Η διοικητής και ο στρατηγός: Γράφει ο Μιχάλης Μαυρόπουλος

Εκείνη ήταν η νύχτα κατά την οποία οι ηγέτες σταμάτησαν να έχουν τον λόγο.

Η νύχτα μεταξύ 10 και 11 Μαΐου 1968. Λατινική συνοικία στο Παρίσι, η νύχτα των οδοφραγμάτων. Οι διαδηλωτές, εκείνη την ημέρα αποφάσισαν να μην προσπαθήσουν να διασχίσουν τις γέφυρες πάνω από το Σηκουάνα, που είχαν καταληφθεί από την αστυνομία.

Και σωστά ή λάθος, ένιωθαν ότι ήταν καλύτερα να εγείρουν οδοφράγματα στη λατινική συνοικία. Και τώρα είναι νύχτα, και μετά από μια μέρα οδοφράξεων υπάρχουν μόνο πέντε ή έξι από αυτά. Μόνο οι αναρχικοί, οι καταστασιακοί, οι μαύρες μπλούζες, blouson-noir παρέμειναν να τα υπερασπίζονται, εκείνοι που αποφάσισαν να μείνουν μέχρι το τέλος.

Είναι σχεδόν όλοι νεαροί και πολύ νέοι, αλλά εδώ και εκεί μπορείτε επίσης να δείτε μερικά γκρίζα κεφάλια. Εκείνοι που αντιθέτως λείπουν είναι οι τριαντάρηδες, και οι σαραντάρηδες.

Και έτσι είναι σχεδόν παντού, εκείνα τα χρόνια λείπουν αυτοί που ήταν πολύ νέοι για την Αντίσταση και που τώρα είναι πολύ μεγάλοι για να ζήσουν τον δρόμο αυτού του τέλους των χρόνων ’60 Τώρα, αυτή τη νύχτα όπου παντού, στο άρωμα των τίλιων αναμιγνύονταν η καυστική μυρουδιά των δακρυγόνων. και οι εργάτες της Renault της Billancourt δεν έφτασαν. Δεν ήρθαν να υποστηρίξουν τους σπουδαστές.

Η λεγόμενη «κόκκινη ζώνη» του Παρισιού παρέμεινε παραδομένη. Στα σπίτια τους, τα εργοστάσια, τα γραφεία τους, με εντολή των συνδικάτων και του PCF-ΚΚΓ. Έτσι πηγαίνει η ζωή!

Μεταξύ εκείνων που δεν έμειναν στο σπίτι, υπάρχουν αντιθέτως η Mika και ο Cipriano. Είναι 66 ετών αυτή, περίπου εβδομήντα αυτός. Γνωρίζονται πολύ καλά, η Mika και ο Cipriano. αν και κατά πάσα πιθανότητα εκείνο το βράδυ δεν θα μπορέσουν να συναντηθούν. Οι φοιτητές, τα παιδιά, τους κοιτάζουν με περιέργεια.

Ακούνε τις συμβουλές αυτής της γυναίκας που εξηγεί πως, για να ξεριζώσουν το πεζοδρόμιο, είναι καλύτερα να χρησιμοποιούν γάντια: έτσι ώστε στη συνέχεια να μην παραμείνει ίχνος στα χέρια, σε περίπτωση που τους πιάσουν.

Εκείνη την ημέρα βγήκε από το σπίτι παίρνοντας μαζί της μια προμήθεια, από αυτά τα λευκά γάντια. Και τώρα μπορεί να τα διανείμει στα κορίτσια που δείχνουν ενθουσιασμένα. Και πάντα εκείνη την ίδια νύχτα, πολύ αργότερα, κατά την επιστροφή της, κρατά ακόμα στην τσάντα ένα ζευγάρι από αυτά τα βρώμικα από τα χώματα στις πέτρες γάντια. Ενθύμιο.

Η Μίκα ξέρει ότι κανείς δεν θα της ζητήσει να την ανοίξει, την τσάντα της.

Πράγματι, οι αστυνομικοί είναι τόσο ευγενικοί ενώ, ανήσυχοι, προσφέρονται να τη συνοδεύσουν στο σπίτι: είναι επικίνδυνο, λένε, κοιτάζοντας αυτή την κυρία με την τόσο εύθραυστη εμφάνιση.

Φυσικά, δεν υποπτεύονται καν εξ αποστάσεως – και πώς θα μπορούσαν – ότι έχουν να κάνουν με τη MicaelaFeldmanEtchebehere, τη Mika, τη μόνη γυναίκα που διοίκησε ποτέ μια φάλαγγα πολιτοφυλάκων κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου.

Και εκείνη την εποχή, η καπετάνισσα θα είχε αφήσει το δέρμα της, στην Ισπανία, αν δεν ήταν ο CiprianoMera που, κάνοντας χρήση της αρχής του ως στρατηγού στο σώμα του στρατού, κατάφερε να την βγάλει από εκείνη την κομμουνιστική «ceka«^.

Ναι, επειδή αυτός ο άνθρωπος που περιπλανιέται τώρα στη λατινική συνοικία, διασχίζοντας με το ποδήλατό του, υπήρξε ένας στρατηγός. Και αυτός σταματά και ξοδεύει το χρόνο του εξηγώντας, δίνοντας συμβουλές: ξέρει καλά, ως επαναστάτης και οικοδόμος, πώς χτίζεται ένα οδόφραγμα.

Τα αγόρια τον κοιτάζουν, πρώτα διασκεδάζουν, μετά εκπλήσσονται, τελικά θαυμάζουν. Σταμάτησε να μιλήσει μαζί τους, κάτω από τη μαύρη σημαία, μαζί με αυτά τα παιδιά. Θα υπάρξει χρόνος να προγραμματίσει μιαν άλλη επίθεση για να σκοτώσει αυτό τον μπάσταρδο FranciscoFranco. Έχει χρόνο, ο CiprianoMera. Και του αρέσει, αυτός ο χρόνος.

^ ceka μυστική αστυνομία

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος