08/05/2025
Ήταν το 2018 όταν, με το κίτρινο αδιάβροχό της, τις ξανθές πλεξούδες της και την πινακίδα «SKOLSTREJK FÖR KLIMATET», η σουηδέζα ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ ξεκίνησε το κίνημα Παρασκευές για το Μέλλον-Fridays for Future. Αυτή η χειρονομία κινητοποίησε εκατομμύρια νέους σε όλο τον κόσμο, φέρνοντας την κλιματική κρίση στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης.
των Chiara Comerci * – Eliana Riva **
Φυσικά, η Γκρέτα αντιμετώπιζε πάντα δυσανάλογη πίεση για τον δημόσιο ρόλο της: από τα σκανδαλοθηρικά μέσα ενημέρωσης που χλεύαζαν τη διαταραχή Άσπεργκερ που είχε, στην κριτική δημόσιων προσώπων όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος την περιέγραψε ως ένα «άτομο με προβλήματα διαχείρισης θυμού».
Παρά ταύτα, η Γκρέτα κατάφερε να πυροδοτήσει ένα γενεαλογικό κίνημα, γνωστό ως “φαινόμενο-επίδραση Γκρέτα”, και το 2019 αποδείχθηκε κρίσιμο για τα ευρωπαϊκά πράσινα κόμματα, και χάρη στα εκατομμύρια ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους εμπνευσμένοι από το παράδειγμά του. Εκείνο το έτος, ανακηρύχθηκε «πρόσωπο της χρονιάς» από το περιοδικό Time και έλαβε υποψηφιότητα για το Νόμπελ Ειρήνης. Με λίγα λόγια, φαινόταν σαν ένα παιδί-θαύμα που είχε προοριστεί να αλλάξει τον κόσμο πριν καν ενηλικιωθεί.
Ωστόσο, μετά από μήνες σιωπής, το 2024 οι τίτλοι των εφημερίδων έχουν αλλάξει δραματικά: «Από σύμβολο οικολογίας στην εξύμνηση της παλαιστινιακής τρομοκρατίας», «Η Γκρέτα Τούνμπεργκ συνεχίζει να μας θυμώνει», «Η Γκρέτα Τούνμπεργκ ριζοσπαστικοποιείται».
Όλα αυτά μετά τις διαμαρτυρίες στο Μιλάνο και το Βερολίνο, όπου αναφέρθηκε ανοιχτά στα ζητήματα της αποικιοκρατίας και της παγκόσμιας καταπίεσης. Κατά τη διάρκεια ομιλίας της στο Μιλάνο, σε συγκέντρωση κατά της σφαγής αμάχων στη Γάζα, δήλωσε: «Αν εσύ, ως ακτιβιστής για το κλίμα, δεν αγωνίζεσαι επίσης για μια ελεύθερη Παλαιστίνη και για το τέλος του αποικισμού και της καταπίεσης σε όλο τον κόσμο, τότε δεν θα πρέπει να μπορείς να αυτοαποκαλείσαι ακτιβιστής για το κλίμα».
Επίσης τον οκτώβριο επισκέφθηκε την εργοστασιακή κολεκτίβα GKN, παράδειγμα διατομεακού αγώνα και κινητοποίησης από τα κάτω που, λίγο έξω από τη Φλωρεντία, αγωνίζεται για μια οικολογική παραγωγή, με όραμα την επανοικειοποίηση της ενέργειας ως κοινό αγαθό. Όπως είπε η Γκρέτα, «ο αγώνας για να τα βγάλουμε πέρα ως το τέλος του μήνα είναι ο ίδιος αγώνας ενάντια στο τέλος του κόσμου», υπογραμμίζοντας τη σύνδεση μεταξύ περιβαλλοντικών, κοινωνικών, φυλετικών και εδαφικών ζητημάτων.
Αυτή η εξέλιξη σηματοδότησε μια μετατόπιση-αλλαγή στην αντίληψη του κοινού, στη δημόσια αντίληψη: από μια «υπέρμαχος του κλίματος», που γιορτάζεται επειδή ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους, σε μια φιγούρα που κατηγορείται ότι είναι «έτοιμη για βία», σε αντίθεση με την προηγουμένως ακίνδυνη εικόνα της. Οι θέσεις της σε ευρύτερα πολιτικά ζητήματα, όπως τα δικαιώματα των παλαιστινίων, ανδρών και γυναικών, και η κριτική της στην αποικιοκρατία, έχουν προκαλέσει αντιπαράθεση και πολεμικές, που οδήγησαν σε πρόστιμα, συλλήψεις, ακόμη και σε εκκλήσεις για απαγόρευση εισόδου στη Γερμανία.
