22/05/2025
Ο Ράμι Αμπού Τζαμούς-Rami Abu Jamous γράφει το ημερολόγιό του για το Orient XXI. Δημοσιογράφος και ιδρυτής του GazaPress, ενός πρακτορείου ειδήσεων που παρείχε βοήθεια και μεταφράσεις σε δυτικούς δημοσιογράφους, ο Ράμι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το διαμέρισμά του στη Γάζα με τη σύζυγό του και τον γιο τους, Γουαλίντ, Walid, ηλικίας δυόμισι ετών.
Έχοντας βρει καταφύγιο στη Ράφα, η οικογένεια αναγκάστηκε στη συνέχεια να βρει ξανά καταφύγιο, πρώτα στο Ντέιρ αλ-Μπάλαχ, Deir al-Balah, και στη συνέχεια στο Νουσέιρατ, Nuseirat, μπλοκαρισμένη όπως πολλές οικογένειες σε αυτό τον άθλιο και υπερπλήρη θύλακα.
Ενάμιση μήνα μετά την ανακοίνωση της κατάπαυσης του πυρός, ο Ράμι επέστρεψε επιτέλους σπίτι με τη σύζυγό του, τον Γουαλίντ, και τον νεογέννητο γιο τους, Ραμζί, Ramzi. Για το δικό του «Ημερολόγιο από τη Γάζα», ο Ράμι έλαβε τρεις σημαντικές διακρίσεις στο Βραβείο Bayeux για τους πολεμικούς ανταποκριτές.
*****
Δεν διαβάζω εβραϊκά, αλλά συμβουλεύομαι περιοδικά τους ιστότοπους που μεταφράζουν τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης. Εκεί βρήκα αυτή την πληροφορία: η ηγεσία των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων-IDF λέει ότι οι στρατιώτες είναι εξαντλημένοι μετά από δεκαεννέα μήνες πολέμου στη Γάζα.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το ξεπεράσω με γέλιο: μήπως ο δήμιος κουράστηκε να χτυπάει; Έχουν αυτοί οι στρατιώτες επίγνωση του τι κάνουν; Μπορώ να φανταστώ τα βάσανα εκείνων των καημένων στρατιωτών: οι πιλότοι των μαχητικών εξαντλημένοι από τη ρίψη τόνων βομβών ικανών να καταστρέψουν σπίτια με μια βολή, αποδεκατίζοντας ολόκληρες οικογένειες.
Οι χειρίστριες των δολοφόνων drones είναι εξαντλημένες από το πάτημα του κουμπιού που ανοίγει πυρ σε σκηνές και σχολεία, σαν σε βιντεοπαιχνίδι. Έγραψα «χειρίστριες» επειδή σχεδόν πάντα είναι γυναίκες. Προφανώς, θεωρούνται πιο ακριβείς από τους άνδρες. Για να μην αναφέρουμε τους υπεύθυνους για τα drones παρακολούθησης, των οποίων τα μάτια έχουν κουραστεί από το να μας κατασκοπεύουν. Και οι οδηγοί των τανκς, με τα χέρια τους εξαντλημένα από το να μας ρίχνουν βλήματα που ισοπεδώνουν ολόκληρες γειτονιές…
Καημένοι στρατιώτες κουρασμένοι να μας βομβαρδίζουν, να μας παρακολουθούν, να μας τιμωρούν! Αν ο δήμιος είναι τόσο κουρασμένος, τι θα πρέπει να λέει το θύμα;
Τι θα πρέπει να πουν οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που αναγκάστηκαν να μετακινηθούν για άλλη μια φορά από το ένα μέρος στο άλλο; Τι θα πρέπει να λένε όσοι ζουν σε σκηνές υπό άθλιες συνθήκες; Και τι γίνεται με όσους δεν έχουν να φάνε ή πιούν κάτι για περισσότερο από δύο μήνες; Τι να πει ο λαός της Γάζας υπό βομβαρδισμό μέρα νύχτα;
Τι να πουν οι γυναίκες και τα παιδιά που παρατάσσονται έξω από τα tekiya, τα συσσίτια φιλανθρωπίας, ελπίζοντας να λάβουν ένα πιάτο φακές ή ρύζι; Ή οι γυναίκες που κάνουν ουρά για να πάνε στην τουαλέτα; Τι θα έπρεπε να λένε οι άντρες που περνούν τις μέρες τους προσπαθώντας να βρουν μια μικρή δουλειά, ένα οποιοδήποτε είδος βοήθειας ή κάτι που θα χρησιμεύσει ως καύσιμο για να δώσει τροφή σε έναν βιαστικά κατασκευασμένο πρόχειρα φούρνο;
Τι να πουν όσοι έχασαν τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους; Τι θα πρέπει να πουν όσοι βρίσκονται με ακρωτηριασμένα, παραμορφωμένα σώματα ή αυτοί που έχασαν την όραση;
Τι να πουν όσοι ζουν αυτή την ταλαιπωρία κάθε δευτερόλεπτο, τα βάσανα ετούτα μέσα στον αδιάκοπο βόμβο των ντρόουνς, 24 ώρες το 24ωρο; Όσοι δεν μπορούν να βρουν ένα ασφαλές μέρος για να καταφύγουν; Μέχρι σήμερα, ο στρατός κατοχής έλεγε: «Για την ασφάλειά σας, μετακινηθείτε στις ανθρωπιστικές ζώνες». Αλλά δεν υπάρχει καμία ανθρωπιστική ζώνη, και οι ισραηλινοί κατέληξαν να εγκαταλείψουν ακόμη και αυτό το πρόσχημα.
