Οικονομία, δηλαδή ο κοινωνικός πόλεμος με άλλα μέσα
Pandora Papers, δεν είναι ένα σκάνδαλο, είναι ένα σύστημα
Lux Leaks, Panama Papers, Paradise Papers και τώρα τα Pandora Papers. Ένα άλλο από αυτά τα σκάνδαλα αποκαλύφθηκε από δημοσιογράφους, τα οποία μας δείχνουν τους παγκόσμιους φορολογικούς υπονόμους και πώς λειτουργούν. Από τους λατινοαμερικανούς προέδρους που επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι «τα λεφτά είναι καλύτερα στις τσέπες των φορολογουμένων», στους καλλιτέχνες και αθλητές που δεν διστάζουν να υπερασπιστούν τον εθνικισμό τους μπροστά στις τηλεκάμερες.
Δεν είναι πλέον μόνο οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον πλανήτη ή οι πιο κερδοφόρες εταιρείες που εμφανίζονται, ο κλάδος της φοροδιαφυγής χτυπά τις πόρτες οποιουδήποτε έχει ένα αρκετό κεφάλαιο ώστε να του αφήσει μια ζουμερή προμήθεια για να μετακινήσει αυτά τα χρήματα. Δεν είναι πια μόνο θέμα μεγάλων επιχειρηματιών. Υπάρχουν νομικές εταιρείες με γραφεία στην Castellana ή στην Diagonal που θα μεταφέρουν το κεφάλαιο σου στην Ανδόρα ή στον Παναμά, είτε είσαι βασιλιάς είτε είσαι ένας youtuber. Και κατάλαβε με, δεν θέλω να πω ότι ο ElRubius ή ο VargasLlosa δεν είναι πλούσιοι, αλλά δεν είναι Amancio ή βασιλιάδες.
Η φοροδιαφυγή γράφει ο Yago Álvarez Barba είναι ολοένα και πιο διαθέσιμη και προσιτή για όλα τα είδη κεφαλαίων. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τόπους. Και το χειρότερο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των πρακτικών είναι νόμιμες, γιατί το επιτρέπει το σύστημα. Ή μάλλον επειδή το σύστημα το προωθεί, είναι σχεδιασμένο γι’ αυτό.
Κάνουμε λάθος που θεωρούμε σκάνδαλο εκείνο που μας λένε αυτές οι νέες διαρροές, ακόμα κι αν είμαστε συγκλονισμένοι από αυτό. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Αυτό που δείχνουν τα Pandora Papers και άλλες διαρροές ειδήσεων είναι ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος για εκείνους που δρουν εκεί.
Οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αυτοαποκαλούνται σοσιαλδημοκρατικές) και οι υπερεθνικές οργανώσεις, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έχουν δομήσει έναν πλανήτη σύμφωνα με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων, σχεδιασμένο έτσι ώστε οι εταιρείες και το μεγάλο κεφάλαιο να μπορούν να ξεφεύγουν από τα δημόσια οικονομικά, ώστε να αποφεύγουν τη διανομή του πλούτου από πλευράς των Κρατών για να διανέμεται μόνο στους μετόχους τους ή απλά να μην τον διανέμουν καθόλου.
Τα δικηγορικά γραφεία και τα γραφεία συμβούλων είναι απλώς διευκολυντές. Είναι αυτοί που γνωρίζουν καλά αυτές τις δομές, επειδή σε πολλές περιπτώσεις έχουν συμμετάσχει σε πολιτικά κόμματα ή είναι δημόσιοι αξιωματούχοι που τις έχουν σχεδιάσει, και ξέρουν πώς να δημιουργήσουν μια δομή προσωποποιημένη σύμφωνα με το γούστο του πελάτη.
Αν θέλεις να αγοράσεις μια βίλα ή ένα γιοτ και να μην πληρώσεις φόρους, τότε υπάρχει μια κατάλληλη εταιρεία στις Μπαχάμες.
