Γράφει η Λιάνα Κουτσογιαννάκη
Αγαπητό ημερολόγιο,
Έρχεται και η Καθαρά Δευτέρα. Κι είχα κάθε καλή διάθεση να μιλήσω για χαρταετούς και χαλβάδες. Κάθε καλή διάθεση. Είχα κάνει την ερευνά μου. Είχα διαβάσει συνταγές για ταραμά. Είχα προτάσεις. Είχα όνειρα εγώ για αυτή την ημέρα. Θα πετούσαμε μαζί χαρταετό. Στην ταράτσα.
Αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί η επικαιρότητα με πρόλαβε. Και με ξεπέρασε. Για άλλη μια φορά. Τι πρωτότυπο!
«Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω»1
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκινήσω με τις ευχαριστίες.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου την Ελληνική Αστυνομία. Γιατί χωρίς εσάς τι θα ήμασταν;
Εξάλλου αυτή την χρονιά έχετε την τιμητική σας.
Σας ανήκει όλη η χώρα. Στους δρόμους ήρθαν να προστεθούν οι πλατείες. Στις πλατείες τα πανεπιστήμια. Στα πανεπιστήμια οι παραλίες, τα παγκάκια, τα παρκάκια. Και εις ανώτερα με υγεία.
«Και έγινε παρεξήγηση και εξήγηση δεν δόθηκε. Τον φίλο μας προδώσαμε μια δύσκολη στιγμή.»2
Και έτσι ο «κύριος όργανο» των ελληνικών ταινιών έγινε ο «μπάτσος της κορωνοκοινωνίας».
Και πήρε το γκλομπ. Και η μπάτσα και η καρπαζιά πάνε σύννεφο. Εξάλλου το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Σωστά;
Νομίζαμε βέβαια ότι αυτά ήταν αμερικανιές. Ότι δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα μπορούμε να αναπνεύσουμε. Δεν ζούμε σε καθεστώς τρομοκρατίας.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Κι όμως, για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι πολίτες παραπονιούνται τελευταία.
Θες που δεν έχουν σαδομαζοχιστικά γούστα; Θες που είναι περίεργοι και γκρινιάρηδες; Άλλοι θα παρακαλούσαν να τους δέρνουν ένστολοι.
Αντίθετα, «πονάνε». Οι καταγγελίες πέφτουν βροχή.3
Και τι μας νοιάζει; Ε να που ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία. Λέμε τώρα. Κουβέντα να γίνεται.
Έτσι, καλούμαστε να ακούσουμε και τους δαρμένους. Έστω και αν αυτοί είναι ταραχοποιά στοιχεία. Με ένοχο παρελθόν και παρόν.
Που πίνουν καφέδες σε πλατείες. Που βγαίνουν περιπάτους. Που δεν έχουν στείλει μήνυμα. Που απλά υπάρχουν. Αναπνέουν.
«Επεμβαίνεις,
επεμβαίνεις στη ζωή μου ασυγχώρητα
σε θέματα προσωπικά κι απόρρητα
με ντέτεκτιβ κι υποκλοπές
μ’ εντάλματα κι επιτροπές
επεμβαίνεις, επεμβαίνεις, επεμβαίνεις
μ’ έκανες μπαλάκι τένις.
Είσαι σκέτο παρακράτος
είσαι σκέτο παρακράτος…»4
Ή πιο απλά γιατί ο κυρ Αστυνόμος έτσι αποφάσισε. Γιατί ξύπνησε στραβά. Γιατί μάλωσε με την γυναίκα του. Με την πεθερά του. Με τον γείτονα. Γιατί μπορεί.
Και όπως κάθε φορά θα πω απλά αυτό που σκέφτομαι. Αυτό που αισθάνομαι. Αυτό που ζω.
Πριν, λοιπόν, τον Κορωνοϊό τις ομάδες ΔΙΑΣ στην επαρχία τις ψάχναμε με το κιάλι. Πουθενά. Άφαντοι. Έψαχνες αστυνόμο και δεν έβρισκες.
Αλλά μετά μια ωραία πρωία «καλημέρα σας, είμαι εδώ με λένε Κορωνοϊό και χάρηκα για την γνωριμία». Εμείς καθόλου πάλι. Κλαίμε και οδυρόμαστε. Για τις ζωές που χάσαμε και χάνουμε. Γιατί ψάχνουμε το φως στο τούνελ. Και ακόμα και η Νικολούλη βρίσκει σκοτάδι.
Και ξαφνικά τους είδαμε. Υπάρχουν. Δεν είναι αστικός μύθος. Μα που ήταν τόσα χρόνια; Καλή ερώτηση.