Πρόσφατα, φαίνεται ότι η Γκρέτα έχει ξεχαστεί στα μάτια του μεγάλου κοινού: κάποτε πανταχού παρούσα, επαινεμένη και θαυμαζόμενη, τώρα φαίνεται σχεδόν απούσα ή, όταν αναφέρονται σε αυτήν, αντιμετωπίζεται αρνητικά από τις κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης που κάποτε την υποστήριζαν. Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι έχει αποσυρθεί από τον ακτιβισμό, αν δεν υπήρχαν οι περιστασιακές εμφανίσεις της σε εφημερίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συχνά απεικονιζόμενη σε τεταμένες καταστάσεις: με χειροπέδες ή να τη σέρνουν οι δυνάμεις της τάξης, από το Λονδίνο στην Κοπεγχάγη, το Όσλο, το Μάλμε, τη Χάγη και το Λούτσερατ-Lützerath.
Τι κρύβεται πίσω από αυτή την αλλαγή στην αντίληψη για την Γκρέτα Τούνμπεργκ; Γιατί αυτά τα γεγονότα έτυχαν ελάχιστης κάλυψης από τα μέσα ενημέρωσης;
Το αρχικό μήνυμα της Γκρέτα ήταν μια απλή «έκκληση να ακολουθήσουμε την επιστήμη», που προερχόταν από μια ξανθιά, μεσοαστική, ευρωπαία κοπέλα με υποστηρικτικούς, μορφωμένους γονείς. Όπως σημειώνει η Ναντίν Ασμπάλι-Nadeine Asbali, φαινόταν το προϊόν μιας καλής εκπαίδευσης, απόλυτα σύμφωνη με τις δυτικές φιλελεύθερες αξίες.
Το πολιτικό της μήνυμά ήταν ουδέτερο, τουλάχιστον για ένα ευρύ κοινό ανθρώπων mainstream που δεν ήταν πρόθυμοι να αρνηθούν την ύπαρξη της κλιματικής κρίσης: ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει ότι τα ζώα δεν πρέπει να εξαφανιστούν ή ότι οι παγκόσμιες θερμοκρασίες δεν πρέπει να φτάσουν σε μη κατοικήσιμα επίπεδα;
Η Γκρέτα ήταν το τέλειο «παιδί-αφίσα», το συμβολικό πρόσωπο μιας αθώας και ουδέτερης μάχης για το κλίμα. Φαίνεται ότι οι πολιτικοί του κόσμου θαύμασαν την εφηβική της πεποίθηση χωρίς ποτέ να ακούσουν πραγματικά το μήνυμά της, εκμεταλλευόμενοι αυτήν ως σύμβολο, όταν τους βολεύει, μόνο και μόνο για να μην κάνουν τίποτα ώστε να μετριάσουν την κλιματική κρίση.
Η αρχική απλότητα του μηνύματός της, με δυνατές φράσεις όπως «Το σπίτι μας καίγεται», σε συνδυασμό με εύκολα αναγνωρίσιμα σύμβολα όπως πλεξούδες και ένα κίτρινο πανωφόρι, ήταν το κλειδί της επιτυχίας της: άμεσο, καθολικό και κατανοητό, παγκόσμιο. Οι μεταφορές είναι κρίσιμες για την οικοδόμηση του χαρίσματος, όπως δηλώνει ο John Antonakis, Τζον Αντωνάκης, καθηγητής ανθρώπινης συμπεριφοράς σε οργανωσιακά περιβάλλοντα στο πανεπιστήμιο της Λωζάνης, και η αποφασιστικότητα της Γκρέτα να επιδιώκει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό έχει συμβάλει στην επίδρασή της.