Θέλεις τα μερίσματα που λαμβάνεις από τις μετοχές σου σε εταιρείες να μη πληρώνουν το φόρο κεφαλαιουχικών κερδών, στη συνέχεια τα διανέμεις στο Λουξεμβούργο και τα εισπράττεις μέσω μιας άλλης πρόσφορης εταιρείας στα Νησιά Κέιμαν. Η εταιρεία σου πρέπει να εγκατασταθεί στην Ευρώπη, αλλά δεν θέλεις να συνεισφέρεις στα ταμεία των ευρωπαϊκών χωρών, επομένως σχεδιάζεις μια δομή με έδρα την Ιρλανδία, η οποία πληρώνει μερίσματα στο Λουξεμβούργο και καταλήγει σε ένα από εκείνα τα νησιά της Καραϊβικής. Υπάρχουν τεχνικές αποφυγής για όλα τα γούστα και τις ανάγκες.
Και με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν είναι ένοχοι και συνένοχοι σε παράνομες πρακτικές ή στο να βοηθούν στον καθαρισμό του βρώμικου χρήματος από κάθε είδους σκοτεινές πηγές, αλλά νομίζω ότι είναι απαραίτητο να κοιτάξουμε το φεγγάρι και όχι μόνο να κοιτάζουμε το δάχτυλό μας ως ένδειξη περιφρόνησης, αγανάκτησης.
Απέφυγε για να επιβιώσεις
Ναι, ακούγεται περίεργο, αλλά έτσι είναι. Η ελεύθερη αγορά, ο παγκοσμιοποιημένος ανταγωνισμός και η υποδούλωση των εταιρειών στους μετόχους τους που απαιτούν βραχυπρόθεσμα κέρδη και μερίσματα, προστέθηκαν στο γεγονός ότι το μεγάλο κεφάλαιο δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να βρει νέες αγορές προς εκμετάλλευση και νέες χώρες να αφαιμάξει, σκλήρυνε τον ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων.
Είναι δύσκολο να είσαι «πιο παραγωγικός», είναι όλο και πιο δύσκολο να εκμεταλλευτείς τους εργαζομένους, και τα οικονομικά κυκλώματα είναι ελάχιστα κερδοφόρα με τα επιτόκια σε ιστορικά χαμηλά. Μέσα σε όλα αυτά, ο μόνος τρόπος που έχουν για να δημιουργήσουν περιθώρια κέρδους είναι εκείνος της εξοικονόμησης φόρων. Είτε αποφεύγεις τους φόρους είτε είσαι πιο ακριβός από τους ανταγωνιστές σου. Ή μεταφέρεις τα κέρδη σου σε ένα φορολογικό παράδεισο ή δεν πληρώνεις τόσα μερίσματα όσο οι ανταγωνιστές και οι επενδυτές θα πουλήσουν τις μετοχές σου για να αγοράσουν από τους ανταγωνιστές σου, μειώνοντας την τιμή τους και την αξία της εταιρείας σου. Αποφεύγουν τους φόρους γιατί το κάνουν όλοι στο επίπεδό τους και στην κοινωνική τους τάξη.
Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι η βιομηχανία της φοροδιαφυγής και οι φορολογικοί παράδεισοι: «Θέλετε να είστε πιο ανταγωνιστικοί και τα προϊόντα σας φθηνότερα; Θέλετε να ευχαριστήσετε τους μετόχους σας διανέμοντας ένα υψηλότερο μέρισμα; Καλώς, μπορούμε να σας βοηθήσουμε. Για άλλη μια φορά, επιμένω, τα νομικά γραφεία δεν είναι παρά μικρά γρανάζια στον τροχό ενός σάπιου καπιταλισμού που δεν αναζητά πλέον την καινοτομία, αλλά την ιδιοτελή, εγωιστική αποταμίευση. Η φοροδιαφυγή αποτελεί τροχοπέδη στην καινοτομία, γιατί ποιοι θα θέλουν να επενδύσουν στην Έρευνα και Ανάπτυξη για να είναι πιο παραγωγικοί όταν μπορούν να είναι πιο παραγωγικοί φοροδιαφεύγοντας.
