25/05/2025
του Palestinian Centre for Human Rights Παλαιστινιακού Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Αμίρα Μοχάμεντ Φάιζ Αλ-Φραντζί (Σέχτο), Amira Mohammad Faiz Al-Franji (Shehto), 33 ετών, κάτοικος της Γάζας – γειτονιά Αλ-Ριμάλ, Al-Rimal, που έχει εκτοπιστεί βίαια στη συνοικία της Αλ-Σαχάμπα – κοντά στο ιατρικό συγκρότημα της Αλ-Σαχάμπα, Al-Sahaba.
Ζούσα με τον άντρα μου και τα παιδιά μου σε ένα διαμέρισμα στον πέμπτο όροφο του κτιρίου Al-Sadiq στη γειτονιά Al-Rimal, στην πόλη της Γάζας. Τον νοέμβριο του 2023 εκτοπιστήκαμε βίαια προς τα νότια λόγω του πολέμου.
Επιστρέψαμε στη Γάζα τον ιανουάριο του 2025, αφού η ζωή ως εκτοπισμένοι είχε γίνει αφόρητη. Επιστρέψαμε χωρίς ένα σπίτι στο οποίο να γυρίσουμε, έτσι ο σύζυγός μου, τα παιδιά μου και εγώ τακτοποιηθήκαμε στον πρώτο όροφο της οικίας της μητέρας μου, η οποία είχε υποστεί εν μέρει ζημιές από προηγούμενες ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές.
Προσπαθήσαμε να βάλουμε τα πράγματα ξανά σε τάξη χρησιμοποιώντας μουσαμάδες και μερικά βασικά έπιπλα, ελπίζοντας να ξεκινήσουμε από την αρχή. Ο σύζυγός μου, ο Χάμζα Μαχμούντ Ζούχντι Σέχτο, Hamza Mahmoud Zuhdi Shehto, 37 ετών, ήταν ένας ευγενικός και στοργικός άνθρωπος που εργαζόταν ακούραστα για να μας προσφέρει μια αξιοπρεπή ζωή.
Την προηγούμενη μέρα που σκοτώθηκε, η μητέρα του ζήτησε να τον δει, λέγοντας ότι της έλειπαν ο γιος και τα εγγόνια της, ειδικά ο μικρότερος, ο Ομάρ, τον οποίο δεν είχε δει για πολύ καιρό.
Το πρωί της πέμπτης, 24 απριλίου 2025, ξυπνήσαμε όλοι και ετοίμασα πρωινό. Η κόρη μου, η Ντίμα Χάμζα Σέχτο, Dima Hamza Shehto, 11 ετών, με βοηθούσε στην κουζίνα όπως έκανε πάντα.
Ήταν ένα ευγενικό και έξυπνο κορίτσι που είχε απομνημονεύσει πέντε Τζουζ-Juz (μέρη) του Κορανίου και ονειρευόταν να γίνει γιατρός. Ο γιος μου, ο Μαχμούντ Χάμζα Σέχτο, 9 ετών, είχε απομνημονεύσει επτά Τζουζ (μέρη) του Κορανίου και συχνά βοηθούσε τον πατέρα του.
Η μικρότερη κόρη μου, η Λιν Χάμζα Σέχτο, 6 ετών, ήταν γεμάτη ενέργεια και χαρά. Και ο μικρός μου γιος, ο Ομάρ Χάμζα Σέχτο, μόλις 2 ετών, ήταν ο αγαπημένος όλων, το πνεύμα του σπιτιού.
Εκείνο το πρωί, η μητέρα μου μού ζήτησε να τη συνοδεύσω στην επίσκεψη της άρρωστης γιαγιάς μου στη γειτονιά της Αλ-Σάμπρα, Al-Sabra. Είχα σκοπό να πάρω τα παιδιά μαζί μου, αλλά η μητέρα του συζύγου μου ήθελε να τα δει και ο Χάμζα προτίμησε να τα πάρει μαζί του για να την επισκεφτεί.
