«Η Αυτονομία είναι ζωή, η υποταγή είναι θάνατος»
Ιταλική αυτονομία στη δεκαετία του 1970 Marcello Tarì
Τα όπλα και η οργάνωση, αυτό είναι το αποφασιστικό στοιχείο της προόδου, το μόνο σοβαρό μέσο για τον τερματισμό της δυστυχίας. Όποιος έχει σίδερο, έχει ψωμί. […] Αλλά για τους προλετάριους που επιτρέπουν στους εαυτούς τους να διασκεδάζουν με γελοίες βόλτες μέσα στους δρόμους, με δενδροφυτείες της ελευθερίας, με τις ηχητικές φράσεις του δικηγόρου, θα υπάρχει πρώτα αγιασμός, μετά οι ύβρεις, τέλος, τα σκάγια, η δυστυχία, πάντα.
Ας επιλέξει ο κόσμος!
Auguste Blanqui, Επιστολή στους μπλανκιστές πρόσφυγες στο Λονδίνο (1851). 20 Ένας κομμουνισμός ισχυρότερος από τη μητρόπολη Δύο μεγάλες γραμμές σχεδιάζουν μια κληρονομιά της Αυτονομίας που υπόγεια έχει έρθει να ταρακουνιέται στα χέρια μας.
Από την μία, η γραμμή του μετα-εργατισμού, όπου ο Νέγκρι είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα, αποτέλεσε μια από τις πιο ζωντανές θεωρητικές αναφορές κατά τις τελευταίες δεκαετίες, είτε συμφωνούμε είτε όχι με τις προτάσεις της, είναι κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε, ιδίως ξεκινώντας από το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.
Η έλλειψη βάθους στη θεωρητική εργασία, μοιραία συχνή στη στρατευμένη σφαίρα, έχει διευκολύνει την υιοθέτηση πολλών από τις επεξεργασίες της μεταξύ των πιο διαφορετικών τάσεων. Ας αναφέρουμε, για παράδειγμα, την αναγγελία της Αυτοκρατορίας, το λόγο για τα «κοινά» ή τις «κοινότητες», και όλο το ζήτημα της συστατικής εξουσίας.
Χωρίς να μπω τώρα σε αυτές τις ιδέες, αλλά, μάλλον, στη σημασία της τακτικής και της στρατηγικής, αυτό που μπορούμε να επισημάνουμε είναι ότι πρόκειται για μια θέση που συνάδει με τη γέννησή της ως αποτέλεσμα της «διάστασης» (διάσταση της πολιτικής βίας που σημειώθηκε ως αποτέλεσμα των διαδικασιών κατά της Αυτονομίας).
Μια θέση που συμμετείχε έτσι στην ανάδειξη και διάδοση του δόγματος της μη βίας που, μακριά από το να είναι μια τακτική επιλογή, έχει καταστεί μετά την ήττα των χρόνων εβδομήντα σε ένα δόγμα της δημοκρατικής πίστης, τόσο για τους μηχανισμούς του Κράτος και τα «μεγάλα» ΜΜΕ, όσο για ένα κλάσμα, μια φράξια των κινημάτων.
Η συνέπεια της άρνησης της έντασης του μάχεσθαι που απαιτεί κάθε κατάσταση είναι, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, φινίρισμα προσομοίωσης της σύγκρουσης, περιορισμός της δράσης στο πεδίο της συμβολικής πάλης, με την οποία τα κινήματα καταλήγουν αγγίζοντας την περίφημη «στέγη του κρυστάλλου», για την οποία τόσο πολύ έχει γίνει λόγος για να δικαιολογηθεί το εκλογικό στοίχημα μιας συνιστώσας του 15M.
Πρέπει να ειπωθεί ότι εάν στην περίπτωση των Gamonal, Can Vies ή, πηγαίνοντας μακρύτερα, στον πόλεμο του νερού στη Βολιβία ή στην εξέγερση των Ζαπατίστας δεν θα είχαν καταφύγει σε έναν συνδυασμό τακτικών αγώνα, που περιελάμβανε πολιτική βία, προφανώς θα είχαν χάσει.
