08/03/2025
Μια παροιμία των ινδιάνων Ντακότα λέει: «Όταν το άλογο είναι νεκρό, το πιο έξυπνο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να κατέβεις». Αυτό που αντιθέτως συνήθως γίνεται είναι να αυξάνονται υπερβολικά τα μαστιγώματα έτσι ώστε το άλογο να αρχίσει να τρέχει και πάλι.
Πιστεύω ότι αυτό είναι το σημάδι που ώθησε τον Michele Serra, έναν σατιρικό συγγραφέα που αυτή τη φορά πήρε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, να καλέσει τον κόσμο να κατέβει στην πλατεία για την Ευρώπη, μια «συναισθηματική» πλατεία που να εκφράζει την «ευρωπαϊκή υπερηφάνεια».
Όπως ήταν φυσικό, δεκάδες γυναίκες αναβάτες και τζόκεϊ πήδηξαν αμέσως στα άλογά τους και, ξεχνώντας τη σοφία Ντακότα, άρχισαν να τον προτρέπουν και να τον σπρώχνουν. Μια φάρσα, αν δεν είχαμε βυθιστεί στην τραγωδία, γράφει ο Marco Bersani.
Στο συλλογικό φαντασιακό, η ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε επάνω σε τρεις θεμελιώδεις αξίες: ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία. Προφανώς, ήταν πάντα ένα φαντασιακό εμποτισμένο στην αποικιακή κουλτούρα, επειδή η ευημερία της Ευρώπης ήταν στενά συνδεδεμένη με την απαλλοτρίωση και την εκμετάλλευση του νότου του κόσμου.
Ωστόσο, μετά από δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, η ιδέα ότι οι ευρωπαϊκές Χώρες θα ενωθούν για να εξορίσουν τον πόλεμο, να οικοδομήσουν un welfare, ένα σύστημα πρόνοιας που να εγγυάται μια σειρά κοινωνικών δικαιωμάτων και να το πράξουν μέσα σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας, αν και συχνά τυπικό παρά ουσιαστικό, είχε εμπλέξει εκατομμύρια ανθρώπους μέσα στην ελπίδα ενός πιο αξιοπρεπούς μέλλοντος. Τι απέγιναν αυτές οι υποσχέσεις;
Η Ευρώπη της ειρήνης είχε ήδη χάσει μεγάλο μέρος του λόγου ύπαρξής της στις 24 Μαρτίου 1999, όταν η κυβέρνηση Ντ’ Αλέμα συμμετείχε ενεργά στους βομβαρδισμούς της Σερβίας, στο πλαίσιο της σύγκρουσης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αλλά σήμερα αυτός ο λόγος ύπαρξης έχει μετατραπεί στο ακριβώς αντίθετό του.
Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά από τους λαούς που τη συνθέτουν να φανταστούν το μέλλον τους πλήρως διαποτισμένο από τη διάσταση του πολέμου. Θέλει να μετατρέψει ολόκληρη την οικονομία σε μια πολεμική οικονομία και ολόκληρη την κοινωνία σε μια κοινωνία σε πόλεμο.
Πού βρίσκεται η ευρωπαϊκή υπερηφάνεια, αγαπητέ Michele και αγαπητοί σταβλίτες αναβάτες, άνδρες και γυναίκες, παραρτήματα του, σε ένα περιβάλλον που έχει προκαλέσει την απώλεια οποιασδήποτε ευρωπαϊκής διπλωματικής φιλοδοξίας σε πλήρη υποταγή στα συμφέροντα Ηπα και Νατο, τα οποία – χάρη στο θεατρικό πραξικόπημα-coup de theatre του μεγιστάνα tycoon Τραμπ – μεταφέρουν σήμερα όλα τα έξοδα στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Πού βρίσκεται η ευρωπαϊκή υπερηφάνεια, μέσα σε ένα πλαίσιο που έχει προκαλέσει το ναυάγιο οποιαδήποτε μεσογειακής διάστασης στη συνενοχή με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού;
Η Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης άρχισε να ναυαγεί ήδη από το 1992, όταν αποφασίστηκε, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, να συνταγματοποιηθούν οι φιλελεύθερες πολιτικές και οι πολιτικές λιτότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσα σε ένα σχέδιο συνολικής συμπίεσης εισοδημάτων και δικαιωμάτων για την παράδοση ολόκληρου του τομέα των κοινών αγαθών και των δημοσίων υπηρεσιών στην αγορά και στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Και το οριστικό ναυάγιο έχει ήδη συμβεί από το 2015, επικυρωμένο από την αγριότητα με την οποία ασφαλτοστρώθηκε η εξεγερμένη Ελλάδα.
Πού τοποθετείται, αγαπητέ Μιχαήλ και αγαπητοί ιππότες της Αποκάλυψης, που στέκεται η ευρωπαϊκή υπερηφάνεια η οποία έχει εξαθλιώσει 95 εκατομμύρια ανθρώπους (το ένα πέμπτο του ευρωπαϊκού πληθυσμού), φτωχοποιώντας τους, η οποία εξανάγκασε όλους τους άλλους σε έναν ορίζοντα ανταγωνιστικής μοναξιάς, που μεταμόρφωσε τη Μεσόγειο σε ένα νεκροταφείο των ελπίδων;
Η Ευρώπη της δημοκρατίας είναι μπροστά στα μάτια όλων: μια ήπειρος που διοικείται από μια ολιγαρχία βασισμένη στα μεγάλα χρηματοοικονομικά κεφάλαια και τις μεγάλες πολυεθνικές, με θεσμούς μεταμορφωμένους σε μπάτλερ σε μόνιμη εξυπηρέτηση και υπηρεσία αυτών των συμφερόντων, και έτοιμων να ασκήσουν αυταρχισμό και καταστολή έναντι οποιασδήποτε διαφωνίας ή κοινωνικής σύγκρουσης.
Πού στέκεται η ευρωπαϊκή υπερηφάνεια που επέτρεψε την αναγέννηση και την επέκταση ενός εθνικιστικού και φασιστικού κύματος που σήμερα διασχίζει ολόκληρη την ήπειρο και την κυβερνά σε μεγάλο βαθμό, αγαπητέ Michele και αγαπητοί ιππότες του Δράκου;
Υπάρχει ένα μιλανέζικο ρητό που λέει:: “Ofelè fa el to mestè”. Κυριολεκτικά σημαίνει «Ζαχαροπλάστη κάνε τη δουλειά σου» και χρησιμοποιείται για να μειώσει τις υπερβολικές προθέσεις που μπορεί να εκφράσει κάποιος.
Αγαπητέ Michele, λες πως συνεχίζεις να κάνεις τη δουλειά σου και ότι η ιδέα της διαδήλωσης στις 15 Μαρτίου για την Ευρώπη ήταν η νέα σου, εκθαμβωτική σατιρική ατάκα -boutade. Διότι αν δεν είναι και αν ζητάς πραγματικά να βγούμε στους δρόμους για να στηρίξουμε αυτούς που διαθέτουν 800 δισεκατομμύρια ευρώ για επανεξοπλισμό, να ξέρεις ότι θα λιποτακτήσουμε. Έτσι, για να ξεκινήσουμε να προπονούμαστε.
ο Marco Bersani παίρνει μέρος στην εκστρατεία Partire dalla speranza e non dalla paura
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Comune-info
