17 Νοέμβρη όπως την έζησα: Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου

Η τύχη το έφερε την εποχή εκείνη να βρίσκομαι στην Αθήνα φοιτώντας σε μια σχολή ανωτέρων Στελεχών της Υπηρεσίας μου.

Έτσι τα γεγονότα τα έζησα από πρώτο χέρι και νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω τον μύθο από το παραμύθι. Τα γεγονότα άρχισαν πολύ πιο μπροστά και η απορία μου ήταν πως δεν τα κατέστειλαν από την αρχή όπως έγινε με τα γεγονότα της Νομικής Μέσα σε 24 ώρες το κίνημα της Νομικής είχε κατασταλεί.

Είχε τελειώσει με την αποχώρηση των φοιτητών με πολύ βία. Στις 15 εκείνου του Νοέμβρη κατέβηκα να για να ενημερωθώ τι συμβαίνει. Αυτό που είδαν τα μάτια μου ήταν αδιανόητο. Όλο το κέντρο της Αθήνας σε αναστάτωση, αστυνομία πουθενά.

Τα λεωφορεία άδειαζαν συνεχώς κόσμο που κατέβαινε από τις απομακρυσμένες συνοικίες της Πρωτεύουσας. Είχε καταλυθεί το Κράτος των συνταγματαρχών. Χάρηκα γιατί πίστεψα ότι η Χούντα τελείωσε. Κατεβαίνοντας να πάω για το Πολυτεχνείο, στην Γωνία Πατησίων και Βενιζέλου συνάντησα δύο Καβαλιώτες αξιωματικούς της ΕΣΑ με πολιτικά.

Ο ένας μάλιστα από ότι έμαθα αργότερα ήταν υπασπιστής του Ιωαννίδη. Με τον άλλον ήμασταν παιδικοί φίλοι. Προσπάθησα να τους αποφύγω, με είδαν και με φώναξαν. Ο φίλος με ρώτησε για τον λόγο που είμαι στην Αθήνα και του εξήγησα.

Γνώριζε τις κομματικές μου προτιμήσεις. Με συνέστησε να πάω στο σπίτι. «Η εικόνα που βλέπεις δεν είναι αληθινή, μου είπε, θα αλλάξει γρήγορα». Νόμισα ότι αυτή ήταν η επιθυμία του για να μη χάσουν αυτά που τους προσέφερε το καθεστώς.

Δεν τον άκουσα και την επομένη κατέβασα όλη την οικογένειά μου για να κάνουμε τα χειμερινά ψώνια για τα παιδιά μου. Κατέβηκα πιο μπροστά για να έχω τον χρόνο να πάω να ρίξω μια ματιά στο Πολυτεχνείο  . Το τέρμα του Λεωφορείου που έπαιρνα ήταν στην Κλαυθμώνος.

Δεν άνοιξαν οι πόρτες για να κατέβουμε. Την στιγμή εκείνη γίνονταν επέμβαση της Αστυνομίας σε μια ογκώδη ομάδα διαδηλωτών που ανέβαινε την Σταδίου. Όταν άνοιξαν οι πόρτες του Λεωφορείου και κατεβήκαμε η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν σεκταριστική.

Ο δρόμος είχε σπαρθεί με όλα τα είδη ένδυσης και ιδιαίτερα με παπούτσια όλων των μεγεθών και χρωμάτων. Στις σκάλες της Τράπεζας της Ελλάδος ένας νέος άνδρας καταματωμένος, με δίχως σημάδια ζωής.  Παρακάτω μια ομάδα διαδηλωτών σε άθλια κατάσταση και δεμένοι δύο-δυο, τους φύλαγε ένας κοκκινομάλλης αστυνομικός και κράδαινε το περίστροφο στο χέρι έτοιμος να κάνει χρήση.

Τρομοκρατήθηκα, δεν ήθελα με κανέναν λόγο τα παιδιά μου στην τρυφερή ηλικία των οκτώ και δέκα χρόνων να δουν τις εικόνες που περιέγραψα. Μόλις κατέβηκαν τους πήρα και γυρίσαμε. Το δικό μου συμπέρασμα για το μύθο του Πολυτεχνείου είναι ότι εντάξει οι φοιτητές αλλά και η ΕΣΑ του Ιωαννίδη έβαλε και αυτή το χεράκι της. Αυτά είδα και έζησα και τα καταθέτω.

Παναγιώτης Φώτου