Δύσκολοι καιροί για την Αριστερά

Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος

Υπομειδίασαν ειρωνικώς οι Γάλλοι όταν προ δεκαημέρου είδαν στην τηλεόραση τον πρωθυπουργό Ζαν Καστέξ να αναγγέλλει με στόμφο νικητού την προσωρινή συγκράτηση των τιμών του γκαζιού και του ηλεκτρικού ρεύματος μέχρι της 10ης Απριλίου 2022, ημέρα διεξαγωγής του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών. Δεν άρθρωσε όμως την παραμικρή λέξη για την σχεδόν καθημερνή αύξηση την βασικών ειδών διατροφής. Όσο για τις τιμές των καυσίμων, δεν βρήκε ο ευλογημένος ένα άλλο πιο αξιόπιστο και πιο γενικό επιχείρημα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας;ατί με το να γλυτώσουμε μερικές δεκάδες ευρώ δίνοντας την ψήφο μας υπέρ  της μακρονικής κυβερνήσεως δεν λύνεται το πρόβλημα της ακρίβειας, σχολίαζαν οι πολίτες που δυσπιστούν πλέον στις υποσχέσεις όχι μόνο του πρωθυπουργού αλλά και των υπολοίπων πολιτικών ανδρών. Οι μέλλοντες ψηφοφόροι δεν κάνουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στα προεκλογικά πυροτεχνήματα, όπως οι υποσχέσεις για την υπεράσπιση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Ταυτοχρόνως, επ’ ευκαιρία των αναμενόμενων προεκλογικών αναμετρήσεων, προβαίνουν σε διάφορες εικασίες όπως εκείνη π.χ. της νίκης μια από τις τάσεις της Δεξιάς στο πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι υπεύθυνοι του μακρονικού κόμματος συγκεντρώθηκαν σε μια μεσογειακή πόλη, γνωστή για την διοργάνωση θεατρικών παραστάσεων, και επισημοποίησαν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, με την εμφανή απουσία όμως του αρχηγού τους. Το δεδοκιμασμένο τέχνασμα εμφανίσεως σε μια απρόβλεπτη στιγμή του από μηχανής θεού, (το λατινικώς εκφραζόμενο «deus ex machinα» των αρχαίων Ελλήνων) εξάπτει ακόμη την περιέργεια του πλήθους.

Εάν η Δεξιά διατηρεί ελπίδες νίκης, πώς συμπεριφέρεται η Αριστερά σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση, καθοριστική για το μέλλον της Γαλλίας; Παρουσιάζεται δυστυχώς με την χειρότερη μορφή της: την έλλειψη ενότητος. Προτείνει στους ψηφοφόρους επτά υποψηφίους για τον πρώτο γύρο: Την δήμαρχο των Παρισίων, ένα πρώην  σοσιαλιστή υπουργό βιομηχανίας, το νούμερο 1ο της Ανυπότακτης Γαλλίας, τον προσφάτως εκλεγέντα αρχηγό των οικολόγων, τον γενικό γραμματέα του ΓΚΚ, ένα τροτσκιστή, εργάτη αυτοκινητοβιομηχανίας και μια επίσης τροτσκίστρια άλλου κόμματος, της Εργατικής Πάλης.

Σε μια δήλωση δημοσιευθείσα στην εφημερίδα Le Monde, o σοσιαλιστής βουλευτής Γκαετάν Γκόρς δηλώνει (δεν θα μπορούσε να το πεί πιο επιτυχώς): έχουμε μια Αριστερά «που μοιάζει όλο και περισσότερο με τον πύργο της Βαβέλ απ’ όπου ομιλούν διαφορετικές γλώσσες στις ίδιες κατηγορίες». Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις καθιερωμένες σαββατιάτικες διαδηλώσεις των αντιφρονούντων στην ιατρική πιστοποίηση ελέγχου του ιού. Μετριοπαθείς δεξιοί, καθολικοί υπερασπιστές της πατροπαράδοτης οικογένειας, ηλικιωμένα άτομα επιφυλακτικά από του φυσικού τους στις προτάσεις των ιατρών για τον εμβολιασμό,  αριστεροί που βλέπουν δικαιολογημένως στον ανταγωνισμό των φαρμακοβιομηχανιών μια μοναδική ευκαιρία για μεγάλα κέρδη, μερικά κίτρινα γιλέκα, θορυβώδεις αναρχικοί για να ελκύσουν την προσοχή του κοινού και τέλος, άλλοι, πιο πολιτικοποιημένοι, αντιτιθέμενοι στην συνεχή κατάσταση επιφυλακής για την υγεία που προτίθεται να επιβάλλει η εκτελεστική εξουσία και με την οποία απειλεί την ελεύθερη έκφραση του λαού, όλες οι ανωτέρω κατηγορίες, φύρδην μίγδην διαδηλώνουν χωρίς να πολυπιστεύουν σε ένα ευνοïκό γι’αυτούς αποτέλεσμα της πλέον των τριών μηνών κινητοποιήσεώς τους. Το πλέον αξιοπερίεργο είναι ότι μέχρι τούδε κανένα πολιτικό κόμμα ή συνδικάτο δεν μπόρεσε να κρατήσει επί τόσες συνεχείς εβδομάδες σε κινητοποίηση και δραστηριότητα μερικές χιλιάδες διαδηλωτών.