Κατά συνέπεια, η θέση αυτή έχει κινηθεί προς την «μακρά πορεία μέσω των θεσμών», ανακτήθηκε από τον Antonio Negri για το βενετικό πλαίσιο, όπου δεν έχει δώσει σπουδαία αποτελέσματα. Αυτή η υπόθεση χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στην τριλογία Αυτοκρατορία-Empire των Negri-Hardt και αποκαλύφθηκε στο Ισπανικό Κράτος ξεκινώντας από μια ορισμένη ερμηνεία των κινημάτων της «κρίσης» και εφαρμόστηκε στην πράξη στους νέους ισπανούς υποψηφίους.
Η δεύτερη γραμμή της κληρονομιάς της Αυτονομίας εμπίπτει σε έναν πρωταρχικό ορισμό: είναι ο συλλογικός πειραματισμός μορφών ζωής περισσότερο εκεί και κατά του Κράτους και της Αγοράς. Οι Ζαπατίστας ανέκτησαν ευρέως αυτή την ιδέα-έννοια και έχουν περάσει 20 χρόνια εμβαθύνοντας την εμπειρία τους,
Κόκκινο θείο. Η επιστροφή της Αυτονομίας ως στρατηγική 21 σε ένα έδαφος στο μέγεθος του Βελγίου. «Η αυτονομία είναι ζωή, η υποταγή είναι θάνατος», είναι ένα από τα γνωστά τους μότο.
Μέσα από ένα μονοπάτι που είναι συχνά υπόγειο και ζιγκ-ζαγκ, αυτή η άλλη κληρονομιά της Αυτονομίας έχει επιβιώσει και στη Δύση, συνδεδεμένη με την κληρονομιά του ελευθεριακού κόσμου, από το underground και ιδιαίτερα από τον φεμινισμό των απελευθερωτικών κινημάτων της δεκαετίας του εβδομήντα, η οποία επιβιώνει σε κατειλημμένους χώρους, σε μικρές ομάδες, σε κινήματα που συχνά χαρακτηρίζονται από ένα δυνατό νεανικό συστατικό, μέχρι να έρθει να σκάσει στα χέρια μας με το εύρος και τον ριζοσπαστισμό των ξεσηκωμών της «κρίσης».
Η σοβαρότητα της παρούσας κατάστασης, η κατανόηση αυτής της πείνας για ριζική αλλαγή που έχει εκφραστεί τώρα, έστω και εκλογικά, έχει καταστήσει γεγονός πως ένα κομμάτι αυτών των κληρονόμων, αγοριών και κοριτσιών, θα κάνει μια κίνηση, αναθεωρώντας τις επιταχυνόμενες πρακτικές που αρμόζουν στο πλαίσιο της νεανικής εξέγερσης, προς την επεξεργασία υποθέσεων που μπορούν να εγείρουν ένα επαναστατικό ορίζοντα επιθυμητό στον οποιονδήποτε.
Να γίνουμε δυνατοί τοπικά, συνομοσπονδιακά ανά περιοχή, να εξοπλιστούμε με υλικά μέσα, σταθερούς χώρους, τεχνικές, εργαστήρια, γνώσεις, πόρους, θέλοντας να συνδέσουμε τις διάφορες πτυχές της ζωής, από την ανατροφή των παιδιών έως τη συνταξιοδότηση. βασίζοντας τη δύναμή μας στην ηθική ένταση της ζωής από κοινού, συγκεκριμένα μέσα στην αλήθεια που μπορούμε να αντέξουμε, αλλά και σύμφωνα με το θεωρητικό πλούτο και το φαντασιακό που είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε, καθώς και σε μαχητική ευφυΐα.
Ποντάροντας στη δημιουργία των προϋποθέσεων ώστε να ξεδιπλώσουμε έναν άλλο τρόπο ζωής. Μέσα σε αυτή τη θέση παρ’ όλα αυτά υπάρχει όχι ολίγη σύγχυση. Σύγχυση γύρω από τη στρατηγική, τις συμμαχίες, τον κολλώδη και επιταχυνόμενο πυρήνα των ξεχωριστών ζωών.
Σύγχυση παρά την πρόσφατη δημιουργία οργανώσεων, ομάδων και χώρων που οδηγούνται από την επιθυμία για μια μεγαλύτερη συνέπεια, ασκώντας κριτική στον inmediatismo, στο αίσθημα του επείγοντος δηλαδή, στον informalismo και στον κλασικό κινηματισμό ορισμένων «αυτόνομων χώρων», στην επιθυμία του να γίνει δύναμη που πετάει πάνω από τη διαίσθηση ενός κινδύνου που βιώνεται ταυτόχρονα με τη λαχτάρα
Μέρος αυτής της σύγχυσης οφείλεται στην έλλειψη αναγνώσεων της Αυτονομίας της δεκαετίας του εβδομήντα —από τη στιγμή που η επαναστατική διαδικασία διακόπηκε βάναυσα— που να απευθύνονται στην εμπειρία. Κάτι που δοκιμάζει αυτό το βιβλίο.
