Έπαθα καρκίνο αλλά είπα «Δεν θα σε αφήσω να με νικήσεις»: Κείμενο του Παναγιώτη Φώτου

Διαβάζοντας μια ανάρτηση ενός φίλου σχετικά με το αν ένας που βίωσε ή βιώνει τον καρκίνο θα ήταν καλό να γνωστοποιήσει την διαδρομή του μέσα στην νόσο και τον αγώνα που δίνει, μου ήρθε στην μνήμη μια εμπνευσμένη επιστολή της Μάγια Τσόκλη που διαβάστηκε σε ένα Ογκολογικό Συνέδριο στην Δράμα πριν από χρόνια.

Άρχιζε έτσι: «Ζεις τη ζωή σου, κάνεις τα προγράμματά σου, νοιάζεσαι για τους γύρω σου, έχεις τις προτεραιότητές σου, φαντάζεσαι κάπως το μέλλον σου. Αναβάλλεις. Συνεχώς αναβάλλεις γιατί έχεις τη πολυτέλεια να το κάνεις. Αναβάλλεις τις μικρές στιγμές ευτυχίας, αναβάλλεις …. αναβάλλεις ένα ταξίδι. Γιατί υπάρχει πάντα το αύριο βρε αδελφέ», αναφέρει για το πριν η Μάγια Τσόκλη.

Και ξαφνικά έρχεται το πρώτο νεύμα, «Ε εσύ πέρασε από δω!» κι αρχίζει η περιπέτεια. Η πείρα έδειξε ότι όσο πιο ενημερωμένος είναι κάποιος τόσο καλυτέρα αντιμετωπίζει το πρώτο σοκ και το «Γιατί σ εμένα» γίνεται « Γιατί όχι και σ εμένα».

Η αλήθεια είναι ότι η αρρώστια αυτή χτυπά όλη την οικογένεια του ασθενή και εκεί εισχωρούν τα «Κατά συνθήκη ψεύδη » που ο ένας προσποιητέ ότι δεν τον επηρεάζει η κατάσταση και είναι άνετος και δυνατός με την κατάσταση. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η αρρώστια αυτή έχει φωλιάσει εκτός από το σώμα του ασθενούς και στην σκέψη του άμεσου οικογενειακού κύκλου.

Τώρα αν πρέπει να κοινοποιείται η διαδρομή και τα πάθη της είναι εντελώς υποκειμενικό γιατί σε πολλούς θα φανεί ότι επιδιώκεται οίκτος. Την έννοια όμως αυτή δεν την χρειάζεται ούτε την θέλει κανένας Ογκολογικός Ασθενής γιατί ξέρει ότι το φόρτωμα που κουβαλά στους ώμους του είναι δικό του και στόχος του είναι να μη τον γονατίσει. Και η αλήθεια είναι δυστυχώς το απόφθεγμα με το οποίο τελειώνει η Τσόκλη «Ο καρκίνος δεν ξεχνιέται. Όταν γνωριστείτε είναι μόνιμη αποσκευή σου στην παραπέρα ζωή σου».