Ερωτήματα

Είδα αυτό: Η γενική απεργία ή η πολιτική σου επανάσταση καταφέρνουν να το κάνουν αυτό…;
– του Jehu –

«Το 12% των παγκόσμιων αποστολών διέρχεται από το κανάλι του Σουέζ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Evergreen θα πρέπει να μπορεί να σας δώσει μια κάποια ιδέα για τον αντίκτυπο που θα είχε οποιαδήποτε βιομηχανική απεργία με ποσοστό συμμετοχής μόνο 12%. Για να έχει ένα μεγάλο αντίκτυπο, δεν χρειάζεται να συμμετέχει το 100% των θέσεων εργασίας. Οι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ έχουν ΟΛΗ τη δύναμη.»

(Tweet του: Emerican Johnson – NonCompete – AΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟ FACEBOOK)

Κάποιος τύπος στο Twitter που αποκαλείται «Emerican Johnson» επέστησε την προσοχή στο χάος που προκλήθηκε στην παγκόσμια μεταφορική ναυτιλία τις τελευταίες δύο εβδομάδες, όταν ένα φορτηγό πλοίο γεμάτο εμπορευματοκιβώτια έμεινε προσαραγμένο στο Κανάλι του Σουέζ, εμποδίζοντας αυτό που έχει εκτιμηθεί ως 12% του συνόλου των μεταφορών από τη θάλασσα.

Η εκτίμηση του ποσού του κόστους που προκύπτει από αυτό το ατύχημα, μπορούσε να διαβαστεί σε όλες τις εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης, αλλά μια θαρραλέα πηγή το κάρφωσε σε κάτι που ξεπερνά τα 400 εκατομμύρια δολάρια την ώρα. qualcosa che supera i 400milioni di $ l’ora, και για τις έξι ημέρες κατά τις οποίες το πλοίο παρέμεινε μπλοκαρισμένο.

Ο Emerican εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τη ζημία που υπέστη το κεφάλαιο από αυτό το περιστατικό – που ισοδυναμούσε [σύμφωνα με αυτόν] σε μια παγκόσμια εκδοχή της κυκλοφοριακής συμφόρησης κατά τη διάρκεια της ώρας αιχμής – που προχώρησε τόσο πολύ ώστε να δηλώσει ότι όλα αυτά αποδεικνύουν τη δυνητική δύναμη που κατέχει η εργατική τάξη στην αγώνα της κατά του κεφαλαίου.

Δεν χρειάζεται το 100% των θέσεων εργασίας» να συμμετάσχει σε μια γενική απεργία για να έχει σοβαρές επιπτώσεις στο κεφάλαιο! Κατά πάσα πιθανότητα θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε ακόμη και μόνο με το 12%.

Ξεκινώντας από όσα είπε, μου ήρθε να αναρωτηθώ: Ίσως δεν περάσαμε διαμέσου μιας εκδήλωσης, μόλις πέρυσι, πολύ μεγαλύτερης από εκείνη που είναι η ικανότητα αντίστασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όταν ίσως έως και το 50% της οικονομικής δραστηριότητας των χωρών του ΟΟΣΑ σταμάτησε απότομα, ως επείγον μέτρο για να μπορέσουμε να επιβραδύνουμε την εξάπλωση της πανδημίας για ένα χρόνο;

Αν ήμουν εκείνο το είδος ανθρώπου που καλλιεργεί μια κάποια ψευδαίσθηση για το γεγονός πως μια μαρξιστική πολιτική επανάσταση, ή μια αναρχοσυνδικαλιστική στρατηγική γενικής απεργίας έχουν μια κάποια ελπίδα επιτυχίας στο να καταφέρουν να ανατρέψουν αυτό τον τρόπο παραγωγής, ιδού λοιπόν, τότε θα επανεξέταζα σοβαρά μία από αυτές τις δύο στρατηγικές υπό το φως της περσινής, [και φετινής] εμπειρίας.

Εννοώ, αυτό που έχουμε εδώ είναι μια σαφής περίπτωση ενός αστικού Κράτους που, σε μια χώρα μετά την άλλη, σταματά εν μέρει τη συσσώρευση σε μια κλίμακα που δεν είχε φανταστεί κανείς ποτέ πριν, ακόμη και από τους πιο ριζοσπαστικούς.

Ωστόσο, σύμφωνα με τα σχόλια όλων αυτών των ίδιων ριζοσπαστών, ο τρόπος παραγωγής δεν κινδυνεύει καθόλου να καταρρεύσει λόγω αυτής της μετωπικής επίθεσης από τους ίδιους τους καπιταλιστές!

Φυσικά, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι αυτή η προσπάθεια που έγινε πέρυσι, [και συνεχίζεται] δεν είχε σκοπό να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό με έναν άλλο τρόπο παραγωγής, αλλά τότε πρέπει να αποδειχθεί ότι ήταν απαραίτητη μια αντικατάσταση.

