Απ΄ το παράθυρό μου: Το άγγιγμα της τύχης, του Τάσου Βιζικίδη

Φωνές με φέρνουν στο παράθυρο.

Γείτονες συζητάνε έντονα με τον ιδιοκτήτη του προποτζίδικου απέναντι. Φαίνονται αναστατωμένοι. Στήνω αυτί. Έμαθαν ‒δεν ξέρω πως‒ ότι απέλυσε τον ανήλικο πορτιέρη του και του διαμαρτύρονται.

Απορώ. Ο μικρός ‒τον έχω δει κι εγώ κι ας μη παίζω‒ δεν φαίνεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο. Στέκεται μέσα απ’ την πόρτα και υποδέχεται τους πελάτες, χαιρετώντας τους με το μικρό τους. Τους ίδιους που τώρα φωνάζουν ότι θα ψάξουν αλλού την τύχη τους… Ο προποτζής χειρονομεί, εξηγεί, «Πρόκειται για παρεξήγηση…»

Για του λόγου του το αληθές, εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο μικρός. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα τους χαιρετάει όλους και μπαίνει μέσα. Παίρνει τη θέση του δίπλα στην πόρτα. Ένας ένας οι πελάτες περνάνε μέσα. Ακούω τα ονόματα τους…

Εξαφανίζονται για λίγο στα ενδότερα, επιστρέφουν κρατώντας στο χέρι τις ελπίδες τους, χαϊδεύουν φιλικά τον υπάλληλο στην πλάτη και αποχωρούν ευδιάθετοι. Έχουν καλές πιθανότητες αυτή τη φορά…

Κύφωση τύπου Scheuermann και όλοι ικανοποιημένοι. Ο μικρός με τη δημοφιλή καμπούρα, ο ιδιοκτήτης που πόνταρε στην πρόληψη, οι παίκτες που άγγιξαν με τον τρόπο τους την τύχη τους…

Κλείνω το παράθυρο.