Άφησα να περάσει χρόνος, για να βρω τη δύναμη να γράψω λίγα λόγια στη μνήμη της ως όφειλα, καθώς εκτός από αγαπημένη φίλη ήταν και μηχανικός.
Γνώρισα την Τιτίκα το 1967, στο Γυμνάσιο Θηλέων Καβάλας. Ήταν ήδη αστέρι, πάντα πρώτη στην τάξη της, σαν τώρα τη θυμάμαι κάθε χρόνο στη σκάλα του Θηλέων να παίρνει τον έπαινό της από τον γυμνασιάρχη Χαράλαμπο Λάλένη. Πόσα προικισμένα κορίτσια υπήρχαν σ΄ αυτή την τόσο δεμένη τάξη, ακόμη και ή πρώτη εκλεγμένη δήμαρχος της πόλης μας, η Δήμητρα Τσανάκα, ήταν συμμαθήτριά της!
Τη θυμάμαι και σημαιοφόρο, αλλά και στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, πρωτοετή φοιτήτρια στο τημήμα Πολιτικών Μηχανικών του Αριστοτελείου, να παραλαμβάνει για τελευταία φορά τον έπαινό της από το Θηλέων με εκείνο το βλέμα το γεμάτο χαρά, αλλά όχι έπαρση.
Και ύστερα ήρθαν τα χρόνια του Πολυτεχνείου, της αποφοίτησής της, η περίοδος που δουλεύαμε μαζί στο ίδιο τεχνικό γραφείο, τα ανέμελα καλοκαίρια στο σπίτι της στο Παληό, τα μπάνια, η χαρά, τα ξενύχτια στο γραφείο… Υπέροχα χρόνια..
Ακολούθησε η πρόσληψή της στο Λιμενικό Ταμείο Καβάλας στη θέση της διευθύντριας της Τεχνικής Υπηρεσίας του για περισσότερα από τριάντα χρόνια, στον ίσκιο σπουδαίων προκατόχων της μηχανικών, όπως ο Κωνσταντίνος Γιάντσος, ο Εμμανουήλ Μητσίνης. Ανταποκρίθηκε άριστα και νομίζω ότι, τα επιτεύγματα του Λιμενικού Ταμείου: η δημιουργία του νέου εμπορικού λιμανιού ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β΄ στη Νέα Καρβάλη, η δημιουργία Αίθουσας επιβατών, η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου του Κεντρικού Λιμένα Καβάλας, η αποκατάσταση των παλιών Ψαράδικων, τα έργα επέκτασης του λιμένα Κεραμωτής και τα αντίστοιχα στον Λιμένα και Πρίνου της Θάσου, η ενίσχυση του προσήνεμου μώλου και τέλος οι πλωτές προβλήτες, οφείλονται κυρίως στην εργατικότητα της. Πρόσθετο επίτευγμα της η φροντίδα του υποδειγματικού αρχείου παλιών φωτογραφιών του Ο.Λ.Κ. των προκατόχων της, το οποίο συνέχισε να ενημερώνει σχολαστικά και η ίδια.
Γιατί ήταν η ήρεμη δύναμη του σημερινού ΟΛΚ, που άκουγε χαμογελαστή τους πάντες, αλλά εισηγούνταν στη διοίκηση του Οργανισμού, νηφάλια πάντα το σωστό.
Κυρίως όμως τη θυμάμαι νύφη στο πλευρό του Γιάννη Βύζικα, στα σκαλιά του Δημαρχείου, στον πρώτο πολιτικό γάμο που παρακολούθησα, να λάμπει από χαρά… Δικαιολογημένα, γιατί μαζί του δημιούργησε μια υπέροχη οικογένεια με δύο παιδιά μηχανικούς, το Θωμά και την Μέλπω, που το φερε η ζωή να την εκτιμήσω και ως φοιτήτρια στο Δ.Π.Θ…
Η ξαφνική είδηση του θανάτου της μες την καραντίνα, μας κεραυνοβόλησε όλους, ακόμη προσπαθούμε να συνέλθουμε, όμως το χαμόγελο και το καθαρό της βλέμμα θα παραμείνουν ολοζώντανα στη μνήμη μας…
Τιτίκα, έφυγες νωρίς… Μας λείπεις τόσο πολύ…
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
