματιά δεν μοιάζει πως ασκεί την πυγμαχία. Αυτή το ξέρει, και ξέρει επίσης πώς να το εκμεταλλευτεί. Είναι μια από τις στρατευμένες της πολιτικής συλλογικότητας IAM. «Εσείς οι άντρες κάνετε πάντα τους σκληρούς, δίχως ψεγάδια,» λέει, «και θέλετε να παραλείπετε τις διατάσεις. Αλλά όταν η πλάτη σας πονάει κλαψουρίζετε, και απαιτείτε μασάζ από τις φιλενάδες σας … ». Της αρέσει να αμφισβητεί τα στερεότυπα του machismo: εξ άλλου, για τους αγωνιστές του IAM «Δεν υπάρχει επανάσταση δίχως απελευθέρωση των γυναικών, δεν υπάρχει απελευθέρωση των γυναικών χωρίς Επανάσταση». Από εκείνη τη στιγμή που μέσα στο ασανσέρ ένα αγόρι την παρενόχλησε και έμεινε σύξυλη, κάτι άλλαξε μέσα της, και αποφάσισε να μην μείνει ξανά δίχως αντίδραση. Ποτέ ξανά. Συναντήθηκε με την πυγμαχία στην Κωνσταντινούπολη, στο Erasmus, και στη συνέχεια επέστρεψε να την ασκεί στη Φλωρεντία, αφιερώνοντας ώρες και ώρες στην τεχνική, ποιος ξέρει, ίσως στο μυαλό της είχε την εικόνα αυτού του πρόστυχου άνδρα, και την επιθυμία να τον συναντήσει στο δρόμο για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς. Είναι σίγουρα η πιο συνεπής αθλήτρια στο γυμναστήριο, αν ο Giordi έχει δώσει τη μεγαλύτερη συμβολή στο στήσιμο των προπονήσεων, οφείλουμε σε αυτήν την πρακτική οργάνωση, την προετοιμασία του χώρου, τις επίσημες ανακοινώσεις, τις εκδηλώσεις αυτοχρηματοδότησης, αλλά και εκείνης – που χαρακτηρίζεται από τους ίδιους τους αθλητές βαρετή και «da sbirro-μπατσική» – που είναι η συλλογή της μηνιαίας εθελοντικής συνεισφοράς και η στρατολόγηση χεριών για να στήσουν, να ξεστήσουν, για τον καθαρισμό και την εκτέλεση των εργασιών. Άμυνα αριστερού χεριού και ταχύτητα φωτός. «Αυτή επιτίθεται και σου δίνει δυο χτυπήματα κάτω δίχως καν να το αντιληφθείς», λέει ο αδερφός της, Dino. Όχι τυχαία την ονόμασαν AK-47. Aida Kapetanovic, 47 κιλά.

Μετά από τις διατάσεις λίγη ακόμη γυμναστική επί τόπου, και στη συνέχεια καθρέφτης, καθρέφτης και ξανά καθρέφτης. Τρία λεπτά ασκήσεων με διάλειμμα ενός λεπτού, ακριβώς όπως και στις συναντήσεις. «Πρέπει να κοιτάζεσαι και να βλέπεις τον εαυτό σου όμορφο την ώρα που πυγμαχείς, να αλλάζεις γωνία, να μετακινείς το κεφάλι. Δώσε τα τρία τέταρτα, όχι ολόκληρη τη φιγούρα. Σφίξε αυτούς τους αγκώνες. Να βγαίνεις και να ξαναμπαίνεις. Μη κάνεις δύσκολους συνδυασμούς, μη ξοδεύεις την αναπνοή σου και χτύπα μόνο στις σωστές στιγμές», λέει ο Giordi περπατώντας γύρω από τους αθλητές και συμβουλεύοντας τον καθένα. Αφιερώνει περισσότερο χρόνο με τους νεοφερμένους, για να θέσει στερεά θεμέλια για την πυγμαχική τεχνική. «Έχετε τριάντα δευτερόλεπτα για να βάλετε τα γάντια σας και να σχηματίσετε ζευγάρια!» Φωνάζει. Είναι προφανές ότι δεν αντέχει την απώλεια χρόνου. Τα ζευγάρια αλλάζουν κάθε δύο έως τρεις ασκήσεις. Στον λαϊκό αθλητισμό είναι σημαντικό να γνωρίζουν πώς να αντιμετωπίζουν βαρύτερους και ελαφρότερους αθλητές, να αφιερώνουν χρόνο παρατηρώντας και να γνωρίζουν τους αντιπάλους, και πάνω απ‘ όλα να γίνονται καλύτεροι συλλογικά, σαν ομάδα, χωρίς να αφήνουν κανέναν πίσω.

