Λιβάδια στις φλόγες, ε’

Αν και το Κίνημα συνέχισε να εντείνεται σε όλη την Ιταλία, είναι μέσα στη Ρώμη όπου μετά τις 12 Μαρτίου και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα διατηρεί την ταχύτητά του προς τα εμπρός σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, ίσως ακριβώς ως απάντηση στην απόφαση του υπουργού αστυνομίας Kossiga, να απαγορεύει ξανά και ξανά τις διαδηλώσεις.

Μάλιστα, κάθε εβδομάδα και για μήνες υπήρχε τουλάχιστον μια διαδήλωση που ήταν απαγορευμένη και που σε κάθε περίσταση ήξερε πώς να βρει τους στόχους της και να τους χτυπάει. Σίγουρα, η καταστολή πλήττει σκληρά, σε καθημερινή βάση, αστυνομικοί και φασίστες συλλαμβάνουν, ξυλοκοπούν, πυροβολούν, προκαλούν, κάνοντας την ατμόσφαιρα όλο και πιο αφόρητη.

Από την άλλη πλευρά, οι σχολές και τα σχολεία παρέμεναν σχεδόν πάντα υπό κατάληψη, ενώ το ρωμαϊκό Κίνημα προσπαθούσε να διατηρήσει έναν διάλογο με το Εργατικό Κίνημα, ωστόσο, κάθε άνοιγμα απορρίπτονταν κατηγορηματικά από το συνδικάτο.

Στην πόλη δρούσαν πολλές ένοπλες οργανώσεις «στα σύνορα» της Αυτονομίας, αυτές ήταν ιδιαίτερα αφοσιωμένες στην επίθεση σε στρατώνες και αστυνομικά τμήματα. Οι Unità Comuniste Combattenti Μαχόμενες Κομουνιστικές Μονάδες ξεχώρισαν μεταξύ όλων αυτών, λόγω της εξειδίκευσής τους στην καταστροφή ηλεκτρονικών κέντρων υπολογισμού, που ορίζονται από αυτούς ως «η υψηλότερη συγκέντρωση νοημοσύνης της οικονομικής και πολιτικής εντολής του κεφαλαίου πάνω στην εργασία».

Και έτσι φτάνουμε στην 21 Απριλίου, ημέρα κατά την οποία ο πρύτανης του πανεπιστημίου ζήτησε την παρέμβαση της αστυνομίας και την εκκένωση τεσσάρων σχολών που είχαν καταληφθεί το πρωί. Η εκκένωση έγινε χωρίς επεισόδια, αλλά οι καταληψίες αντέδρασαν μόλις βρέθηκαν έξω, παίρνοντας τα σοκάκια του Σαν Λορέντζο- San Lorenzo.

Ξεκινά ο ανταρτοπόλεμος, σηκώνονται μερικά οδοφράγματα: κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης κάποια ομάδα αντιδρά πετώντας βόμβες μολότοφ και πυροβολώντας προς την κατεύθυνση της αστυνομίας, σκοτώνοντας έτσι έναν αστυνομικό. Το ίδιο απόγευμα, αστυνομία και καραμπινιέροι εισέβαλαν στα κεντρικά γραφεία των αυτόνομων ομάδων στη via dei Volsci κρατώντας 25 άτομα, τα οποία αφέθηκαν ελεύθερα στη συνέχεια.

Το San Lorenzo παραμένει σε κατάσταση πολιορκίας για μέρες. Στη συνέχεια οι Volsci έδωσαν μια συνέντευξη Τύπου αποστασιοποιούμενοι από τον θάνατο του αστυνομικού. Σε κάθε περίπτωση, όλες οι διαδηλώσεις ήταν και πάλι απαγορευμένες μέχρι το τέλος Μαΐου. Μεταξύ της 29ης και της 30ής του Απριλίου, πραγματοποιείται μια δεύτερη εθνοσυνέλευση του Κινήματος στην Μπολόνια.