Ο κομμουνισμός δεν έχει ιδιοκτησία, δεν έχει μισθωτή εργασία, και δεν έχει Κράτος. Και το μόνο που του ζητείται είναι αυτά τα τρία πράγματα – ιδιοκτησία, μισθωτή εργασία και Κράτος – να μην υπάρχουν πλέον. Αυτό που συνέβη δεν ήταν μια αντικατάσταση. Δεν είναι τίποτα.

Μα περιφέρομαι εδώ κι εκεί.

Το πραγματικό σημείο εδώ είναι ότι τον τελευταίο χρόνο ο τρόπος παραγωγής υπέστη, από τα χέρια του ίδιου του αστικού του Κράτους, πολύ μεγαλύτερη ζημιά από όση, για γενιές και γενιές, οι ριζοσπάστες φαντάστηκαν ποτέ ρεαλιστικά να του επιβάλουν.

Δεδομένου ότι όλη αυτή η ζημιά δεν του ήταν μοιραία, θα ήθελα να μάθω ποια πιθανή ζημιά θα μπορούσε ποτέ να επιβληθεί στο κεφάλαιο από κάποια πιθανή πολιτική επανάσταση, ή από κάποια γενική απεργία – ή ακόμα και έναν συνδυασμό των δύο, που έχουν οποιαδήποτε ελπίδα να τον ξεπεράσουν;

εγώ εδώ απλά θα συμπληρώσω αυτά: ο Κονδύλης δεν υποστηρίζει ότι οι μορφές του ανορθόδοξου πολέμου θα εγκαταλειφθούν γενικώς, καθότι: «ο ασθενέστερος μόνο μια δυνατότητα έχει: να μεταφέρει (εν μέρει ) τον πόλεμο στο έδαφος του ισχυρότερου, να επιτύχει δηλαδή με άλλα μέσα ό,τι μια μεσαία ή μείζων Δύναμη θα κατάφερνε με τους Βαλλιστικούς της πυραύλους .

Η δυνατότητα αυτή είναι η τρομοκρατία και η δολιοφθορά». [37] Ο Κονδύλης διευκρινιστικά συμπληρώνει «ονομάζω αυτήν την τρομοκρατία «νέα», γιατί δεν θα εξαντλείται σε δολοφονικές απόπειρες εναντίον προσώπων, όπως γινόταν στην προεπαναστατική Ρωσία και όπως ξαναέγινε στη Γερμανία και στην Ιταλία κυρίως κατά τη δεκαετία του 1970. Ίσως τέτοιες τρομοκρατικές πράξεις να υπήρξαν θεαματικές ,ωστόσο ήταν και είναι ανίκανες να επιδράσουν σοβαρά στη λειτουργία της κοινωνίας.

Σήμερα υφίστανται εντελώς διαφορετικές δυνατότητες, και τις δυνατότητες αυτές τις προσφέρει η ίδια η υφή της υψηλά εκτεχνικευμένης κοινωνίας , η οποία από πρώτη όψη είναι απείρως περίπλοκη, διακλαδωμένη και κατακερματισμένη ,ενώ στην πραγματικότητα η λειτουργία της εξαρτάται από σχετικά ολιγάριθμα ενεργειακά και πληροφοριακά κέντρα. Γι’ αυτό είναι στο σύνολό της τόσο τρωτή όσο δεν ήταν καμία κοινωνία του παρελθόντος.

Εάν οι τρομοκρατικές ενέργειες επικεντρωθούν με επαρκή τεχνογνωσία και συνέπεια στους κυριότερους κόμβους, τότε είναι βέβαιο ότι μπορούν να γονατίσουν μία σύγχρονη κοινωνία. Έτσι ,με βάση τις μεταβολές των αντικειμενικών δεδομένων σε παγκόσμια κλίμακα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η εποχή του ανταρτοπολέμου ανήκει στο παρελθόν και μπαίνουμε στην εποχή της τρομοκρατίας, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να συγχωνευθεί με μορφές ανταρτοπολέμου των πόλεων.

Εννοείται ότι, όπως και ο κλασσικός ανταρτοπόλεμος, έτσι και η τρομοκρατία θα έχει πολιτικές προοπτικές μόνο εάν η ακμή της συμπέσει με μια βαθιά και παρατεταμένη κοινωνική κρίση ».[38] Η νέα τρομοκρατία θα είναι συνεπώς το όπλο των φτωχών και θα έχει πολλές πιθανότητες να επιτύχει τους πολιτικούς της στόχους, καθότι η εκτεχνικευμένη κοινωνία ελέγχεται από ολιγάριθμα κέντρα τα οποία αν κτυπηθούν θα μπορούν να την γονατίσουν: «Ένας αξιωματούχος της Αμερικάνικης Υπηρεσίας Πληροφοριών είπε πρόσφατα ότι αν είχε στη διάθεση του 1 δις. δολάρια και 20 ικανούς hackers θα μπορούσε να παραλύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σίγουρα δεν πρόκειται για κομπορρημοσύνη, αλλά για δήλωση βασιζόμενη σε βαθιά γνώση των πραγμάτων και των συσχετισμών τους. Εάν οι τρομοκρατικές ενέργειες επικεντρωθούν με την ίδια γνώση και με την ανάλογη επιμονή σε τέτοιους κρίσιμους κόμβους, τότε είναι βέβαιο ότι μπορούν να γονατίσουν μια σύγχρονη δυτική κοινωνία.