DING DING DING! Το κουδούνι χτυπάει, ξεκινούν με «τα κλασικά»: jab-cross, βγαίνω-βγαίνω, jab-cross-κροσέ-κροσέ, βγαίνω-βγαίνω-κάτω-κάτω. Οι στοιχειώδεις ασκήσεις είναι θεμελιώδεις για να έχουν μια σταθερή βάση. Στο ρινγκ, πράγματι, οι απλοί συνδυασμοί κυριαρχούν, και η πρόβλεψή τους, παρακάμπτοντας τους, είναι ότι καλύτερη καλύτερο για να κουράζουν τον αντίπαλο, να τον αποσταθεροποιούν, να απαντούν και να κερδίζουν πόντους. «Κοίταζε ψηλά όταν περνάς από κάτω! Μείνε κλεισμένος! » Και η προπόνηση συνεχίζεται.

Αλλάζουν ξανά ασκήσεις. Τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα: τώρα εκείνοι που αποφεύγουν τα χτυπήματα, που βγαίνουν από τη γραμμή επίθεσης πρέπει να ρίξουν δύο, αλλάζοντας και την γωνία. Ο Dino και ο Dario κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και αποφασίζουν να κάνουν ζευγάρι. Τους αρέσει να κάνουν τις ασκήσεις μαζί, επειδή έχουν το ίδιο βάρος και βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, εκμεταλλεύονται θετικά τον συναγωνισμό, παρακινώντας ο ένας τον άλλο. Ο Dino, 24 ετών, προπονείται εδώ και ένα χρόνο. Πριν ήταν εντελώς ξένος στον κόσμο του αθλητισμού, σκέφτονταν μόνο τη διασκέδαση. Όταν γνώρισε την πυγμαχία, αντιθέτως, άλλαξε εντελώς την άποψή του.

«Έχω κερδίσει περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι φτιαγμένος από γυαλί. Πριν ήμουν πάντα στην άμυνα όταν υπήρχε σωματική επαφή, τώρα, αφού άρπαξα μερικές στο γυμναστήριο, συνειδητοποίησα ότι το πολύ να σου ανοίξει η μύτη και να χάσεις λίγο αίμα … δεν είναι και τόσο τραγικό, έτσι; Μετά, για να είμαι ειλικρινής, αυτό το άθλημα μου έδωσε ένα άλλο μεγάλο μάθημα: οι αληθινοί fighters σέβονται τον αντίπαλο και ποτέ δεν καυχώνται για τα ταλέντα τους δημόσια. Είναι ταπεινοί. Ναι, γιατί αν κάνεις πριν από έναν καυγά τον μάγκα με το λάθος πρόσωπο, ενδεχομένως υποτιμώντας τον, αυτός θα σε αφήσει καταγής. Οπότε να είσαι ταπεινός. Η πυγμαχία μου άλλαξε πραγματικά τη ζωή».
Κατά τη διάρκεια της άσκησης, ο Dario είναι πολύ συγκεντρωμένος. Κάθε φορά που κάνει λάθος, επαναλαμβάνει τις κινήσεις κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Μαθαίνει με ταχύτητα φωτός, είναι 17 ετών και – σύμφωνα με όλους – είναι το μέλλον του γυμναστηρίου. Είναι αθλητικός, έχει μια ισορροπημένη ζωή και αποδεικνύεται πολύ υπεύθυνος, όταν είναι να λερώσει τα χέρια του με εργασίες ή καθαρισμούς. Μετά από μόνο λίγους μήνες πρακτικής έκανε το ντεμπούτο του κάνοντας μια εξαιρετική εμφάνιση κατά τη διάρκεια μιας δημόσιας εκδήλωσης, παρουσίασης – δηλαδή τρεις γύρους δύο λεπτών, χωρίς νικητή – στην Palestra Popolare San Pietrino, την ημέρα της «Γιορτής Λαϊκού Αθλητισμού».

