Παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης η 21 Νοεμβρίου, και ευκαιρίας δοθείσης, ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή και σημερινή καταγραφή, σε σχέση με αυτήν στην Ελλάδα και διεθνώς.
Στην Ελλάδα, ήρθε περίπου το 1960, και μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να «βγει στον αέρα» με εκπομπή το 1966. Άσχημη χρονική συγκυρία επειδή ένα χρόνο μετά «κακοφόρμισε» με την επιβληθείσα δικτατορία.
Μετά τη δικτατορία ακολούθησε ένα διάστημα 15 ετών με αξιόλογη παρουσία, μέχρι το 1989. Με τις συνεχόμενες εκλογές και την ανάγκη στήριξης της τότε κυβέρνησης, η ενημέρωση «ιδιωτικοποιήθηκε» ανεξέλεγκτα, παραδομένη «εν λευκώ» στα συμφέροντα των ιδιωτών καναλαρχών και των σχέσεων τους με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Το διάστημα από το 2005 μέχρι σήμερα, μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε σαν μια μαζική τουρκοποίηση των τηλεοπτικών εκπομπών στα ιδιωτικά κυρίως κανάλια, όπου περισσότερα από 70-80 διαφορετικές τηλεοπτικές τουρκικές σειρές εισέβαλαν σε κάθε Ελληνικό σπίτι, με αμέτρητες ώρες εκπομπών τους στην τουρκική γλώσσα και σε ώρες υψηλής ακροαματικότητας, όρος απαράβατος, μαζί με ιδανικές εικόνες μιας φανταστικής, ευρωπαϊκής Τουρκίας που μοιάζει με αληθινό παράδεισο, όπου οι σκληροί και άκαρδοι πλούσιοι και πλούσιες ηττώνται από τους φτωχούς και φτωχές, η αγάπη νικάει, η αδικία εξαφανίζεται.
Και όλα αυτά μέσα σε υπερπολυτελή σπίτια που απαραίτητα έχουν τεράστιες πισίνες και χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων πολυτελείας, υπερπολυτελή νοσοκομεία κλπ. Όργανο για τα παραπάνω οι γενναία επιχορηγούμενες τουρκικές τηλεοπτικές σειρές που εξάγονται σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες με «πολύ ανταγωνιστικές τιμές», σχεδόν τζάμπα!
Πουθενά δεν εμφανίζονται οι εκατοντάδες χιλιάδες διώξεις, οι φυλακίσεις και οι δολοφονίες αντιφρονούντων πολιτών, η φίμωση δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών, δικαστικών, στρατιωτικών, δημοσίων υπαλλήλων, ούτε λέξη για την ανελευθερία, την καταπίεση και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα οποία υποφέρουν εκατομμύρια Τούρκοι, πουθενά υπόνοια της περιφρόνησης 184 καταδικαστικών για τη Τουρκία αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Αν τύχει και «ξεφύγει» καμιά τολμηρή ανεξάρτητη παραγωγή που δεν είναι μέσα στα προκαθορισμένα καλούπια, τότε το τίμημα είναι χειροπέδες και φυλάκιση με φανταστικές κατηγορίες.
Από το 2010 «εμπλουτίσθηκε» η ενημέρωση μας και σχεδόν πάντα από τους ίδιους και γνωστούς δημοσιογράφους και καλεσμένους, με τη συνεχή και μονότονη αναγκαιότητα ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να υποστούνε αγόγγυστα και ανεξέλεγκτα την υπαγωγή στα μνημόνια, για να σωθούνε οι τράπεζες των εταίρων, ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα με τεμπέληδες πολίτες , που καταχράσθηκε την ανοχή και καλές προθέσεις των εταίρων της, και δεν υπάρχει πλέον άλλη λύση και πρέπει να υποταχθούμε στο πεπρωμένο που άλλοι δημιούργησαν για μας.
Σήμερα διεθνώς η ενημέρωση και η ειδησεογραφία βρίσκεται στα χέρια λίγων σχετικά ανθρώπων που με τον μονοπωλιακό έλεγχο τους σε ομίλους τηλεοπτικών, αμυντικών και οικονομικών συμφερόντων, μηδέ των ΗΠΑ εξαιρουμένων, κατευθύνουνε τη παγκόσμια ενημέρωση, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό θετικά ή αρνητικά τις εκάστοτε πολιτικές εξουσίες.
Αυτός όμως ο επηρεασμός κυβερνήσεων, ευτυχώς ακόμη δεν επηρεάζει στο ίδιο ποσοστό και τους πολίτες, επειδή η μονομερώς κατευθυνόμενη πανομοιότυπη ενημέρωση αποκαλύπτεται και συχνά οι πολίτες την απορρίπτουνε και αντιδρούνε αντίθετα.
Εάν δεν συνέβαινε το παραπάνω η Σοβιετική Ένωση με τον πλήρη έλεγχο στην ενημέρωση δεν θα κατέρρεε ποτέ. Στην Ελλάδα δεν θα έβγαινε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη Τουρκία δεν θα εκλεγότανε το 2002 το κόμμα AKP του Ερντογάν.
Επιπλέον πρόσφατα και με έλεγχο του 97% των τηλεοπτικών και ενημερωτικών μέσων στη Τουρκία από τον Ερντογάν, το κόμμα του δεν θα ελάμβανε στις εκλογές του 2018, και με δεδομένη την καλπονοθεία που υπήρξε, το ευτελές ποσοστό του 42,5%, και αυτό παρά το γεγονός ότι στο σύνολο σχεδόν της τουρκικής ενημέρωσης, πάντα το πρώτο, κυρίαρχο και κοινό θέμα που επικρατεί είναι η προβολή του Ερντογάν και το «τι είπε ο πρόεδρος».
Χωρίς ίχνος κριτικής, ειδάλλως ο δημοσιογράφος συλλαμβάνεται με τη κατηγορία της άσκησης τρομοκρατίας. Ανακεφαλαιώνοντας και έχοντας σαν αξίωμα ότι το ίδιο ακριβώς γεγονός αλλιώς θα παρουσιαζότανε π.χ. στη Κίνα, Βόρεια Κορέα, Τουρκία και αλλιώς π.χ. στη Δανία, Καναδά, Αυστραλία, διαπιστώνουμε ότι, σε γενικές γραμμές, η ενημέρωση των πολιτών ελέγχεται και καθοδηγείται από πολύ λίγους για όφελος δικό τους και των αλληλοεξυπηρετούμενων και συνεργαζόμενων με αυτούς πολιτικών.
Στα χέρια των λειτουργών της, όσοι υπάρχουνε ακόμη, είναι να συνεχίσουνε τις προσπάθειες τους για να σπάσουνε τα υπάρχοντα δεσμά τους, με στόχο μια ελεύθερη και ανεξάρτητη ενημέρωση.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