Και κρίσιμοι κόμβοι δεν είναι μόνον τα παντοειδή ηλεκτρονικά συστήματα , αλλά και οι μεγάλοι ενεργειακοί σταθμοί ή τα αποθέματα νερού, που προσβάλλονται εύκολα με ιούς.

Η χρήση χημικών και βιολογικών μέσων μπορεί επίσης να έχει σαρωτικά αποτελέσματα, αν σκεφθούμε λ.χ. ότι με 30 κιλά άνθρακος σκοτώνονται 30.000 άνθρωποι» [39] Οι σκέψεις του Π. Κονδύλη διατυπώθηκαν πριν το κτύπημα στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης και στο αμερικάνικο Πεντάγωνο, αποδεικνύοντας έτσι την ευστοχίας τους αλλά και την αναλυτική τους ικανότητα.

[35] Π.Κονδύλης: Το αόρατο χρονόλογιο της σκέψης ,Εκδόσεις Νεφέλη 1998, σελ. 133

[36] όπως προηγούμενα σελ.133-134
[37] Π. Κονδύλη: «Θεωρία του Πολέμου », Εκδόσεις Θεμέλιο 1998 (α’ έκδοση Στουττγάρδη 1988 ), σελ.375.

[38] Π. Κονδύλης: Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης, Εκδόσεις Νεφέλη 1998, σελ.135.
[39] Π. Κονδύλη: «Θεωρία του Πολέμου », Εκδόσεις Θεμέλιο 1998 (α’ έκδοση Στουττγάρδη 1988 ), σελ. 376-377.

θυμάμαι λοιπόν πως αρκετά πρόσφατα έγραψα κάπου:

Όταν γοητεύτηκα από το Θείο, κάποια λίγα λόγια με έκαναν να νιώσω βαθιά ολοκληρωμένος, όταν αισθάνθηκα μέσα μου πλήρες, το μεγαλείο τους. Είναι η διδαχή γέροντα προς τον μαθητή του και λέει πως: »η Παράδεισος έχει κλείσει, δεν χωράει πλέον κανείς, να είσαι με το καλό για την αγάπη και μόνο, απλά γιατί αγαπάς, δεν υπάρχει ανταμοιβή».

Έτσι είναι και με τον αγώνα για την ελευθερία και την χειραφέτηση, κοινωνική και προσωπική. Θέλει αγώνα, καθημερινό, η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός, παλεύεις για τον αγώνα, για ένα καλύτερο αύριο, για να είσαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτά τα δυο πάνε πακέτο, αγάπη αγώνας, αυτονομία ελευθερία, δέσμευση χειραφέτηση, στράτευση αξιοπρέπεια!

Από μικρός αγάπησα τον αθλητισμό. Όπως λέει και η Ανθή: »–Γιατί οι πρόγονοί μου έστεφαν απλώς με κλαδί ελιάς τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων; Γιατί μόνο αυτό;
-Επειδή η ουσιαστική επιβράβευση είχε έρθει ήδη ενόσω ο αθλητής προετοιμαζόταν και αγωνιζόταν, εαυτέ μου. Αυτό ήταν το έπαθλο· ο ίδιος ο «ιδρώτας» και η υπέρβαση των ορίων των δυνατοτήτων που ο αθλητής θεωρούσε ανυπέρβλητα για εκείνον ως τότε. Μια νίκη είχε συντελεστεί ήδη κατά τη διάρκεια της συνειδητής εργασίας του για ανύψωση. Το κλαδί ήταν απλώς ο συμβολισμός. Ένας συμβολισμός· το επιστέγασμα του άθλου που είχε φέρει εις πέρας».

και: Ο τολμών νικά, ήδη ενόσω τολμά.

Με την ευκαιρία ας ακούσουμε κι ένα τραγούδι:

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ.. (Μanuel Rondriguez)

Στίχοι: Pablo Neruda & Δανάη Στρατηγοπούλου Μουσική: Χρήστος Λεοντής Α΄ Εκτέλεση: Γιώργος Μεράντζας

Να πάψουν πια οι κιθάρες έχει η πατρίδα πένθος. Σκοτάδι πέφτει στη γη μας, μας σκότωσαν τον αντάρτη Μανουέλ Ροδρίγες. Τα χρώματα μας κλαίνε. Ας βουβαθούμε.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος

Να χαιρετίσω με την ευκαιρία τον συνονόματο εκ  Παρισίων, έναν εξαιρετικό άνθρωπο και διανοούμενο, για τα καλά του λόγια, με τον οποίο μας χωρίζει μοναχά εκείνο το Μίκης στη μέση του ονοματεπώνυμου μας!