228 Un comunismo más fuerte que la metrópoli

Η Αυτονομία πιέζει να κατέβει στους δρόμους της Μπολόνια την Πρωτομαγιά σε μια εναλλακτική διαδήλωση στο συνδικάτο, αλλά η πρόταση δεν προχωρά λόγω της αντίθεσης της Lotta Continua και των άλλων ομάδων, και από τη διαφωνία μεγάλου μέρους της αυτονομίας της πόλης, η οποία εκείνη τη στιγμή δεν πίστευε ότι έπρεπε να κρατηθεί μια στάση μετωπικής σύγκρουσης.

Στο Μιλάνο, το βράδυ πριν από τη γιορτή της εργασίας, η Prima Linea και η Azione Rivoluzionaria πραγματοποιούν έξι επιθέσεις σε τέσσερις ώρες, κατά γραφείων εργασίας, στρατώνων καραμπινιέρων και αντιπροσωπειών αυτοκινήτων. Στο Τορίνο γίνονται πέντε επιθέσεις, εκ των οποίων οι δύο διεκδικούνται από το φεμινιστικό αρκτικόλεξο Lilith per il Comunismo, είναι επιθέσεις εναντίον εργοστασίων που διακρίνονταν λόγω της εντατικής εκμετάλλευσης του γυναικείου εργατικού δυναμικού.

Την πρώτη Μαΐου στη Ρώμη, παρά τις απαγορεύσεις, το Κίνημα προσπαθεί να βγει με τη δική του διαδήλωση, αλλά η αστυνομία προχωρά προληπτικά και προσαγάγει σχεδόν τριακόσια άτομα. Μα οι αυτόνομοι ξεκινούν και συγκρούονται τόσο με την αστυνομία όσο και με την ομάδα περιφρούρησης των σωματείων.

Οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς, που είχαν προτιμήσει να πάνε στην επίσημη διαδήλωση -με την οποία το Υπουργείο είχε κάνει εξαίρεση- και είχαν παρακολουθήσει το ανθρωποκυνηγητό, «εκδιώχθηκαν» από το Κίνημα σε μια συνέλευση στο πανεπιστήμιο, πράγμα που θα επαναληφθεί σε άλλες πόλεις τις επόμενες εβδομάδες.

Στις 7 Μαΐου, μια αντιτρομοκρατική επιχείρηση σαρώνει τη Χερσόνησο με εντολές της εισαγγελίας της Μπολόνια, καταγράφει όλες τις συντακτικές ομάδες, βιβλιοπωλεία, εκδότες και σπίτια όσων εργάζονταν σε αυτά. Συνελήφθη και ο εκδότης Μπερτάνι- Bertani, ο οποίος επρόκειτο να εκδώσει το συλλογικό βιβλίο.

Μπολόνια Μάρτιος 1977… δική μας υπόθεση, Bologna marzo 1977… fatti nostri, και ενοχοποίησαν το νούμερο Μαρτίου του Rosso για «υποκίνηση σε διάπραξη εγκλήματος» — ήταν εκείνο που αποτύπωνε την ένοπλη διαδήλωση στην πρώτη σελίδα.

Έτσι ξεκίνησε μια περίοδος ερευνών, καταγγελιών και συλλήψεων κατά του εθνικού δικτύου επικοινωνίας του Κινήματος, που προσδιορίστηκε – σωστά, είναι απαραίτητο να το πούμε – ως ένα από τα ζωτικά του όργανα.

Σε απάντηση, βγαίνει ένα υπογεγραμμένο φυλλάδιο από διάφορα βιβλιοπωλεία και εφημερίδες που καταλήγει λέγοντας: «Καλό είναι να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι η επανάσταση δεν ακυρώνεται, είναι αόρατη». Μέσα σε αυτό το κύμα καταστολής το ενημερωτικό δελτίο La Rivoluzione βγαίνει με τον ειρωνικό τίτλο «Η επανάσταση αναστέλλεται».