Και μην με παρεξηγήσετε ξανά, δεν λέω ότι αυτές οι εταιρείες δεν φταίνε και δεν είναι υπεύθυνες για τις εγωιστικές τους ενέργειες. Αν καταργούσαμε όλους τους φορολογικούς παραδείσους και πολλές από αυτές τις εταιρείες χρεοκοπούσαν, δεν θα τις λυπόμουν, γιατί αυτό που πραγματικά με λυπεί είναι οι PMI, Project Management Institutes που πληρώνουν το 25% των κερδών τους και χρεοκοπούν επειδή δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές που πληρώνουν 3% παγκοσμίως. Λυπάμαι για την εταιρεία που συνεισφέρει ηθικά και υπεύθυνα στα δημόσια ταμεία και βλέπει κάποιους σαν την Amazon ή το Zara να μειώνουν τις τιμές και βουλιάζουν επειδή δεν μπορούν να τους ανταγωνιστούν. Η φοροδιαφυγή και οι φορολογικοί παράδεισοι στρεβλώνουν και περιφρονούν τον «ελεύθερο ανταγωνισμό» που οι φιλελεύθεροι λένε ότι υπερασπίζονται.
Οι χώρες ανταγωνίζονται, οι εταιρείες κερδίζουν, οι πολίτες χάνουν
Μέσα σε όλο αυτόν τον ανεμοστρόβιλο, τα κράτη εξαντλούνται επίσης από ιδέες για να κάνουν τις χώρες τους πιο ελκυστικές για τα επιχειρηματικά σχέδια και τις επενδύσεις. Ο δρόμος που έχουν ακολουθήσει πολλές χώρες είναι ο καθοδικός φορολογικός ανταγωνισμός, δηλαδή η μείωση των φόρων εταιρικών και κεφαλαιακών κερδών έως ότου η εξοικονόμηση φόρου προσελκύσει τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από το αν δημιουργούν επιχειρηματικά σχέδια και κέρδη στη χώρα τους ή όχι. Μικρές περιοχές όπου, ελλείψει βιομηχανίας ή εξαγωγών, αποφασίζουν να προσελκύσουν μικρά γραφεία όπου συνυπάρχουν χιλιάδες φορολογικές κατοικίες εταιρειών οθόνης με αντάλλαγμα να μην τους χρεώνουν ούτε ένα ευρώ σε φόρους.
Το παράδειγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ακόμη πιο συγκλονιστικό, ανήκουστο. Δεν μιλάμε πλέον για μικρά νησιά χωρίς βιομηχανία που έχουν βρει τη γωνιά τους στη φοροδιαφυγή, αλλά για χώρες στην καρδιά της Ευρώπης. Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ιρλανδία και Μάλτα. Οι δύο πρώτες ευθύνονται για τη μεγαλύτερη απώλεια φορολογικών εσόδων για την υπόλοιπη Ευρώπη, σύμφωνα με το Tax Justice Network.
Κράτη που παίζουν βρώμικα παιχνίδια με τους γείτονές τους γιατί, φυσικά, είναι καλά να λες στους συμπολίτες σου ότι θα μειώσεις τους φόρους τους ενώ θα γεμίσεις τα δημόσια ταμεία με χρήματα που αντιστοιχούν στις χώρες γύρω σου. Είναι ωραίο να εμφανίζεσαι ως μια χώρα που «δημιουργεί πλούτο» αντί να δείχνει ότι δεν είναι παρά μια βδέλλα του πλούτου που δημιουργείται αλλού, και ότι είναι στην υπηρεσία των πολυεθνικών και όχι στην υπηρεσία του λαού.
Μεταξύ όλων των αποκαλύψεων για τις διασημότητες, υπήρχαν δύο ειδήσεις την προηγούμενη εβδομάδα που πέρασαν αρκετά απαρατήρητες, αλλά που έχουν να κάνουν πολύ με τα Papers. Η πρώτη είναι η δημοσίευση από τον Οργανισμό Εσόδων της περίληψης των δεδομένων της Έκθεσης Χώρα ανά Χώρα του 2018, η οποία απαριθμεί 122 πολυεθνικές με φορολογική έδρα στην Ισπανία. Τα στοιχεία έδειξαν ότι 20 ισπανικές πολυεθνικές πλήρωσαν ένα πραγματικό φορολογικό συντελεστή για τα κέρδη της τάξης του 1,8% κατά μέσο όρο παγκοσμίως.
