Ο θείος μου Θωμάς Χίζαρης
Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΘΩΜΑΣ Δημ. ΧΙΖΑΡΗΣ (μέσα από τα μάτια του ανηψιού του Δημητρίου Χαρ. Χίζαρη
Πριν από λίγες μέρες (Σάββατο 2.12.2023 ) κηδέψαμε τον θείο μου Θωμά Χίζαρη του Δημητρίου, τέως καθηγητή Θεολογίας και πτυχιούχο της Γαλλικής Φιλολογίας, που διετέλεσε στον επαγγελματικό του βίο μέχρι και Διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης, τέως προσωπάρχης της Βιομηχανίας Φωσφορικων Λιπασμάτων μέχρι και το 1982, όπου εργαζόταν παράλληλα τα πρωινά, τέως συνδιοκτήτης Φροντιστηρίου Μέσης Εκαίδευσης μαζί με τον φίλο του και συμμαθητή του Ηλία Παπαδόπουλο, που εκοιμήθη και αυτός πριν από λίγους μήνες, στο χώρο του Α΄ορόφου πάνω από το πρατήριο καυσίμων Αφοι Πούλου, στην οδό Ελ. Βενιζέλου, ο μικρότερος αδελφός του αειμνήστου πατέρα μου Χαράλαμπου, σε ηλικία 84 ετών, μετά από ολιγοήμερη παραμονή στο Γενικό Νοσοκομείο Καβαλας και στη κλινική Ιπποκράτης.
Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1939, παραμονές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου , μέσα στη φτώχια και δυστυχία της εποχής, ο μικρότερος των τριών παιδιών του Δημητρίου και της Ανατολής Χίζαρη, του πατρός μου Χαραλάμπους, μεγαλύτερο του κατά 13 χρόνια (εκοιμήθη το 1997) και του θείου μου Κωνσταντίνου ο οποίος εκοιμήθη σε ηλικία μόλις 41 ετών.
Τον πατέρα του Δημήτριο δεν τον γνώρισε ποτέ στην ζωή του καθόσον ο παππούς μου σκοτώθηκε από συμμαχική βόμβα στην Βιέννη, το 1945, εκεί που είναι και η σορός του και σχεδόν ποτέ δεν τον ανέφερε στον συζητήσεις μας, εν αντιθέσει με την αείμνηστη μητέρα του και γιαγιά μου Ανατολή, την οποία αποκαλούσε πάντα με την λέξη «Στρατηγό», η οποία εκοιμήθη τον Φεβρουάριο 1975, λίγους μήνες μετά τον αδώκητο θάνατο του μεσαίου αδελφού του Κωνσταντίνου, σε ηλικία 41, στις 11.Δεκεμβρίου 1974.
Σπούδασε με έξοδα του πατρός μου και μεγαλύτερου αδελφού του Χαραλάμπους, εργαζόμενος ταυτόχρονα και ο ίδιος στην Θεσσαλονίκη, σε ένα πολύ μικρό δωματιάκι, με γκαζόλαμπα, που νοίκιαζαν με τον Παναγιώτη Τσολακίδη, Θεολόγο και μετέπειτα κουμπάρο του και τον αδελφό του Κωνσταντίνο Τσολακίδη, Μαθηματικό που και αυτός δυστυχώς εκοιμήθη πολύ νωρίς, σε ηλικία 51 ετών, καθόσον η σύνταξη της χήρας πλέον μητέρας του Ανατολής, δεν έφτανε ούτε για τα απαραίτητα.
Αγωνιστής στη ζωή από πολύ μικρή ηλικία, τελείωσε το Πανεπιστήμιο στα 4 έτη και υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως Δόκιμος Αξιωματικός και μετέπειτα Εφεδρος Ανθυπολοχαγός , και έφτασε στον βαθμό του Λοχαγού ή Ταγματάρχη σε εφεδρεία.
Γύρω στο 1962-1963 ως τέλειος γνώστης της Γαλλικής γλώσσας, συνετέλεσε τα μέγιστα στο χτίσιμο του Εργοστασίου Φωσφορικών Λιπασμάτων, καθόσον η εταιρεία που είχε αναλάβει να το κτίσει ήταν γαλλική και εκεί εργάσθηκε μέχρι και το 1982, με τελευταία θέση ατή του Πρσωπάρχη, διότι εκείνη την εποχή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έδωσε τελεσίγραφο αυτοί που εργάζονταν ταυτόχρονα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να διαλέξουν ένα από τα δύο (Απολύτως σωστό κατά την ταπεινή μου γνώμη) και ο θείος μου επέλεξε τον ρόλο του εκπαιδευτικού Δημόσιας εκπαίδευσης, όπου υπηρετούσε από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ή την αρχή της δεκαετίας του 1970 (δεν θυμάμαι επακριβώς).