Στις 12 Μαΐου, το Ριζοσπαστικό Κόμμα διοργανώνει μια γιορτή στη Ρώμη, στο δρόμο, για τον εορτασμό της επετείου της νίκης στο δημοψήφισμα για το διαζύγιο. Το Κίνημα εμμένει: είναι μια αφορμή για να σπάσει την απαγόρευση να διαδηλώνει και δεν δυσκολεύεται να αποδεχτεί τους κανόνες που έβαλαν οι Ριζοσπάστες στη συμμετοχή, πως είναι μια γιορτή και γι’ αυτό να αποφευχθούν οι συγκρούσεις με την αστυνομία.

Pianoforte sobre las barricadas 229

Εκείνη η 12η Μαΐου όμως είναι μία από τις πιο δραματικές μέρες που ζήσαμε το ’77. ξαναχτίστηκε σε διάφορες έρευνες του ίδιου του Κινήματος και του Ριζοσπαστικού Κόμματος, που έφτιαξε μια καίρια λευκή βίβλο —που δημοσιεύτηκε από την καθημερινή Prova Radicale31— για να καταγράψει το επίπεδο πρόκλησης από την κυβέρνηση και την αστυνομία κατά την περίοδο εκείνη και το επακόλουθο επίπεδο αμυντικής βίας που εξέφρασε το Κίνημα.

Γύρω στο μεσημέρι, αστυνομία και καραμπινιέροι περικυκλώνουν την Piazza Navona, όπου υποτίθεται ότι θα γινόταν η γιορτή το απόγευμα, αποτρέποντας τον κόσμο να φτάσει σε αυτή και, μπροστά στις διαμαρτυρίες από ριζοσπάστες βουλευτές και από τη νέα αριστερά, χτυπά τους λίγους παρόντες και επιτίθεται στις μικρές ομάδες νέων που σιγά σιγά προσπαθούσαν να φτάσουν στη συγκέντρωση.

Αυτοί, εντελώς άοπλοι, υπόκεινται σε εξαιρετικά βίαιη συμπεριφορά και κυρίως, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες και οι μαρτυρίες, οι βιαιοπραγίες γίνονται από πράκτορες με πολιτικά ρούχα, μερικοί από αυτούς ντυμένοι σαν τους «εξτρεμιστές», οπλισμένοι με ρόπαλα και πιστόλια, οι οποίοι μετά την εκτόξευση των δακρυγόνων προχωρούν μέσω του καπνού πυροβολώντας στο ύψος του σώματος.

Η ελάχιστα οργανωμένη απάντηση από το Κίνημα έλαβε χώρα μόνο μετά από ώρες ανθρωποκυνηγητού από την αστυνομία και καραμπινιέρους, ολοκληρώνοντας με ένα οδόφραγμα που αποτελείται από ένα λεωφορείο και αυτοκίνητα διασχίζοντας τη γέφυρα Garibaldi, από την οποία πέταξαν μερικές βόμβες μολότοφ για να επιβραδύνουν τις εφόδους των τεθωρακισμένων.

Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις επιθέσεις, κάποιοι πράκτορες πυροβολούν επανειλημμένα ανθρώπους που τρέπονται σε φυγή και σκοτώνουν την Giorgiana Masi, μια 19χρονη φεμινίστρια, χτυπώντας την στην πλάτη.

Ο υπουργός της αστυνομίας και ορισμένοι αξιωματούχοι αρχικά αρνήθηκαν τόσο την παρουσία «ειδικών τμημάτων» όπως και τη χρήση πυροβόλων όπλων από μέρος των δυνάμεων ασφαλείας, αλλά ορισμένες εφημερίδες δημοσίευσαν αδιαμφισβήτητες εικόνες.

Σε εκείνο το σημείο ο Kossiga διεκδικεί τη νομιμότητα της βίας του Κράτους κατά του εξεγερμένου «όχλου». H ανθρωποκτονία αυτού του κοριτσιού προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση και αναταραχή μέσα και έξω από το Κίνημα, αυξάνοντας την ένταση, διευρύνοντας την ήδη τεράστια κοινωνική διαφωνία και αυξάνοντας την οργή και την αποφασιστικότητα της εξέγερσης.

