Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος…

Στον χρόνο είχε προγραμματιστεί μια συνάντηση φιλική, ευχάριστη,  αναμενόμενη από καιρό.

Τα πρόσωπα αγαπητά, έρχονταν από μακριά και η συνάντησή κλείστηκε για την Παρασκευή το βράδυ. Υποχρεώσεις προς την φύση όμως που δημιούργησα, σε ένα κομμάτι γης, απέναντι σε φυτά και ζώα με έφεραν σε εκείνο τον τόπο μερικές ώρες πριν την συνάντηση.

Εκεί με βρήκε η στιγμή  που έφερε πολλά δεινά και πόνο. Μια πτώση βίαιη και αστραπιαία από εκείνες που δεν προλαβαίνεις να ανοιγοκλείσεις το βλέφαρο. Καμία προφύλαξη λόγω της γρήγορης εξέλιξης του γεγονότος.

Το σοκ μεγάλο, η αντίληψη και η κρίση για το γεγονός ήταν παρούσες. Αδυνατούσα να κινηθώ, ήμουν μόνος. Το τηλέφωνο μακρά  μου στα είκοσι μέτρα. Πήρα μερικές αναπνοές, σύρθηκα, ήρθα σε επαφή με το τηλέφωνο. Τον πρώτο αριθμό που εμφανίστηκε στο καντράν τον κάλεσα.

Ήταν ο Παναγιώτης το πρόσωπο που δεν θα καλούσα αν τα πράγματα ήταν αλλιώς. Δεν θα ήθελα ποτέ να δει τον  παππού του στην κατάσταση που βρισκόμουν. Προσπάθησα να μιλήσω όσο ήρεμα ήταν δυνατόν.

Υποβάθμισα την κατάστασή μου και τον παρακάλεσα να έρθει να με πάρει αν μπορεί. Κατάλαβε! Η απάντησή του: -Μην κουνηθείς από την θέση που είσαι καθόλου.Έφτασα, σε λίγο θα είμαι κοντά σου. Δεν πήρα άλλο τηλέφωνο, δεν μπορούσα.

Τα τηλεφωνήματα γίνανε από τον Παναγιώτη και το κτήμα γέμισε από όλους τους ανθρώπους μου που λατρεύω και με αγαπούν. Η πολλή αγάπη που ξεχείλιζε γύρω μου με γιάτρεψε.Έτσι νόμιζα. Ο Παναγιώτης με πήγε στο Νοσοκομείο στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ  παρά την αντίδρασή μου.

Εκεί έγιναν πολλές εξετάσεις, σ’ αυτές της καρδιάς, υπήρξαν κάποια ευρήματα. Η Καρδιολόγος μου πρότεινε με πολύ ευγένεια να τα διερευνήσουν και δέχτηκα. Κατά την μεταφορά μου στην Καρδιολογική Κλινική υπήρξε μια απότομη κίνηση και το αχ μου του πόνου το είδα σαν συμπόνια στα μάτια της κυρίας που με μετέφερε, μαζί με το συγνώμη καλέ μου δεν το ήθελα, που ακολούθησε.

Στον θάλαμο που κατέληξα και σε ολόκληρη την πτέρυγα της κλινικής, υπήρξε τέτοιος επαγγελματισμός, τόση αγάπη, τόση ανθρωπιά για τον ασθενή που με ξάφνιασε και με κατέπληξε. Βρισκόμουν σ ένα Κρατικό Νοσοκομείο, σ’ ένα Σύστημα Υγείας με τα μύρια τόσα προβλήματά του και τους ανθρώπους  που συνάντησα εκεί με ξάφνιασαν.

Είδα γιατρούς να ασχολούνται με τον ασθενή με επαγγελματισμό. Να προσπαθούν να του εξηγήσουν όσο απλά γίνεται τα σχετικά με το πρόβλημά του. Και όλα αυτά με υπομονή με επαναλήψεις και αγάπη. Υψωμένη φωνή δεν άκουσα, μόνο ήρεμο και κατανοητό λόγο.