Στη Φλωρεντία υπάρχουν τρία Λαϊκά γυμναστήρια, όλα σε κατειλημμένους χώρους, και οργανώνονται περιοδικά δημόσιες εκδηλώσεις για να προσεγγίσουν τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό. Το Γυμναστήριο Rigacci «Gogo» είναι το πιο πρόσφατο, ενώ τα άλλα είναι το προαναφερθέν Λαϊκό Γυμναστήριο San Pietrino (Csa Next Emerson) και το Λαϊκό Γυμναστήριο του CPA (Αυτοδιαχειριζόμενο Λαϊκό Κέντρο) Νοτίου Φλωρεντίας.

Αλλάζουν ξανά. Light sparring. «Είπα μαλακά! Δεν χρειάζεται να αποδείξετε κάτι σε κανέναν, γαμώτο! » Αλλά μερικές φορές αυτό το πράγμα ξεφεύγει από τους αθλητές, και ακούγονται μεγάλα χτυπήματα που προκαλούν την οργή του προπονητή. Τα ζευγάρια που κινούνται πάρα πολύ αναγκάζονται να εξασκηθούν βάζοντας το ένα πόδι μέσα σε ένα λάστιχο, έτσι ώστε να επικεντρωθούν σε μια αντιπαράθεση πρόσωπο με πρόσωπο, αποφυγές προσποιήσεις και γρήγορες απαντήσεις.

Σε μια γωνία, σε περιστροφή, κάποιος πρέπει να αντιμετωπίσει τον Pietro. Είναι το μέγιστο βάρος του γυμναστηρίου. Ενενήντα κιλά και δύο χρόνια στην ομοσπονδία. To ξέρει αυτό, γι‘ αυτό πάει μαλακά. «Το βόδι από τη Μόντενα» τον αποκαλούν, παρά το μέγεθός του, κινείται πολύ καλά και είναι πολύ γρήγορος. Είναι ένα πολύ ευγενικό αγόρι, ηλικίας είκοσι δύο ετών και σπουδάζει δασικές επιστήμες στη γεωργική σχολή. Έχει background σε μια αντιφασιστική πολιτική κολεκτίβα, στη Μόντενα, αυτό τον έφερε πιο κοντά στο κίνημα της Φλωρεντίας, οδηγώντας τον τελικά να συχνάζει στο Λαϊκό Γυμναστήριο.

Είναι η σειρά του Roby να κάνει sparring μαζί του. Στον ήχο του κουδουνιού αρχίζουν οι χοροί: Ο Roby ξέρει ότι πρέπει να επικεντρωθεί στο καλό του μακρινό και να κινείται γύρω από τον Pietro. Να αποφεύγει όσο το δυνατόν περισσότερο αντί να αποκρούει, επειδή τα χτυπήματα ενός αντιπάλου με είκοσι επιπλέον κιλά ζυγίζουν σαν αμόνι. Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο με τον Pietro, ο οποίος εξαπατεί τον καθένα με τις προσποιήσεις του. Ο γύρος τελειώνει και οι δύο αγκαλιάζονται. «Eja!» φωνάζει ο Roberto, από τη Σαρδηνία. Είναι και αυτός φοιτητής μακριά από το σπίτι, σπουδάζει ιστορία και εργάζεται, ενώ ζει σε ένα κατειλημμένο σπίτι που βρίσκεται στην περιοχή San Frediano. Η υψηλή τιμή των ενοικίων για τους φοιτητές τον οδήγησε, πράγματι, να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, το οποίο είχε ήδη πάρει στην Casteddu του (Cagliari), στην Αυτοδιαχειριζόμενη Φοιτητική Εστία Sa Domu.

