Πρέπει να λογαριαστούμε με τον πόλεμο;

Ποτέ όπως τους τελευταίους μήνες η λέξη πόλεμος, και οι εντάσεις που απορρέουν από αυτόν, κυκλοφορεί στον κόσμο. Δεν μιλάμε μόνο για άρθρα ή καμπάνιες πρακτορείων, αλλά και επίσημα έγγραφα από το Νατο ή μεμονωμένες χώρες.

Δύο «ιδιαίτεροι» αμερικανοί συγγραφείς – ένας πρώην στρατηγός και ένα πρώην μέλος των ειδικών δυνάμεων – όρισαν μάλιστα μια ημερομηνία σε ένα πρόσφατο μυθιστόρημά τους: το 2034. Και θα είναι ένας «ολοκληρωτικός πόλεμος» μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας μέσω της Ταϊβάν.

Γράφει ο  Sergio Cararo πως Πριν από τέσσερα χρόνια, ο αμερικανός στατιστικολόγος AaronClauset πραγματοποίησε μια προβολή που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι, ναι, μια προσομοίωση στα δεδομένα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει καταστεί δυνατός, una simulazione sui datiportava alla conclusione che la terza guerramondiale è diventata possibile.

Όπως είναι προβλέψιμο ότι τα τελευταία δέκα χρόνια, στρατιωτικοί ηγέτες και επιστήμονες του κλάδου έχουν αρχίσει να επεξεργάζονται τους ανησυχητικούς υπολογισμούς σχετικά με τα «κόστη και οφέλη”.

Από σύνεση ή αναγνώριση των στοιχείων, πολλοί δυτικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες ορίζουν τον πόλεμο ως δυνατό σήμερα σαν έναν «υβριδικό πόλεμο», ο οποίος συχνά υποχωρεί στον πληθυντικό επειδή υπάρχουν ήδη περισσότεροι από έναν σε εξέλιξη σε διάφορα θέατρα..

Οι υβριδικοί πόλεμοι είναι ένας συνδυασμός εργαλείων που χρησιμοποιούνται για να βλάψουν τον εχθρό: οικονομικές κυρώσεις, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, στοχευμένεςδολοφονίες, ιδιαίτερα επίμονες και εχθρικές εκστρατείες μέσων ενημέρωσης, στρατιωτικοί ελιγμοί στα σύνορα ή σε στρατηγικές τοποθεσίες που αποτελούν αντικείμενο διαμάχης.

Η τελευταία έκθεση του Sipri της Στοκχόλμης, [διεθνούς ινστιτούτου για την ειρήνη] κάνει λόγο για μια δραματική αύξηση των στρατιωτικών δαπανών vertiginoso aumento dellespese militari την τελευταία δεκαετία. Γινόμαστε μάρτυρες ενός γενικευμένου επανεξοπλισμούπου δεν αφορά πλέον μόνο τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά και περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ισραήλ, το Ιράν, το Πακιστάν, η Ινδία, η Σαουδική Αραβία.

Μικρότερες δυνάμεις φυσικά, αλλά με αυξανόμενα συμφέροντα και φιλοδοξίες και ποσοστά του απρόβλεπτου που δεν μπορούν να συστηματοποιηθούν στους παλιούς οργανισμούς όπως το Νατο.

Η εντατικοποίηση της χρήσης «υβριδικών πολέμων» “guerre ibride” είναι ένας τρόπος να συζεί κανείς με το αδιέξοδο σε παγκόσμιο στρατιωτικό επίπεδο, λόγω των πυρηνικών όπλων στα χέρια τουλάχιστον εννέα δυνάμεων, αλλά και για να δείχνει ότι η προσφυγή στον πόλεμο ως μέσο «άμυνας» ή επιβεβαίωσης των ηγεμονικών φιλοδοξιών του πλέον δεν αποκλείεται.

