ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΠΟΝΤΑΙ….
Μπορεί η κυβέρνηση, με τη συνεργασία ικανών επιστημόνων, ν’ αντιμετώπισε ικανοποιητικά την πανδημία του κορονοϊού, και να είναι άξιοι συγχαρητηρίων, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να μας αποπροσανατολίσουνε από τα τεράστια και επικίνδυνα προβλήματα που μας περιτριγυρίζουνε και απειλούνε όχι την υγεία μας μόνο, αλλά την επιβίωση μας.
Απειλές που τρέχουνε με τεράστια ταχύτητα και δεν εξαρτώνται από αποφάσεις δικές μας, αλλά από σχέδια και φιλοδοξίες άλλων.
Εάν καθίσει κάποιος να σταθμίσει τη φιλικότητα των χωρών που μας περιβάλουνε, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες είναι φιλικές προς τη Τουρκίακαι όχι σε μας, (Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, Λιβύη). Το φιλικό(;) Ισραήλ έχει εσωτερικά προβλήματα, και η Αίγυπτος οικονομικά προβλήματα.
Όσον αφορά συγκεκριμένα τη Λιβύη, κάποιοι εδώ πολιτικοί, ηλιθιωδώς χαιρόντουσαν μαζί με τη Χίλαρυ Κλίντον για τον δημόσιο ανασκολοπισμό τουφιλέλληνα Καντάφι στην «Αραβική άνοιξη». Σήμερα το κενό εξουσίας στη Λιβύη, το εκμεταλλεύεται η Τουρκία, που το λιγότερο που θα κερδίσει, μετά την οποιαδήποτε παύση εχθροπραξιών θα είναι κάποιες αεροναυτικές βάσεις, Νότια της Ελλάδας. Ανατολικά μας απειλεί η ίδια, βόρεια οι βάσεις της σε Αλβανία.
Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά ότι στη Συρία και στη Λιβύη, όπου εμπλέκονται οι μεγάλες δυνάμεις, θα κερδίσει λίγα. Αλλά στην Ελλάδα και Κύπρο, μετά από «συνομιλίες» υπό την επίβλεψη και πειθαναγκασμό των μεγάλων δυνάμεων, μπορεί να κερδίσει πολλά. Και αυτό επιδιώκει.Στον ευρύτερο γεωστρατηγικό χώρο λοιπόν της Ανατολικής Μεσογείου είναι που τα συμφέροντα της Τουρκίας συμπίπτουνε με αυτά της Γερμανίας, σε βάρος της Ελλάδας.
Η Γερμανία θεωρεί ότι για να επικρατήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χρειάζεται διεύρυνση του «ζωτικού χώρου» της, όπως έλεγε και ο Χίτλερ, και πέρα από αυτήν, προς τα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο, και ότι αυτό μπορεί να το πετύχει με τη διαχρονική φίλη και σύμμαχο της Τουρκία.
Η Γερμανία πιστεύει ότι εκείνα που είχε να κερδίσει από την Ευρώπη τα έχει πάρει, στραγγαλίζοντας οικονομικά τις χώρες της Μεσογείου που θίγονται από τα σχέδια της, όπως Ελλάδα, Ιταλία. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Γερμανία ποτέ δεν νοιαζότανε για το καλό της Ευρώπης, και δεν πρέπει δηλώσεις πολιτικών της να γίνονται πιστευτές, λόγω του ΜΗ «πρότερου εντίμου βίου» τους.
Δεν αναφέρομαι στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απ’ όπου ακόμη μας οφείλει επανορθώσεις και αποζημιώσεις, ούτε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (όπου πρωτοστάτησε) αλλά για όσα κάνει σε βάρος της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια.
Έτσι λοιπόν οι σχεδιασμοί και τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας συναντιόνται σε πολλά επίπεδα με αυτά της φιλόδοξης Τουρκίας. Μεγάλες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, μεγάλη αγορά 80 εκατομμυρίων η Τουρκία, ισλαμιστικές κοινότητες επηρεαζόμενες από την Άγκυρα στη περιοχή (Βαλκάνια, Μεσόγειος, Μ. Ανατολή, Β. Αφρική). Οι γέφυρες και ο άξονας υπήρχαν από τον 19ο αιώνα. Τ
ώρα όμως, έχουν δυναμώσει και φαίνεται όλο και καθαρότερα ότι η Γερμανία βάζει το χρήμα, και η Τουρκία κάνει τη βρώμικη δουλειά.( Αν διαβάσει κάποιος την ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου θα δει ότι και εκεί οι ισλαμικές χώρες και λαοί Ευρώπης, Μέσης Ανατολής, ήτανε φανερά με τον Χίτλερ). Τώρα όσον αφορά τη δική μας πολυδιαφημιζόμενη «οικονομική επανεκκίνηση », αυτή δεν μπορεί να αφορά σοβαρές επανδύσεις όταν κάθε μέρα απειλούμαστε από τον τουρκικό επεκτατισμό.
