Ένα μάθημα δημοκρατίας από Athens Ilinois: Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου

Σ’ ένα ταξίδι μας στις ΗΠΑ από το Σαμπέην του Ιλινόις προς το Οχάιο, πριν από δώδεκα χρόνια, μας έκανε εντύπωση μια μεγάλη εικόνα στο πλάι του High Way.

Ήταν μια αφίσα που παρουσίαζε την Ακρόπολη των Αθηνών και μας καλούσε να επισκεφτούμε την Αθήνα. Νομίσαμε ότι ήταν μια διαφήμιση της Ελληνικής Πρωτεύουσας αλλά κάναμε λάθος. Μας περίσσευε   χρόνος από τον προγραμματισμό που κάναμε για το ταξίδι μας αυτό και αποφασίσαμε να πάμε να δούμε αυτήν την Αθήνα που έπεσε στο δρόμο μας.

Ήταν μια μικρή πόλη αγροτική που δεν θα υπερέβαινε τις δύο χιλιάδες οικογένειες. Είχε σωστή ρυμοτομία με φαρδείς δρόμους καθέτους και οριζόντιους, που στα τετράγωνα που δημιουργούσαν ήταν χτισμένες  οι κατοικίες των κατοίκων μέσα σε άνετα οικόπεδα.

Σταματήσαμε στο κέντρο της πόλης και επισκεφτήκαμε μια καφετέρια που ήταν και εστιατόριο. Όταν τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες, έδειξαν μια άκρως φιλική διάθεση, μας έδωσαν ό,τι πληροφορίες τους ζητήσαμε και μας ξάφνιασαν οι γνώσεις τους για την Ελληνική ιστορία και ιδιαίτερα των Αθηνών.

Οι άνθρωποι ήταν αγρότες και σε πολλά πράγματα της ιστορίας της χώρας μου με έπιασαν εξαπίνης. Ξαφνικά είδαμε στον χώρο που ήταν παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα μαζί και το δικό μας, να έρχεται ένα όχημα της Αστυνομίας, να κατεβαίνουν δύο Αστυνομικοί και να κόβουν κλήσεις παράνομης στάθμευσης.

Ανησυχήσαμε, κινηθήκαμε να πάμε για να ζητήσουμε τον λόγο. Μας καθησύχασαν, δεν σας αφορά εσάς μας είπαν και όσοι ήταν μέσα βγήκαν πήραν την κλήση τους, έκοβαν ένα τσεκ και το έδιναν στους Αστυνομικούς με χαρά και γέλια.

Ήταν ένα θέαμα που δεν το περιμέναμε να δούμε. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε την στάση αυτών των ανθρώπων. Μας ήταν αδιανόητο να σε γράφουν για παράνομη στάθμευση και μάλιστα  δίχως λόγο και να το δέχεσαι χαρούμενος.

Ρωτήσαμε αυτούς που ήρθαν πάλι μέσα το γιατί και ζητήσαμε να μας το εξηγήσουν. Τους έγραψαν δίχως αιτία, αφού στον χώρο που είχαν παρκάρει δεν απαγορεύεται το παρκινγκ. Η απάντησή τους ήταν  αφοπλιστική και αδιανόητη για μας που συνηθίσαμε αλλιώς.

«Ο δήμαρχος ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να εξοφλήσει άμεσα μια οφειλή του Δήμου και το υπόλοιπο του ταμείου δεν επαρκεί. Ζήτησε την συνδρομή μας και τα χρήματα που δώσαμε θα καλύψουν αυτά που λείπουν».

Ρωτήσαμε, γιατί παίχτηκε αυτό το θέατρο και δεν έγινε η καταβολή αμέσως στον Δήμο. Μας το εξήγησαν λέγοντας, αν πληρώναμε κατευθείαν στον Δήμο είναι χορηγία και θα έπρεπε να γίνει για τον καθένα η διαδικασία της αποδοχής της, ενώ έτσι θεωρείται έσοδο του Δήμου.

Χαρήκαμε, πήγαμε και ζητήσαμε και εμείς την κλήση μας για το μάθημα πραγματικής Δημοκρατίας που μας έδωσαν και κόψαμε το σχετικό τσεκ. Χαλάλι τους. Την ιστορία αυτή την θυμήθηκα σήμερα όταν το μάτι μου έπεσε σ’ ένα δημοσίευμα για την αύξηση των τελών του Πάρκινγκ της Δημοτικής Αγοράς.

Πρώτα θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι που έχω διατυπώσει από παλιά. Όταν παρέχεται μια υπηρεσία από τον Δήμο ή κάποια άλλη αρχή, που δεν την απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι συμπολίτες μου θα πρέπει να καταβάλω το κόστος αυτής της παροχής που εγώ την καρπούμαι.

Θα πρέπει να πληρώσω αυτό που απολαμβάνω για να έχω και την απαίτηση της καλής ποιότητας της υπηρεσίας που μου παρέχεται και να δώσω την δυνατότητα στον Δήμο να προσλάβει και δύο συμπολίτες μας προσφέροντας τους εργασία.

Είναι αλήθεια εδώ και πολλά χρόνια οι τιμές ανά ώρα του Παρκινγκ της Δημοτικής Αγοράς δεν άλλαξαν. Επιβάλλεται η αλλαγή. Οι τιμές όμως που ανακοινώθηκαν και ο τρόπος χρέωσής τους είναι πολύ μακριά  από το πνεύμα της Δημόσιας παροχής γιατί περιέχουν μέσα τους το στοιχείο του κέρδους.

Είναι ταυτόσημες μ’ αυτές τις τιμές των Παρκινγκ που εκμεταλλεύονται οι Ιδιώτες. Οι ιδιώτες όμως πληρώνουν προσωπικό για να κάνουν τη δουλειά τους, πληρώνουν μίσθωμα και βγάζουν και κέρδος, όπως είναι φυσικό.

Ο Δήμος δεν είναι κερδοσκοπική επιχείρηση για να επιδιώκει το κέρδος. Θα πρέπει λοιπόν οι τιμές να αναπροσαρμοσθούν με αυτό το πνεύμα, το πνεύμα του κόστους. Επίσης η χρέωση με το μέγιστο ποσό των 2€  από την αρχή της εισόδου στο Παρκινγκ είναι άδικη για αυτούς που παρκάρουν για μικρό χρονικό διάστημα που είναι και η πλειοψηφία.

Το προηγούμενο κλιμακούμενο σύστημα από ένα μικρό τέλος  ανοδικό, ανάλογα με τον χρόνο, είναι το δικαιότερο και νομίζω ότι θα πρέπει να υιοθετηθεί. ΑΚΟΥΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ!!!

Παναγιώτης Φώτου