Παράλληλα με την απασχόληση του στην Β.Φ.Λ και πριν το διορισμό του στην Δημόσια Β βάθμια εκπαίδευση, λειτουργούσε συνεταιρικά φροντιστήριο Μ.Ε , όπως ανέφερα και πιο πάνω Φροντιστήριο Μ.Ε μαζί με τον φίλο του και συμμαθητή του Ηλία Παπαδόπουλο, δραστηριότητα που τελείωσε με τον διορισμό στην Δημόσια εκπαίδευση.
Ξυπνούσε κάθε πρωί στις 05.30 και επέστρεφε κατάκοπος μετά τις 10.30 κάθε βράδυ, για να μην λείψει κάτι από την οικογένεια του, την οποία υπεραγαπούσε. Κάθε Κυριακή , παρών στη εκκλησία, ως ψάλτης, αναγνώστης, κήρυκας του Ευαγγελίου και του λόγου του Κυρίου μας και Δημιουργού μας.
Από μικρή ηλικία κουβαλούσε αγόγγυστα μεγάλο σταυρό ( ορφανός από πατέρα από σχεδόν της ημερομηνίας της γέννησης, κούραρε την μητέρα του και γιαγιά μου Ανατολή, με την οποία έμεναν στο ίδιο σπίτι από το 1966 μέχρι και τον Φεβρουάριο 1975 μετά από ένα εγκεφαλικό που της δημιούργησε σχεδόν μόνιμη ημιπληγία, τον θάνατο του μεσαίου αδελφού του Κωνσταντίνου τον Δεκέμβριο του 1974 ).
Εργάσθηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης στο Γυμνάσιο Νικήσιανης, στην Ελευθερούπολη, στην τεχνική Σχολή Πυθαγόρας, στο ΕΠΑΛ , όπου έφτασε ΕΠΑΞΙΩΣ , μέχρι και την θέση του Διευθυντού. Από τα χέρια του πέρασαν χιλιάδες μαθητές, οι περισσότεροι των οποίων τον θυμούνται ως ΕΥΓΕΝΙΚΟ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ, ΗΠΙΟ , πρόθυμο να μεταδώσει τις γνώσεις του στην νεολαία εφαρμόζοντας τα λόγια του Δημιουργού του «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε»
Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο ως Διαιτητής Ποδοσφαίρου και αναρριχήθηκε με την πάροδο του χρόνου στην θέση του Προέδρου του Συνδέσμου Διαιτητών Καβάλας και στο τέλος ως παρατηρητής διαιτησίας. Ως διαρκές ανήσυχο πνεύμα, ασχολήθηκε και με τον σύλλογο Εφέδρων Αξιωματικών Φρουράς Καβάλας, υπηρετώντας τον από κάποια θέση στο Δ.Σ .
Οι Κυριακές του ήταν πάντα αφιερωμένες στην Εκκλησία και στον Δημιουργό του και στα αναρίθμητα κηρύγματα σε πολλούς ναούς της Μητροπόλεως μόνος του η μαζί με τον κουμπάρο του κα συνάδελφο του, επίσης θεολόγο, Τσολακίδη Παναγιώτη .
Δεν δεχόταν με τίποτε βωμολοχία κατά των ΘΕΙΩΝ και της ΠΑΝΑΓΙΑΣ, και ως διαιτητής ποδοσφαίρου εφάρμοζε ΑΜΕΣΑ την νομοθεσία και ΑΠΕΒΑΛΕ του αγωνιστικού χώρου τον υβριστή . Του άρεσε παρα πολύ καλλιέργεια της γής και για αυτό αγόρασε ένα μικρό κτηματάκι και περνούσε πολλές ώρες και ημέρες τον χρόνο, ιδίωσ ως συνταξιούχος, στεναχωρημένος ότι κανένα από τα παιδιά του ή εγγόνια του δεν ήθελε να ασχοληθεί.
