Σε πόλεμο, αλλά με ζεστά καλοριφέρ

05 Mαρτίου 2022

Ο ποταμός ρωσικού μεθανίου που ρέει μέσω του αγωγού Snam στο Tarvisio δεν μειώθηκε ποτέ. Ενώ οι χώρες της εΕ με το ένα χέρι στέλνουν όπλα στο Κίεβο, με το άλλο γυρνούν στον νέο τους εχθρό, τον Τσάρο Πούτιν, μια επιταγή 800 εκατομμυρίων ευρώ κάθε μέρα, η οποία, στο τέλος του χρόνου, θα μπορούσε να φτάσει στο αστρονομικό σύνολο των 260 δισεκατομμυρίων ευρώ, για τον ίδιο όγκο φυσικού αερίου με πέρυσι. Για να ξεφύγουμε από αυτή τη τανάλια υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να ενθαρρύνουμε την ενεργειακή αυτάρκεια για τις μεσογειακές χώρες χάρη στην ηλιακή έκθεση. Εν ολίγοις, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Μπόρις Τζόνσον, ο Μάριο Ντράγκι υποκινούν τον πόλεμο, αλλά προσέχοντας να κρατούν ζεστά τα καλοριφέρ. «Ο πόλεμος είναι η αποθέωση της βίας – γράφει ο Paolo Cacciari – Αλλά είναι η δομική και εκτεταμένη βία ενός άδικου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που πυροδοτεί τους πολέμους…”

TΠαρμένη από το pixabay.com

Ο πόλεμος δεν είναι μόνο το βασίλειο του ψέματος, είναι επίσης το βασίλειο της δειλίας και της υποκρισίας. Καθώς το γράφω, φτάσαμε τώρα στη δωδέκατη μέρα της εισβολής στην Ουκρανία και ο ποταμός του ρωσικού μεθανίου που ρέει μέσω του αγωγού Snam στο Tarvisio δεν μειώθηκε ποτέ. Οι βομβιστικές δηλώσεις των δυτικών κυβερνήσεων και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν αφορούν την Gazprom, κατόπιν επιλογής της ευρωπαϊκής Επιτροπής που απέκλεισε το φυσικό αέριο από το μπλοκ Swift (σύστημα τραπεζικών πληρωμών). Οι ευρωπαϊκές και ρωσικές κρατικές εταιρείες πετρελαίου και οι τράπεζές τους μπορούν να είναι ήσυχοι. Ο πόλεμος δεν τους αφορά. Η Eni μας μπορεί να συνεχίσει να αποσύρει όσο φυσικό αέριο θέλει από τα αποθέματα που έχουν συσσωρευτεί στα εξαντλημένα κοιτάσματα της κοιλάδας του Πάδου. Η αύξηση των λογαριασμών κατανάλωσης ενέργειας δεν εξαρτάται από τη σπανιότητα των πρώτων υλών, αλλά από τους μηχανισμούς τιμολόγησης που ανταμείβουν τις κερδοσκοπίες των μεσαζόντων και δημιουργούν επιπλέον κέρδη για τις εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου, Oil & Gas.

Ενώ οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το ένα χέρι στέλνουν όπλα στο Κίεβο, με το άλλο στρέφουν στον νέο τους εχθρό, τον τσάρο Πούτιν, μια επιταγή 800 εκατομμυρίων ευρώ κάθε μέρα, η οποία στο τέλος του χρόνου θα μπορούσε να φτάσει σε αστρονομικό ποσό, συνολικά 260 δισ. ευρώ, για τον ίδιο όγκο φυσικού αερίου με πέρυσι. Αυτός που το γράφει, ο Federico Fubini στην εφημερίδα Corriere della Sera της 3ης μαρτίου, γνωρίζει πολύ καλά τι λέει. Είμαστε οι συγχρηματοδότες της εισβολής στην Ουκρανία. Η Ursula von der Leyen, ο Emmanuel Macron, ο Boris Jhonson, ο Mario Draghi και όλη η επικοινωνιακή παρέα υποκινούν τον πόλεμο, αλλά προσέχοντας να κρατούν ζεστά τα καλοριφέρ. Οι πόλεμοι δεν σταματούν τις επιχειρήσεις. Αντιθέτως. Γίνονται ακριβώς γι’ αυτές. Κάτω από το πέπλο των φαινομενικά ευγενών αρχών (ανεξαρτησία, ακεραιότητα, εθνική ασφάλεια και αυτοδιάθεση των λαών) διακυβεύονται τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρότερων κρατών, ωθώντας τα έθνη κάτω από τη μια ή την άλλη »ζώνη επιρροής». Τα μαθήματα της ιστορίας είναι άχρηστα.

Για να ξεφύγουν από αυτή την τσιμπίδα, οι λαοί έχουν μόνο έναν δρόμο να ακολουθήσουν: να ανακτήσουν τον μεγαλύτερο δυνατό χώρο οικονομικής αυτάρκειας, ξεκινώντας από την ενέργεια. Οι τεχνολογίες είναι εκεί και η χώρα μας θα ευνοείται και από την εξαιρετική έκθεση στον ήλιο. Πρέπει να μάθουμε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας με ό,τι έχουμε διαθέσιμο. Αφήνουμε το φυσικό αέριο στους ρώσους και το σιτάρι στην Ουκρανία. Το να εξοπλιστούμε με αυτόνομα ενεργειακά συστήματα δεν είναι ένα και τόσο φανταστικό πράγμα. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε από την QualEnergia, ΠοιαΕνέργεια (Come dimezzare le importazioni di gas russo con efficienza e rinnovabili, Πώς να μειώσουμε στο μισό τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου αποτελεσματικά και ανανεώσιμες) καταδεικνύει ότι με εξοικονόμηση κατανάλωσης και πλήρη εκμετάλλευση των υφιστάμενων υποδομών θα ήταν δυνατό να μειωθούν κατά το ήμισυ οι εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η δυσπιστία και η αποστροφή που έχουν ωριμάσει οι λαοί του νότου και του ανατολικού κόσμου προς τα δυτικά κράτη εξαρτάται από τις επεκτατικές οικονομικές πολιτικές με τις οποίες οι μεγάλες διεθνικές εταιρείες (με τη βοήθεια χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων) συνεχίζουν να λεηλατούν τους πρωταρχικούς πόρους του πλανήτη. Υδρογονάνθρακες, ορυκτά, δάση, γεωργικά εδάφη προς βοσκή βοοειδών για μπιφτέκια και προβάτων για τα εκλεκτά υφάσματα των μεγάλων εμπορικών σημάτων. Αφήνοντας μερικές δεκάρες στη θέση τους για κακοπληρωμένες δουλειές, βουνά σπατάλης και ίχνη διαφθοράς. Τέλος, με την απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και την παγκοσμιοποίηση των αλυσίδων παραγωγής, οι μετεγκαταστάσεις των πιο ενεργοβόρων και ρυπογόνων εργοστασίων έχουν δραματικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις στις μεγαλοπόλεις του νότιου ημισφαιρίου. Η αποικιοκρατία (αν και με άλλα μέσα) δεν τελειώνει ποτέ. Σε αυτόν τον άδικο κόσμο είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ούτε ειρήνη ούτε οικολογική βιωσιμότητα.

Ο πόλεμος είναι η αποθέωση της βίας. Αλλά είναι η δομική και εκτεταμένη βία ενός άδικου κοινωνικοοικονομικού συστήματος που πυροδοτεί τους πολέμους.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    comune.info