Την ίδια νύχτα μια βόμβα εκρήγνυται στο χώρο στάθμευσης της αστυνομίας καταστρέφοντας μια ντουζίνα οχήματα. Τις επόμενες ημέρες εμφανίζονται σε όλη την Ιταλία διαδηλώσεις που συγκρούονται τακτικά με την αστυνομία. 31 Prova Radicale, núm. 2, junio de 1977.

230 Un comunismo más fuerte que la metrópoli

Στο Μιλάνο το Σάββατο 14 οι ομάδες και ο αυτόνομος χώρος βγαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στην καταστολή και τη δολοφονία της Giorgiana. από την πλευρά της, η Αυτονομία χτυπήθηκε εκείνες τις μέρες από τη σύλληψη των δικηγόρων της, που ανήκουν στο Soccorso Rosso, μια ομάδα δικηγόρων και προσωπικοτήτων που ήταν αφοσιωμένοι στην υπεράσπιση του Κινήματος.

Η προετοιμασία της διαδήλωσης είναι πολύ ταραχώδης, με κολεκτίβες που θέλουν να προκαλέσουν μια κόλαση και πολλές άλλες που από την άλλη μετά την ιστορία της Assolombarda, δεν θέλουν να ρισκάρουν τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχο.

Η διαδήλωση διεξάγεται ομαλά χωρίς η αστυνομία να γίνεται ορατή μέχρι τη στιγμή που ένα μικρό αυτόνομο μπλοκ χωρίζεται από τους υπόλοιπους και αποφασίζει να κατευθυνθεί προς τη φυλακή. Όμως αμέσως, σε ένα σταυροδρόμι, στο τέλος της via De Amicis εμφανίζεται η αστυνομία και αρχίζει μια ανταλλαγή πετρών και δακρυγόνων. κάποιοι σύντροφοι προσπαθούν ανεπιτυχώς, με μια γρήγορη κίνηση, να συνεχίσουν τη διαδήλωση.

Το μπλοκ που ελέγχεται από την κολεκτίβα Romana-Vittoria διαχωρίζεται και μπλοκάρει ένα τραμ, το οποίο γρήγορα μεταμορφώνεται σε ένα οδόφραγμα πίσω από το οποίο περίπου είκοσι σύντροφοι φορούν μάσκες του σκι και οπλίζονται.

Ανάμεσα σε δακρυγόνα και μερικές μολότοφ κάποιος χάνει το μυαλό του και αρχίζει να πυροβολεί κατά της αστυνομίας, πυροδοτώντας μια πολύ βίαιη μάχη που τελειώνει με το θάνατο ενός αστυνομικού. Μετά την διαφυγή κάποιοι αυτόνομοι «συλλαμβάνονται» στο πανεπιστήμιο από τους σταλινικούς του Movimento Lavoratori per il Socialismo, ξυλοκοπούνται και παραδίδονται στην αστυνομία.

Το γύρισμα απαθανατίζεται από έναν ερασιτέχνη φωτογράφο που πουλάει τις φωτογραφίες στις εφημερίδες: η εικόνα του αυτόνομου στη μέση του δρόμου, στηριζόμενου στα γόνατα σε θέση μάχης κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Οι φωτογραφίες, εκτός από υλικό πιασάρικο για τα μέσα ενημέρωσης και τους σημειολόγους, χρησίμευσε επίσης για να προσαχθούν τρεις πολύ νέοι αυτόνομοι λίγες μέρες αργότερα. Πολλοί από τους πιο γνωστούς αγωνιστές της Αυτονομίας αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην παρανομία. Εφημερίδες και ΜΜΕ στράφηκαν όσο ποτέ άλλοτε κατά της «ανατροπής».

συνεχίζεται

#free_Michailidis

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    αέναη κίνηση