Μα πώς γίνεται…

Γράφει ο Nico Maccentelli πως

ο Davide Grasso πολέμησε στο Κουρδιστάν με την κουρδική Αντίσταση. Γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία αυτού του λαού και τον αγώνα του ενάντια στον τουρκικό φασισμό. Είναι εξίσου εξοικειωμένος με τη κοινοτική εμπειρία της αυτόνομης περιοχής της Ροζάβα, την αντικρατική και αντιπατριαρχική λαϊκή δημοκρατία που υποστηρίζει αυτή την εμπειρία. Αλλά μια ωραία μέρα στα τέλη μαΐου ο Davide Grasso εμφανίζεται στη Μπολόνια, στο Labàs στο Vicolo Bolognetti (1), για να ανακοινώσει ότι υπάρχει η «ουκρανική αντίσταση».

Μια οντότητα που δεν είναι γνωστό από ποιον συγκροτήθηκε: από υποτιθέμενους αναρχικούς; ή από όλους εκείνους που μπορούν να χαρακτηριστούν ως μαχόμενοι, δηλαδή οι ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις;

Ποιος ξέρει… Ωστόσο, μια «αντίσταση» που δεν έχει αυτόνομα χαρακτηριστικά, αλλά είναι εντελώς εσωτερική στις εδαφικές αμυντικές μονάδες, άρα και στο ουκρανικό κράτος, ένα κράτος όπου δεν υπάρχει μια λαϊκή δημοκρατία, αλλά μια αστική κυριαρχία, με μια ολιγαρχία που εξοπλίζει και έχει ναζιστικές δυνάμεις ως εσωτερικό ένοπλο βραχίονα στη σύγκρουση με τη Ρωσία.

Δεν έχουμε δει ποτέ αναρχικούς να υποστηρίζουν οποιαδήποτε μορφή κρατισμού, πόσο μάλλον αν αυτός είναι ο άμεσος κληρονόμος του μπαντερισμού που ήταν αντισημίτης συνεργός και οργανική δύναμη της ναζιστικής Γερμανίας και αρχιτέκτονας των σφαγών στον εβραϊκό και μη πληθυσμό. Τελικά κάτι που όχι μόνο δεν έχει κάποια σχέση με την εμπειρία της Ροζάβα, με τον ζαπατισμό… αλλά που δεν είναι καν εξ αποστάσεως προσεγγίσιμο, κάτι που στέκεται στους αντίποδες για σκοπούς, αξίες, πολιτική ταυτότητα.

Αλλά τότε, αγαπητέ Grasso, αν η έννοια της «αντίστασης» ήταν τόσο ευρεία και ελαστική για σένα … γιατί δεν σου στέκονταν καλά εκείνοι οι κομμουνιστές και αυτοί οι σύριοι γενικά, που πήραν τα όπλα στον στρατό της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας για να υπερασπιστούν τη χώρα τους; από τον ιμπεριαλισμό Ηπα, το Daesh και από την τουρκική εισβολή;

Η μία ασυνέπεια μετά την άλλη συνοδεύουν αυτήν την αφήγηση, η οποία θα ήταν αναγώγιμη ως αλλόκοτη αν δεν δημιουργούσε μια απόλυτη σύγχυση στις τάξεις του ταξικού ανταγωνισμού.

Στην πραγματικότητα, ούτε είκοσι μέρες νωρίτερα, μια περίεργη ουκρανή αναρχική, πάντα στο Labàs (2), παίρνοντας μέρος στην Επιχείρηση Αλληλεγγύη, Operation Solidarity, μίλησε στο «κοινοτικό» κοινό της στράτευσης αυτών των ουκρανών αναρχικών στις μονάδες εδαφικής άμυνας, για «ουκρανική αντίσταση και την αναγκαιότητα μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, no fly zone, ενώ η οικοδεσπότης αυτής της πρωτοβουλίας αποκάλεσε «επανάσταση» το ναζιστικό πραξικόπημα στην Piazza Maidan το 2014, που ετοίμασε (και υπάρχουν τα αποδεικτικά στοιχεία) και ενορχηστρώθηκε από το βαθύ κράτος-deepstate των ΗΠΑ.