Τι περιμένει για να κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα η τωρινή κυβέρνηση που μόλις ανήλθε στην εξουσία, υποχρεώθηκε να κάνει τα αντίθετα από εκείνα που προεκλογικά ψηφοθηρικά έλεγε;
Τι να περιμένεις από μια «επανεκκίνηση» της οποίας μακροπρόθεσμο μοντέλο παραμένει δυστυχώς εκείνο μιας Ελλάδας γκαρσονιών, χρυσής βίζας, καζίνο, και των… λαθρομεταναστευτικών επιδομάτων, για πολεμόπληκτους !!Κονγκολέζους, Αφγανούς, Πακιστανούς, Σομαλούς,μέσω Τουρκίας!! και όχι εκείνο στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, της μεταποίησης, της στήριξης στην αμυντική βιομηχανία, της ενίσχυσης της διεθνούς θέσης της Ελλάδας.
Με λίγα λόγια: κατάσταση τσίρκο!Καταλαβαίνω ότι για την κατάσταση της οικονομίας, δεν ευθύνεται μόνο η τωρινή κυβέρνηση. Καταλαβαίνω ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο τουρισμός είναι βασική πηγή εσόδων για την Ελλάδα (25-30% Α.Ε.Π.), λες και είμαστε νησάκι στη Καραϊβική, επειδή εκεί μας κατάντησαν οι επιθυμίες, εντολές και συμφέροντα διαχρονικών «συμμάχων», «εταίρων»,και κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών», οι οποίοι μεταφέρουνε τις επιχειρήσεις τους και την έδρα τους εκτός Ελλάδας.
Έτσι, το Ελληνικό σενάριο, στην πορεία προς την κανονικότητα, διαγράφεται σκοτεινό και η συρρίκνωση του ΑΕΠ και της δραστηριότητάς της Ελλάδας κινδυνεύει να είναι αβυσσαλέα εξαιτίας της μεγάλης εξάρτησής της από τον τουρισμό.
Επιπλέον η Ελλάδα σαν μέλος της ευρωζώνης θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερα προβλήματα ρευστότητας, σε αντίθεση με άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες που διατήρησαν το εθνικό τους νόμισμα, και έχουνε το δικαίωμα εκτύπωσης χρήματος, το οποίο δεν δημιουργεί χρέος προς το εξωτερικό και το οποίο εξασφαλίζει ανετότερη αντιμετώπιση της κρίσης, στο εσωτερικό τους.
Έτσι λοιπόν τα Ελληνικά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα σερνόμενα πίσω από τις επιδιώξεις, στρατηγικές και οικονομικές, των μεγάλων δυνάμεων, μοιάζουνε να έχουνε αποδεχθεί τη μοίρα τους, που είναι αυτή της υλοποίησης των συμφερόντων ξένων δυνάμεων, με αντάλλαγμα την ύπαρξη τους σε κάποια περιοχή με σαφώς περιορισμένη εθνική κυριαρχία.
Συμπέρασμα που βγαίνει από άρθρα των τριών δανειακών συμβάσεων, που έχουνε συνυπογράψει τα τρία πρώτα στη Βουλή κόμματα, με επιδίωξη τους την όσο το δυνατόν υψηλότερα θέση τους, στην ξενόδουλη ευνοιοκρατία και για το λόγο αυτό είναι πρόθυμες να υποχωρούνε και να παραχωρούνε κομμάτια Εθνικής κυριαρχίας ( λίγα μέτρα γης!!!), και Εθνικής Ιστορίας.
Έχουνε ΔΥΣΤΥΧΩΣ συνηθίσει οι Ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο να μην αντιδρούνε, αλλά να αυτοπεριθωριοποιούνται δεχόμενες να συζητάνε φανερά για ζητήματα που αφορούνε εμάς αλλά χωρίς εμάς η Γερμανία, Τουρκία και άλλες χώρες «σύμμαχοι» και «εταίρες».
Π.χ. κατάσταση στη Λιβύη. Οι συνεχείς και δημόσιες καταγγελίες των τουρκικών απειλών, και η χρησιμοποίηση υπέρ μας των ακυρωτικών δικαιωμάτων που έχουμε στα διάφορα συμβούλια, είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε, κι όχι να απευχόμαστε παθητικά να μη συμβεί κάποιο «ατύχημα».
Λες και αυτοί που θα το δρομολογήσουνε, θα μας λάβουνε υπ’ όψιν τους. Το περισσότερο για να το κάνεις πρέπει να είσαι ηγέτης και όχι συνεπώνυμος, όπως πολλοί «γόνοι» στην Ελληνική Βουλή.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