Τώρα πάντως είναι και εδώ και εκεί. Ενωμένοι δυνατοί. Κόβουν πρόστιμα αβέρτα. Απρόκλητα. Χτυπάνε πολίτες χωρίς λόγο. Ή μήπως η ανυπακοή επαρκεί για να σε αρχίσει κάποιος στις γρήγορες; Μπροστά σε παιδιά και ηλικιωμένους. Σε δημόσια θέα.
Δες, αγαπητό ημερολόγιο, όλα τα βίντεο. Τρεις τέσσερεις μαζί την πέφτουν σε έναν πολίτη. Άοπλο. Αντρίκια πράγματα. Της πιάτσας. Ξέρουν αυτοί.
Ο κόσμος γύρω τους αντιδρά. Γίνονται μάρτυρες μιας «αστυνομοκρατίας» άνευ προηγουμένου.
Παλιά ακούγαμε για αστυνομική βία μόνο σε διαδηλώσεις. Μόνο όταν γίνονταν «επεισόδια».
Καμία 17η Νοεμβρίου που καιγότανε η Αθήνα. Σαν έθιμο. Αυτό και οι κουραμπιέδες τα Χριστούγεννα. Άντε και σε καμία άλλη «φιέστα των αναρχικών».
Έλα που, όμως, ξαφνικά παντού γίναμε Εξάρχεια.
Και που θα πάει αυτή η βαλίτσα;
Στο Διεθνές Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχουμε γίνει ρεζίλι.
Τον 21ο αιώνα η Ελλάδα κατηγορείται για βασανιστήρια σε βάρος πολιτών. Για εξευτελιστική μεταχείριση των συλληφθέντων.8
Από την άλλη, έχουμε τα αντίποινα. Αυτά καλό είναι να μην γίνονται.
Ξέρετε παιδιά υπάρχει και το ενδεχόμενο να ζούμε αρμονικά. Χωρίς να μετράμε μελανιές και κατάγματα. ‘Η ακόμα χειρότερα ζωές. Τα νοσοκομεία έχουν δουλίτσα έτσι και αλλιώς. Μην αγχώνεστε.
Και το δίκιο μας δεν θα το βρούμε με το «οφθαλμό αντί οφθαλμού». Έχουν περάσει κάποιοι αιώνες από τότε που η συγκεκριμένη τακτική ήταν προσφιλής. Η ανθρωπότητα έχει κάνει κάποια βήματα μπροστά. Λέμε τώρα.
Ως πολίτες καταδικάζουμε την βία απ’ όπου και αν προέρχεται.
Και οι πολιτικοί; ‘Άλλη μια ευκαιριούλα για κακή αντιπολίτευση. Για να τρώγονται σαν τα κοκόρια στην πρωινή ζώνη.
Και η κυβέρνηση; Καλό θα ήταν να κατακρίνει κάτι τέτοιες συμπεριφορούλες. Από αμφότερες τις πλευρές.
Και όχι να δίνει στην φόρα τα στοιχεία των συλληφθέντων. Δεν μας ενδιαφέρει αν το θύμα ήταν σε «κυκλώματα αντιεξουσιαστών». Η Χούντα έπεσε το 1973. Όχι;
Η κυβέρνηση οφείλει να είναι η κυβέρνηση των πολιτών. Όχι η κυβέρνηση των ψηφοφόρων της.
Και οι πολίτες «πονάνε». Κατά την διάρκεια της Κυριακάτικης βόλτας τους στο πάρκο.
Και ξαφνικά δεν αναπνέουμε.
Με μεγάλη δυσαρέσκεια,
η έγκλειστη φοιτήτρια
Πηγές
- Το «Αχ Ελλάδα Σε Αγαπώ» είναι συνδεδεμένο στην ψυχή μας με την φωνή του αειμνήστου Νίκου Παπάζογλου. Οι στίχοι είναι του Μανώλη Ρασούλη και η μουσική της Βάσως Αλαγιάνη. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1984 στον δίσκο «Ναι στο ναι και ναι στο όχι».
- Από το τραγούδι «Έγινε παρεξήγηση (η Προδοσία)» σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
- Δείτε τα σχετικά ποσοστά από τον Συνήγορο του Πολίτη στο παρακάτω άρθρο της Lifo: https://www.lifo.gr/now/greece/synigoros-toy-politi-oi-kataggelies-gia-astynomiki-bia-ehoyn-ayxithei-kata-75
- Το τραγούδι «Επεμβαίνεις» σε ερμηνεία των Ζαμπέτα και Μοσχολιού. Σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη στο άλμπουμ «Σκουριασμένα Χείλη». Έτος κυκλοφορίας 1981.
- Δύο υποθέσεις δειγματοληπτικά: https://www.lawspot.gr/nomika-nea/katadiki-tis-elladas-gia-dysanaloga-epieiki-kyrosi-se-astynomiko-gia-vasanistiria-eddaκαι https://www.lawspot.gr/nomika-nea/edda-katadiki-tis-elladas-gia-exeytelistiki-metaheirisi-afganon-apo-astynomikoys