Η Ντίμα με παρακάλεσε να έρθει μαζί μου, αλλά της ζήτησα να μείνει. Της είπα, «Είσαι η μεγαλύτερη. Να προσέχεις τα αδέρφια σου». Ο Χάμζα και τα παιδιά έφυγαν γύρω στις 11 του πρωινού. Τους φίλησα και τους αποχαιρέτησα.
Καθώς έφευγαν, ο Χάμζα είπε χαρούμενα: «Σήμερα είναι η μέρα διακοπών μας». Ήταν η τελευταία φορά που έφευγαν μαζί από το σπίτι. Η τελευταία φορά που τους είδα ζωντανούς.
Ακριβώς στις 15:20 μ.μ., ενώ βρισκόμουν ακόμα στο σπίτι της γιαγιάς μου, τα ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη χτύπησαν τον πέμπτο όροφο του κτιρίου Al-Sadiq στην οδό Al-Jalaa με τρεις πυραύλους άμεσης βολής.
Δεν υπήρξε κάποια προειδοποίηση, κανένας συναγερμός, ουδείς ήχος πριν από την επίθεση. Λίγο αργότερα, άρχισε να διαδίδεται η είδηση. Ο κόσμος μιλούσε για μια επίθεση στην οδό Al-Jalaa.
Η αδερφή μου με κάλεσε, με τρεμάμενη φωνή:“Inna lillahi wa inna ilayhi raji’un… Ο Χάμζα και τα παιδιά έχουν πεθάνει μάρτυρες».
Κατέρρευσα από το σοκ και έχασα τις αισθήσεις μου. Μετά, ούρλιαζα δίχως σταματημό: «Τα παιδιά μου… Πού είναι τα παιδιά μου;»
Έτρεξα στο σημείο. Το κτίριο ήταν ολοσχερώς κατεστραμμένο. Δεν μπορούσα να πλησιάσω λόγω των ερειπίων και του πλήθους. Μου είπαν ότι τα πτώματα είχαν μεταφερθεί στο νοσοκομείο Αλ-Σίφα, Al-Shifa. Όρμησα εκεί και πήγα στο νεκροτομείο.
Είδα τις άσπρες σακούλες για λευκά πτώματα στο πάτωμα. Μου προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν να τους αναγνωρίσω, αλλά αρνήθηκα. Ήμουν αποφασισμένη να τους δω με τα ίδια μου τα μάτια.
Άνοιξα τις σακούλες, τη μία μετά την άλλη, η καρδιά μου έτοιμη να εκραγεί. Συνέχισα να προσεύχομαι να μην ήταν μέσα. Η πρώτη τσάντα: ο σύζυγός μου Χάμζα. Τον αναγνώρισα από την πλάτη του.
Το πίσω μέρος του κεφαλιού του ήταν κομμάτια, εντελώς, ξεσκισμένο. Η δεύτερη: Ντίμα. Είδα μια τούφα από τα μαλλιά της, το μικρό της αυτί με το σκουλαρίκι της και την παλάμη του χεριού της.
Το σώμα της ήταν εντελώς παραμορφωμένο. Η τρίτη… είπαν ότι περιείχε τα λείψανα της Λιν, αλλά δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω. Ήταν ξεσκισμένη σε σημείο πέρα από κάθε αναγνώριση.
Ο Μαχμούντ και ο Ομάρ εξακολουθούσαν να αγνοούνται. Αρπάχτηκα από ένα μικρό κομματάκι ελπίδας πως ίσως είχαν μόνο πληγωθεί. Αλλά την επόμενη μέρα, βρέθηκαν μικρά απανθρακωμένα λείψανα στο σημείο, τα οποία αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν δικά τους. Θάφτηκαν μαζί σε ένα μοναδικό σάκο.