Οι καταπληκτικές κυρίες, οι Νοσηλεύτριες με το εξειδικευμένο τους έργο και με τον καλό τους λόγο, όταν θα πρέπει να σε ταλαιπωρήσουν λίγο για το καλό σου. Το προσωπικό της Κλινικής πρέπει να είναι πολύ λιγότερο από το απαιτούμενο όλοι να τρέχουν στο πρόβλημα όταν εμφανίζονταν.

Αυτό το διαπίστωσα το βράδυ του Σαββάτου προς Κυριακή με την Ηρωίδα εκείνη ΚΥΡΙΑ που είχε υπηρεσία.Ήταν μόνη και είχε την ευθύνη ενός μεγάλου πλήθους καρδιολογικών ασθενών και ήταν σε συνεχή κίνησή. Θα πρέπει να πω ότι η γυναίκα αυτή δέχτηκε εκείνο το βράδυ μια σκαιά συμπεριφορά με βίαιο λόγο.

Το γεγονός εξελίχθηκε στον δικό μας θάλαμο. Ένας ασθενής τον οποίο εξυπηρέτησαν δέκα ειδήμονες στο απογευματινό τμήμα, έπρεπε να του παρασχεθεί κάποια ειδική θεραπεία φαίνεται, είχε μια παράξενη συμπεριφορά .

Μετά τα μεσάνυχτα καλούσε συνέχεια την μοναδική Νοσηλεύτρια με παράλογες απαιτήσεις. Δεν εξοργίστηκε αλλά προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Κάποια στιγμή άρχισε να της επιτίθεται λεκτικά ,προσωπικά με απαράδεκτες εκφράσεις.

Εξοργίστηκα, δεν μπορούσα να τον ανεχθώ άλλο. Πετάχτηκα επάνω με κόπο και σοβαρό πόνο λόγω του τραύματός μου και είδα μια εικόνα εντελώς απαράδεκτη. Μέχρι τότε τον άκουγα μόνο, δεν τον έβλεπα γιατί τον κάλυπτε ένα παραβάν που τον περίβαλλε.

Είδα έναν άνθρωπο που είχε αποβάλει από το σώμα του όλα τα όργανα, καθετήρες κλπ και ήταν ολόγυμνος. Η φωνή μου και η παρουσία μου τον τρόμαξε και λούφαξε σε μια γωνία. Κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει να είχε και άλλο πρόβλημά εκτός του καρδιολογικού, πολύ σοβαρότερο.

Τον μίλησα τώρα ήρεμα, όσο μπορούσα και μου υποσχέθηκε ότι θα βάλει τα ρούχα του και δεν θα καλέσει ξανά τη νοσοκόμα, γεγονός που τήρησε μέχρι το πρωί. Το γεγονός αυτό το αναφέρω για να δείξω το μεγαλείο αυτής της ΚΥΡΙΑΣ που προσέφερε στον άνθρωπό εκείνο αγόγγυστά τις υπηρεσίες της ακόμη και στις βιολογικές του ανάγκες, υπομένοντας ύβρεις και λεκτικές κακοποιήσεις, δεν τις οφείλονταν.

ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ δεν σας γνωρίζω αλλά σας προσκυνώ με ευλάβεια. Θερμά συγχαρητήρια στον Διευθυντή  της Κλινικής τον Κύριο Παπουλίδη που ενέπνευσε στο προσωπικό της Κλινικής αυτές τις υψηλές ανθρωπιστικές αξίες του αλτρουισμού, της αγάπης, της προσφοράς με την άψογη επαγγελματωσυνη τους. Λειτουργούν στον ναό τους, την κλινική τους, σα γνήσιοι συνεχιστές του Ιπποκράτη. Σας ευχαριστώ από καρδίας ΟΛΟΥΣ.

Παναγιώτης Φώτου