Η προπόνηση συνεχίζεται με άλλες ασκήσεις ζευγαριών. Στην εντολή «επαναλαμβάνετε», τα παιδιά παραπονιούνται. «Ελάτε, αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια! Στη συνέχεια μπορείτε να επιστρέψετε σπίτι και να το ρίξετε στο φαγητό κλανιάρηδες», συνεχίζει ο Giordi. Γέλια.

Μετά από μια μικρή παύση, τα παιδιά στέκονται ξανά το ένα απέναντι στο άλλο, και ξεκινούν ασκήσεις διασταυρωμένων χτυπημάτων επάνω στα γάντια του συνεργάτη, πολύ γρήγορα και έντονα, για δεκαπέντε δευτερόλεπτα το καθένα, χωρίς να σταματούν. Φαίνεται να είναι μια πολύ επίπονη άσκηση, τα βλέμματα των αθλητών είναι εξαντλημένα και ο ιδρώτας κυλά αδιάλειπτα από τα πρόσωπά τους. DING DING DING! Στο τέλος των έξι λεπτών (που ισοδυναμούν με τρία λεπτά επαναλήψεων για το καθένα), πέφτουν στο έδαφος και ορμούν στα μισοάδεια μπουκάλια του νερού τους.

Σε αυτό το σημείο, η Aida αναλαμβάνει και πάλι την προπόνηση και οδηγεί δεκαέξι επαναλήψεις είκοσι δευτερολέπτων κοιλιακών ασκήσεων, που διακόπτονται με δέκα δευτερόλεπτα παύσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της τελευταίας φάσης, όλοι χαλαρώνουν λιγάκι, επιτρέποντας στους εαυτούς τους ακόμη και μερικά αστεία. «Τέλος πάντων, γνωρίζετε ότι τον Μάιο παλεύουμε; Δείτε να μην παραλείψετε τις προπονήσεις, από δω και πέρα. Μην με αφήσετε να κάνω σκατένια φιγούρα «, αναφωνεί ο Giordano. Αναφέρεται στο τουρνουά πυγμαχίας που διοργανώνεται από το κοινωνικό κέντρο XM24, στη Μπολόνια, το οποίο οργανώνει μια ετήσια εθνική συγκέντρωση των λαϊκών γυμναστηρίων, δημιουργώντας μια επίδειξη αντάξια της επίσημης ομοσπονδίας. Τίποτα δεν θα λείπει: κανονικά υπερυψωμένο ρινγκ, μουσική, φώτα, ομιλητής, κριτική επιτροπή, μετάλλια και αρκετές συναντήσεις που κυμαίνονται από δέκα έως είκοσι. Μια βραδιά αφιερωμένη στο σπορ, στην οποία οι αθλητές των διαφόρων λαϊκών γυμναστηρίων της μπότας έχουν την ευκαιρία να αντιπαρατεθούν σε ερασιτεχνικές συναντήσεις τριών γύρων δύο λεπτών. Αυτά αποφασίζονται περίπου δύο μήνες νωρίτερα, μέσα από ένα σύστημα mailing-λίστας που θέτει τους προπονητές σε επαφή, οι οποίοι προσδιορίζουν τον αριθμό των αθλητών που θα είναι παρόντες, το βάρος καθενός και την ατομική εμπειρία, τόσο από την άποψη της εκπαίδευσης και των προπονήσεων όσο και των αγώνων που πραγματοποιήθηκαν. Για όλα τα υπόλοιπα, η δυναμική είναι η ίδια με αυτή της ομοσπονδίας πυγμαχίας, με τη διαφορά ότι εδώ μπορείτε να αναπνεύσετε έναν διαφορετικό αέρα, λιγότερο ανταγωνιστικό και που έχει σκοπό, πρώτα απ‘ όλα, να δημιουργήσει μια καλή πυγμαχία, ικανή να διεγείρει τους θεατές.

Η προπόνηση βρίσκεται στην τελική της φάση, τώρα οι αθλητές, εξαντλημένοι, δίνουν ένα λεπτό stretching στην πλάτη, για να αφιερωθούν έπειτα στην αναπνοή. «Δύναμη παιδιά. Βελτιώνεστε όλοι, πολύ. Ντάριο, είσαι το νούμερο ένα. Συνέχισε έτσι. Σε εσένα δεν χρειάζεται να πω κάτι». Ο Ντάριο χαμογελάει, σε αμηχανία.