Κανένα αντίο. Μεταξύ των άλλων μαρτύρων ήταν ο πεθερός μου, Μαχμούντ Ζουχντί Σέχτο, Mahmoud Zuhdi Shehto, 63 ετών. η πεθερά μου, Roweida Ayada Abu Haseera, 58. οι κουνιάδες μου: Raghd, 17 ετών, και η Νάντα, 35 ετών, μια διαζευγμένη μητέρα που φιλοξενούσε τα παιδιά της κάθε πέμπτη.
Τα παιδιά της: Shahd Hashem Al-Saqqa, 16; Ισάμ Χασέμ Αλ-Σάκκα, Issam Hashem Al-Saqqa, 13 ετών, και Abdulrahman Hashem Al-Saqqa, 11 ετών. Ο πεθερός μου φιλοξενούσε επίσης έναν συγγενή, τον Faraj Ali Faraj, 37 ετών, μαζί με τις κόρες του: τη Zaina, 13 ετών. Razan, 12 ετών. Λιν, 11 ετών, Σουάντ, 5 ετών, και Jouri, 2.
Και ο Μοχάμεντ Ζουχντί Νιζάρ Σέχτο, Mohammad Zuhdi Nizar Shehto, ανιψιός του συζύγου μου, 19 ετών, μαρτύρησε. Οι μόνοι επιζώντες της σφαγής ήταν η Noha Mahmoud Zuhdi Shehto, σύζυγος του Faraj και αδερφή του συζύγου μου, και ο μοναχογιός της, ο Ali, ηλικίας 6 ετών. Επέζησε… μόνο και μόνο για να γίνει μάρτυρας του τέλους.
Όλα έχουν χαθεί. Το σπίτι, η οικογένεια, τα γέλια, οι μικρές ιστορίες… Όλα εξαφανίστηκαν κάτω από τα ερείπια. Από εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν. Είχα μια σοβαρή ψυχολογική κατάρρευση.
Έχασα την ικανότητα να μιλάω για μέρες. Είδα τα πρόσωπα των παιδιών μου σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Δεν άντεχα να μπω στην κουζίνα όπου η Ντίμα με είχε βοηθήσει να τακτοποιήσω τα πράγματα ακριβώς εκείνο το πρωί.
Όλα μου τους θύμιζαν: τα ρούχα τους, τα παιχνίδια τους και τα παπουτσάκια τους… Σήμερα είμαι μια μητέρα που έχασε όλα τα παιδιά της και τον άντρα της μέσα σε μια μόνη στιγμή.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβη. Δεν υπήρχε ουδείς «στρατιωτικός στόχος» σε εκείνο το διαμέρισμα. Μόνο ένας απλός πατέρας και τέσσερα παιδιά σε επίσκεψη της γιαγιά τους.
Στη βάσης ποιας λογικής βομβαρδίζεται ένα σπίτι γεμάτο πολίτες χωρίς προειδοποίηση; Με ποιο δικαίωμα μπορεί μια ολόκληρη οικογένεια να σβηστεί από τον χάρτη εν ριπή οφθαλμού;
Η κατοχή δεν σκότωσε μόνο την οικογένειά μου. Σκότωσε κι εμένα, ενώ ακόμα αναπνέω. Ο Χάμζα συνήθιζε να λέει: «Η γη δεν θα έφτανε για να χωρέσει τον πόνο μας».
Άκουγα αυτά τα λόγια και ένιωθα το βάρος τους, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα τα ζούσα. Τώρα, τα επαναλαμβάνω μαζί του… Μόνη.
Ημερομηνία της μαρτυρίας: 5 μαΐου 2025.
***
1 Σχόλιο
18 Mαίου 2025 9:50
Daniela Campiotti: Χύνουμε πικρά δάκρυα αδυναμίας, ενώ η αγωνία σφίγγει τις καρδιές μας. Κατάρες στους σιωνιστές!
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος La Bottega del Barbieri