Άφησε πίσω του εν ζωή 3 παιδιά και επτά (7) εγγόνια καθόσον όσο προχωρούσε σε ηλικία τόσο μεγάλωνε και ο σταυρός που κουβαλούσε αγόγγυστα (πριν από ελάχιστους μήνες εκήδεψε τον εγγονό του Ευάγγελο, σε ηλικία 16-17 ετών, τέκνο της πρωτότοκης κόρης του Ανατολής , μετά από πολύχρονο πόλεμο με την επάρατο νόσο, μετά το δώρο ζωής που χάρισε στην οικογένεια του μικρού υιού Κωνσταντίνου με την γέννηση της ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ, του 6ου παιδιού και πρώτου θηλυκού)
Προσπαθούσε να σταθεί με όλες του της δυνάμεις δίπλα στα παιδιά του, σε όλες τις φάσεις της ζωής του, να είναι ενωμένοι , αγαπημένοι, να τους περάσει τις αξίες της ζωής, της ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ αλλά το παράπονο του ήταν μόνιμο , ότι τα ξαδέλφια δεν έχουν επαφές με αποτέλεσμα τα παιδιά τους, τα παιδιά μας να μην γνωρίζονται μεταξύ τους . Αυτό τον έκαιγε συνέχεια και το ανέφερε.
Το σπίτι του μεγάλου του αδελφού—του πατέρα μου—ήταν πάντα μια γωνία ανάπαυσης, ψυχικής ξεκούρασης, θαλπωρής , καθόσον τον πατέρα μου τον θεωρούσε και ήταν αλήθεια αυτό, ΕΥΕΡΓΕΤΗ και ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ , γιατί τον φρόντιζε πάντα όχι μόνο ως αδελφό αλλά και ως ένα μικρό παιδί.
Ακόμη και μετά τον θάνατο του πατέρα μου, εξακολουθούσε να μας επισκέπτεται στο πατρικό σπίτι μέχρι και τον θάνατο της μητέρας μου το 2004. Από τον μικρό του υιό , τον Κωνσταντίνο, τον ΜΑΕΣΤΡΟ ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΕ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΜΑΡΩΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ ΩΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΩΣ ΕΚΚΑΙΔΕΥΤΙΚΟ, είχε ένα παράπονο, που το πήρε μαζί του στην άλλη ζωή, ήθελε προς τιμή και μνήμη του αδελφού του Χαράλαμπου, τον πέμπτο παιδί του , να το βαπτίσει Χαράλαμπο αλλά καίτοι επέμεινε παρά πολύ, τελικά δεν εισακούσθηκε και εβαπτίσθη με το όνομα του μαθητού του Χριστού Φίλιππου. Τον είχα δεί πολλές φορές στεναχωρημένο για αυτό το γεγονός αλλά δεν μπορούσα να κάνω κα κάτι για να τον αποφορτίσω.
Ήταν ο τελευταίος ανιών συγγενής μου, ηταν ο θείος που με στήριξε στα δύσκολα, με αγγάλιασε, ήταν ο θείος που κάναμε μέχρι πρόσφατα, αρκετές πνευματικές συζητήσεις, που σχεδόν κάθε Κυριακή συναντιόμασταν στον οίκο του Θεού, μεταλάμβανε κάθε Κυριακή, ταπεινά , τελευταίος πάντα, ακολουθώντας το παράδειγμα του φιλου του και κουμπάρου Παναγιώτη Τσολακίδη για να αποδεικνύουν στο ευρύ κοινό ότι οι ιοί και τα μικρόβια δεν μεταδίδονται με την λαβίδα της Θείας Κοινωνίας, ήταν ο τελευταίος συνδετικός κρίνος αυτής και της προηγούμενης γενιάς , ήταν ο μικρότερος σε ηλικία θείος μου άρα και ο πιο κοντινός σε ηλικία με μένα (20 χρόνια διαφορά ).
Εργαζόνταν μεχρι τα 67 του έτη, ακατάπαυστα, για να μην λείψει κατι από την οικογένεια του. Μεχρι και πριν απο 3-4 χρόνια κατηχούσε σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση και κήρυττε τον λόγο του ΘΕΟΥ. Στην ζωή του ήταν εγκρατής, δεν ζητούσε πλούσιο και επιφανή βίο, ηταν ταπεινός και λιτοδίαιτος και έκανε αφανή έργα σε εμάς τους θνητούς, αλλά φανερά στα μάτια του ΘΕΟΥ.