Εν όψει των μελλοντικών εκλογών, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα για την Αριστερά «του καθείς κεχωρισμένως»; Δεν είναι δύσκολο να το μαντεύσει κανείς. Όλες οι δημοσκοπήσεις την δίνουν απούσα στον προεδρικό δεύτερο γύρο την 24^η Απριλίου, όπως άλλωστε και το 2017 με την μονομαχία Μαρίν Λε Πεν και Μακρόν. Πολλοί Γάλλοι απεύχονται ένα τέτοιο γεγονός, δεν τολμούν  όμως να εκφέρουν μια γνώμη για το ποιος μπορεί να είναι ο αντίπαλος του Μακρόν, υποτιθέμενου νικητού αυτής της εκλογικής αναμετρήσεως.

Υπάρχει όμως και μια χειρότερη περίπτωση για την Αριστερά. Στις  12 και 19 Ιουνίου 2022 διεξάγονται οι κοινοβουλευτικές εκλογές. Το προαναφερθέν άρθρο του Λε Μόντ μας πληροφορεί ότι ένα κόμμα για να μπορέσει να συμμετάσχει στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών οφείλει να αποσπάσει τουλάχιστον 12,5% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων σε μια εκλογή περιφέρεια.  Εάν η αποχή στην ψηφοφορία είναι υψηλή, τότε το εν λόγω ποσοστό θα είναι δύσκολο να επιτευχθεί από έναν από τους επτά υποψηφίους των κομμάτων χαρακτηριζομένων σαν αριστερών, τουτέστιν η Αριστερά δεν θα αντιπροσωπεύεται στο κοινοβούλιο, γένημα —θρέμμα της πάλαι ποτέ επαναστατικής αστικής δημοκρατίας.

Για τον ηγέτη των σοσιαλιστών, με υποψηφίους διεσπαρμένους σε επτά κόμματα, θα είναι δύσκολο έστω για ένα από αυτούς να εκλεγεί σε μια εκλογική περιφέρεια. Τότε, τι τέξεται η επιούσα; Αντίο η Αριστερά; Διαβλέποντας τον κίνδυνο, απαράδεκτο για την Γαλλία, ο γενικός γραμματεύς του ΓΚΚ παρ’ όλη την έλλειψη πείρας που τον διακρίνει, λάνσαρε την ιδέα ενός συμφώνου συνασπισμού με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Προτείνει επ’ ευκαιρία των βουλευτικών εκλογών την ενότητα με στόχο την εκλογή μερικών μελών της στην Βουλή ώστε να αντιπροσωπεύεται και να ακούεται η φωνή  των λαïκών τάξεων εκεί όπου εξετάζονται τα μεγάλα προβλήματα του ΄Εθνους. Το πρόβλημα συνίσταται στην επιλογή της ημερομηνίας για την συζήτηση του πιθανού συμφώνου συνασπισμού: ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των ενδιαφερομένων κομμάτων πριν από τις αρχές του 2022 που θα μπορούσε να ενθαρρύνει τους οπαδούς της Αριστεράς ή αναμονή του πρώτου γύρου της προεδρικής αναμετρήσεως στις 10 Απριλίου όπου η εξακρίβωση δυνάμεων θα είναι πιο ακριβής; Ελπίζοντας σε μία από τις δυο εκδοχές δεν έχουμε παρά να περιμένουμε…