Η άλλη είδηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αφαιρέσει την Ανγκουίλα, τον Δομίνικο και τις Σεϋχέλλες από τη μαύρη λίστα των μη συνεργάσιμων περιοχών, παρά το γεγονός ότι αυτή η τελευταία εμφανίζεται στα Pandora Papers ως μία από τις περιοχές κλειδί που εμπλέκονται σε δομές φοροδιαφυγής. Η Ευρώπη, δηλαδή οι κυβερνήσεις που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποφάσισαν αυτή την εβδομάδα ακριβώς να άρουν το βέτο σε μια χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο του νέου «σκανδάλου». Το ότι η Ευρώπη κάνει αυτό δεν είναι σκάνδαλο από μόνο του, έστω κι αν είναι λίγο σκάνδαλο, αλλά είναι το παγκόσμιο και ευρωπαϊκό «σύστημα» που το οδηγεί.
Δεν αρκεί να σημαδεύουμε με το δάχτυλο τον δισεκατομμυριούχο
Πόσα σκάνδαλα χρειάζονται για να σταματήσουν να είναι σκάνδαλα; Ή μάλλον, πόσα σκάνδαλα χρειαζόμαστε πριν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται για μοναδικά γεγονότα, αλλά για ένα παγκόσμιο σύστημα εγωισμού σφυρηλατημένο στα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Δεν είναι «η δημοσιονομική μηχανική μιας εταιρείας», αλλά η παγκόσμια οικονομική δομή προσαρμοσμένη σε έναν κόσμο επιχειρήσεων, μπίζνες και μεγάλου πλούτου. Η δομή του, από και για το κεφάλαιο.
Και τα ονόματα που γεμίζουν τα μέσα ενημέρωσης αυτές τις μέρες δεν είναι απλώς φοροδιαφεύγοντες, αλλά μια νέα κοινωνική τάξη που αποφάσισε ότι η κοινή πρόοδος και τα συστήματα πρόνοιας δεν είναι, δεν κάνουν γι’ αυτούς. Μαζεύονται στα πάρτι τους, μοιράζονται τις επαφές των συμβούλων τους και πηδάνε επάνω στο κάρο της φοροδιαφυγής. Δεν βλέπουν τους εαυτούς τους ως εγκληματίες, αλλά ως μέλη μιας νέας παγκόσμιας ελίτ πάνω από το καλό και το κακό. Πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι επειδή ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα τους. Σε αυτήν την τελευταία αποκάλυψη ντοκουμέντων, είδαμε επίσης αρκετούς αρχηγούς κρατών. Άνθρωποι υπεύθυνοι για τη διαχείριση μιας χώρας, που αποφεύγουν τις φορολογικές τους ευθύνες. Απόλυτη ατιμωρησία για τους λύκους που φυλάνε τα κοτόπουλα.
Αυτό που χρειάζεται, επομένως, δεν είναι απλώς να υποχρεωθούν οι φοροφυγάδες να πληρώσουν αυτό που οφείλουν συν την αντίστοιχη ποινή, αλλά να αντιμετωπιστούν στη ρίζα οι παγκόσμιες τεχνικές και δομές που διευκολύνουν τις πρακτικές φορολογικής μηχανικής και φορολογικού σχεδιασμού, δηλαδή τη φοροδιαφυγή. Δεν αρκεί να κάνουμε να παραιτηθούν μερικοί πολιτικοί, αλλά χρειαζόμαστε γενναίες πολιτικές αποφάσεις που να ληφθούν από κοινού μεταξύ των κρατών για να βάλουμε ένα τέλος στις μπίζνες της φοροδιαφυγής. Δεν μπορούμε να αρκούμαστε στο να κουνάμε το δάχτυλο ενάντια σε κάποιο δικηγορικό γραφείο, πρέπει να στρέψουμε το δάχτυλο ενάντια στους ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους θεσμούς.
Πρέπει να πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας να ξεκινήσουν μια παγκόσμια διαδικασία για την εξάρθρωση αυτών των συνεταιρισμένων δικτύων φορολογικών παραδείσων, για την επιβολή κυρώσεων σε όσους αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν με αυτές τις μεταρρυθμίσεις, για να βγάλουμε εκτός παιχνιδιού αυτές τις νομικές εταιρείες και αυτούς τους εκατομμυριούχους και εκείνες τις εταιρείες. Το σκάνδαλο των Pandora Papers μας βοηθά να θυμώσουμε και να ανοίξουμε τα μάτια, αλλά αυτό που πρέπει να προσέξουμε και να στρέψουμε το δάχτυλο ενάντια είναι το σύστημα.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος La bottega del barbieri