Αυτά είναι τα πολιτικά θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε η επίθεση σε εκείνο το τμήμα του αντιμιλιταριστικού κινήματος που έχει τοποθετηθεί στο έδαφος του αγώνα ενάντια στον πόλεμο και ενάντια στο ΝΑΤΟ. Ένα δώρο που έγινε στην κυβέρνηση και το PD-δημοκρατικό κόμμα, ειδικά σε τοπικό επίπεδο.

Τώρα, γνωρίζουμε καλά ότι τα χρέη πληρώνονται, και οι χώροι που δίνει μια δημοτική αρχή PD απαιτούν η πολιτική πολέμου, των όπλων προς τους ουκρανούς να βρουν μια συνεκτική πλευρά σε μια ad hoc αφήγηση που ικανοποιεί τους «ανταγωνιστικούς ουρανίσκους».

Και τι καλύτερο από το να εφεύρουμε μια «αντίσταση» εκεί όπου υπάρχουν ναζιστικά τάγματα που κυριαρχούν στο σενάριο πολέμου, όπλα που καταλήγουν στη μαύρη αγορά, υλοποιώντας το έπος που χτίστηκε στο τραπέζι από το κυρίαρχο ρεύμα για τον «φτωχό ουκρανικό λαό που δέχτηκε επίθεση»;

Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο για να συσκοτιστεί η πραγματικότητα που βλέπει τον ουκρανικό λαό να χρησιμοποιείται ως κρέας για έναν πόλεμο που χτίστηκε με τα χρόνια από τον επεκτατισμό ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, από την πυρηνική απειλή του στα σύνορα της Ρωσίας, από τη χρήση των ντόπιων ναζί στην αντιρωσική τους εθνοκάθαρση; Μια επινοημένη αντίσταση, η οποία συσκοτίζει έναν ακόμη πόλεμο διά πληρεξουσίων της ιμπεριαλιστικής Δύσης είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται.

Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει η Συρία, το Ιράκ, η Λιβύη ή η πρώην Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια άλλη δύναμη με πυρηνικά όπλα και ο χορός στη χαράδρα ενός θερμοπυρηνικού πολέμου (τακτικού στην Ευρώπη αν όλα πάνε καλά) είναι ένας μακάβριος χορός, όπου παράλογοι χορευτές δεν αντιλαμβάνονται ότι παίζουν με τη φωτιά.

Τι υπάρχει στο κεφάλι αυτών των «ανταγωνιστών», πριονίδι; Γιατί το ωραίο είναι ότι όλη αυτή η αφήγηση, που αντιφασιστικού δεν έχει ούτε καν τη μυρωδιά και αδιαφορεί για τους ουκρανούς ναζί, είναι γεμάτη με λέξεις όπως «διεθνισμός» που συγκρίνει την «Ουκρανία που της επιτίθονται» με το συριακό Κουρδιστάν.

Αλλά εδώ έρχεται το ωραίο. Αν η αφήγηση των «ανταγωνιστών» μας είναι αυτή, αυτός που μάχεται ενάντια στην πολεμική πολιτική του ΝΑΤΟ και κατά συνέπεια της κυβέρνησης Ντράγκι, αυτός που όλα αυτά τα χρόνια υποστήριξε και υπερασπίστηκε την υπόθεση του Ντονμπάς και των δύο αποσχιστικών δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, κατηγορείται για «φιλοπουτινισμό» και πως είναι «καστανοκόκκινος».

Ξεχνώντας με αυτό το περίεργο αντιφατικό κριτήριο ότι οι YPG είχαν την υποστήριξη των ΗΠΑ για να νικήσουν τους δολοφόνους του ISIS. Ένας περίεργος διεθνισμός λοιπόν αυτών των «συντρόφων», με εκδόσεις prodomo ανάλογα με την ευκολία, που υποστηρίζουν το ένα πράγμα από τη μια και το αντίθετο από την άλλη.

