Από το 1204 στο 1453. Από το 1961 στο 2002…2010 και μετά;
Με αφορμή την αποφράδα ημέρα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453, θ’ αποπειραθώ να κάνω μια σύγκριση των τότε γεγονότων, με τη σημερινή μας πραγματικότητα.
Η Κωνσταντινούπολη (πρώην Βυζάντιο) από τον ορισμό της σαν πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους το 330, μέχρι τις αρχές του 11ου αιώνα, αν και απειλήθηκε και πολιορκήθηκε από διαφόρους λαούς, εν τούτοις άντεξε, διασώζοντας και αξιοποιώντας τον Ελληνικό πολιτισμό. Ο 11ος αιώνας όμως, υπήρξε μια καθοριστική καμπή του τι επρόκειτο ν’ ακολουθήσει. Η ψευδαίσθηση της “διαρκούς ασφάλειας” που υπήρχε στην κοινωνία, οδήγησε στην ελαχιστοποίηση της αμυντικής ικανότητας, μ’ αποτέλεσμα τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071, όπου οι πρωτοεμφανιζόμενοι Τούρκοι, λαός νομαδικός από το Ανατολικό Τουρκεστάν, κατατρόπωσαν τον Βυζαντινό στρατό.
Η κατάσταση στη συνέχεια επιδεινώνεται δραματικά και διάφοροι φαύλοι ηγέτες, για να διατηρηθούν στην εξουσία, ξεπουλούν τα πάντα στους προγόνους των σημερινών Μέρκελ, Μακρόν, Κόντι κλπ, όπως απαλλαγές από φόρους, τελωνειακούς δασμούς, εκχώρηση της εκμετάλλευσης και των εσόδων από λιμάνια, εμπόριο, ναυτιλία. Αεροδρόμια και σιδηρόδρομοι δεν υπήρχανε ακόμη τότε. Τώρα που υπάρχουνε δόθηκαν και αυτά. Το γεγονός αυτό εξόντωνε τους Βυζαντινούς εμπόρους, όπως και τις τωρινές Ελληνικές επιχειρήσεις, συγκεντρώνοντας το χρήμα στα χέρια των Δυτικών που ήταν πιο ανταγωνιστικοί, χάρις στα προνόμια αυτά. Έτσι η Βυζαντινή αυτοκρατορία έγινε η πρώτη αποικία χρέους των Δυτικών, και επάνω σε αυτήν απέκτησαν τεχνογνωσία αποικιοκράτη!
Η κατάκτηση λοιπόν της Κωνσταντινούπολης που ακολούθησε τη Τρίτη 13 Απριλίου 1204, ήρθε σαν αποτέλεσμα των παραπάνω. Η λεηλασία της δεν έχει αντίστοιχό στην ιστορία. Έγιναν από τους Δυτικούς ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φονεύουν αδιάκριτα γέροντες, γυναίκες και παιδιά, λεηλατούν και πυρπολούνε την πόλη, βιάζουνε γυναίκες και υποβάλουνε το πληθυσμό σε φρικτά βασανιστήρια. Οι πολίτες ανάμεσα στη Σκύλα των Δυτικοευρωπαίων και τη Χάρυβδη των Τούρκων, υπέφεραν τα πάνδεινα.
Η Κωνσταντινούπολη απογυμνώθηκε από τους θησαυρούς της και για πολλά χρόνια πλοία μετέφεραν θησαυρούς στη Δυτική Ευρώπη, για να στολίσουνε εκκλησίες, μουσεία, πλατείες, και ιδιωτικές συλλογές. Σήμερα μέσω των μνημονίων έχουμε πάλι μεταβληθεί σε αποικία της Δύσης με τη χρήση από αυτήν, νέων τρόπων επίθεσης και επιβολής, περισσότερο «σύγχρονων», αλλά καθόλου πιο ήπιων από τους παλαιότερους. Όχι με νεκρούς στη γραμμή του μετώπου, αλλά στα μετόπισθεν από υποχρεωτικά υπερπλεονάσματα, πείνα, ξεσπιτώματα, αυτοκτονίες, ανεργία, μεταναστεύσεις.
Τελικά η Κωνσταντινούπολη ανακτήθηκε το 1261, αλλά σαν κράτος τους επόμενους δύο αιώνες αποτελούσε τη σκιά του παλιού εαυτού του, εξαντλημένο, περιφρονημένο, απειλούμενο, και συνεχώς ακρωτηριαζόμενο, χωρίς καμμιά δυνατότητα ν’ αντιδράσει ή να αποτρέψει την ισλαμιστική λαίλαπα, που είχε πλέον κατακτήσει τα εδάφη της Μικράς Ασίας, και που πολύ γρήγορα θα έφθανε έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, μέχρι το τέλος του ιστορικού επιλόγου της την 29η Μαΐου 1453.