Τα τελευταά 20 και πλεον χρονια, μας τιμούσε με την παρουσία του το τραπέζι των Χριστουγένων ή της Πρωτοχρονιάς που γινόταν στο σπίτι μας και πάντα ηταν καλοδεχούμενος, όπως καλοδεχούενος ήταν κάθε φορά που ήθελε μας επισκεθεί, συνήθως όταν κάτι τον βασάνιζε.
Πήγε εκει που ήθελε να πάει, αρκεί να πήγαινε όρθιος και έτοιμος , οπως ελεγε και ετσι πιστεύω ότι πήγε , κοντά στον ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ μας, τον ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ, δίπλα στην βιολογική μάννα του την ΑΝΑΤΟΛΗ που πάντα όπως και ο αείμνηστος πατέρας μου και αδελφός του την αποκαλούσαν «ΣΤΡΑΤΗΓΟ» , δΊπλα στα αδέλφια του, τον Χαράλαμπο (πατέρα μου) και Κωνσταντίνο και τον βιολογικό του πατέρα Δημήτριο, τον οποίο δεν μνημόνευε σχεδόν ποτέ, γιατί απλά δεν τον γνώρισε.
Θείε μια υπόσχεση σου δίνω για όσο ζω. Θα θυμάμαι κάθε στιγμή και λεπτό που περνούσαμε μαζί, ο μεστός και σώφρον λόγος σου θα μου είναι οδηγός ζωής. Σε αγαπώ θείε μου, σε αγαπώ πολύ θείε μου, θυμάμαι οτι σου το έλεγα αραιά και που. Θα μου λείψεις θείε μου, θα σε αναζητώ κάθε Κυριακή στην Εκκλησία και όχι μόνο, θα σε αναζητώ στα όνειρά μου.
Μπορώ να γράψω ολόκληρο βιβλίο για σένα, ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ, αυτά που μου επέτρεψες να μοιρασθώ μαζί σου , από τα πρώρα μου βήματα χερακι-χεράκι που με πήγαινες βόλτα, όταν ήσουν αδειούχος στο Στρατό ή όταν είχες λίγο χρόνο, μέχρι και τα τελευταία σου λόγια λίγες ώρες πριν φύγεις από τον μάταιο και άδικο αυτό κόσμο, νοιώθοντας ότι σε καλεί ο Δημιουργός σου κοντά του, λέγοντας με τρεμάμενη σιγανή φωνή «Μεγάλε, θα χάσεις τον θείο σου» —
ΠΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΗΣΟΥΝ ΘΕΙΕ ΜΟΥ! Καλό Παράδεισο να έχεις Θείε μου, είμαι βέβαιος για αυτό, εργάσθηκες και κόπιασες τόσα χρόνια για αυτό. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε έχει σκεπάσει. Να περάσεις τα τελώνια που θα βασανίζουν την ψυχούλα σου μέχρι της τεσσαρακοστή μέρα αλλά είμαι σίγουρος ότι δίπλα σου είναι ο ΦΥΛΑΚΑΣ- ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΟΥ που θα συνοδεύσει την ψυχούλα σου εκεί που σε έχει προκατατάξει ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΟΥ.
Μου αφήνεις ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΘΕΙΕ ΜΟΥ, ΩΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ αυτής της γενιάς πλέον , να προσπαθήσω να ενώσω την οικογένεια μας , όπως ήταν ενωμένη όσο ζούσε ο πατέρας μου Χαράλαμπος και η μητέρα μου Ελένη και τις γιορτές το σπίτι πλημμύριζε από τις φωνές της οικογένειας, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ , ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΚΥΡΙΟΥ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΛΕΠΕΙΣ , ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΕΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΟΣΟ ΗΣΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ
Και τις Κυριακές πλέον, μετά την εκκλησία, θα έρχομαι εκεί, να τα λέμε, γιατί ποτέ δεν θα πεθάνεις μέσα μου. Συγχώρεσε με θειε μου που σε στεναχωρούσα πολλές φορές, αλλά μου έλεγες οτι αυτό τον τρόπο ζωή επέλεξες. ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Ο ανηψιός σου Δημήτριος Χαρ. Χίζαρης
Αντί επικήδειου λόγου, εις μνήμη και ανάμνηση του θείου μου ΘΩΜΑ ΧΙΖΑΡΗ του Δημητρίου και της Ανατολής