Ένα είδος αριστερού οπορτουνισμού που δεν λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα των καταστάσεων. Απλοποιώντας… όπως πράγματι κάνουν τα κύρια καθεστωτικά ΜΜΕ με τα τηλεοπτικά τους σαλόνια. Και τι γίνεται με την Αντίστασή μας του 43-45 ενάντια στον ναζιφασισμό: οι σύμμαχοι ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου ίσως δεν ήταν [και τότε] ιμπεριαλιστές;

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η συνήχηση, η συγχορδία μεταξύ της πολιτικής δράσης του καθεστώτος στην ποινικοποίηση κάθε φωνής διαφωνίας για τον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη (βλ. τον κατάλογο προγραφών της εφημερίδας Corrierone και το θόρυβο περί σπαθιών των μυστικών υπηρεσιών…), που τη κατηγορεί για συνεργατικότητα με τον Πούτιν και αυτή της εν λόγω παρέας: στον καθένα τις δικές του λίστες.

Μια συγχορδία που με τους «ανταγωνιστές» βρίσκει τη μέγιστη έκφρασή της στην απόλυτη σιωπή απέναντι στο φαινόμενο των Ukronazis, οι οποίοι τον περασμένο μήνα στη Μπολόνια επιτέθηκαν σε μια γιορτή παρτιζάνων και προσπάθησαν να βιάσουν μια συντρόφισσα λίγες μέρες αργότερα.

Στην ιστορία των κοινωνικών κινημάτων στη χώρα μας και όχι μόνο στη δική μας, υπό τον τίτλο «ιμπεριαλιστικός πόλεμος» υπήρχαν πάντα ιστορικά δύο γραμμές ενάντια στον πόλεμο: μια ειρηνόφιλη και μη βίαιη, ακριβώς επί παραδείγματι του καθολικισμού, όπως αυτή των πατέρων comboniani και που σήμερα βλέπει τη φωνή του Πάπα να υψώνεται (το γάβγισμα του ΝΑΤΟ). Η άλλη, μαρξιστική, ή άλλως αντιμιλιταριστική ακόμα και στην ελευθεριακή της παραλλαγή, που ιστορικά κινητοποιήθηκε με το σύνθημα «πόλεμος στον πόλεμο», δηλαδή μετατροπή του πολέμου σε κοινωνική επανάσταση.

Λοιπόν, τι σχέση έχει με αυτήν την ιστορία ειρηνιστικών και αντιμιλιταριστικών αγώνων, αυτή η περίεργη βουλγκάτα για αντίσταση και ουκροναζί, όπλα στο Zelensky και ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, είναι πραγματικά ένα μυστήριο.

Αλλά το αποτέλεσμα για κάποιον, που προφανώς έχει το δικό του όφελος, προέκυψε: διάσπαση, διχασμός, δημιουργία σύγχυσης, γιατί από μια οικονομία πολέμου και τον σφαγιασμό του, από τη μιζέρια και από μια κυριαρχία που από πανδημία σε πόλεμο προσπαθεί να επανασχεδιάσει μια τάξη μονοπολική ολοκληρωτισμού, οι υπηρέτες πρέπει να σιωπήσουν και να ακολουθήσουν τη μοναδική σκέψη. Και υπάρχει μια δυσφημιστική καμπάνια για κάθε στόχο εστίασης, focustarget.

Ο διευθυντής μας Valerio Evangelisti ο οποίος πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, μίλησε από θέσεις ειλικρινούς και αυθεντικού αντιιμπεριαλιστικού και ταξικού αντιφασισμού για να καθαρίσει το πεδίο από αυτές τις ιδεολογικές σκουριές, που είναι εκείνων που συλλογιζόμενοι βάσει αρχής και όχι βάση αναλύσεων καταλήγουν να παίζουν το παιχνίδι του βασιλιά της Πρωσίας. Και το έκανε με αυτήν την παρέμβαση του 2016, όπου είχε ήδη αντιληφθεί τα βασικά σημεία του ουκρανικού ζητήματος:

και με δύο άλλα πρόσφατα άρθρα για τον πόλεμο στην Ουκρανία που μπορείτε να δείτε σε αυτόν τον ιστότοπο questosito

και εδώ qui 11:25:

Το τελευταίο είναι πιθανότατα ακριβώς η τελευταία παρέμβαση που έγινε από τον δικό μας.

/ Είναι ίσως περιττό να δώσουμε έναν ορισμό αυτής της λέξης: ο κοκκινοκάστανος είναι η πολιτική θέση όσων αντιτίθενται στον (νεο-) φιλελευθερισμό και τον (turbo-) καπιταλισμό από μια εθνικιστική-κυριαρχική και μη διεθνιστική προοπτική]

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος carmillaonline