Τι θα έπρεπε να πουν οι άρρωστοι και οι τραυματίες που περιμένουν θεραπεία ή ιατρικές μεταφορές στο εξωτερικό, επειδή δεν υπάρχουν μέσα για να τους φροντίσουν εδώ; Ασθενείς με καρκίνο, νεφρικές λοιμώξεις, διαβήτη και όσοι δεν έχουν πλέον την απαραίτητη φροντίδα; Τι να πουν οι γιατροί των επειγόντων περιστατικών, που εργάζονται σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο και είναι αναγκασμένοι να τακτοποιούν την αδιάκοπη ροή τραυματιών, δίνοντας προτεραιότητα σε όσους έχουν πιθανότητες επιβίωσης; Είναι το χειρότερο πράγμα για έναν γιατρό.
Και τι να πουν οι νοσοκόμες και οι νοσοκόμοι που έρχονται συνεχώς αντιμέτωπες με τις χειρότερες θηριωδίες του δημίου – αυτού ακριβώς που αυτοαποκαλείται εξαντλημένος – οι οποίες βλέπουν κάθε μέρα τα σώματα των παιδιών κομματιασμένα και αποκεφαλισμένα;
Θυμάμαι πολύ καλά την μαρτυρία ενός γάλλου γιατρού επειγόντων περιστατικών, του Ραφαέλ Πιτί, Raphaël Pitti, ο οποίος πέρασε αρκετούς μήνες στη Γάζα. Είναι ένας γιατρός συνηθισμένος στις εμπόλεμες ζώνες, έχει εργαστεί σε πολλά πολεμικά μέτωπα. Αλλά ο Πιτί μου είπε ότι δεν είχε ξαναδεί ποτέ αυτά τα πράγματα που είδε στη Γάζα. Τόσο πολύ που σε κάνει να πείθεσαι ότι δεν μπορείς να ζήσεις κάτι παρόμοιο δεύτερη φορά. Ψυχολογικά εξαντλημένος, ο γιατρός δεν καταλαβαίνει γιατί ο κόσμος παραμένει σιωπηλός, σε σημείο που να αμφισβητεί την υπόλοιπη ανθρωπότητα, να αμφιβάλλει γι’ αυτήν.
Εμείς κάτοικοι της Γάζας έχουμε ξεπεράσει το όριο της εξάντλησης. Κανείς δεν θα μπορούσε να αντέξει αυτό που βιώνουμε, ανάμεσα στον θάνατο και τη μη ζωή. Για εμάς, το χειρότερο είναι να μην μπορούμε να προστατεύσουμε τις οικογένειές μας. Είναι να βλέπεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο ή ένα από τα παιδιά σου να πληγώνεται, χωρίς να μπορείς να το γιατρέψεις, ή να το φροντίσεις. Το χειρότερο είναι να βλέπεις το παιδί σου να υποφέρει, χωρίς αναισθησία ή παυσίπονα.
Και τότε σκέφτομαι εκείνους τους «εξαντλημένους» στρατιώτες. Από όσο καταλαβαίνω – δεν γνωρίζω πολύ καλά το σύστημα των IDF – οι στρατιώτες περνούν δύο ή τρεις μήνες στο πεδίο πριν ξεκουραστούν. Δεν είναι εδώ από 19 μήνες, και το πιο σημαντικό, δεν πεινάνε ούτε διψάνε. Όταν μια μονάδα υποχωρεί από μια περιοχή, αφήνει πίσω της συσκευασίες τροφίμων και άδεια μπουκάλια.
Όταν ολοκληρώνουν τη δουλειά τους να «προστατεύουν το Ισραήλ», η οποία συνίσταται στη δολοφονία όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων στη Γάζα, αυτοί οι στρατιώτες επιστρέφουν ήρεμα στην πατρίδα τους. Τρώνε καλά, πίνουν, βγαίνουν έξω και, πάνω απ’ όλα, ταξιδεύουν. Αλλάζουν αέρα, επειδή δεν είναι καλά ψυχολογικά.