Σήμερα τα παραπάνω φρικτά γεγονότα με μεγάλη φροντίδα αποκρύβονται, και δεν διδάσκονται στα σχολεία μας. Αντίθετα στις μέρες μας η κατευθυνόμενη μαθητεία, εστιάζεται αποκλειστικά στη γεωπολιτική προσήλωση της πολιτικοοικονομικής εξουσίας της Χώρας μας στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση (για να ακριβολογώ, γερμανική Ευρώπη) και που το 1961, μετά από προηγούμενη επιλογή και τοποθέτηση των κατάλληλων από πριν πολιτικών, μας σκλάβωσαν στη Δύση με πρόσχημα να προφυλαχθούμε από την Τουρκία.
Και ενώ πλέον σκλαβωθήκαμε από την Δύση, καθώς τα έχουμε δώσει όλα και ανήκουν σε αυτήν όλα, βρίσκουμε πάλι την Τουρκία μπροστά μας, συνεργάτη και προνομιούχο συνομιλητή, όπως και τότε της Δύσης, και με πολύ χειρότερα για μας δεδομένα. Τα όσα συνέβησαν το 1961, 1964 , 1967, 1974 , 1996 , 1997, 1999 , 2000 , 2002, 2010, 2018,…2020 δεν θα γινόντουσαν εάν δεν προϋπήρχανε οι Εθνικές, οικονομικές παραχωρήσεις και νομοθετήσεις της μαύρης δεκαετίας του 1950, και ιδίως στο τέλος αυτής, το1959 προς τη Γερμανία και Τουρκία, με διαφορετικό αντικείμενο προς τη κάθε μία.
Τις δεκαετίες(1960-2020), η Τουρκία ανεμπόδιστα εργαλοιοποιεί και αξιοποιεί ένα τεράστιο «οπλοστάσιο» πρωτοβουλιών και μεθόδων, προκειμένου αυτή να επιλέγει και να αυξάνει τις πιέσεις εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Αναθεώρηση της συνθήκης Λωζάνης, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, όρια εναέριου χώρου, όρια θαλάσσιου χώρου, απειλές πολέμου, θεωρία των γκρίζων ζωνών, εδαφικές βλέψεις μέχρι τη Θεσσαλονίκη τη Κρήτη τα Δωδεκάνησα, δόγμα της γαλάζιας πατρίδας, τουρκολιβυκό μνημόνιο, κλπ., που φορτώνουνε βαριά ένα πίνακα διεκδικήσεων που δεν είναι εύκολο να λυθούνε με διαπραγματεύσεις.
Καθημερινές υπερπτήσεις, παραβιάσεις και καταπατήσεις χερσαίων, εναερίων και θαλασσίων συνόρων, φωτογραφήσεις αμυντικών θέσεων μας, εμβολισμοί πλοίων μας, χαρτογραφήσεις θαλασσών μας, εκμετάλλευση θαλάσσιου πλούτου μας, είναι προκλήσεις, που θα οδηγήσουνε σε κάποιο ατύχημα, ή σε κάποια αντίδραση που θα προκαλέσει δυναμική συνέχεια.
Σε απάντηση των παραπάνω, οι δικοί μας διαθέσιμοι τρόποι αντίδρασης, όσο επιτυχείς ή ανεπιτυχείς, ευφάνταστοι και καλά εκτελεσμένοι και αν είναι, πρέπει να έχουνε ορισμένα όρια, πέρα από τα οποία οδηγούμαστε στην απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, ή στη φινλανδοποίηση.
Η εισβολή στον Έβρο με εμπροσθοφυλακή της Τουρκίας τους λαθρομετανάστες, φοβάμαι ότι δεν θα είναι η τελευταία.
Έτσι λοιπόν σήμερα, με διασπαρμένη στο εσωτερικό μια κρυφή απειλή από άγνωστο αριθμό λαθρομεταναστών-οργάνων της Τουρκίας, και τη φανερή απειλή Εθνικού ακρωτηριασμού μας από το εξωτερικό, να μαυρίζουν περισσότερο το δυσοίωνο μέλλον μας, και μετά την «σωτήρια ένταξη μας» στην Ε.Ε., όπου η γεωργία και κτηνοτροφία μας καταστράφηκαν, η βιομηχανία και η ανθούσα βιοτεχνία μας εξαφανίσθηκαν, οι τυχόν επενδύσεις και μορφή ανάπτυξη μας πρέπει να έχουνε την έγκριση των Βρυξελλών, εμείς να μην παράγουμε αλλά να είμαστε απλοί καταναλωτές και εισαγωγείς των προϊόντων τους, ο πληθυσμός μας να μειώνεται, τα εθνικά μας θέματα να είναι να σε χέρια πολιτικών που έχουνε παραδώσει σε τρίτους τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα διεθνή συμφέροντα της Ελλάδας, με μόνιμη επιδίωξη τους την «έξωθεν αποδοχή», ο αμυντικός προϋπολογισμός μας λόγω μνημονίων να έχει μειωθεί στο 50%, ας ευχηθούμε τα σύνορα μας, που ποτέ δεν αναγνωρίσθηκαν και σαν σύνορα της Ε.Ε. να μείνουνε όπως έχουνε, και η τωρινή 29η Μαΐου 1453, να μην έρθει ποτέ.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