Επάνω σε όλο αυτό κρέμεται μετά μια συστημική κρίση του καπιταλισμού που έχει καταστεί επίσης ‘κρίση πολιτισμού’. Η αντιπαράθεση μεταξύ της φιλελεύθερης Δύσης και του «ασιατικού δεσποτισμού» είναι λιγότερο πειστική σήμερα από ό,τι στο παρελθόν.

Η διαφορετική διαχείριση της πανδημίας, η εξάπλωση των ξένων επενδύσεων -όχι πλέον μόνο αμερικανικών και ευρωπαϊκών-, η δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων χωρών για τα ψίχουλα (ή ακόμα και την κοινωνική οπισθοδρόμηση) που άφησαν η επεκτατική φάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, δεν διασφαλίζουν πλέον στις ΗΠΑ και Η Ευρώπη το παγκόσμιο μονοπώλιο της οικονομίας, αλλά ούτε καν τον ιδεολογικό παράγοντα της ηγεμονίας.

Μόνο το επικίνδυνο όργανο της στρατιωτικής υπεροχής παραμένει στη διάθεσή τους, και από αυτό μπορούν να προκύψουν οι πειρασμοί να καταφύγουν στον πόλεμο ως όργανο για την αποκατάσταση της παλιάς τάξης και των παλαιών ιεραρχιών.

Οι αναφορές των συνόδων του Νατο ή της Aukus, [είναι μια τριμερής συμφωνία ασφαλείας ανάμεσα στην Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής], και οι επίσημες διακηρύξεις των κυβερνήσεων βλέπουν τους τόνους να ανεβαίνουν, να απειλούνται αντίποινα, να κινούνται πιόνια στις διάφορες περιφερειακές σκακιέρες (ανατολική Ευρώπη και Ειρηνικός πάνω απ’ όλα).

Αυτό που μοιάζει με νέο Ψυχρό Πόλεμο βλέπει τον ευρωατλαντικό άξονα (ΕΕ και Ηπα) να αντιτίθεται σε εκείνο τον ευρασιατικό άξονα (Ρωσία και Κίνα).

Αλλά είναι προφανές ότι ακόμη και αυτό το απλουστευμένο σχήμα αντιπροσωπεύει την υλοποίηση του χειρότερου εφιάλτη των Ηνωμένων Πολιτειών: την αναγέννηση αντίπαλων δυνάμεων, ανταγωνιστών, ικανών να αμφισβητήσουν την ηγεμονία τους. Και ενώ η χώρα παρουσιάζεται βαθιά διχασμένη, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, όσο ποτέ άλλοτε.

Αυτός ήταν ο εφιάλτης των νεοσυντηρητικώντων Ηπα – do you remember, θυμάστε το Σχέδιο για έναν «Νέο Αμερικανικό Αιώνα»; (1) – που ήθελαν να αποτρέψουν από το 1992, δηλαδή μόλις ηττήθηκε η Εσσδ έχοντας τον κόσμο στη διάθεσή τους.

Προφανώς δεν υπήρξε έτσι, και σήμερα το μονοπολικό όνειρο Ηπα έχει γίνει για αυτούς ο εφιάλτης ενός πολυπολικού κόσμου με πολλαπλές δυνάμεις να ανταγωνίζονται αγορές, πόρους, τεχνολογίες, νομισματικές συναλλαγές, αλυσίδες παραγωγής, χώρους γεωπολιτικής επιρροής.

Αλλά η φιλοδοξία Ηπα να επαναφέρουν τον κόσμο σε μια αντιπαράθεση μεταξύ μπλοκ – αυξάνοντας συστηματικά την ένταση για να αναγκάσουν συμμάχους και εταίρους να στρατευτούν – δεν λειτουργεί πλέον, ή σε κάθε περίπτωση όχι όπως πριν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα, δεν υπήρχε αυτή καθαυτή κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και σήμερα αντιθέτως υπάρχει.

Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι, που σήμερα τείνουν να είναι πιο ανεξάρτητοι, θέτουν συνεχώς δύο προβλήματα στο πιάτο: α) στο Νατο πρέπει να πάψει η ηγεσία Ηπα για να καταστεί ισότιμη συμμαχία, διαφορετικά θα ξεπεραστεί. β) Η Ευρώπη δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον να έρθει σε πλήρη ρήξη με τη Ρωσία και ούτε με την Κίνα, γι’ αυτό και η σύγκρουση μπορεί να ανέβει σε τόνους, αλλά πολύ λιγότερο στην πραγματικότητα.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, ο πόλεμος των Ηπα μέσω του Νατο αναγκάζει την Ευρώπη να είναι και πάλι η πρώτη γραμμή μιας πιθανής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Εν ολίγοις, το «να κάνουν τους πολεμοκάπηλους με τις πόλεις και τους πληθυσμούς άλλων» δεν είναι πραγματικά ένα ευχάριστο ή αποδεκτό σενάριο για τους ευρωπαίους.

Ο κίνδυνος ενός «ατυχήματος» ή ενός τετελεσμένου γεγονότος από το οποίο είναι δύσκολο να επιστρέψεις χωρίς να χάσεις το πρόσωπό σου (βλ. την ταπείνωση στο Αφγανιστάν) δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί από ένα σενάριο αυξανόμενων εντάσεων.

Και είναι ακριβώς σε αυτήν την αντίφαση που στην Ιταλία, [την Ελλάδα] και την Ευρώπη γίνεται επιθυμητό να αναληφθεί ξανά η πρωτοβουλία από ένα λαϊκό κίνημα ενάντια στον πόλεμο και, προφανώς, για την έξοδο από το Νατο. Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα.

(1) Γεννημένο την άνοιξη του 1997, το Project for the New American Century, το Σχέδιο για ένα Νέο Παγκόσμιο Αμερικανικό Αιώνα είναι ένας οργανισμός που σκοπό έχει να προωθήσει την αμερικανική παγκόσμια ηγεσία. Βασικά το «America First», »Πρώτα η Αμερική» ως μανιφέστο πεπρωμένο. Ο πρόεδρος του σχεδίου ήταν ο William Kristel. Οι Robert Kagan, Devon Gaffney Cross, Bruce P. Jackson και JohnR. Bolton ήταν οι διευθυντές. Ο Gary Schmittήταν ο εκτελεστικός διευθυντής του σχεδίου.

“Στα τέλη του 20ου αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάζονται ως η κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη. Αφού οδήγησαν τη δύση στη νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο, η Αμερική βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με μια ευκαιρία και μια πρόκληση: έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες τη διορατικότητα να χτίσουν επάνω στις επιτυχίες που έχουν επιτευχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες; Έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες την αποφασιστικότητα να διαμορφώσουν έναν νέο αιώνα ευνοϊκό για τις Αμερικανικές αρχές και συμφέροντα;

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος

¨Μου φέρνετε αναγουλα από την υποκρισία και τον κυνισμό σας¨

“Απευθύνομαι στους “ειρηνηστες” και πονόψυχους που έχουν κατακλύσει το FB τελευταία μέρα. Επειδή μάλλον οι περισσότεροι έχουν παρωπιδες στα μάτια η κατέχουν πολύ επιλεκτική μνήμη, θα σας υπενθυμίσω. 

Ξέρετε, αγαπητοί, ο πόλεμος δεν ξεκίνησε χθές, ο πόλεμος κρατάει 8 χρόνια τώρα, πέρα το ότι μέχρι τώρα δεν σας ενδιέφερε καθόλου. Που είσασταν όλοι εσείς όταν ο ουκρανικός στρατός χτυπούσε πόλεις και χωριά;; 

152 παιδιά ….σκοτώθηκαν και πόσα έμειναν ανάπηρα! Όταν εμείς φωνάζαμε “Save Donbass people” εσείς ενοχλημένοι πως σας χαλάμε τη διάθεση από τις εικόνες με σκοτωμένους ανθρώπους, κανατε στραβά μάτια και κουφά αφτιά. 