«Dino, πρόσεχε τα πόδια, συνειδητοποίησα ότι είσαι αμφιδέξιος, αλλά δεν είσαι γαμώτο ο Mohamed Alì! Να μένεις κλειστός, έχε το νου σου, Aida, πολύ καλά. Να δουλεύεις στο βύθισμα. Πιέτρο, εντάξει που είσαι βαρύς μην αφήνεις όμως να τις φας σαν την τελευταία φορά! Δάγκωνε και φύγε, γρήγορα, τεχνικά … επωφελήσου από αυτές τις ιδιότητες! Roby, δούλευε το jab. Έχεις την τάση να το πετάς και να καταναλώνεις ενέργεια. Μην χάνεις την υπομονή σου, θύμωσε λιγάκι. Σε κάθε περίπτωση όλα καλά μπράβο σε όλους. Σίγουρα θα με κάνετε περήφανο στη Μπολόνια. Θα σας ενημερώσω σύντομα για τους αντιπάλους που θα αντιμετωπίσετε. Χειροκροτήματα!».

Τελειώνει πάντα με ένα συλλογικό χειροκρότημα η προπόνηση πυγμαχίας στο Λαϊκό Γυμναστήριο  “Gogo” Rigacci. «Κάποιοι πρέπει να καθαρίσουν!» φωνάζει η Aida. Τα αγόρια παίρνουν τη σκούπα και δίνουν στο τατάμι ένα γρήγορο σκούπισμα. Κάποιος ανοίγει τα παράθυρα, άλλοι τοποθετούν στη θέση τους τον εξοπλισμό σε ένα ειδικό έπιπλο τοποθετημένο στη γωνία του δωματίου. Στη συνέχεια ανεβαίνουν, στα αποδυτήρια, για να αλλάξουν, ενώ ο προπονητής σβήνει τα φώτα και κλειδώνει ξανά το χώρο. Από το γυμνό και κρύο δωμάτιο ακούγονται αστεία και γέλια. Η ομάδα είναι πολύ συμπαγής, από την αρχή μέχρι το τέλος της προπόνησης. Πριν βγουν από το δωμάτιο, περιμένουν να τελειώσει ο καθένας, στη συνέχεια, σβήνουν τη μικρή ηλεκτρική σόμπα και ανταλλάσσουν τα τελευταία λόγια στο δρόμο μπροστά από το κτίριο. Κάποιος ανάβει ένα τσιγάρο, προκαλώντας την αγανάκτηση του Giordi, ο οποίος χαιρετάει όλους και ανεβαίνει στο Μίνι του, του 1985, παρκαρισμένο μπροστά από το κτίριο, αφού έβαλε ξανά τη μεγάλη του τσάντα γυμναστικής με υπογραφή Leone στο μικροσκοπικό πορτ μπαγκαζ, από την οποία ξεπηδούν δύο κάσκες.

Ποιος θα το έλεγε ποτέ ότι μέσα σε ένα φαινομενικά άδειο κτίριο μπορεί κανείς να κρύψει μια αυτοδιαχειριζόμενη πραγματικότητα όπως το Λαϊκό Γυμναστήριο »Gοgo» Rigacci.Ο δήμαρχος της Φλωρεντίας, Dario Nardella, ανακοίνωσε, κατά τη διάρκεια της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στην πόλη με τον υπουργό Εσωτερικών Matteo Salvini, ότι η εκκένωση των παράνομα κατεχόμενων κτιρίων συγκαταλέγεται στις προτεραιότητες του δημοτικού συμβουλίου. Ειδικότερα, αναφέρθηκε σε πέντε κτίρια, συμπεριλαμβανομένου του «Χώρου IAM», στην οδό Baracca, έδρα του “Gogo” Rigacci.

Ποιος ξέρει ποια θα είναι η κατάληξη των «fighters», ποιος ξέρει εάν και που θα συνεχίσουν να προπονούνται σε περίπτωση εκκένωσης. Ένα πράγμα όμως μοιάζει να είναι σίγουρο: Aqui no se rinde nadie, εδώ κανείς δεν παραδίνεται.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος      infoaut.org