Νύχτα των κρυστάλλων: Γράφει ο Θωμάς Καρακάσης

ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ

Ήτανε 7 Νοεμβρίου 1938, όταν ένας Εβραίος πρόσφυγας, πολωνικής καταγωγής, δολοφόνησε στο Παρίσι έναν Γερμανό διπλωμάτη, ο οποίος εξέπνευσε 2 μέρες αργότερα, δίνοντας αφορμή στη Γερμανία και στην προσαρτημένη Αυστρία, να εξαπολύσουν το πρωταρχικό πογκρόμ κατά των Εβραίων.

Τα γεγονότα αυτά ήτανε γνωστά σαν «η νύχτα των κρυστάλλων» από τις βιτρίνες των 7.500 καταστημάτων που σπαζόντουσαν, και των 1.000 συναγωγών που καταστράφηκαν.

Αργότερα ακολούθησε η «τελική λύση» με τη γενοκτονία 6 περίπου εκατομμυρίων Εβραίων, σε συνεργασία με τις χώρες Ρουμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Κροατία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία κλπ. μηδέ της κατεχομένης Ελλάδας εξαιρουμένης.

Υπεύθυνος για την Ελλάδα ο γνωστός «υπόθεση Μάξ Μέρτεν», και την άμεση ή έμμεση εμπλοκή σε αυτήν αργότερα των «Εθνάρχη» Καραμανλή, Τάκη Μακρή, Δοξούλας, Θέμελη.

Ο νεαρός Εβραίος δεν δικάσθηκε, λόγω φόβου της τότε Γερμανικής κυβέρνησης, να μην δημοσιοποιήσει ορισμένες ιδιαίτερες προτιμήσεις το διπλωμάτη, γνωστού και σαν «Μαντάμ Πρέσβυς», και «Παναγία των Παρισίων», αλλά κλείσθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου και πέθανε.

Είχανε προηγηθεί η γενοκτονία των 1,5 εκατομμύριο Αρμενίων από τη Τουρκία, γεγονός που είχε χρησιμοποιηθεί και σαν δικαιολογία από τον Χίτλερ, η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης, με την οργάνωση και καθοδήγηση Γερμανών Αξιωματικών, ο διωγμός των Εβραίων της Ανατολικής Θράκης το 1934 από τη Τουρκία.

Ακολούθησαν το 1942 από τη ίδια Τουρκία και σε αντιγραφή των Γερμανικών μεθόδων, ο «κεφαλικός φόρος» εναντίον των εναπομεινάντων Ελλήνων, Εβραίων, Αρμενίων, και στη περίπτωση που δεν μπορούσανε να πληρώσουνε η μετάβαση τους στα «τάγματα εργασίας» στην ανατολική Τουρκία, απ’ όπου επέστρεψε μετά από πίεση των τότε συμμάχων, μόνο το 10% των εγκλείστων. Ακολούθησαν το 1955 οι διωγμοί των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, μετά από  τη προβοκάτσια στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, από «Έλληνα» μουσουλμάνο Θρακιώτη φοιτητή, που αργότερα  τιμήθηκε σαν ήρωας στη Τουρκία, η συνέχεια των παραπάνω γεγονότων το 1964, 1974, 1996, ……μέχρι σήμερα.

Με αυτή λοιπόν τη Τουρκία, πολέμια και εχθρά όλων των γειτονικών της Εθνών και κρατών, Αρμενία, Συρία, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ελλάδα, μας καλούνε ορισμένοι ανιστόρητοι ηθελημένα ή από άγνοια, και επιρρίπτοντας πάντοτε και όλες τις ευθύνες στα δύο Ελληνόφωνα κράτη της Ελλάδας και της Κύπρου,  να «τα βρούμε» προσφέροντας της ότι απαιτεί και χρειάζεται για να δυναμώσει και άλλο και να ολοκληρώσει σε βάρος μας το σύνολο των φιλοδοξιών της.

Ερχόμενοι στο σήμερα και με αφορμή της «φιλοτουρκική στάση» του Τραμπ, και την ενδεχόμενη «εξισορροπιστική» όσον αφορά τα Ελληνοτουρκικά του Μπάϊντεν, ας μην θρέφουμε ψεύτικες ελπίδες, βασιζόμενοι σε προεκλογικές υποσχέσεις, και να μην ξεχνάμε ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν αλλάζει με την εναλλαγή προέδρων, απλά μόνο μεταβάλλεται η διαχείριση της.

Τα συμφέροντα και επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι διαχρονικές, και προσανατολίζονται στην επωφελέστερη γι’ αυτές συμμαχίες με σκοπό την αντιμετώπιση της ανερχόμενης Κίνας. Το εάν σε αυτές τις συμμαχίες, συμπεριλαμβάνονται οι Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Ελλάδα, Τουρκία, όσον αφορά τη περιοχή μας, λίγο τους ενδιαφέρει.

Το ποιες χώρες πάντως, στο αναδυόμενο πολυπολικό σύστημα,  θα είναι αυτές οι ισχυρές και ΟΧΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΕΣ, που θα είναι οι τοποτηρητές των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, εξαρτάται από αυτές, και τη δυνατότητα ελέγχου της περιοχής προς το συμφέρον και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ.

Γι’ αυτό λοιπόν οι οποιεσδήποτε παραχωρήσεις μας, μέσα από τις παγίδες που μας στήνει η Γερμανία,  προς τη πλευρά της Τουρκίας, θα είναι η καταστροφή, που θα μας οδηγήσει στην απόλυτη υποταγή και εξαφάνιση. Σήμερα η διεθνής θέση της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσα από τις διαμορφωθείσες συμμαχίες, είναι φανερά αναβαθμισμένες, ενώ η παραδοσιακή στρατηγική αξία της Τουρκίας όπως και η αξιοπιστία της βρίσκονται σε υποχώρηση, αφού η Τουρκία συμπεριφέρεται πλέον σαν ο «ταραχοποιός» της περιοχής.

Κάτι που συμφέρει την ίδια, αλλά όχι τους διεθνώς δρώντες και τα συμφέροντα τους.

ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