Εμείς, από την άλλη πλευρά, ζούμε μια γενοκτονία. Μια σωματική, ψυχολογική, μιντιακή, στρατιωτική γενοκτονία που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια ολόκληρου του κόσμου, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν δεν ήταν εκεί για να το βλέπουν όλοι. Επειδή οι σφαγές συνεχίζονται, και οι ισραηλινοί συνεχίζουν να βιντεοσκοπούν τους εαυτούς τους. Πριν από λίγο καιρό, είδα μια φωτογραφία στρατιωτών να καίνε μια βίλα που ανήκε σε έναν φίλο μου.
Η λεζάντα της φωτογραφίας έγραφε: «Σε τρεις μήνες, Ταϊλάνδη». Αφού λεηλάτησαν, κατέστρεψαν και έκαψαν σπίτια, οι καημένοι οι στρατιώτες χρειάζονται μια αλλαγή σκηνικού, επειδή έχουν κουραστεί να έχουν σκοτώσει και καταστρέψει τόσα πολλά.
Εμείς, από την άλλη πλευρά, ζούμε σε ένα κλουβί εδώ και 19 μήνες. Δεν μπορούμε να «αλλάξουμε τον αέρα μας». Το μόνο μας σενάριο είναι η ολοσχερής καταστροφή, το αίμα που ρέει από κατεστραμμένα παιδιά και οικογένειες, και η σκέψη των πολλών οικογενειών που εξακολουθούν να βρίσκονται κάτω από τα ερείπια. Έχουμε χάσει όλη μας την ανθρωπιά. Κούραση και ταπείνωση αναμειγνύονται.
Το χειρότερο συναίσθημα είναι η εξουθένωση να είμαστε ταπεινωμένοι. Έχουμε εξαντληθεί να φοβόμαστε μήπως μας σκοτώσουν στο σπίτι, μήπως παγιδευτούμε κάτω από τα ερείπια του βομβαρδισμένου σπιτιού μας, μήπως αναγκαστούμε συνεχώς να μετακινούμαστε, μήπως ζήσουμε σε μια σκηνή, μήπως δεν καταφέρουμε να βρούμε φαγητό για ένα πεινασμένο παιδί, μήπως δεν έχουμε ούτε ένα σεκέλ να του δώσουμε.
Η δυσκολία, το αποκάμωμα να βλέπεις συγγενείς και φίλους να πεθαίνουν κάθε μέρα και να μην μπορείς να τους θάψεις επειδή τα σώματά τους παραμένουν στο έδαφος, καταβροχθισμένα από ζώα. Δεν μπορείς να πας να τους ψάξεις, επειδή βρίσκονται σε μια «απαγορευμένη ζώνη». Ο «πιο ηθικός στρατός στον κόσμο» αφήνει να ξεσκίζονται τα σώματα των ανθρώπων από τα σκυλιά.
Έχουμε κουραστεί από αυτό το αίσθημα αδυναμίας, από το ότι μας έχουν εγκαταλείψει όλοι. το συναίσθημα ότι δεν είμαστε πλέον ανθρώπινα όντα, όπως είπε ο πρώην ισραηλινός υπουργός Άμυνας, ο οποίος μας αποκάλεσε «ανθρώπινα ζώα». Είναι ένα συναίσθημα που μας κατατρώει μέσα μας και καταστρέφει τη δύναμη που μας έχει απομείνει.
Καλές διακοπές στην Ταϊλάνδη σε εκείνους τους στρατιώτες που χρειάζονται μια αλλαγή σκηνικού, να αλλάξουν τον αέρα τους. Τους καταλαβαίνω: έχουν κουραστεί πολύ να μας σκοτώνουν, να μας καταστρέφουν και να μας ταπεινώνουν. Ελπίζω να έχουν ένα καλό ταϊλανδέζικο μασάζ. Ελπίζω επίσης ότι μια μέρα θα νιώσουν τύψεις και θα βγουν από τη σιωπή τους, όπως συνέβη στους προηγούμενους πολέμους.
Ξέρω ότι κάποιοι αρνούνται να επιστρέψουν στη Γάζα, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία δεν αισθάνεται τύψεις για τα βάσανα που μας προκαλούν. Αλλά εμείς θα ξαναβρούμε την ευτυχία και θα παραμείνουμε στη γη μας. Και αυτή η προσπάθεια, αυτή η κούραση θα μετατραπεί σε θάρρος και δύναμη, για να ξαναχτίσουμε τα πάντα.
* https://orientxxi.info/…/poveri-soldati-stanchi-di…
13 Mαίου 2025 –
[1]. Το Nuseirat Camp είναι ένας παλαιστινιακός προσφυγικός καταυλισμός που βρίσκεται στη μέση της Λωρίδας της Γάζας, πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Deir al-Balah. Ο προσφυγικός καταυλισμός βρίσκεται στο Κυβερνείο Deir al-Balah, στη Λωρίδα της Γάζας.
Mιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος contropiano.org
