Η ειρηνευτική πρόταση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν
25/04/2025
Η κουρδική άνοιξη σηματοδοτεί μέρα με τη μέρα, σε αυτήν την όλο και πιο σκοτεινή χρονιά, πολύ σημαντικά και σπουδαία ίχνη φωτός:
τον φεβρουάριο, το μόνιμο δικαστήριο για τα δικαιώματα των λαών συνεδρίασε στις Βρυξέλλες και τις ίδιες μέρες ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από την τουρκική φυλακή όπου κρατείται εδώ και είκοσι έξι χρόνια, δημοσιοποίησε το μανιφέστο για την «πολιτική λύση» του κουρδικού ζητήματος.
τον μάρτιο, η περίπλοκη κατάσταση στη Συρία είδε αφενός την εντατικοποίηση του βρώμικου πολέμου της τουρκικής κυβέρνησης κατά των κούρδων και των αλαουιτών, με βομβαρδισμούς και σφαγές, και αφετέρου την αυξανόμενη επιθυμία για μια ειρηνική σύνθεση της νέας πραγματικότητας του μωσαϊκού.
και τέλος, αυτές τις μέρες του απριλίου, το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη με θέμα ακριβώς την «πολιτική λύση» μπόρεσε να προσφέρει σε πραγματικό χρόνο μια προσεκτική και σίγουρη-πεπεισμένη εξέταση-στάθμιση της κατάστασης: όχι μόνο σε πραγματικό χρόνο, την ώρα που εξελίσσονται τα ζωντανά γεγονότα, αλλά πάνω απ’ όλα, στον τεράστιο πλήθος των φωνών, την ισχυρή σημαντικότητα των «εσωτερικών φωνών» του κουρδικού κόσμου, και της ροζάβα ειδικότερα.
από εδώ το μήνυμα, με τη δύναμη μιας καθολικής έκκλησης, διαβαίνει στην παγκόσμια ημέρα της ειρήνης, που έχει προγραμματιστεί για την 1η σεπτεμβρίου: και έτσι ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε πώς θα φτάσουμε εκεί. Για να απλοποιήσουμε αυτόν τον προβληματισμό θα καταφύγω εδώ στην υπογράμμιση ορισμένων ουσιωδών εννοιών, επάνω στις οποίες επικεντρώθηκαν όλες οι παρεμβάσεις του ρωμαϊκού συνεδρίου.
– συνέπεια: Το μήνυμα του προέδρου Οτσαλάν δεν είναι αποτέλεσμα μιας αυτοσχέδιας επιλογής, πρόχειρης: όλο το μνημειώδες έργο της φυλακισμένης γραφής, που έχει πλέον ηλικία άνω των είκοσι ετών, κατευθύνεται προς αυτόν τον στόχο: την παύση των εχθροπραξιών και την οικοδόμηση της δημοκρατικής κοινωνίας.
– κοινωνιολογία της ελευθερίας: Το θεωρητικό έργο του προέδρου Οτσαλάν δεν περιορίζεται στην κουρδική κατάσταση και δεν χρονολογείται στην πρόσφατη ιστορία: είναι με την πλήρη έννοια μια «κοσμοθεωρία», η οποία περιλαμβάνει την ιστορία του πολιτισμού από τους πρώτους μεσοποταμιακούς σχηματισμούς μέχρι τον σημερινό ορίζοντα, και η οποία γίνεται κατανοητή με την έννοια μιας «κοινωνιολογίας της ελευθερίας» που τελικά απελευθερώνεται από τα πιο πρόσφατα και πιο τραγικά είδωλα της ιστορίας: τον εθνικισμό και το κράτος.
– πρακτική-πράξη-άσκηση: Το μήνυμα του προέδρου Οτσαλάν, αν και εντός αυτής της ευρείας και βαθιάς θεωρητικής σκέψης, προτείνεται ουσιαστικά για την πρακτική του εφικτότητα: όχι τόσο ως έμφαση στην «ειρήνη», αλλά μάλλον ως πρακτική, άσκηση της «ειρήνευσης». αυτός ο ίδιος, διεκδικώντας αυτή την κατεύθυνση για τον εαυτό του (η οποία θα συνεπαγόταν πρώτα και κύρια το τέλος του ένοπλου αγώνα), την αναλαμβάνει ως δική του «ιστορική ευθύνη». μια τέτοια επίσημη, σημαντική δήλωση, γραπτώς από έναν κρατούμενο, υποδηλώνει ότι ο ίδιος δεν είναι απλώς ένας φιλόσοφος της ειρήνης, αλλά εννοεί τον εαυτό του, και προσκαλεί όλους σε αυτήν την κατανόηση, εννοεί τον εαυτό του ως μια συγκεκριμένη «ενσάρκωση» της οικοδόμησης της ειρήνευσης.
– πολιτική λύση: ο δρόμος προς την ειρήνευση δεν είναι ποτέ εύκολος: όσο πιο εύκολος και προφανής και μακροχρόνιος ήταν ο πόλεμος, τόσο πιο δύσκολη, δημιουργική και υπομονετική πρέπει να είναι η ειρήνευση· επομένως όλοι οι δρώντες στο πεδίο πρέπει να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον· συνεπώς, ο κουρδικός λαός, εφόσον αναγνωρίζει τον πρόεδρο Οτσαλάν ως τον δικό του αναπόσπαστο εκπρόσωπο, θέτει την απελευθέρωσή του ως το πρώτο βήμα της «πολιτικής λύσης».
– jnealogie: η «επιστήμη της γυναίκας», ή η ανασύνθεση της κοσμοθεωρίας για την απελευθέρωση του γυναικείου σύμπαντος, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση ολόκληρης της διαδικασίας. ο πρόεδρος Οτσαλάν θεωρεί την ιστορική διαδικασία «μακροχρόνια», υπό το σημάδι της »μακράς διάρκειας». και δεν υπάρχει δυνατότητα «μακράς διάρκειας» χωρίς την ενεργό πρωτοκαθεδρία του θηλυκού σύμπαντος.
– ομοφωνία: η συμμετοχή στο «πολιτικό» συνέδριο της Ρώμης, καθώς και η συμμετοχή στη «νομική» σύνοδο των Βρυξελλών, ήταν παθιασμένη αλλά πάνω απ’ όλα «συλλογική, ομόφωνη, βαθιά πεπεισμένη»· αυτό δεν ήταν καθόλου δεδομένο, μιας και οι συμμετέχοντες, περίπου τετρακόσιοι και στις δύο περιπτώσεις, προέρχονταν από διαφορετικές καταστάσεις τόσο στο Κουρδιστάν όσο και στην Ευρώπη. επομένως με κατανοητές αποκλίσεις στην ανάλυση και την κρίση· κι όμως, καθώς οι ώρες περνούσαν, η συζήτηση πήρε τη μορφή μιας βαθιάς από κοινού κουβέντας, που μοιράστηκαν όλοι. και είναι αυτή η συλλογική, ομόφωνη διάθεση, τελικά, που συνεχίζει με την πάροδο του χρόνου να εγγυάται τη συνέχεια και την παιδαγωγική μάθηση, ή ακόμα και την εσωτερίκευση, της σκέψης του προέδρου Οτσαλάν.
Gian Luigi Deiana Mιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος La Bottega del Barbieri