Μας έχει γλιτώσει η ευαίσθητη διάσταση της εμπειρίας σχετιζόμενης με τις ιστορίες των ισπανικών αυτόνομων αγώνων, μέσα από την επιμονή στην «πολιτική σφαίρα» του αγώνα των δυνάμεων της Μετάβασης—ή 22 Un comunismo más fuerte que la metrópoli
Συνδιαλλαγής—, στις επιπτώσεις της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας, στη μακροχρόνια απαρίθμηση απεργιών που καθοδηγούνται από συνελεύσεις, σε έναν εργατισμό που έχασε την κεντρική του θέση αλλά δεν αναγνώρισε την ετερότητά του, ή σε μια ένοπλη εμπειρία της οποίας η εξαναγκασμένη παρανομία την απομόνωσε από όλο τον πλούτο του κινήματος —μέχρι να έρθει να εξομολογηθεί, μια από τις γυναίκες της οποίας τη μαρτυρία συλλέγει το πρόσφατο βιβλίο της Irene Cardona, Aproximació al paper de les dones dins els Grups Autònoms de la Transacció,
Προσέγγιση στο ρόλο των γυναικών στις Αυτόνομες Ομάδες της Συνδιαλλαγής προς τεράστια έκπληξη μπροστά στους χιλιάδες κόσμου που παρακολούθησαν τις Ελευθεριακές Ημέρες του ’77 στη Βαρκελώνη. Δεν λέμε ότι όλα αυτά τα υλικά είναι άχρηστα, αντιθέτως μας έχουν επιστρέψει το «εξωτερικό» πλαίσιο του κινήματος —το πεισματικά αντεπαναστατικό χαρτί του CCOO και του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι τόσο άτιμο που του αξίζει ένα μνημείο, η μνήμη της ένοπλης αναταραχής αντλεί από τη λήθη το επίπεδο της έντασης που έφτασαν οι αγώνες—, ήτοι, έχουν κάνει μια άσκηση Ιστορίας.
Ακριβώς όμως γι’ αυτό, κρατούν τους εβδομήντα εντελώς ξεχωριστούς από εμάς. Ακριβώς αυτό είναι που θέλει να αποφύγει η αφήγηση της εμπειρίας. Η εμπειρία, ως γνώση αυτού που έχει βιωθεί, ως γνώση που «χρησιμεύει για να ζεις και να παλεύεις», επισημαίνει, τονίζει, σαν φωτιά που φωτίζει τους ουρανούς, την απόλυτη επικαιρότητα της Αυτονομίας.
Με ένα άλμα ανοίγουμε ένα δωμάτιο από το παρελθόν και η εμπειρία ενσωματώνεται στο ίδιο επαναστατικό στημόνι, στο οποίο εξακολουθούν να είναι συνυφασμένες, αλληλένδετες σήμερα, οι μορφές ευαισθησίας, οι συζητήσεις γύρω από τη βία, την επανάσταση, τις πρακτικές κατοχής της γειτονιάς, της απαλλοτρίωσης, της αυτομείωσης, της καθαρής επιθυμίας για απελευθέρωση εδαφών όπου να ζεις με άλλο τρόπο.
Αν, σύμφωνα με ένα μεσσιανικό ρητό, «η Ιστορία αξίζει να καταστραφεί», η εμπειρία, αυτό που είμαστε ικανοί να ζήσουμε και να μετρήσει, από την άλλη πλευρά, είναι μέρος της στρατηγικής. Σήμερα, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε την υπόγεια αδελφότητα, συγγένεια που συνδέει, χέρι-χέρι με τους νέους και τις γυναίκες, την αυτονομία ως μορφή ζωής με μια επαναστατική στρατηγική στο ύψος των καιρών.
Ένα νήμα που έρχεται από τη δεκαετία του εβδομήντα, συμπυκνώνεται στη Λατινική Αμερική ή το Κουρδιστάν, για να επιστρέψει ξανά στα χέρια μας.
#FreePanoulis #free_Michailidis
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