Αυτή η στάση, η οποία δεν επιτρέπει στον εαυτό να επηρεάζεται από την κρίση των άλλων, είναι χαρακτηριστική των χαρισματικών ηγετών. Η ειλικρίνειά της, σε συνδυασμό με τη διαφάνειά της, έπαιξαν θεμελιώδη ρόλο στην ενδυνάμωση του μηνύματός της και στην ανάδειξή της σε πραγματικό είδωλο. Τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού, μάλιστα, μπορούν να έχουν άμεση επικοινωνία και ένα μοναδικό όραμα, γεγονός που τα καθιστά ικανά να επικεντρώνονται σε αυτό που θεωρούν σωστό με μεγάλη αποφασιστικότητα.
Η ανάδειξη σε είδωλο, ωστόσο, συνοδεύεται από μη ρεαλιστικές προσδοκίες και μια συνεχή πίεση για διατήρηση της συνέπειας μεταξύ της δημόσιας εικόνας και των προσωπικών ενεργειών. Όταν αυτές οι προσδοκίες δεν γίνονται σεβαστές, η συναίνεση μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε εχθρότητα, μεταβαίνοντας από την ειδωλολατρία στην ιδιορρυθμία-ιδιοσυγκρασία, δηλαδή στην αποστροφή προς αυτό που κάποτε ήταν ειδωλοποιημένο. Αυτός ο μηχανισμός είναι ιδιαίτερα ορατός στους εφήβους, οι οποίοι είναι εξαιρετικά ριζοσπαστικοί στην κατασκευή και την καταστροφή των συμβόλων τους.
Η Γκρέτα αναπόφευκτα έχει μεγαλώσει και μαζί της και η πολιτική της σκέψη, αποστασιοποιούμενη από τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες μιας «ουδέτερης» μάχης για το κλίμα. Δεν είναι πλέον η 17χρονη με το κίτρινο πανωφόρι και τις πλεξούδες, ένα ακίνδυνο και εύκολα ειδωλοποιημένο σύμβολο: σήμερα είναι μια νεαρή 22χρονη γυναίκα που φοράει με υπερηφάνεια την κεφίγια, σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης, και αντιμετωπίζει άφοβα ζητήματα όπως η συστημική αδικία, ο καπιταλισμός και τα δικαιώματα των πληθυσμών του παγκόσμιου Νότου.
Και αν κάποτε το μήνυμά της ήταν ευπρόσδεκτο επειδή θεωρήθηκε «μη απειλητικό», σήμερα, καταγγέλλοντας ανοιχτά τις πραγματικές αιτίες της κλιματικής κρίσης, την Γκρέτα δεν μπορούν πλέον να εκμεταλλεύονται ως ένα ακίνδυνο σύμβολο. Ο αγώνας της έχει γίνει διατομεακός, συνυφαίνοντας την περιβαλλοντική δικαιοσύνη, τον καπιταλισμό, την αποικιοκρατία, τον καταναλωτισμό και τον ιμπεριαλισμό. Αυτό συνέπεσε με μια απότομη μείωση της προβολής της στα μέσα ενημέρωσης.
Οι άνθρωποι τείνουν να προτιμούν σαφώς καθορισμένους σκοπούς, ενώ ένας αγώνας που συνυφαίνει την περιβαλλοντική δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα απαιτεί μια πιο σύνθετη κατανόηση. Ο κίνδυνος της διαθεματικότητας έγκειται ακριβώς στην πολυπλοκότητά της: το μήνυμα γίνεται λιγότερο άμεσο, πιο δύσκολο να κατανοηθεί.
Γνωστές ψυχολογικές έρευνες-μελέτες δείχνουν πώς έχουμε μεγαλύτερη τάση να απλοποιούμε τις πληροφορίες και να αγνοούμε πολύπλοκες συνδέσεις μεταξύ φαινομένων, όπως η καταστροφή των οικοτόπων-degli habitat και οι πολιτικές ή οικονομικές αποφάσεις. Για πολλούς, αυτές οι συνδέσεις μπορεί να μην είναι διαισθητικές.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα μέσα ενημέρωσης διαδραματίζουν έναν κρίσιμο ρόλο: μπορούν να αποφασίσουν ποιον θα αναδείξουν σε σύμβολο και ποιον θα φιμώσουν, επηρεάζοντας την αντίληψη του κοινού και την αποτελεσματικότητα ενός ολόκληρου κινήματος. Η Γκρέτα έχει πράγματι γίνει γρήγορα στόχος προσωπικών επιθέσεων, σαφές παράδειγμα της ευθραυστότητας και της επικινδυνότητας των συμβολικών μορφών, που εύκολα διαστρεβλώνονται για να απονομιμοποιηθεί το μήνυμα που αντιπροσωπεύουν.