Όταν το 2 Μαϊου το 2014 διαπράχθηκε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, όταν μετά από μια ειρηνική διαδήλωση Ουκρανοί ναζί έκλεισαν τους ανθρώπους σε ένα κτίριο και τους έκαψαν ζωντανούς και αυτούς που προσπαθουσαν να ξεφύγουν από τις φωτιές και έπεφταν από τα παράθυρα, τους χτύπαγαν με ρόπαλα μέχρι θανάτου, αυτό δεν ακούστηκε πουθενά και δεν ευαισθητοποίσε κανένα ευρωπαίο ανθρωπιστή προοδευτικό. 

Όταν τον στόχο των βομβαρδισμών έπεφτε ένα γεροκομειο, και έβλεπες τους σκοτωμένους παππούδες στα αναπηρικά αμαξακια και λουτρά αίματος από κάτω να τρέχουν.. Μου φέρνετε αναγουλα από την υποκρισία και τον κυνισμό σας, ψεύτικες ευαισθητοποίησες και φιλοσοφικές συζητήσεις περί του “κακού του πολέμου”. “Αχ, δεν θέλουμε πόλεμο”. Και ποιος το θέλει;;; 

Βλέπω φτηνά εικονίδια με παιδάκια και κιτρινογαλανες σημαίες και συνθήματα “δεν θέλουμε πόλεμο “, “φοβόμαστε τον κακό θείο Πούτιν ” και άλλες μπούρδες. Θέλετε να σας ποσταρω αληθινές φωτογραφίες με παιδιά –θυματα των βομβαρδισμών του ’14 και ’15 να σας κοπεί ο ύπνος για μια εβδομάδα όπως μου κόπηκε τότε; 

Η μέρα έφτασε.

Αλλά είμαι τόσο…μα τόσο σίγουρη… αλλιώς δεν θα άνοιγα το στόμα μου να μιλήσω καθόλου, πως ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΘΎΜΑΤΑ μεταξύ του άοπλου πληθυσμού. Εξάλλου έχω τους δικούς μου ανθρώπους εκεί και ξέρω πως δεν κινδυνεύουν. 

Η αιτία που προχωράει αρκετά αργά ο ρωσικός στρατός είναι πως οι Ουκρανοί στρατιώτες κρύβονται μέσα στις πόλεις στα σπίτια που δεν μπορούν βεβαίως να χτυπηθούν από τους Ρώσους. Αντίστροφα οι Ουκρανοί συνεχίζουν να βαράνε τις πόλεις των Δημοκρατιών και εικόνες καταστραμμένων σπιτιών από κει είναι. 

Η Ρωσία δεν είναι η Αμερική που τα εξαφανίζει όλα στο πέρασμα της μόνο και μονο να φτάσει στον στόχο της. Το λοιπόν, ελπίζω να έγινα σαφής, καλή χώνεψη.

*Δεν έχω αναφέρει το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, το Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία, αλλιώς θα γράφω μέχρι αύριο”….  Εγώ το μόνο που έχω να γράψω , είναι πως στον εκφυλισμένο δυτικόδουλο, νεοέλληνα περισσεύει η υποκρισία, ο εγωισμός και η πλήρης άγνοια Ιστορίας, όχι απλά της Ρωσίας, αλλά και της ίδιας της Ελλάδας…. 

Η φωτογραφία δείχνει ένα μνημείο δολοφονημένων ΠΑΙΔΙΩΝ , από τους τυφλούς βομβαρδισμούς του νατοϊκού ουκρανικού στρατού, που γινόταν από το 2014 και συνεχίζονται… Και φυσικά κανένα δάκρυ από καμιά δυτική ή ελληνόφωνη δημιοσιογραφική ή πολιτική πόρνη, δεν κύλησε…. Το Ντονμπας “δεν είχε παιδιά” για την Δύση….>>

Από την φίλη Όλια Κ.  Ρωσίδα της Μαριούπολης