14 Ιουνίου 1979: Demetrios Stratos, Δημήτρης Στράτος
Σάββατο 14 Ιουνίου 2014 06:57
στις 14 Ιουνίου 1979, ένα πλήθος ανάμεσα σε μουσικούς, κοινό και φίλους, αποχαιρετά με θυμό και αγάπη τον μουσικό και σύντροφο που έκανε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία της πρωτοποριακής μουσικής στην Ιταλία, και έφυγε μονάχα μια μέρα πριν. Η ασθένεια του Demetrio Stratos δεν είχε επιτρέψει ένα αντίο. Area, Guccini, PFM και πολλοί άλλοι εναλλάσσονταν στο πάλκο.
Ο Demetrio (Efstràtios Dimitrìu) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, nacque ad Alessandria d’Egitto, το 1945 από έλληνες γονείς και σπούδασε από μικρός στο περίφημο «Conservatorio Nazionale di Atene», »Εθνικό Ωδείο των Αθηνών». Έζησε μερικά χρόνια στην Κύπρο μέχρι να μεταφερθεί στο Μιλάνο το ’62 για να γραφεί στο Πολυτεχνείο. ξεκίνησε να παίζει σε διάφορα γκρουπ επιρροής rock, κουβαλώντας συνεχώς μαζί του εκείνα τα βυζαντινά ακούσματα που τον είχαν συνοδέψει στην παιδική του ηλικία, μέχρι που σχημάτισε την πειραματική μπάντα των Area.
Έγινε τραγουδιστής κατά τύχη, παθιάστηκε με την φωνή του ανιχνεύοντας τις δυνατότητες ενός οργάνου τόσο λίγο ψαγμένου από την δυτική μουσική η οποία δεν του έδωσε μεγάλη σημασία, και δίνει την ευκαιρία στις εξτραευρωπαϊκές κουλτούρες να ανακαλύψουν ξανά την αξία του. Τα πρώτα χρόνια του ’70, παρατηρώντας την κόρη του Αναστασία στη διάρκεια της φάσης της lallazione, του λαρυγγισμού, αντιλαμβάνεται πως το μωρό στην αρχή έπαιζε και πειραματίζονταν με τη φωνή του, όμως στη συνέχεια ο πλούτος των φωνητικών ηχητικοτήτων χάνονταν σιγά σιγά με την απόκτηση του λεξιλογίου, του λόγου : »το μωρό χάνει τον ήχο για να οργανώσει την λέξη».
Και αυτή είναι η προέλευση όλου του πειραματισμού του στην επιστροφή εκείνης της ηχητικότητας μιας φωνής-μουσικής από την οποία αφαιρούνταν οι ακατέργαστες αποχρώσεις, θορυβώδεις και ενστικτώδεις από την φωνή -λέξη που κυριαρχείται από τους μηχανισμούς ελέγχου και από τις προσταγές της κοινωνίας της αγοράς. Ο Stratos πολέμησε τον ‘ηθικό’ κανόνα της ωραίας αρμονικής φωνής με την φωνή του, που ήξερε να είναι ξεροκέφαλη στην φυσική της »απρέπεια». Η φωνή σαν επαναστατικό όπλο, σε μια δεκαετία στην οποία αυτή υιοθετεί σπουδαιότητα σε μια συγκυρία ριζοσπαστικής αντίθεσης στο παρόν σύστημα πραγμάτων, στην καθεστηκυία τάξη. Η φωνή, για τον Δημήτρη Στράτο, χρειάζονταν να συνοδέψει το προλεταριάτο στην πορεία της χειραφέτησης του από τις παρούσες περιοριστικές δομές
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