Παρά ταύτα, έχει αντισταθεί σε αυτή την πίεση, επιδεικνύοντας μια εξαιρετική ικανότητα να παραμένει πιστή στις αρχές της και να εξελίσσεται ως δημόσιο πρόσωπο. Αυτή η μετάβαση από σύμβολο σε αυθεντικό άτομο, ικανό να αντιμετωπίζει κριτικές και μεταμορφώσεις, αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό μάθημα για τον ακτιβισμό: την ανάγκη να οικοδομήσουμε συλλογικά κινήματα που ξεπερνούν την εξύμνηση μιας μεμονωμένης φιγούρας, καθιστώντας το μήνυμα πιο ανθεκτικό στις εξωτερικές προκλήσεις.
Φέτος έτυχε να παραθέσω την Γκρέτα λέγοντας: «Το σπίτι μας καίγεται». Ένα άτομο απάντησε κατηγορηματικά: Είναι διαφορετικό να λες “Το σπίτι μας καίγεται” από το να λες “Κάποιος έβαλε φωτιά στο σπίτι μας”». Αλλά η αλήθεια είναι αυτή: η κλιματική κρίση έχει τους υπεύθυνους, κάποιος πραγματικά ξεκίνησε αυτή την πυρκαγιά. έβαλε την φωτιά, μεταφορικά ή όχι, αλλά πολύ συχνά έχει αποφευχθεί να ειπωθεί ξεκάθαρα ετούτο.
Τώρα η Γκρέτα το λέει ευθέως, δείχνοντας με το δάχτυλο, ξεκάθαρα, τη συστημική καταπίεση και τις συστημικές ανισότητες που βρίσκονται στη ρίζα της κλιματικής κρίσης, και αυτή η σαφήνεια κάνει το μήνυμά της άβολο. Οπότε, η απάντηση είναι: όχι, η Γκρέτα δεν έχει σταματήσει να κάνει ακτιβισμό. Αλλά, όπως έγραψε η Nadaline Asbali, αν αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος φαίνεται να ξέχασε ξαφνικά την Γκρέτα Τούνμπεργκ, είναι επειδή χτυπάει το σύστημα «εκεί που πονάει περισσότερο, εκεί που κάνει περισσότερο κακό».
* από A-fuoco
*****
Τα τελευταία νέα ανέφεραν ότι η Γκρέτα Τούνμπεργκ ήταν μεταξύ των ακτιβιστών που έπρεπε να βρίσκονταν στο πλοίο του Στολίσκου της Ελευθερίας- Freedom Flotilla που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, το οποίο βομβαρδίστηκε από ισραηλινές αεροπορικές δυνάμεις σε διεθνή ύδατα.
Drones επιτέθηκαν σε στολίσκο που μετέφερε τρόφιμα στη Γάζα
Στις 12:23 μ.μ. χθες, δύο πολεμικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη έπληξαν αρκετές φορές το πλοίο Conscience του Στολίσκου της Ελευθερίας, ενώ αυτό βρισκόταν σε διεθνή ύδατα. Η πρώτη βολή χτύπησε το εξωτερικό του κύτους, το οποίο άρχισε να μαζεύει νερό. Τα άλλα το μπροστινό κατάστρωμα και τη περιοχή της γεννήτριας, αφήνοντας το πλήρωμα χωρίς ρεύμα. Το ραδιόφωνο σταμάτησε να λειτουργεί και οι επικοινωνίες έγιναν περίπλοκες και ασυνεχείς. Αμέσως ξέσπασε πυρκαγιά και ένα σκάφος από τη Νότια Κύπρο και ένα μαλτέζικο σκάφος έφτασαν στο σημείο.
Ο Τιάγκο Άβιλα, Thiago Avila, από την ΜΚΟ, είπε ότι ο Στολίσκος έστειλε δύο σκάφη για να υποστηρίξει τη διάσωση, αλλά τα μαλτέζικα πλοία δεν τους επέτρεψαν να πλησιάσουν. Το βράδυ, οι ακτιβιστές δήλωσαν ότι φοβούνται μια νέα επίθεση και ότι το πλοίο έχει υποστεί σοβαρές βλάβες, πλήγματα. Αλλά η ακτοφυλακή της Μάλτας μπλοκάρει το σκάφος, εμποδίζοντάς το να φτάσει σε ασφαλές λιμάνι.
ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ, το Conscience φιλοξενούσε τριάντα εργαζόμενους σε οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας από την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, καθώς και τρόφιμα και φάρμακα. Ένα άοπλο πλοίο, που είχε ακινητοποιηθεί δεκατρία μίλια βορειοανατολικά της Μάλτας, περιμένοντας άδεια να δέσει στο λιμάνι για να παραλάβει περισσότερους εθελοντές και απαραίτητα εφόδια.
Ο Συνασπισμός του Στολίσκου της Ελευθερίας, La Freedom Flotilla Coalition, ο οποίος από το 2008 οργανώνει επιχειρήσεις με στόχο τη διάσπαση της ισραηλινής πολιορκίας και την προσέγγιση των ακτών της Γάζας, είχε επιλέξει να κρατήσει μυστική την αποστολή της Συνείδησης. Για να αποφύγουν τον αποκλεισμό, όπως έχει ήδη συμβεί αρκετές φορές.
Δεκάδες άλλοι εθελοντές θα έπρεπε να επιβιβαστούν στη ΜΑΛΤΑ, μεταξύ των οποίων της ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, η οποία θα συνέχιζε προς τη Γάζα μαζί με τους άλλους. Στη Βαλέτα περιμένουν επίσης δύο ιταλοί, ο Simone Zambrin και η Chiara Di Silvestro. Αλλά οι μηχανισμοί μποϊκοτάζ απολαμβάνουν διεθνή συστήματα υποστήριξης που χρησιμοποιούν τη γραφειοκρατία ως αιχμηρό όπλο.
«Όλες οι αποστολές έχουν αντιμετωπίσει καθυστερήσεις που προκλήθηκαν από τις ναυτιλιακές αρχές», μας είπε ο Michele Borgia, ο οποίος χειρίζεται την επικοινωνία της ΜΚΟ στην Ιταλία. «Τα σκάφη συχνά ελέγχονται και επανελέγχονται για μέρες».
Οι ακτιβιστές δείχνουν με το δάχτυλο στο Ισραήλ και τους εταίρους του. Ποιος θα μπορούσε να έχει συμφέρον να ακινητοποιήσει με όπλα ένα ανθρωπιστικό πλοίο που κατευθυνόταν προς τη Γάζα; Δεν υπάρχουν σίγουρα στοιχεία, αλλά ένα C-130 Hercules της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας απογειώθηκε από το Τελ Αβίβ το απόγευμα της Πέμπτης και πέταξε πάνω από την περιοχή όπου βρισκόταν το Conscience σε χαμηλό υψόμετρο για αρκετές ώρες. Σύμφωνα με τα δεδομένα πτήσης που είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο σε ιστότοπους παρακολούθησης και κοινοποιήθηκαν από το CNN, το αεροπλάνο επέστρεψε στο Ισραήλ επτά ώρες μετά την απογείωση, όταν η επίθεση είχε ήδη πραγματοποιηθεί. Το Τελ Αβίβ αρνήθηκε να σχολιάσει.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ, τον Μάιο του 2010, το Ισραήλ επιτέθηκε στο Mavi Marmara, ένα από τα έξι πλοία του Στολίσκου της Ελευθερίας που προσπαθούσαν να σπάσουν τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας. Οι στρατιωτικοί σκότωσε εννέα τούρκους ακτιβιστές. Ο Πρόεδρος Ερντογάν, από τους πρώτους που καταδίκασαν την χθεσινή επίθεση, δήλωσε την αλληλεγγύη του προς τη διεθνή ομάδα. Ωστόσο, η Τουρκία ήταν αυτή που μπλόκαρε το πλοίο στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης για μήνες, αφήνοντας τα τρόφιμα να αλλοιωθούν και μέρος της βοήθειας να καταστεί άχρηστο.
Και για αυτόν τον λόγο, το πλοίο έπρεπε να δέσει στη Μάλτα, όπου το περίμενε ένα πρακτορείο υπεύθυνο για τη μεταφόρτωση του νέου ανθρωπιστικού φορτίου. Οργανισμός ο οποίος δήλωσε απροσδόκητα ότι δεν σκόπευε να τηρήσει τη δέσμευσή του και η Μάλτα δεν εξέδωσε την άδεια εισόδου στα χωρικά της ύδατα.
Μια αναμονή 48 ωρών που αποκάλυψε το νόημά της όταν τα τρομακτικά και οικεία νέα έφτασαν στο πλοίο. Η αναμονή στα διεθνή ύδατα είχε ως στόχο να δοθεί χρόνος στις κυβερνήσεις και τις χώρες να πιέσουν το πλοίο να αποσύρει τη σημαία του. Η Συνείδηση ύψωνε τη σημαία του Παλάου. Το ίδιο συνέβη πέρυσι σε μια άλλη αποστολή του Στολίσκου που θα έπρεπε να αναχωρήσει από την Κωνσταντινούπολη με τρία πλοία, 5.000 τόνους βοήθειας και εκατοντάδες διεθνείς παρατηρητές. Η τουρκική κυβέρνηση καθυστέρησε την έκδοση αδειών μέχρι να ανακοινωθεί ότι η Γουινέα-Μπισάου σκόπευε να αποσύρει τη σημαία της.
ΜΟΝΟ ΤΟ 2008 η Αξιοπρέπεια-Dignity κατάφερε να ξεπεράσει τον αποκλεισμό και να φτάσει στις ακτές της Γάζας. Εκείνη την εποχή, μαζί με πολλούς διεθνείς εθελοντές, αποβιβάστηκε και ο Βιτόριο Αριγκόνι-Vittorio Arrigoni.
«Έχουμε αξιολογήσει τους κινδύνους της αποστολής», δήλωσε η ιταλίδα ακτιβίστρια Σιμόνε Ζαμπρίν, Simone Zambrin στην εφημερίδα Il Manifesto, «αλλά αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που οι κυβερνήσεις μας, οι οποίες είναι συνένοχες, δεν κάνουν».
Υπάρχει κάτι πιο γνήσιο από το να προσφέρεις φαγητό και φάρμακα σε όσους έχουν ανάγκη; Είναι η μη βίαιη αντίστασή μας σε μια απάνθρωπη πράξη».
Μετά από δύο μήνες πλήρους αποκλεισμού, ούτε οι διεθνείς ενώσεις στη Γάζα έχουν τα εργαλεία για να βοηθήσουν τον πληθυσμό. Η ανθρωπιστική ανταπόκριση «βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης», κατήγγειλε ο ερυθρός Σταυρός. «Χωρίς άμεση επανέναρξη των παραδόσεων βοήθειας, η Διεθνής Επιτροπή (Cicr) δεν θα έχει πρόσβαση σε τρόφιμα, φαρμακευτικό υλικό και βασικές προμήθειες που απαιτούνται για την υποστήριξη πολλών από τα προγράμματά της στη Γάζα», αναφέρεται σε δελτίο τύπου που εκδόθηκε χθες. Τα νοσοκομεία, ακόμη και τα νοσοκομεία εκστρατείας της Cicr, δεν διαθέτουν πλέον φάρμακα.
Τα παλιά παπούτσια πωλούνται με το κιλό ως ο μόνος πόρος για να ανάψει κάποιος φωτιά για μαγείρεμα ή για να ζεσταθεί. Όλο και περισσότερες οικογένειες ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια για τα παιδιά τους που λιμοκτονούν ανάμεσα στην πείνα και τις ασθένειες, τώρα με μόνο πλευρά και σπονδυλική στήλη, χωρίς τη δύναμη ούτε να κλάψουν. Αλλά το Ισραήλ συνεχίζει να βομβαρδίζει σπίτια και σκηνές, ενώ απειλεί να επεκτείνει περαιτέρω τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις.
Τουλάχιστον έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν χθες στην πόλη της Γάζας, σε επίθεση σε μία από τις λίγες κοινοτικές κουζίνες που είναι ακόμη ανοιχτές. Στην Μπέιτ Λαχίγια, Beit Lahiya το Ισραήλ βομβάρδισε ένα σπίτι όπου οι συγγενείς αγρυπνούσαν πάνω από τη σορό του θύματος μιας προηγούμενης επίθεσης. Μάρτυρες κάνουν λόγο για περισσότερους από δώδεκα θανάτους, όλοι μέλη της οικογένειας Αλ-Μάσρι-Al-Masri.
** από il manifesto
4 Mαίου 2025 –
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος contropiano.org
